Οι εορταστικές ημέρες είναι μια ευκαιρία για συνεχείς οικογενειακές συναντήσεις. Κι αυτές φέρνουν τις αναμνήσεις μέσα σε ένα κλίμα -συνήθως- αναπόλησης του παρελθόντος, ιδιαίτερα όταν αυτό έχει ωραιοποιηθεί. Κατά έναν παράξενο τρόπο, οι ίδιες αναμνήσεις κάθε χρόνο προβάλλονται διαφορετικά στην οθόνη που βρίσκεται εντός μας αφού περιλαμβάνεται στο βασικό εξοπλισμό του ανθρώπινου είδους.
Οι αναμνήσεις μέσα στο πέρασμα των χρόνων συναντούν τις πιο πρόσφατες εμπειρίες, ενώνονται μαζί τους και τροποποιούν το ασυνείδητο που πλέον αντιμετωπίζει όλες τις περασμένες στιγμές με ένα βλέμμα που διαρκώς αλλάζει: η ίδια ακριβώς εμπειρία εμφανίζεται διαφορετικά την επόμενη ημέρα από την “πρώτη προβολή” και τριάντα χρόνια αργότερα. τεθλασμένες έχουν πια γίνει ευθείες. Χαμόγελα και δάκρυα έχουν πια εξαφανιστεί οριστικά και μαζί τους, παρασύρονται στη λήθη άγγελοι και δαίμονες της αρχικής στιγμής. Αποτέλεσμα αυτού του αναπότρεπτου νοητικού παιχνιδιού είναι συχνά -όλο και συχνότερα όσο μεγαλώνουμε- να μην μπορούμε να είμαστε βέβαιοι οτι οι “προσαρμοσμένες αναμνήσεις” μας αντιστοιχούν σε αληθινά δικές μας στιγμές.
Στο αρχείο των αναμνήσεων οι παλαιότερες είναι ασπρόμαυρες και μονοφωνικές ενώ όσο περνάει ο καιρός εξελίσσονται: γίνονται έγχρωμες, cinemascope, 3D, dolbydigitalκι ό,τι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους που παρακολουθεί τις τεχνολογικές εξελίξεις.
Πέρα από τα ειδικά εφέ των αναμνήσεων διαπιστώνω οτι και οι επίλογοι των στιγμών που προβάλλονται ως μνήμες έχουν στρογγυλέψει από γωνίες (αγωνίες;) και πολύ συχνά ολοκληρώνονται σε σημείο με happy-endαφού τυχόν εξελίξεις που ανατρέπουν το τρυφερό αποτέλεσμα που έχουμε ανάγκη, έχουν κοπεί στο τελικό μοντάζ και δεν περιλαμβάνονται στο υλικό που ανακαλείται στη μνήμη.
Οι κουρασμένοι σύγχρονοι άνθρωποι αρκούνται στις όλο και παλαιότερες αναμνήσεις (δικές τους ή άλλων που τις έχουν πολιτογραφήσει ως πολίτες του δικού τους κράτους) και δε δείχνουν ενδιαφέρον να δημιουργήσουν νέες αναμνήσεις για το μέλλον ζώντας μια ζωή με ενδιαφέρον και δημιουργία.
