Με διαδικασίες “express” πάει η δίκη για το Noor 1″. Ειδικά όταν προσπαθούν στην Ελλάδα να προκάμουν τον χρόνο που τελειώνει,είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά και χορταστικά θεάματα που μπορεί κανείς να συναντήσει. Μιλάμε για “Δελφινάριο”.
Στην προσπάθειά τους, οι “φουκαράδες” οι κατηγορούμενοι να φτάσουν στην πηγή,δηλαδή στην παρέλευση του 18μηνου, κάπου στις αρχές Δεκέμβρη, σκαρφίζονται τα πάντα. Με την βοήθεια και των εκλεκτών δικηγόρων τους φυσικά, οι οποιοι κατεβάζουν κάθε πιθανή ιδέα,προκειμένου να τρενάρουν την εκδίκαση ως τον Αγιο Δεκέμβριο.
Σήμερα άρρωστος..μεθαύριο απών. Παραμεθαύριο ένσταση. Παραπέρα ένσταση στην ένσταση. Μετά κανένα τηλέφωνο για βόμβα… καμιά απεργία… Σιγά τα ωά.
Φυσικά το θέατρο δεν είναι μονόπρακτο. Θέλει και έχει, δύο μέρη. Γίνεται “διάλογος” δηλαδή σπαρταριστός. Χρειάζεται και την “ανεξάρτητη δικαιοσύνη” απ΄την άλλη,ωστε να μη πηγάινει μονόπαντα το έργο. Χρειάζεται και αυτούς τους χειροπόδαρα δειλούς δεμένους δούλους, που παριστάνουν ότι για κάτι αποφασίζουν από έδρας,για να έχουμε μια καλή δόση κωμωδίας. Και φυσικά και σε αυτήν την περίπτωση,του “ναρκοπλοίου” την έχουμε. Καθόλου τυχάια, “έδρα” στην ανατομία,ονομάζεται η άκρη του κωλάντερου. Ο “πάτος” με λίγα λόγια. Ass-rim που λένε και οι Αγγλομαθείς.
Η οποία διαδικασία το λοιπόν ξεκίνησε,πρώτη μέρα,σε μια καμαρούλα 2χ3. Που να χωρέσουν; 50 τόσοι οι νοματαίοι,κατηγορούμενοι και δικηγόροι. Μόνο αυτοί. Και είπαν να ξεκινήσουν την “πολύκροτη” δίκη,στο αναψυκτηριο. Δίπλα στις τυρόπιτες και τα πιροσκί. Το καμπανάκι της έδρας μάλιστα το κρατούσε ο σερβιτόρος,ένας Πακιστανός με το δίσκο στο χέρι. Η είμαστε στηνΕυρώπη και την πληρώνουμε για να είμαστε εκεί,ή όχι. Εδώ δεν παίζουμε λέμε.
Στρίμωγμα λοιπόν. Και πολύ απλά,απεφάνθησαν άπαντες- με την σύμφωνη γνώμη της εριτίμου έδρας, πως δεν χωράνε εκεί μέσα.
“Συνεχίζουμε αύριο-μεθαύριο,δίπλα,που είναι μεγαλύτερη αίθουσα”. Η απόφαση τρομερή και σόκαρε τους πάντες. Και ευτυχώς δηλαδή, γιατί μπορεί να το αποφάσιζαν μετά από 30 εκδικάσεις. Ευτυχώς έδρασαν “εξπρές”. Ταχύτης!
Και το “αύριο” έφτασε. Εγινε σήμερα. Τι τα θες….
Νάμαστε λοιπόν στην “μεγάλη αίθουσα”. Των τελετών. Τι τελετών,δεν ξέρω. Αναλαμβάνει και κηδείες η Ευελπίδων; Ισως. Τέλος πάντων. Νάμαστε στη μεγάλη αίθουσα και έτοιμοι άπαντες να συνεχιστεί η ευρύχωρη πλέον διδικασία απονομής της δεκαιοσύνης. … Ωωπ! Μισό λεπτό…για να μετρηθούμε..: μούμπλε,μούμπλε,μούμπλε….1,2,3…17,18,19…25,26% δια 54 τετραγωνική ρίζα του 7 επί 13.5, τρις έντεκα τρις δώδεκα….χμμμ.. κάποιοι λείπουν. Που είναι οι αλλοδαποί,ω-ε-ω;
Σιωπή στην άιθουσα. Αι συνήγοροι των υπολοίπων κατηγορηθέντων, εκοίταγαν το ταβάνι. Είχαν βάλει στοίχημα για μια αράχνη που κρεμόταν απ’τον ιστό της. “Θα πέσει” έλεγαν οι μεν…”δεν θα πέσει” έλεγαν οι δε.Και έδιναν και έπαιρναν τα στοιχήματα,κάτω απ΄το αυστηρό βλέμα της εισαγγελέως και της προέδρου. Το παράνομο στοίχημα,βρίσκεται παντού.
-Θα συνεχίσουμε χωρίς αυτούς”, αποφαίνεται η πρόεδρος.
Οι δικηγόροι από κάτω κρατούσαν με το χέρι τους τα γέλια τους,να μη ξεχυθούν στην άιθουσα. “θα το’θελες,παλιοκατσίκα” σκέφτηκαν όλοι τους. Κοινή σκέψη. Αυτόματη. Εγκέφαλοι-συγκοινωνούντα δοχεία.
-Ξεκινάμε..” βιάζεται να πει η πρόεδρος.
– Μισό λεπτό..” διακόπτει η κυρία εισαγγελεύς .”… οι διερμηνείς πού είναι…”;
– …”ω-ε-ω”;
– Ποιος ειρωνεύτηκε…;
– ….
– Επαναλαμβανω: Που είναι οι διερνηνείς;
– Μόλις προσέρχεται η Ινδή διερμηνέας…αλλά όχι….Δεν είναι εδώ
– Μα που πήγε η Χριστιανή; Πηγαίνετε να την φέρετε,ώ,όργανα.
– Μαλιστα κυρία…
– Τώρα ας συνεχίσουμε με την Τουρκάλα διερμηνέα και βλέπουμε.
– Ποιος Θανάσης;
– Τι εννοείτε κύριε δικηγόρε;
– Ουκ έστιν ώδε.
– Τι θα πει αυτό;
– Πως ούτε και αυτή είναι εντός της αιθούσης…
– Και που βρίσκεται;
– Μα προφανώς εκτός της αιθούσης ταύτης.
– Οργανο. Πήγαινε να φέρεις και την Τουρκάλα διερμηνέα με βίαιη προσαγωγή.
– Δηλαδή,μπορώ να την κλωτσήσω, όπως έκανε ο συνάδελφος τις προάλες, στον λαθρομετανάστη;
– Κάνε ότι θες. Αρκέι να έρθει… πάραυτα.
– Τι να πάρω…; (τρομαγμένος) Ααα… όχι κυρία πρόεδρε. Δεν χρειάζεται να μου δώσετε δωράκι. Την δουλειά μου θα κάνω.
– Μα, λέγοντας “πάραυτα” δεν εννοούσα “πάρε αυτά”. Εννούσα κάντο γρήγορα,βλαξ.
– Α, μάλιστα. (ανακουφισμένος). Πάω. Εφυγα κι όλας. Οχι τίποτα αλλο,αλλά δεν πρέπει να χαθεί η ουσία της “εξπρεσιμότητας”.
– Λοιπόν -λέει η εισαγγελέας- νομίζω κυρία πρόεδρε πως πρέπει να συνεχίσουμε χωρίς αυτούς. Ας ξεκινήσουμε με τα Ελληνικά και αν προσέλθουν οι αλλοδαποί κατηγορούμενοι και διερμηνείς,τότε βλέπουμε.
– Ορθά μιλάς Βούλα. Ανταπαντά η πρόεδρος. “αλήθεια,αυτές οι ανταύγειες που έχεις κάνει,είναι ακριβές”;
– Οχι καλέ… Εδώ πιο κάτω. Στου “Νικόλα” πήγα…70 ευρώ.. και χωρίς απόδειξη. Δεν είναι μούρλια;
– Ναι μωρή,γι αυτό στο λέω…. Ε,Τί ώρα είναι…;
– Εχει πάει μία. Γιατί;
Σκύβει προς το μέρος της εισαγγελέως η πρόεδρος και βάζοντας το ντοσιέ ανάμεσά τους. Περνούν μερικά δευτερόλεπτα αγωνίας για τους παριστάμενους, εκ των οποίων οι περισσότεροι φτιάχνουν τα παντελόνια τους,άλλοι φοράνε τα σακάκια τους,άλλοι στρίβουν τσιγάρο για να το ανάψουν κατά την έξοδό τους εκ της αιθούσης.
Περίεργο. Μόλις τώρα ξεκίνησε η διαδικασία. Πως πιστεύουν όλοι μαζί ταυτόχρονα,πως κάτι θα γίνει και θα παύσει η διαδιακασία;
– Λοιπόν” αποφαίνεται η πρόεδρος. “Ελα δω ρε” λέει και κάνει νόημα στον Πακιστανό σερβιτόρο,που απο τα χθες κρατούσε στον δίσκο του το κουδούνι της έδρας. Πλησιάζει ο σερβιτόρος, προτάσει τον δίσκο κοντά στην έδρα, και η πρόεδρος αρπάζει το κουδούνι και αρχίζει να το χτυπά σαν δαιμονισμένη!
– ΛΥΕΤΑΙ Η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ! λέει φωναχτά.
– Μα για ποιο λόγο; “διαμαρτύρονται” εντόνως και με καταφανέστατη ειλικρίνια οι απειράριθμοι συνήγοροι των κατηγορουμένων.
– Διότι έτσι μου γουτάρει ρε. Λογαριασμό θα σου δώσω; Πως θα συνεχίσουμε δίκη, με μόνο Ελληνικά εδώ μέσα,αφού οι μισοί είναι αλλοδαποί; Θες να μας κάνουν καμιά καταγγελία στον ΟΗΕ,για παραβίαση ανθρωπίνων δικαωμάτων και να διασυρθεί η χώρα μας…;
– Μα οι αλλοδαποι κατηγορούμενοι δεν είναι παρόντες…
– Και αυτός εδώ τί είναι; λέει η πρόεδρος, δείχνοντας τον Πακιστανό σερβιτόρο του κυλικείου.
– Μα αυτός εδώ,δεν είναι κατηγορούμενος.
– Ναι αλλά είναι Πακιστανός… το ίδιο κάνει” λέει στον μάλλον πρωτάρη ασκούμενο δικηγόρο και του κλείνει το μάτι.
– Α! Ορθως τοποθετείστε κυρία πρόεδρε. Σοφώς! λεει εκείνος.
– Γιατί έστειλε εσένα στο πόδι του ο κος Ψευταρίδης; του λέει η πρόεδρος με μια δόση ανησυχίας.
– Μην ανησυχείτε κυρία πρόεδρε. Εδώ δίπλα είναι. Στον διάδρομο και μιλά με τον “πρόεδρο” και τον “μαύρο” στο τηλέφωνο.
– Καλώς. Λοιπόν,λέει φωναχτά: Τελος για σήμερα. Αύριο πάλι….ή μάλλον όχι αύριο. Την Δευτέρα…. Η μάλλον όχι την Δευτέρα. Την Τρίτη καλύτερα” Και καταλήγει σιγανά με πονηρό χαμόγελο,προς την φιλενάδα την εισαγγελέα: “Να έχει στεγνώσει καλά και το ντεκαπάζ.”
– Με το χορατό στο στόμα η κυρία πρόεδρος. Να είστε καλά. Χαρα στην υπομονή σας,λέει ο ασκούμενος,πριν γυρίσει να φύγει.
– Ρε το μαλάκα. Νομίζει ότι τους κάνω πλάκα” λέει η πρόεδρος στην εισαγγελέα,πνηχτά,έτοιμη να την πάρουν τα γέλια.
– Χέστους ρε Μαρία. Πάμε. Εδώ πιο κάτω έχω παρκάρει. Στις 2 κλείνει το κομμωτήριο.
– Τι μου λες… Εδώ είμαστε ακόμα; Φύγαμε.
Προσεχώς “νεότερα” από την “πόλύκροτη δίκη” και κυρίως από την “πολύκροτη Ελληνική δικαιοσύνη”.
Μέχρι τότε,γελάστε ρε σεις…
Connect
