Ξεφυλλίζοντας τον οδηγό λειτουργίας για ασυνεπείς φιλόσοφους, βρήκα χρήσιμα στοιχεία που μπορώ να καταλάβω πολύ καλά αλλά, δυστυχώς, καθόλου να χρησιμοποιήσω στην καθημερινότητά μου.
Να μπερδεύεις διαρκώς αυτούς που σε θεωρούν χειραγωγήσιμο, να μην τους αφήνεις να πάρουν αναπνοή. Αλλά συγχρόνως να μιλάς ήπια και με χαμηλωμένο το βλέμμα σου, δείγμα υποκριτικής ταπεινότητας: η μεγαλύτερη φιλαυτία είναι να χαμηλώνεις το βλέμμα σου μπροστά στον καθρέφτη για να μη δεις το υπέροχο θέαμα που (ξέρεις καλά οτι) θα αντίκριζες αν κοίταζες μπροστά σου!
Και τότε αίφνης, εισέβαλε στο μυαλό μου η διάθεση να διαγράψω όλα όσα πίστευα και να ξεκινήσω εκ νέου με μια σελίδα λευκό χαρτί: θα ήταν ευκολάκι υπό άλλες συνθήκες αλλά τα έχω καταθέσει όλα σε παλαιότερα κείμενα και με κυνηγούν, ελάχιστα πράγματα έχω αφήσει να κρυφτούν έξω από τις πυκνές σελίδες των ιδιόχειρων σημειώσεών μου στο Ημερολόγιο Ζωής που με ταλάνιζε πάντα, πόσω μάλλον όταν ήμουν κατ’ επίφαση ευτυχισμένος. Σταμάτησε για λίγο (;) ο χρόνος στο κεφάλι μου κι όταν ξαναπήρε μπρος (ο χρόνος ή το κεφάλι μου; δεν μπορώ να πω με σιγουριά), δεν κατάφερα να θυμηθώ τί είχα ξεχάσει την κρίσιμη ώρα της αποσύνδεσης.
Προχώρησα επιφυλακτικά σε επανασχεδιασμό τού χάρτη της ζωής μου επιλέγοντες πνευματικές γωνίες, μακριά από συναισθηματικές αγκυλώσεις που με κρατούν δέσμιο στη γη. Η σιωπή ίσως θα μπορούσε να με βοηθήσει. Μερικές φορές όμως, ακόμη και η σιωπή μπορεί να γίνει αμετροεπής. Υπάρχουν άλλωστε σιωπές και σιωπές! Έτσι λοιπόν προσπάθησα να αποφύγω τη σιωπή που δημιουργούσε αμηχανία (και τρόμο, μερικές φορές) στους συνομιλητές μου. Αποφάσισα να σιωπώ λοιπόν με διακριτικότητα (όσο μπορούσα!) αλλά φρόντιζα να μη σκάω και δη όταν εγείρονταν τριγύρω μου θέματα που βρίσκονται στο γνωσιακό μου περιουσιολόγιο: δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός, αυτή η περιουσία μου φθίνει και ο σχετικός πλούτος μου λες και καθίσταται ξεπερασμένος κι άχρηστος.
Σκέφτομαι αυτούς τους άτυχους που βρέθηκαν στον δρόμο μου σε στιγμές ενδοσκόπησης. Μπορεί να καταφέρθηκα εναντίον τους με σκληρούς χαρακτηρισμούς: αν κάποιοι άνθρωποι τα καταφέρνουν να στοχάζονται κοιμώμενοι, ας με συγχωρήσουν που τους αδίκησα.
Είμαι πολύ αυστηρός… με τους άλλους!
Κοίταξα τον άτυχο συνομιλητή μου που με κοιτούσε απορημένος. Χρωμάτισα τη φωνή μου με μια υποδόρια αίσθηση ματαιότητας -που δεν αφήνει οποιοδήποτε περιθώριο για θετικές σκέψεις- για να τον κάνω να χαλαρώσει!!!! Τα σβηστά μάτια που με κοίταξαν βρίσκονταν μακριά από χρώματα και αρώματα ζωής γι αυτό κι εγώ επέλεξα να διακόψω.
Ξανακοίταξα απελπισμένος τον οδηγό λειτουργίας για ασυνεπείς φιλόσοφους: κουβέντα δε λέει για τη σιωπή!
ΥΓ. Μην αναζητήσετε οποινδήποτε οδηγό λειτουργίας για ασυνεπείς φιλόσοφους… δεν υπάρχει, ήταν ένα αποκύημα της φαντασίας μου!
