Ο πνευματικός πόθος στη σημερινή εποχή δείχνει να έχει καταλαγιάσει. Ο καρπός χρειάζεται πότισμα κι αυτό δείχνει δύσκολο στη σύγχρονη ξεραΐλα. Φρούδες ελπίδες που κουράστηκαν να κρύβονται και άρχισαν ανερυθρίαστα να κυκλοφορούν ανάμεσά μας ως γερασμένες πρώην Μις σε επαρχιακά καλλιστεία. Ο αρχέκακος όφις λαμβάνει τη μορφή αντιπαθών πολιτικών (ξένων, κυρίως) που κατηγορούμε οτι θέλουν το κακό της πατρίδας. Το μίσος που εισπράτουν, τους κάνει να ασπάζονται τελικά τις κακές σκέψεις σε βάρος μας, ακόμη κι αν αυτό δεν ήταν στον αρχικό σχεδιασμό τους. Το συναισθηματικό φολκλόρ κολυμπάει σ’ έναν ωκεανό αίσθησης αδικίας σε βάρος του έθνους. Κάτι είχε πάρει τ’αυτί μου από παλαιά αλλά δεν έδωσα σημασία: θεώρησα οτι ήταν παρενέργειες των ετών που άκουγια αδιάλειπτα μουσική hardrock και η καρδιά μου είχε πετρώσει. Και τώρα, το διακρίνω πιο καθαρά: σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο έχουν στοιβαχτεί μαζί θεμελιώδεις αγωνίες και ατελέσφορες ελπίδες και προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες του τόπου οτι αποτελούν το μοναδικό εναπομείναντα προορισμό της ζωής. Η δημιουργική άπνοια που επικρατεί, το επιτρέπει. Η πνευματική ασκητική ζωή απαιτεί συναισθηματική αντοχή που λίγοι διαθέτουν. Κι αυτοί οι λίγοι είδαν κι απόειδαν και ετοιμάζονται να μαζέψουν τα μπογαλάκια τους και να φύγουν. Ευτυχώς, όσο αδειάζουν οι τσέπες, γεμίζουν οι καρδιές κι έτσι η ελπίδα ζει ακόμα, ακόμη κι αν ψυχορραγεί: λες και παίρνει δύναμη από μια επερχόμενη ποδοσφαιρική πρόκριση ή αναδύεται μέσα από ένα βράδυ με φίλους, ποτά και ανεξιχνίαστες μεθέξεις που το επόμενο πρωινό φέρνουν έναν ακατανόητο χαμόγελο στο πρόσωπο μαζί με το ξύπνημα.
