Δείχνουν χαρούμενοι αλλά μάλλον είναι απλώς “επίτηδες ευτυχισμένοι” όπως μου έλεγε ο Λαζόπουλος προ αμνημονεύτων ετών. Σχεδόν εκβιαστικά, επιχειρούν να μεταφέρουν ένα επίπλαστο κέφι στην ατμόσφαιρα και, συχνά, μέμφονται τους αγέλαστους. Ομολογώ οτι συλλαμβάνω τον εαυτό μου να βρίσκεται συχνά στην κατηγορία των αγέλαστων, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν θεωρώ οτι αυτό είναι ένδειξη μη ευτυχίας. Και στις δύσκολες στιγμές, η ζωή δεν παύει να είναι ένα πολύτιμο δώρο κι αυτό δεν το ξεχνώ ποτέ. Νοιώθω όμως οτι τα πιο ταπεινά χρώματα είναι σιωπηλά, αφού δεν έχουν καμία ανάγκη από φωνασκίες. Άσε που πιστεύω οτι η ζωοφόρος σιωπή σε βοηθά ακούσεις καθαρότερα τους ήχους της Αληθινής ζωής και να δεις ολοκάθαρα τα χρώματά της: άλλωστε, και το γκρι χρώμα της ζωής είναι συχνά πιο ειλικρινές και ελπιδοφόρο από ένα εμφαντικό κατακκόκινο! Συναντώ συνέχεια κόσμο που δηλώνει ευτυχής: σχεδόν πάντα οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας επαναλαμβάνουν τριγύρω τους (και μάλιστα με δυνατή φωνή!) τον τυφλοσούρτη περί θετικής ενέργειας κι όταν τους μιλώ για την ανάγκη μου να απολαύσω την ειλικρινή ευτυχία χωρίς φιοριτούρες, με εγκαλούν! Τα αληθινά χρώματα της ζωής χάνονται στα φωτορυθμικά που ειναι στημένα κατά μήκος του κόσμου που μας περιβάλλει κι έτσι, τελικά, όλοι αυτοί οι επίτηδες χαρούμενοι ζουν σε έναν παράλληλο εξωπραγματικό κόσμο με φωτεινά χρώματα που τυφλώνουν το καθαρό βλέμμα ενός ανθρώπου που αναζητά την αλήθεια.
