Στέκομαι νηφάλιος, ακόμη κι αν μέσα μου χτυπάνε ασταμάτητα τα ταμπούρλα τους όλα τα αρκουδάκια της διαφήμισης για τις αλκαλικές μπαταρίες. Μένω σιωπηλός χωρίς να χάνω τον ρυθμό μου από τις εσωτερικές κραυγές που γίνονται, ώρες-ώρες, εκκωφαντικές. Πνίγω την ένταση του τρικυμιώδους ωκεανού σε ένα ποτήρι καφέ και συνεχίζω. Νηφάλιος πάντα.
Με εντυπωσιάζει πόσο ευκίνητη είναι αυτή η εσωτερική κινούμενη άμμος της φθοράς όταν αφήνω όλους του δαίμονες της καθημερινότητας να μου εκφέρουν την άποψή τους. Κλείνω το παράθυρο της υπερ-επικοινωνίας: μόνο τις απαραίτητες μάχες να δώσεις, μου φωνάζει μια εσωτερική φωνή, για να μπορείς να οφεληθείς από τα χτυπήματα που θα λάβεις…
Ούτε στις εσωτερικές φωνές δίνω μεγάλη σημασία, αν έχουν κάτι σοβαρό να μου πουν σίγουρα μπορούν να βρουν ένα πιο ορθόδοξο τρόπο να επικοινωνήσουν μαζί μου.
Έχω οριστικά θέσει σε διαθεσιμότητα άχρηστα χαρίσματα και επιλέγω τα αναγκαία προς το επιβιώνειν γαληνίως αλλά αξιοπρεπώς (αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο). Κι έτσι, το τέλος μιας μέρας με ένταση, με βρίσκει με λιγότερα παράσημα αλλά απελευθερωμένο από το έρεβος των θλίψεων που περίμεναν μια ευκαιρία για να σαλτάρουν εντός μου.
Με αναπαύει που αβίαστα και ανώδυνα μπορώ χωρίς δεύτερη σκέψη να συμπληρώνω (αν και όταν το επιθυμώ) το ημερήσιο ημερολόγιο του ταξιδίου του βίου μου…
