Ο μυστικισμός βρίσκεται στο απέναντι πεζοδρόμιο από την ακατάσχετη αναζήτηση της αλκοολικής μέθεξης: καταλήγουν όμως στο ίδιο άδειο ύφος και τις ίδιες αναπάντητες ερωτήσεις. Και τελικά μένουν πίσω και τα δύο τους και ξεχνιούνται: η καθημερινότητα είναι μια ευθεία γραμμή, δεν επιτρέπει γωνίες. Κι όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνουν τα παιδιά μας, οι σττιγμές δόξας δεν έχουν καμία αξία και συχνά μετανοιώνουμε για κάποιες πράξεις, αλλά επειδή αυτό (η μετάνοια) δεν έχει πλέον εφαρμογή (ή αξία) στην καθημερινότητα, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μετανοιώσουμε για τις αναμνήσεις μας.
Κάθε φορά που η καρδιά μου συντονίζεται με μια απώτερη δύναμη που με αναπαύει στην υπόθεση των αναμνήσεων χωρίς να μου δημιουργούνται τύψεις, πάντα εισβάλλει μια δυνατή ακατανόητη φωνή που διακόπτει τη σύνδεση. Το μυαλό μου πηγαίνει αλλού και δεν δίνεται μια οριστική απάντηση. Κι έτσι οι αναμνήσεις βρίσκονται πάντα εδώ, ανενεργές μεν αλλά όχι διαγεγραμμένες. Και κάποια στιγμή, χωρίς να το καταλάβω, τις βρίσκω όλες ξανά μπροστά μου πεταμένες τη μία πάνω στην άλλη να με περιμένουν για να δώσουμε μια σιωπηλή συμβιβαστική λύση.
Αν προλάβω να ασχοληθώ με αυτές, μάλλον θα έχω πολύ δουλειά να κάνω…
