Περιμένω ανυπόμονα τις στιγμές της ηρεμίας που συνήθως είναι προγραμματισμένες (ανύποπτη ηρεμία δε μου τυχαίνει συχνά…). Κι όταν φθάνουν αυτές οι στιγμές, νοιώθω τύψεις εντός μου που σε μια περίοδο έντασης, εγώ έχω το θράσος εκείνη την ώρα να ηρεμώ. Και όταν επανέρχομαι στην πρέσα, διαμαρτύρομαι για την ένταση της ζωής που μου στερεί τόσα όμορφα πράγματα (μεθέξιμα μεν, αλλά όχι εύκολα περιγράψιμα) , αλλά κατά βάθος αισθάνομαι οτι βρίσκομαι στο φυσικό μου χώρο.
Γιατρέ μου ανησυχώ… να το κοιτάξω;
ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από τη Λίμνη της Βουλιαγμένης
Κατηγορία άρθρου Άρθρο. Βάλτε Bookmark το μόνιμο σύνδεσμο.
