Αργάμιση το απόγευμα πριν λίγες μέρες: Μη με κοιτάζεις αυστηρά εμένα!
Κάποιες λέξεις ξεμύτησαν δειλά με την ελπίδα να μπουν σε μια σειρά. Οι πιο φιλόδοξες από αυτές, ονειρεύτηκαν να γίνουν μέρη ενός λογοτεχνικού κειμένου. Κοίταξα το ρολόι μου: Φεύ, πρέπει να φύγω από γραφείο, έχω μια συνάντηση που δεν μπορεί να περιμένει. Σε λίγο, όλες αυτές οι λέξεις, όλα τα υψηλά (ή και όχι τόσο υψηλά) προϊόντα μιας βεβιασμένης διανόησης θα σκορπίσουν και τίποτα δε θα τα θυμίζει.
Πόσα τέτοια χαμένα κείμενα έχω που κάηκαν στο ζέσταμα…
Μη με κοιτάζεις αυστηρά, έρχομαι!
Σκέτο αργά το βράδυ χθες: Έστω, κοίταξέ με όσο θέλεις, αλλά δείξε λίγη τρυφερότητα!
Απώθησα με αποστροφή βίαιες σκέψεις από την καθημερινότητά μου, αλλά αυτές που περίσσεψαν μου φαίνονται βαρετές. Ακόμα κι έτσι, τις προτιμώ γιατί πλέον δεν έχω τίποτα ν’ αποδείξω. Δεν επιλέγω να προσποιούμαι τον φευγάτο, έχω γαντζωθεί σε ένα ασφαλές (;) παρόν και κρατώ το στόμα μου κλειστό. Όλοι, εξάλλου, έχουν κάπου αλλού στραμμένη την προσοχή τους, ακόμη κι αν δεν μπορούν να περιγράψουν τις μύχιες σκέψεις τους με θεαματικό τρόπο: με λόγια που ταρακουνούν συνειδήσεις και θέτουν σε κίνδυνο πεπερασμένες γήινες πορείες.
Είναι πλέον αργά, αν δεν το έχω ήδη καταλάβει, να μάθω ποιός ήταν ο ρόλος στη ζωή μου, αλλά η ήπια πνευματική και εμφαντικά αξιοπρεπής πορεία σ’ ένα δρόμο που με περίμενε έξω από την πόρτα, μου αρκεί. Κι ούτε με πειράζει αν πολλοί -ακόμη και δικοί μου άνθρωποι- με διαβάζουν και ξύνουν με αμηχανία το κεφάλι τους και απορούν «τί εννοεί;»…
