ΡΕΚΒΙΕΜ

Το άσχημο,δεν είναι τα κακά αποτελέσματα. Χειρότερο αυτών,είναι πως αυτά περνάνε στα “ψιλά” πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Εδώ και μερικά χρονάκια δηλαδή.
Αντιμετωπιζόμεθα από τους “γραφιάδες” ως μικρομεσαία ομάς.
Σε μια “γωνιά” των πρωτοσέλιδων, παραπεταμένη και ασήμαντη η ΑΕΚ λαμβάνει τόσο χώρο,όσο οι επαρχιακές ομάδες που συμπληρώνουν την Α κατηγορία.
“Αγάπη μου,συρρίκνωσα τα παιδιά”.

Να μη πούμε για το ότι στους τοίχους των αποδυτηρίων,η “μπογιά” του πρωταθλητισμού έχει ξεφλουδίσει σχεδόν εντελώς και μυρίζουν τριτοτέταρτη ομάδα,δίχως το “άγχος” του πρώτου.

Και ακόμη χειρότερα, από πλευράς του κόσμου της ομάδας, όλο και μεγαλύτερο μέρος του,χρόνο με το χρόνο συμβιβάζεται με τις απανωτές εκτός πρωταθληματικης πορείας χρονιές της ΑΕΚ και “εγκλωβίζεται” σε “εφήμερες χαρές” (κυριολεκτικά όμως) κάποιων Κυριακών έναντι ομοβαθμων ομάδων,που όλες μαζί τρέχουν απλά να προλάβουν να “χωθούν” στα “πλευ-οφ” μπας και τσεπώσουν τα 3-4 μύρια του Κυπέλου ΟΥΕΦΑ.

Η “αλυσίδα” των ευθυνών,-λένε-πάντα ξεκινά από πάνω προς τα κάτω.
Φυσικά και έχουν κύρια ευθύνη οι εκάστοτε διοικήσεις. Αλλά απ΄την άλλη,-αφού “η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα”- φταίει και ο “εντολέας”,(κατά την πολιτική εξουσία), δηλαδή ο “ιδιοκτήτης” (κάτα το ποδόσφαιρό) αφού “η ΑΕΚ-όπως και όλες οι άλλες ομάδες στον πλανήτη “ανήκει” στον κόσμο της.

Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν,την κύρια ευθύνη της κατάντιας της χώρας μας αλλά και της ομαδας μας,την έχουν οι “εντολείς”, οι “ιδιοκτήτες” των.

Εγώ πάλι διαφωνώ. Γιατί μπορεί να “φάινεται” πως άρχει και πως ανήκει στον λαό μια ομάδα,μια κυβέρνηση,αλλά στην ουσία τον μόνο ρόλο που καλείται να λάβει ο “άρχοντας”, έιναι αυτόν του πελάτη-ψηφοφόρου, που απλά διακατέχεται από “έντονα συναισθήματα”,αφού είναι δεμένος ψυχολογικά παιδιώθεν με το κόμμα ή την ομάδα.

Δηλαδή μιλάμε για εγκλωβισμό,για “αρπαγή”, η οποία καθιστα΄τον -αποκαλούμενο ως- “εντολέα” και “ιδιοκτήτη”, πραγματικό έρμαιο στα χέρια των διεκπεραιωτών των υποθέσεων του. Οπως κάποιος αφελής  Κόμης είναι έρμαιο του υπηρετικού προσωπικού του το οποίο κατ’ουσίαν κουμαντάρει τον Πύργο του.

Ποτέ δεν αναζητάμε τις κύριες ευθύνες από τους πολλούς και άσχετους,αλλά από τους ολίγους και σχετικούς. Κατά την Πλατωνική αναζήτηση της ορθής διαχείρησης μιας πολιτείας,αυτοί θα πρέπει να άρχουν και σε αυτούς αναζητάμε τις πρώτες ευθύνες.

Ποιο είναι το μπέρδεμα; Το εξής: “Τυγχάνει” τις περισσότερες φορές,στην “γέφυρα” του πλοίου ενός κράτους, μιας ομάδας,να βρίσκονται ως μέλη της κυβέρνησης, άνθρωποι που δεν ανήκουν στους “ολίγους και εκλεκτούς” αλλά απλά είναι κάποιοι εκ των αναρίθμητων “πολλών και άσχετων” που κυκλοφορούν στους δρόμους της πολιτείας.
Βρίσκουν “φως” και μπαίνουν δηλαδή. Και αυτό,δεν είναι η εξαίρεση,αλλά ο κανόνας.

Ετσι λοιπόν και την ΑΕΚ,την έχουν πάρει απ΄το χέρι, μια χούφτα μέτριοι,άσχετοι,ή αδιάφοροι. Είτε λέγονται “Σιρχάουζ” είτε “Αδαμίδης”, είτε “Μελισσανιδης”. Το μόνο που αλλάζει,είναι το ύψος του φορολογιτέου εισοδήματος των.
Αυτό,δεν εγγυάται παντου επιτυχίες. Μπορεί π.χ. να λαμβάνει ευκολότερο τραπεζικό δανεισμό ο μεν απ΄τον δε,ή να κάνει ακριβότερες διακοπές ο ένας απ΄τον άλλον.

Τίποτα από αυτά όμως δεν εξασφαλίζουν την πρωτιά σε ένα ανταγωνιστικό πέριβάλλον. Ειτε γιατί υπάρχουν εγγενείς αδυναμίες,είτε γιατί υπάρχει αδιαφορία επίτευξης του στόχου της πρωτιάς.Η οποία ας μη ξεχνάμε απαιτεί κάποιες θυσίες. Και μεταξύ αυτών και οικονομικές.

Από τα μέσα του 2013,απ όταν “έσκασε μύτη” στην ΑΕΚ ο Μελισσανιδης,συμπεριφέρεται μόνο ερασιτεχνικά. Με την έννοια της προχειρότητας και όχι του έρωτα της δημιουργίας φυσικά.
Από τα πρόσωπα που “επιλέγει” και κατόπιν πετάει σαν χρησιμοποιημένα “σφουγγάρια”-τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν πρωταγωνιστές του κυλίσματος στην μετριότητα της,έως τις επιλογές σε παίκτες, οι οποίοι απλά ως ελεύθεροι, αντί για την ανεργία επέλεξαν την “γαλέρα” του Μελισσανίδη, αφού έχουν και στόματα να θρέψουν.

Είναι πασιφανές πλέον,πως δεν τον απασχολεί η πορεία της ομάδας,παρά μόνο η δημιουργία του γηπέδου,με όχι ίδια μέσα ασφαλώς. Για αυτό και καθυστερεί υπερβολικά η έναρξη των έργων.
Αγάπησε ο έρμος την νομιμότητα. Και εγώ θα την αγαπούσα, αφου θα την είχα απατήσει με ένα κάρο άλλες “παρανομίες” στο παρελθόν.
Στο τέλος,όλοι στο σπίτι γυρίζουν.

Και αφου δεν τον “παίρνει” διαφορετικά, είπε να μη βιάζεται και να πηγαίνει με το πάσο και το “βήμα” της εκάστοτε κυβέρνησης.
Αλλώστε λεφτά,χρήματα για την ανοικοδόμηση δεν υπάρχουν.
Και “εκει είναι που χρειάζεται βοήθεια. Πουθενά αλλού”, όπως είχε πει χαρακτηριστικά κατα την παρουσίαση του πρότζεκτ,στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Φυσικά και μόνο εκεί θέλει βοήθεια,αφού ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΓΕΡΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ,ΔΗΛΑΔΗ ΛΕΦΤΑ…ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΤΑ ΒΡΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ Ο ΜΕΛΙΣΣΑΝΙΔΗΣ,ΚΑΤΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΟΥ.
Και τα ζητά είτε από όλους εμάς τους σύγχρονους πρόσφυγες,έιτε από την πολιτεία με καποιο “ΠΑΠ” (πρόγραμμα αποκατάστασης προσφύγων. Οπως παλιά).
ΔΥΣΤΥΧΕ ΠΟΝΤΙΕ.

(απο μια πλευρά,η “ισοπεδωτική” επίπτωση των μνημονιακών χρόνων,είναι και μια “ηθική” νίκη των “μικρομεσαίων” έναντι του κεφαλαίου,αφού άπαντες και οι μεν και οι δε, κλαίνε στα σκαλοπάτια της εξουσίας,μπας και εξασφαλίσουν κάποιο επίδομα ή καποια άλλη βοήθεια. Πρώτος μεταξύ ίσων ο Μελισσανίδης. Πρώτος στην κλάψα, στη μουρμούρα και στη ζητιανιά. Είναι ένας από έμας. Απλά έχει και κότερο. Ενώ οι υπόλοιποι φουσκωτά. …Ε και λοιπόν;

Οπως έλεγε και ο Σαλιέρι-ομολογώντας την ευθύνη του ως ηθικός αυτουργός του θανάτου του Μότσαρτ-:” μετριότητες όλης της Γης, ελάτε κοντά μου.Είμαι ο αρχηγός σας”.

Αυτη είναι η τωρινή ΑΕΚ,σε λίγες παραγράφους. Τίποτα παραπέρα. Τίποτα παραπάνω. Και δυστυχώς,τίποτε ενδιαφέρον.
Και η άγονη περιπέτεια συνεχίζεται. 20 και πλέον χρόνια.
Μακραν η πιο στείρα περίοδος της ΑΕΚ, από ιδρύσεώς της.