Εγώ, μετά και την φετινή εορταστική κατάσταση για το ΟΧΙ του Μεταξά, έχω πλέον πεισθεί οτι η Ελλάδα είναι ανίκητη. Οτι είναι αδύνατον να εξαφανισθεί από τον παγκόσμιο χάρτη. Διότι τα τιμόνια πλέον τα έχουν αυτήν την στιγμή, πρώην Πασόκοι κι άνθρωποι που μάθανε από τα λάθη τους. Κι έρχονται αποφασισμένοι να εφαρμόσουν αυτά που δεν τους άφησε παλιότερα το σύστημα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι οτι έρχεται κι ο Σύριζα κι άρα θα ξάνάρθουν κι άλλοι Πασόκοι, που αυτήν την στιγμή προσφέρουν εκ του αντιπολιτευτικού καθίσματος.
Μέχρι βέβαια να μπουν ξανά οι αναπληρωματικοί, οφείλουμε να τιμούμε αυτούς τους αγωνιστές, που κρατούν υπουργεία. Και οι οποίοι έχουν κάνει στην άκρη παλιές αντιπαραθέσεις τους με φασιστοειδή τύπου Βορίδη ή Γεωργιάδη – κατά παλιότερες δηλώσεις τους – για το καλό όλης της Ελλάδας. Κι ένας τέτοιος είναι ο αγωνιστής Λοβέρδος. Ο υπουργός που κρατά την παιδεία στα χέρια του κι όχι μόνο. Διότι το υπουργείο πλέον καλείται και δια βίου μάθησης. Όπως και να το κάνεις, είναι τίτλος σοβαρότατος μέσω του οποίου δείχνουμε και στους δανειστές την αποφασιστικότητα μας την αέναη κι όχι μόνο την προσωρινή, όταν καθόμαστε στα θρανία.
Αυτός λοιπόν ο ολυμπιακός αγωνιστής του λαού, διεφώνησε ελαφρώς προσφάτως με το Πασόκ. Κι έφυγε, κι έκανε την Ρίξη. Μια ομάδα πολιτικής κοινωνικής αλλά και οικονομικής σκέψης, που μάζεψε γύρω του τόσο κόσμο, όσο μαζεύει και το τραμ καθημερινώς. Κοινώς, η ομάδα του ηταν όσο χρήσιμη απεδείχθη και το τραμ. Που πραγματικά έφερε τομή στην συγκοινωνιακή συμπεριφορά των κατοίκων της πόλης, χώρια που έχει μειώσει και την κίνηση αισθητά. Ό,τι έκανε και η Ρίξη σε πνευματικό επίπεδο. Μιά μείωση της εγρήγορσης των ιθαγενών αφού τα πάντα τα ανέλαβε ο Λοβέρδος.
Ένα ςΛοβέρδος όμως, που έσπειρε τον σπόρο, σαν παλιός γνήσιος Πασόκος, παράτησε το χωράφι κι έπαιξε στο χρηματιστήριο. Νοικοκύρηδες ήταν πάντα οι σοσιαλιστές. Φωτεινό παράδειγμα ο Ολάντ της Γαλλίας. Να μην ξεφεύγω όμως. Διότι ο μοντέρνος ήρωας, παράτησε την Ρίξη και έγνευσε θετικά στο προσκλητήριο της συγκυβέρνησης. Αναλαμβάνοντας το υπουργείο καυτή πατάτα και το οποίο έχει τρομερές απαιτήσεις. Να έχει βιβλία στην ώρα του, να έχουν θέρμανση τα σχολεία και κάποια κονδύλια η ανώτατη εκπαίδευση. Μιλάμε κάτι σαν λειτουργία περιπτέρου, που όπως πάμε αύριο ο περιπτεράς θα πρέπει μίνιμουμ να έχει πτυχίο συνταγματολογίας για να διευθύνει το κιόσκι.
Αυτός ο Λοβέρδος, πήγε προχθές να παρακολουθήσει την παρέλαση των μαθητών. Και του έκαναν εντύπωση οτι υπήρχαν κάγκελα και οι γονείς δεν ήταν κοντά στα παιδιά τους για να τα χειροκροτήσουν. Για το βάψιμο, για το μίνι, για το make up άντε και για το βήμα. Μιλάμε οτι ο άνθρωπος της Ρίξης, δεν ήξερε οτι οι παρελάσεις γίνονται εδώ και κάποια χρόνια για συγγενείς και φίλους, σαν κλειστή δεξίωση γάμου επιπέδου Άκη. Ο άνθρωπος κάθε που γινόταν παρέλαση, ούτε ήξερε ούτε και είχε μάθει. Κατανοητόν με τόσες δουλειές που είχε.
Η Ελλάδα όμως θα σωθεί, διότι η Ρίξη, έστω και μέσω Πασόκ συγκυβερνούντος, είναι πλέον στην εξουσία. Και θα ξεκινήσει από την ρίξη των καγκέλων. Μπορεί βέβαια ο Καρατζαφέρης να μας λέει οτι αυτή ήταν η τελευταία παρέλαση του Λοβέρδου, αλλά σιγά μην τον πάρουμε και σοβαρά. Αυτόν θα τον ακούσουμε αφού πάρει την μεταγραφή στη ΝΔ. Οι Έλληνες ποτέ δεν ακούμε κάτι εξωκοινοβουλευτικό. άσχετα αν βρίζουμε την βουλή.
Οπότε λοιπόν, επειδή ο Λοβέρδος δεν ήξερε πώς γίνονταν οι παρελάσεις, είναι απόλυτα λογικό να μην ήξερε οτι πριν από αυτές, είθισται να γίνεται και μια λειτουργία. Δοξολογία την λένε οι επιστήμονες της ορθόδοξης αίρεσης, αλλά να μην κολλάμε εκεί. Όπως δεν κολλάμε και στον λόγο του Καλαβρύτων, που είπε οτι το 2034 τα εγγόνια μας, θα είναι μουσουλμάνοι. Που αυτός το είπε σαν κακιά εξέλιξη, αλλά εγώ δεν το βλέπω και τόσο κακό. Γιατί να μην έχει ο κάθε Έλληνας νόμιμα τρεις γυναίκες; Αυτό σημαίνει οτι θα έχουμε βγει από τα μνημόνια και θα χαρίζουμε θέσεις εργασίας σε θηλυκά που μπορεί και να είχαν πάει στην ελεύθερη οικονομία της πορνείας. Θα μου πεις βέβαια, οτι αν δεν ενδιαφέρει εμένα μία, τι ενδιαφέρει τον Καλαβρύτων. Αυτό ίσως να το απαντήσει η Ρίξη.
Και καταλαβαίνετε την παραμονή της επετείου του ΟΧΙ τι γινόταν στο γραφείο αλλά καισ το σπίτι του Λοβέρδου.
– Sir, tomorrow, you have to go to the church.
– Τι λες ρε Μαχμούτ; Αύριο θα κάθεται όλη η Ελλάδα και θα δουλεύω εγώ; Δεν φτάνει που θα πάω να τιμήσω και το ΟΧΙ του δικτάτορα, θα πάω και στην εκκλησία που δεν έχει κάγκελα και μπορεί κανάς μαλάκας πιστός να μου κάνει φραστική επίθεση;
– Sir, you are absolutely right. Do you want to listen to Makropoulos or Vertis tonight; I also beleieve that we also have some Vembo as well.
– Μαχμούτ, βάλε εκείνο του Μαζωνάκη κι άσε με να γράψω κάτι για το σύστημα του Μίτσελ. Βέμπο θα ακούσω αύριο, πριν δω τα γκομενάκια και τις καθηγήτριες τους. Δεν μπορεί, όλο και κάποια θα είναι καλή. Για πιάσε κι εκείνο το χαρτί με το πρόγραμμα μου και φέρε και την γόμα.
Και βέβαια το αίμα πήγε στο κεφάλι του Λοβέρδου την επόμενη μέρα. Διότι ο τύπος του υπουργείου, που συνέταξε το πρόγραμμα του υπουργού, είχε παραλείψει τα ευκόλως εννοούμενα. ΚΑΙ την δοξολογία αλλά ΚΑΙ την παρέλαση. Είχε απλά γράψει το ούζο το μετά, το κατόπιν επείγον ραντεβού για ποτά με στελέχη τηε Ρίξης και πλέον κι ένα δείπνο με την συναισθηματική σχέση του υπουργού.
Αυτή ήταν η έκρηξη σε αυτήν την αφιλόξενη συγκυβέρνηση, που δεν ελέγχει κανείς τίποτα. Υπουργοί πράσινοι επάνω και δεξιοί από κάτω. Ρηχό πασόκ ψηλά, και βαθύ πασόκ κάτω. Ευτυχώς που ο αγωνιστής υπουργός πήγε στην παρέλαση. Που θα γινόταν βέβαια είτε υπήρχε υπουργός είτε όχι, αφού πλέον τα παιδιά δεν κοιτάνε τους ήρωες που κάθονται υπερυψωμένοι σε σχέση με τον δρόμο. Που βέβαια δεν κατάλαβα και ποτέ, γιατί να τιμάται ο σημερινός υπουργός. Έχει καμιά σχέση με τον Μεταξά ή έστω το αφεντικό του, τον βασιλιά δηλαδή που τον είχε διορίσει κι άρα δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, για να πιάσουμε και τον Γλέζο;
Κι άρα ΕΔΕ άμεσα και αύθις και παραχρήμα. Και τιμωρία άμεσα με δημόσια διαπόμπευση κι άμεση απόλυση και εκατό ραβδιές στην πλατεία του Συντάγματος, που δεν έγραψε στο πρόγραμμα της Ρίξης, αυτό που ξέρουν όλοι εδώ και εξήντα χρόνια. Με εξαίρεση τον Λοβέρδο βέβαια, που έκανε την Ρίξη κι όταν κατάλαβε οτι είναι μόνος του, ξαναμπήκε στο μαντρί και η συγκυβέρνηση τίμησε έναν απόλυτο άχρηστο με θέση υπουργού. Έναν εντελώς άχρηστο ακόμα και σαν πληροφόρηση για το τι γίνεται τέτοια μέρα. Και τον έχει η Ελλάδα στην παιδεία. Φυσικά και δεν θα πεθάνουμε ποτέ. Πεθαίνει ξανά ο πεθαμένος;
