ΠΡΩΤΗ ΠΟΓΙΕΤ

Εννοείται οτι το παιχνίδι του κυπέλλου, δεν μπορεί να σταθεί σαν κριτική όταν απλά κοιτάς τις θέσεις που κατέχουν οι δυό ομάδες στις αντίστοιχες βαθμολογίες των πρωταθλημάτων. Θα ήταν σαν να κοροϊδεύω τον εαυτό μου αλλά κι όσους μπαίνουν εδώ, μπας και διαβάσουν κάτι. Πιθανώς τα εσωτερικά διτέρματα στα Σπάτα να είναι παιχνίδια με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας.

Κάποια πράματα όμως διακρίνονται μέσα από τέτοια παιχνίδια. Και ξεκινώντας από τα χαμηλά για να πάμε στα ψηλά, μπορούμε να μιλήσουμε για τους παίκτες κατ’ αρχάς. Οι οποίοι έδειξαν δυό πράματα : Πολύ καλό τρέξιμο κύρια μετά την εξασφάλιση της νίκης, αλλά πολύ σοβαρή προσήλωση σε ό,τι τους είχε ζητηθεί. Αυτά είναι θετικότατα σημάδια για τις εξετάσεις στις οποίες υποβάλλονται και πολύ ελπιδοφόρα για την συνέχεια μας.

Να μιλήσω επίσης για την πολύ καλή προσαρμογή που δείχνουν στα συστήματα που δοκιμάζει ο Πογιέτ, τα οποία στην ουσία είναι αδούλευτα. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται και το μυστικό : Σαν να προσπαθεί ο προπονητής να εφαρμόσει μια ελευθεριότητα με σκοπό να ακτινογραφήσει το ταλέντο του κάθε παίκτη και κύρια να είναι σε θέση να βρει τις αδυναμίες του, τις οποίες θα προσπαθήσει να μασκαρέψει μέσα από την ομαδική δουλειά.

Αυτό λοιπόν είναι ένα στοιχείο το οποίο δεν το βρίσκαμε πριν, επί Δέλλα. Με τον οποίον αυτήν την στιγμή δεν αξίζει να ασχοληθώ, αφού ακόμα και στα μάτια του πλέον άσχετου με το άθλημα, θα πρέπει να φαντάζει απλά σαν ΜΗ προπονητής. Αυτό που θέλω να πω είναι οτι οι παίκτες δείχνουν μια διάθεση να παίξουν και για τον προπονητή πέραν του εαυτού τους, πράμα που δείχνει οτι ο Πογιέτ μοιάζει να κερδίζει την εμπιστοσύνη τους. Όπως και το οτι μοιάζει να παραδέχονται τις αδυναμίες τους και να πιστεύουν οτι ο Ουρουγουανός μπορεί να τους βελτιώσει ατομικά ή τουλάχιστον να τους φυτέψει επικοδομητικά μέσα σε ένα λογικό σύστημα, το οποίο δεν είναι ένα στατικό πράμα όπως πριν.

Θα πετύχει ο Πογιέτ; Αυτό δεν το ξέρει κανείς. Πέντε Μαραντόνα να έρθουν, η ερώτηση πάλι δεν μπορεί να απαντηθεί. Δεν είναι απλά οι εταιρικές συνθήκες, ούτε αν ξέρουν μπάλα οι παίκτες. Είναι η μυρωδιά των αποδυτηρίων, που παίζει ρόλο. Κι επειδή αυτό γράφεται γενικώς και αορίστως, να το εξηγήσω. Μπορούν να συνυπάρξουν και να κάνουν καλή ομάδα, ένδεκα άσχετοι με το τόπι; Η απάντηση είναι προφανής. Η ίδια όμως απάντηση ισχύει κι όταν συνυπάρχουν ένδεκα παικταράδες. Είναι ακριβώς το ίδιο πράμα. Ομάδα δεν έχεις όταν ο καθένας βλέπει τον διπλανό του κατώτερο και θέλει μια μπάλα μόνος του.

Αυτό λοιπόν που λέμε για τα αποδυτήρια, είναι η αναλογία της βεντέτας με την Φιλιππινέζα της. Ποιός θα σκύψει το κεφάλι και θα παραδεχτεί οτι δεύτερης ταχύτητας και θα υπακούει στον πραγματικό αρχηγό των αποδυτηρίων, που φυσικά είναι και τέτοιος μέσα στο τερέν. Όπως επίσης παίζει ρόλο και ο χαρακτήρας του παίκτη που πρόκειται να έρθει. Μπορούμε να κοιτάξουμε ας πούμε τον Γιόχανσον. Λέτε να είναι μαλάκας και να μην καταλαβαίνει οτι είναι ο κορυφαίος παίκτης μας εδώ κι ένα χρόνο; Όχι βέβαια. Καταλαβαίνει πολύ καλά αλλά είναι ήπιων τόννων και δεν πρόκειται να το παίξει κάπως. Δέστε και συγκρίνετε με αυτό που λέω, τους Βάρκες και τους Μπουανανότε, που το παίζουν δεκάρια με μηδαμινή προσφορά μέχρι τώρα.

Ο Πογιέτ λοιπόν, έχει στην ουσία ανταμείψει τον Σουηδό, αφού στην θέση που του ανέθεσε, τον έχει κάνει και σκόρερ, εκτινάσσοντας το κασέ του αλλά και την ψυχολογία του. Τα ίδια μάλιστα προσπαθεί να κάνει με τον κοντό, τον Σιμόες αλλά και τον Μάνταλο, που λογικό είναι να αισθάνονται ψάρια. Κι εδώ ακριβώς χτυπάμε τα ψηλά, για να φτάσω στον προπονητή.

Τα είπαμε. Δεν ξέρω αν θα πετύχει ή όχι. Το σίγουρο όμως είναι οτι το ψάχνει αρκετά. Και στα αποδυτήρια,  και στον αγώνα. Αλλά αυτό που φαίνεται είναι οτι δεν είναι δουλοπρεπής προς τους παίκτες του. Κανέναν δεν πετάει, κανέναν δεν απορρίπτει – δεν ασχολούμαι τώρα με Πεταυράκηδες και τα λοιπά χάπατα που κράτησε ο Δέλλας αλλά μετά του έπεφτε μεγάλο το ρόστερ λες κι είχε τους χουβαρντάδες στην διοίκηση- και σε όλους δίνει μια ευκαιρία, ακόμα και μέσα από διαφορετικά συστήματα. Τυχαίο δεν είναι που δήλωσε οτι θέλει ρίσκα μπροστά, αυστηρότητα πίσω και προσήλωση στο κέντρο.

Όπως τυχαίο δεν είναι η ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΦΟΡΆ ΤΟΥ ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΑΞΟΝΑ. Το οποίο είναι το Α και το Ω στο ποδόσφαιρο, οπότε λογικά έκανε την αναφορά στον Μπαρόχα – ” είχε πολύ δύσκολο έργο στο παιχνίδι με το Αγρίνιο ” – , στο τρέξιμο του Σιμόες – που δεν μπορεί να πατήσει στην περιοχή – , στον Άρθο που τον έριξε μέσα, και στην σημαντικότητα του Τζιμπούρ. Τι να τόνωνε δηλαδή; Το αριστερό μπακ; Αυτά είναι μόνο για την εξέδρα, που κατά τεκμήριο είναι άσχετη και χαριεντίζεται άμα δει καμιά ντρίπλα άνευ ουσίας.

Όπως τυχαία δεν είναι η αναφορά του στη λέξη νίκη. Θα μου πεις, και ποιός δεν την θέλει; Ναι ρε φίλοι. Όλοι την θέλουν αλλά δεν την παίρνουν κι όλοι. Πρέπει να ξέρεις και να την πάρεις, κι ειδικά όταν τα πράματα στραβώνουν. Γι’ αυτό και είπε το οτι θα προσαρμοζόμαστε πάνω στον αντίπαλο. Τι είπε δηλαδή; Οτι το ρόστερ έχει πολλές αδυναμίες και δεν μπορούμε να έχουμε μια σταθερή τακτική και να κάνουμε κάθε φορά το παιχνίδι μας. Να πω και κάτι άλλο; Μου άρεσε πολύ, που είπε οτι δεν του αρέσει η διαφορά που έχει η ΑΕΚ από τον γάβρο.

Μην νομίσει κανείς οτι γράφω διθυράμβους. Η ασφάλεια της κρίσης για έναν προπονητή, είναι μετά από κανά τρίμηνο. Ασχέτως αποτελεσμάτων μάλιστα. Αυτό που λέω, είναι οτι έχουμε κανονικό προπονητή, εργατικότατο, πεισματάρη κι αποφασισμένο να φύγει από εδώ και να ξαναγυρίσει στην Αγγλία. Δεν είναι Ελληναράς που από την ΑΕΚ θα πάει στην Ξάνθη, στον Πλατανιά και στα λοιπά που αναλώνονται οι γνωστοί ύποπτοι τύπου Παράσχου ή Μαντζουράκη. Κι επίσης είναι ένας άνθρωπος, που ξεκάθαρα είπε για μεταγραφές αλλά και για δεύτερη θέση και κύπελλο, που θα κάνουμε πάρτυ, αφού οι νευραλγικές θέσεις της ομάδας είναι για τα μπάζα. Τέρμα, σέντερ μπακ, σέντερ φορ, αλλά και κανονικό δεκάρι, δεν υπάρχουν.

Οπότε οι αλχημείες πλακώσανε και θα συνεχιστούν μέχρι το τέλος του χρόνου, για να υπάρχει και μια κανονική έκθεση για τις δυνατότητες της ομάδας, κι όχι τα συμπεράσματα που βγαίνουν αφού ο Μπάγιεβιτς τελειώσει με το ποδοβόλλεϋ και τις λοιπές μπαρούφες που ασχολείται κάποιος άεργος συνταξιούχος που δίνει τις οδηγίες προφορικά και παλαιομοδίτικα. Και νομίζω οτι αξίζει τον κόπο να στηρίξουμε τον Πογιέτ, που στα μάτια μου μοιάζει ένα κλικ παραπάνω από την κακομοιριά της ΑΕΚ με την ηττοπάθεια και τα τσαλιμάκια. Είμαι πολύ αισιόδοξος για την συνέχεια.