ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΜΙΚΡΟΙ “ΒΕΝΙΖΕΛΟΙ”…

Η τήρηση των νόμων,είναι απολύτως απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία μιας κοινωνίας.
Αυτό είναι αυτονόητο.
Και σε κάθε κοινωνία-ακόμα και την πιο εύρυθμα λειτουργούσα- υπάρχουν νόμοι οι οποίοι αμφισβητούνται, ή τηρούνται εκ περιτροπής. Με λίγα λόγια,δεν υπάρχει απόλυτα ευρυθμη λειτουργία σε καμιά κοινωνία. Αυτό που κάνει την διαφορά ανάμεσα σε μια «ευρυθμη» κοινωνία και σε μια «ατάσθαλη» (όπως η δική μας) έχει να κάνει τόσο με τον «όγκο» των παραβατών (από την μία) όσο και με την «ποιότητα» πολλών νόμων (απ΄την άλλη).

Για παράδειγμα, ο νόμος περι ευθύνης υπουργών, είναι ένας νόμος εξώφθαλμα υπερ της ασυλίας και της προστασίας των λαμογιών που κατέχουν υπουργικές θέσεις (κατασκέυασμα Μπενιζέλου,»δώρο» προς τους συναδέλφους του).
Αυτός ο νόμος όμως,πρακτικά,ελάχιστα «ακουμπάει» στην Ελληνική κοινωνία,εφ όσον δεν αφορά το σύνολο των μελών της,παρά μόνο ένα ελάχιστο κομμάτι κάποιων ( όσων υπουργοποιούνται). Δηλαδή το 0.00020%.
Αρα θα μπορούσαμε να πούμε πως «εφόσον πρόκειται για έναν νόμο που δεν μας «απασχολεί» και δεν μας αφορά άμεσα, μπορούμε να τον αφήσουμε στην «τύχη» του,αφού αφορά μια χούφτα ανθρώπους.

Εδώ λοιπον θα πρέπει να αντιδρούμε,να είμαστε σφόδρα αντίθετοι σε αυτο΄το εξώφθαλμα άδικο, παράλογο και κοινωνικά άνισο νομοοθέτημα,εφόσον αντιτίθεται στο Συνταγμα το οποιο επιτασσει πως «…ολοι οι Ελληνες ειναι ίσοι απέναντι στο νόμο».

Νόμος λοιπόν είναι ο «περι ευθύνης υπουργών». Παράλογος,παράτυπος, και κυρίως παράνομος. Μα κυρίως αντίκειται στην κοινή λογική, βάσει της οποίας έχουν συσταθεί όλοι οι νόμοι και όλοι οι κανονισμοί παγκοσμίως.
(κοινή λογική οριζεται ως: «π.χ. αν ένας κλέψει μια κοτα,δεν μπορεί να τιμωρείται «ισάξια» με κάποιον που έκλεψε ένα κοτέτσι». Απλοικό το παράδειγμα αλλά «κατατοπιστικό».
Εν τούτοις, τα χρέη κάποιων διαγράφονται και κάποιες ποινές τους επίσης, ενώ τα δικά σου χρέη ή αδικήματα σε ακολουθούν ως τον τάφο.

Ενα αλλο παράδειγμα,που κάνει και «μπαμ» και είναι και προσφατο, είναι η νομοθέτηση περι της φορολογίας της ιδιωτικής περιουσίας. Ο γνωστός «ΕΝΦΙΑ». Νόμος είναι και αυτός. Και «πρέπει» να εφαρμόζεται…Απαρέγκλητα. …Δίχως διακρίσεις. …Σε όλους.
Είναι όμως ένας «δίκαιος νόμος»; Από που απορρέει το Δίκαιο; Απαντήσαμε πιο πάνω. Από την Κοινή Λογική. (λέγοντας «κοινή»,δεν εννούμε την λογική της «Κατίνας». Εννούμε την «γενική έλλογη ικανότητα ενός πλυθησμού να διαχωρίζει το «πολύ» από το «λίγο» και το «ελαφρύ» από το «βαρύ». Πάνω εκει ακουμπάνε ΟΛΕΣ οι νομοθεσίες και όλοι οι κανονισμοί, οι οποίοι έχουν σκοπό την εξομάλυσνη των σχέσεων μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας. Είτε πρόκειται για αρχαικους άγραφους νόμους που αφορουσαν στο παρελθόν μια κοινότητα μερικών δεκάδων ανθρώπων,είτε αφορά τις πολύπλοκες σχέσεις εκατομμυρίων ανθρώπων σε μια «πολύβουη» κοινωνία ενός κράτους, η μιας ενότητας κρατών)
Οταν φορολογείς τον σταύλο μιας πολυμελούς οικογένειας, η ένα μισογκρεμισμένο σπιτάκι ενός φουκαρά,είναι φανερότατο πως όχι μόνο δεν παράγεις δίκαιο,μας πως,αντίθετα, μάλλον έχεις “εκδικητικές” διαθέσεις εναντίων των. Δηλαδή είσαι μισάνθρωπος. ΔΗΛΑΔΗ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΣΑΠΙΟΣ “ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ”.

Λέμε λοιπόν. Πόσο «δίκαιο» είναι το να φορολογείται ένας χώρος ο οποιος ΔΕΝ παράγει πλούτο; Ενα σπιτι ας πούμε, ή ένα αγρόκτημα που βρίσκεται αποδεδειγμένα σε αχρηστία;. Πόσο δίκαιο δηλαδή είναι το φορολογείται κάθε μήνα ή κάθε χρόνο, η κάθε εξάμηνο, ένα αντικέιμενο το οποιο αγοράστηκε ή κατασκευάστηκε ΑΠΑΞ, δηλαδή μία φορά και έκτοτε, ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ δεν αποφέρει κέρδη στον ιδιοκτήτη του;

Η Κοινή Λογική- που λέγαμε- λέει «είναι κατάφορα άδικος» έως σχεδόν εκδικητικός.Μέχρι δηλαδή που στρέφεται ΚΑΤΑ των μελών της κοινωνίας στην οποία εφαρμόζεται.

Τι λοιπόν ΟΦΕΙΛΟΥΝ να κάνουν τα μέλη της; (Προυπόθεση: ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ) Οφείλουν να αντιταχθούν,να σταθούν απέναντι σε αυτόν τον νόμο. Και να κάνουν το παν να τον καταργήσουν. (μη ξεχνάμε πως «άπασαι αι εξουσίαι υπάρχουν υπερ αυτού-του λαού- και του Εθνους)
Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι η άρνηση. (η μη καταβολή των τελών,των δόσεων κλπ)
Φυσικά,για να ολοκληρωθεί το «έργο» της κατάργησης ενός νόμου, δεν αρκεί η άρνηση, η οποια σαν αντιδραση,αν παραμείνει ΜΟΝΟ εκει,τότε θα μιλάμε απλά για απήθεια και ομαδική έκνομη συμπεριφορά και λοιπές αηδίες οι οποίες μπορούν να γυρίσουν μπούμεραγκ και να γίνουν «όπλο» στα χέρια του παράνομου κρατικού μηχανισμού ο οποιος «μηχανέυτηκε» τον συγκεκριμένο φόρο για προφανέστατους λόγους.

Οφειλουμε λοιπόν να πάμε «παραπέρα» και να υπάρξει νομική αντεπίθεση.Με συλλογη των απαραίτητων υπογραφών, με υπαγωγή σε δικαστικό αγώνα και την συνηγορία νομικών οι οποιοι θα βοηθούσαν σε αυτην την προσπάθεια. μέχρι του σημείου ώστε να γίνει επαναπροσαρμογή, βελτίωση,διόρθωση ή και στην ανάγκη αν ειναι απαραίτητο γενική κατάργηση του νόμου και αντικατάσταση του με έναν άλλο, αρκούντως δικαιότερο, με «άισθηση» ισονομίας» (…»οι Ελληνες, οφείλουν να συμβάλουν στα έσοδα του κράτους ΑΝΑΛΟΓΩΣ των δυνάμεων των…)

Αυτά είναι δυο μικρά πραδείγματα κατάφορα άνισων άρα άδικων και άρα ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ νόμων, οι οποίοι απλά είναι κατασκευάσματα «στριμωγμένων» από ανώτερες εξουσίες ανθρωπων,οι οποίοι συν τις άλλοι αδιαφορούν παντελώς για την τύχη,την μοίρα και την πορεία της κοινωνίας της οποιας-υποτίθεται-κρατούν τις τύχες και το κυριότερο ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΠΡΩΤΟΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ.

Να γιατι «λειτουργούν οι νόμοι» σε μεγάλο βαθμό στις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες. «κυρίως στις Προτεσταντικές».
Γιατι πιάνουν «τον καλόγερο με το λουκάνικο στο στόμα». Δηλαδή συλλαμβάνουν έναν υπουργό να οδηγεί μεθυσμένος. Δικαζουν έναν ανώτερο υπάλληλο γιατί διασπάθησε 1000 λίρες. Επιβάλουν πρόστιμο στην κορη του τάδε πρωθυπουργού γιατί μπήκε στο metro χωρίς εισητήριο.
Και μάλιστα προβάλουν με ιδιάιτερο ζήλο και μετ επιτάσεως τέτοια «παραπτώματα» των αναγνωρίσμων μελών της κοινωνίας τους. Γιατί; Μα γιατί έτσι λειτουργούν αποτρεπτικά για τους πολλούς,τα εκατομμύρια των «θεατών», τους “μικρομεσαίων” οι οποίο φυσικά αναλογίζονται αυτόματα τι θα πάθουν οι ίδιοι αφού «ούτε ο τάδε δεν την γλύτωσε».

Εκει,όντως σε ελάχιστες περιπτώσεις ο μικρομεσαίος έχει την δυνατότητα να παρανομήσει,γιατι πραγματικά δεν τον “πάιρνει”.
Στις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες, παρανομούν κυρίως ΜΟΝΟ οι κυβερνήσεις και όχι οι κάτοικοι. Παρανομούν βέβαια και για λογαριασμό των κατοίκων,αφού τα «κλοπιμαία»,τα «οφέλη» από τις παρανομίες τους «μοιράζονται» και στους κατοίκους με την μορφή κοινωνικών ατελειών,κοινωνικών παρεμβάσεων ,κλπ. (τρανό παράδειγμα η Γερμανία, η οποία κλέβει κυρίως όλους τους άλλους και τα «μοιράζει» (ως ένα βαθμό τουλάχιστον) στους κατοίκους της με αποτέλεσμα οι «κατσαβιδολόγοι» Γερμανοί να αισθάνονται πλήρως ικανοποιημένοι από την-εκάστοτε- πολιτική τους ηγεσία.

Εδώ,στο Ελλάντα, κλέβουν ΚΑΙ οι κάτοικοι κλέβει ΚΑΙ το κράτος. Ο ένας κλέβει τον άλλον. Φυσικά έτσι δουλειά δεν γίνεται.
Αυτό όμως με τίποτα δεν αναιρεί πως αρκετοί νόμοι της είναι άδικοι και άνισοι και άρα χρήζουν κατάργησης.
Δηλαδή,το ότι πάρα πολλοί ΕΛληνες είναι λαμόγια και τεμπέλιδες,με αποτέλσμα να «ανέχονται» πολλούς άδικους νόμους (έιτε από ανοχή,έιτε από συνενοχή στην κατάντια) ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΑΝΕΧΘΟΥΝ ΑΥΤΟ «ΑΛΙΣΙΒΕΡΙΣΙ» ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΚΙΑΣ.

Και πολύ περισσότερο όταν είναι γνωστό πως “ότι είναι δίκαιο δεν είναι και ταυτόχρονα ηθικό”,αυτόματα συμπεραίνουμε πως υπάρχουν ήδη και εφαρμόζονται-το δίχως άλλο- ΚΑΙ ανήθικοι νόμοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε την “ποιότητα” των ανθρώπων εδώ στην Ελλάδα οι οποίοι “σκαρφίζονται” τους νόμους,τότε αβίαστα φτάνουμε στο συμπέρασμα πως πάμπολοι νόμοι παράγουν ΜΗ δίκαιο και προωθούν την ΑΝισότητα και διατηρούν την παρανομία. Θα ΄λεγε κανεις μάλιστα πως αρκετοι από αυτούς ψηφίζονται ΕΠΙ ΤΟΥΤΟΥ.

Εκεινοι λοιπόν οφέιλουν να αντιδράσουν. Αυτό λέω. Οχι ότι πρέπει να υπάρχει απλά «γενική απείθεια» και ότι πρέπει όλοι να πάμε να πνηγούμε ή να γαμηθούμε.
ΠΟΤΕ. Λέω απλά, να στείλουμε-με τους τρόπους που προανέφερα,αλλά και με τόσους άλλους που υπάρχουν πρόσφοροι στο «οπλοστάσιο» μας και που δεν τους γνωρίζουμε καν,αφού ποτέ σοβαρά ο νεοέλληνας δεν ασχολήθηκε με τα δικαιώματα του).
Μπορούμε λοιπόν να τους στείλουμε να πάνε να «γαμηθούνε». Ειτε αυτο σημαίνει κατάργηση ή βελτίωση των νόμων. είτε σημάινει- ακομα καλύτερα-απόπομπή των «παραγωγών αδικων νόμων».
Και το τελευταίο είναι και πιο μακροχρόνια αποτελεσματικό, εφ όσον όσο θα υπάρχουν «ΜΠενιζέλοι» και «Πάγκαλοι» τέτοιους «νόμους’» θα σκαρφίζονται, γιατι πολύ απλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΟ ΛΟΓΟ ΕΚΕΙ ΒΑΛΜΕΝΟΙ.

Τέλος,εκτός από πρακτικά ανεφάρμοστο,είναι και πραγματικά αφύσικο να περιμένεις να σε νομοθετήσουν δικαίως εκεινοι που πρώτοι και καλύτεροι προτάσουν με τον τρόπο ζωή τους την παρανομία και την μη εφαρμογή των νόμων, τους οποίους τους θεσμοθετούν ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ.
Ποιος θΑ δεχόταν τον βιαστή του παιδιού του για γαμπρό στο σπίτι. Η να αγοράσει «σε τιμή ευκαιρίας» από τον κλέφτη τα κλοπημάια του ίδιου του του σπιτιού;

Οποιος στα παραπάνω λέει «ναι», είναι σαν να περιμένει από τους «Μπενιζέλους» και τους «Σαμαράδες» να δει καλύτερες μέρες και κυρίως δικαιότερους νόμους.
Είναι δυο απόλυτα αντιθετα πράγματα.
Οπως έλεγε και ο Αριστοτέλης «όταν υπάρχει το Α δεν μπορεί να υπάρχει και το Β»

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΟΥΝ ΝΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΑΡΑΞΟΥΝ «ΔΙΚΑΙΟ».
Εαν και όταν αυτό συμβαίνει, εκ των πραγμάτων ΑΝΙΘΙΚΟ.

Γενικό συμπέρασμα: Οσο περισσότερο ανεξάρτητη είναι μια κοινωνία (οικονομικά και στρατιωτικά) τόσο μεγαλύτερη παραγωγή δίκαων νόμων καταφέρνει,γιατί πολύ απλά, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ.
Και αντίθετα, όσο “δεσμευμένη”, όσο “υπόλογη” σε μια ανώτερη δύναμη είναι μια κοινωνία (ή ένα κράτος) όπως εμείς καλή ώρα, τόσο λιγοστεύουν οι πιθανότητες για παραγωγή πραγματικά ισότιμων και άρα δίκαων νόμων,γιατί πολύ απλά, ΔΕΝ ΕΧΕΙ Η ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΟ ΠΡΑΞΕΙ, ΕΦ’ΟΣΟΝ ΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΑΠΌ “ΑΝΩΘΕΝ” ΚΑΙ “ΔΙΚΑΙΟ” ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΑΡΑΧΘΕΙ, ΌΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΑΦΕΝΤΗ-ΔΟΥΛΟΥ.
Οτι “δικαιώματα” παρέχει,παρεχωρεί ο “ελεήμων” κύριος” στον δούλο του (ή στο “προσωπικό” του αν το θέλουμε πιο “κομψά”) τα ανάλογα μπορεί να “παρεχωρήσει” και μια χώρα-δούλα στα “παιδιά” της. Δηλαδή-κατά τους “Μπενιζέλους”: “να κάνουμε και το σταυρό μας και πάλι καλα να λέμε”.

Με απλά λόγια, όσο δεν μπορούμε να είμαστε “από πάνω”,σε θέση “οδηγού” δηλαδή, είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να υπάρχει παραγωγή και εφαρμογή ισονομίας,εντος ενός κρατιδίου το οποιο απλά εφαρμόζει εντολές άλλων,μέσω μιας ελληνόφωνης δράκας ανθρώπων οι οποιοι κάθε φορά “κυβερνούν”,δηλαδή απλά καλούνται να κάνουν πράξη τις εντολές εκείνων για τους οποιους δουλέυουν και από τους οποίους τις τσέπες πληρώνονται.
Η δικαιοσύνη προυποθέτει ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
Οπως καταλαβαίνεις, μιλάμε για μια ουτοπία.