Αυτός ο σύχρονος άνθρωπος (εσύ, εγώ;) από οίκτο ή ίσως και από συνήθεια τελικά, υποθάλπτει σκοτεινές σκέψεις και τους επιτρέπει να βρουν μια φιλόξενη θέση στο θυμικό του και να φέρονται σαν οικοδεσπότισες στην ίδια του τη ζωή. Και χάνεται το βήμα και παραπατάει και δεν μπορεί πια να το αποδίδει αυτό στην όποια φθορά της υγείας του.
Υποθέτω οτι είναι ανησυχητικό να μιλάει κάποιος με τη σκιά του. Αν μάλιστα έχει να θυμάται διαλόγους μαζί της, η κατάσταση χρήζει ιατρικής παρακολούθησης. Ευτυχώς, δεν είναι αυτή η περίπτωσή μου. Η καλπάζουσα εικονοπλασία του περίγυρου, όμως, που μου απέδωσε ο αγαπημένος μου καθηγητής στο λύκειο, μου επιτρέπει συχνά να προβάλλω στα μάτια μου εικόνες-μηνύματα με κοινό αποστολέα και παραλήπτη (εμένα!) που με κινητοποιούν χωρίς να με θλίβουν. Κι έτσι πιάνουν τόπο τα μηνύματα.
Πρόσφατα είδα την ίδια μου τη σκιά να στέκει πίσω μου αναποφάσιστη αν πρέπει να με ακολουθήσει, ή να μου ξεφύγει στη γωνία και να χαθεί στο σκοτάδι: το εξέλαβα ως μήνυμα για απελευθέρωση από το έρεβος των αναπάντητων πιθανολογήσεων επί θεμάτων (μεταφυσικών και όχι μόνο) που μας υπερβαίνουν.
Όταν το βαθύ εντός σου χρησιμοποιεί τόσο δημιουργική συναισθηματική προσέγγιση για να σου στείλει μήνυμα, τα πράγματα είναι σοβαρά, δεν μπορείς να σφυρίζεις αδιάφορος! Ευτυχώς, ως παλαιός drummerμπορώ να ξεχωρίσω τους χτύπους της καρδιάς από αυτούς των κατσαρολικών. Μπορεί να ισχύει αυτό που έγραψε ο Θανάσης Άνθιμος οτι «οι νεκροί πλεονεκτούν, ξέρουν κάτι περισσότερο», αλλά κι αυτά που υπάρχουν φυλαγμένα μέσα μας σε εμάς τους ζωντανούς, δεν είναι λίγα. Χρειάζονται μόνο συγκέντρωση, συναρμολόγηση και χρήση στην καθημερινότητα.
Και για το πράσινο φως για δράση δεν χρειάζονται οι σκιές με αποσχιστικές βλέψεις… άλλωστε η ομαλή καθημερινότητα με την οποία συμβιβαζόμαστε, γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη επισκέψιμο θεαματικό παρελθόν μη αντιστρέψιμο, εξ ού και η χρήση των πρόσφατων φωτογραφιών μου από την Πομπηία.
