Δημοσιογραφικά, τελείωσε μια εβδομάδα πολιτικής. Την είχαμε ξεχάει την ΑΕΚ. Που είχε υποχρέωση στην Ερμιόνη. Σε αυτήν την κακοτράχαλη έδρα με αντίπαλο αήττητο εκεί και σε ένα γήπεδο πολύ μικρών διαστάσεων για τις τεχνικές αρετές μας. Επίσης πηγαίναμε για το 7χ7, αλλά είναι κακό νούμερο αυτό το επτά. Όλα εναντίον μας ήταν.
Είδαμε λοιπόν ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι στο πρώτο ημιχρόνιο. Τόσο κράτησε. Τότε που οι δυό ομάδες προσπάθησαν να παίξουν, κι έφτειαξαν και κάποιες ευκαιρίες. Μετά επήλθε η βαριεστημάρα με αποτέλεσμα να αρχίσουμε τα χασμουρητά κι εμείς από την τηλεόραση.
Κανονικά δεν πρέπει να μιλήσω για εμάς. Διότι τα εύσημα ανήκουν στον αντίπαλο προπονητή. Που διάβασε τέλεια το παιχνίδι και κλείδωσε σχεδόν όλα τα όπλα μας. Εμφανέστατο αυτό καθώς προχώραγε το παιχνίδι. Συνεπικουρούμενος στην προσπάθεια του από την αναγκαστική αλλαγή του Μπαρμπόσα, την κακή απόδοση του Ανάκογλου, τα κακαρίσματα του Κορδρέρο και την κάθετη πτώση του Πλατέλα στο δεύτερο μέρος. Ένας Μάνταλος υπήρχε όλος κι όλος, να βγάζει πάθος, τσαμπουκά και διάθεση.
Με έναν παίκτη όμως, δεν πας πουθενά. Άντε και με τον αλάνθαστο Κολοβέτσιο. Όλοι οι άλλοι ήταν να μασάς και να φτύνεις. Στους οποίους δεν αξίζει ατομική κριτική, αφού τόσο ξέρουν και τόσο παίζουν. Με το ζόρι δεν γίνεται παίκτης ούτε ο Πεταυράκης, ούτε ο Μπρέσεβιτς – παρόλο που προσπαθούσε και σωστά έπαιζε – κι ούτε ξανανιώνει ο Γεωργέας. Άσε δε εκείνον τον Ζόριτς. Αυτός θύμησε το τραγούδι του Ρέμου : Μπορείς να μπεις, μπορείς να βγεις…. Κανείς δεν θα σε πάρει χαμπάρι.
Ένας αντίπαλος λοιπόν, σφιχτός, καλά οργανωμένος και ψιλοτσαμπουκαλεμένος. Εννοώντας καθαρά αγωνιστικά. Και πολύ καλά έκανε. Αυτό έπρεπε να παίξει απέναντι σε μιά ΑΕΚ μη μου άπτου, που μπήκε λες και της χρωστάγανε κάποια χάρη. Επειδή έχεις βάλει επτά γκολ σε κάποιους ανύπαρκτους, δεν σημαίνει οτι θα σε φοβηθούν κιόλας όλες οι ομάδες. Κι αυτά πρέπει να τα βλέπουν όλοι εκείνοι που μιλάνε για ομάδα πρώτης κατηγορίας και για πληρότητα ρόστερ κάπου στο 120 %. Αυτή είναι η αλήθεια και τίποτε λιγότερο ή περισσότερο. Οι άνθρωποι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Κάπου βέβαια έχουν αρχίσει και ψιλοβγαίνουν από την χειμερία νάρκη, αφού κοιτάνε καμιά δεκαριά παίκτες. Σικ, το λένε επτά.
Και χαιρόμουνα βλέποντας την Ερμιόνη σήμερα. Που ήξερε τον στόχο της. Κι αν εμάς μας έλειπε ο Μπακάκης- που δεν θα μπορούσε να κάνει και πολλά αφού οι χώροι ήταν πολύ καλά κλεισμένοι – κι οι αντίπαλοι χάσανε τον Σέρβο τους, πιο πολύ από λιγοψυχιά. Είπαμε βέβαια οτι χάσαμε και τον Πορτογάλλο ξαφνικά, αλλά όλα αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι. Κι αν όλη η ομάδα περιμένει από ένα δεξί εξτρέμ, ζήτω που καήκαμε. Θα πεις μια γυναίκα όμορφη, επειδή είναι πετυχημένο το σκουλαρίκι της;
Τυχεροί όμως είμαστε αφού υπάρχει ο Ιανουάριος μπροστά. Ξαναλέω, όχι για την άνοδο αλλά για το χτίσιμο. Κι όταν λέμε χτίσιμο, να μπορείς να έχεις κι έναν παίκτη να αλλάξει τον Λαμπρόπουλο, τον Κορδρέρο και τον φορ. Νάχεις κι ένα δεύτερο βρακί ρε αδερφέ. Κύρια για τα μπαράζ και για του χρόνου. Θα μου πεις, θα πάρουμε παίκτες. Εντάξει θα πάρουμε. Και ποιός θα τους μάθει μπάλα; Ο Δέλλας; Ή θα δώσει εντολή για συνοχή ο συνταξιούχος ; Αστεία πράματα.
Όντας λοιπόν σε καλή διάθεση, μίνιμουμ θα δώσω συγχαρητήρια στον αντίπαλο και μερικές απλές μούτζες στους παίκτες μας. Διότι εμείς φταίμε και τίποτε άλλο. Εμείς είχαμε υποχρέωση για δημιουργία παιχνιδιού ακόμα και σε αυτό το μικρό γήπεδο. Οι αντίπαλοι θέλανε καταστροφικό παιχνίδι κι αντεπιθέσεις. Κάτι που θεωρητικά ήταν γνωστό από πριν. Μην ξεχναμε οτι είχε κάνει scouting ολκόκληρος Κασάπης. Κι είχε προειδοποιήσει σχετικώς. Και μην γελάτε. Ξέρετε τι θα πει scouting; Οτι ακόμα δεν έχουμε ταυτότητα ομάδας εκτός έδρας, δεν μπορούμε να επιβάλουμε το παιχνίδι μας κι είμαστε καλά μόνο στο ΟΑΚΑ.
Συμφωνώ βέβαια, οτι αν η Ερμιόνη έπαιζε ανοιχτά, θα είχαμε σκοράρει. Θα είχε κουραστεί παραπάνω κι όλα τα υπόλοιπα. Θα ακούσουμε πολλές μαλακίες από τους τεμπελχανάδες μέχρι την Τετάρτη. Εγώ θα περιοριστώ να βγάλω το καπέλο μου στον Πλατέλα, που δεν έπεσε κάτω για να πάρει το πέναλτυ στην μοναδική φάση που είχε συμμετοχή στο δεύτερο μέρος. Που θα ήταν μεν αλλά δεν θα έφερνε δικαιοσύνη στο αποτέλεσμα δε. Στο απόλυτο μηδέν, που ήταν η ομάδα μας σήμερα. Κι αυτό πρέπει να δούμε : Τα χάλια μας.
