ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

Από εμένα ειδικά, που έπαιζα τέρμα τότε παλιά, είναι αδύνατον να σβηστούν οι μνήμες. Τότε, την σαιζόν 1972-73 και μια ηλιόλουστη Κυριακή μεσημέρι, που πήγαινα ακόμα στο γήπεδο χεράκι χεράκι με τον πατέρα μου, για να δω ένα ξεκούραστο παιχνίδι της ΑΕΚ 1924. Σιγά τον αντίπαλο. Τρίκαλα τον λέγανε κι ήμουν προετοιμασμένος για μπόλικα γκολ, αφού αυτή μικρή ομάδα, δεν φαινόταν ικανή για κάτι. Απέναντι σε τέρατα της εποχής: Παπαϊωάννου, Νικολαίδης, Πομώνης και οι λοιποί, μέσα στο τζαμί.

Νάμουν εγώ άσχετος, που ήμουν; Να το δεχτώ σε εκείνη την ηλικία. Ήταν όμως κι όλο το γήπεδο άσχετο, που περίμενε μεσημεριανό περίπατο; Όχι βέβαια. Ούτε το ένα ισχύει, ούτε το άλλο σίγουρα. Απλά όλοι λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο : Τον Γιώργο Σιδηρόπουλο.

Μιλάμε για κάτι υπερφυσικό. Να γίνεται η πολιορκία της Τροίας στην περιοχή του αντιπάλου και να μην καταλαβαίνεις το τι έπιανε ο άνθρωπος αυτός. Από την μία γωνία στην άλλη. Στα γάμα, στα κοντινά σουτ, στις εξ επαφής κεφαλιές. Μιλάμε για κανονικό Τιραμόλα. Όλη η ΑΕΚ μπροστά, εξ ου και τα δυό γκολ που φάγαμε, και στο τέλος εκείνο το ρολόι που άλλοτε δούλευε κι άλλοτε δεν δούλευε, προς την μεριά της εκκλησίας, να γράφει το τελικό σκορ : ΑΕΚ-Τρίκαλα 1-2.

Ήταν μια προσωπική νίκη του Γιώργου. Με ένα γήπεδο ολόκληρο, να τον χειροκροτάει. Αποτείνοντας σεβασμό τόσο στις επιθετικές προσπάθειες των παικτών μας, όσο και στις εκπληκτικές αποκρούσεις του. Σοκ για όλους μας η ήττα, αλλά σοκ αυτά τα οποία είχαν δει τα μάτια μας, που πιο πολύ πήγαιναν σε αίλουρο τσίρκου.

Καταλαβαίνετε την παιδική σκέψη όταν ο Γιώργος ήρθε στην ΑΕΚ. Φέρε κύπελλα και φέρε πρωταθλήματα. Ποιός να του βάλει γκολ; Με το μηδέν πίσω εξασφαλισμένο, τελειώσανε όλα. Είπαμε, παιδί. Πού να κάτσει να δει τι κάνανε τα Τρίκαλα στους άλλους αγώνες και πόσα γκολ είχανε φάει με αυτόν τον τερματοφύλακα που είχαν; Και πού να καταλάβω τότε, την δύναμη της φανέλας;

Ο Γιώργος λοιπόν είχε έρθει και φυσικά φόραγε πάντα εκείνη την χαρακτηριστική μαύρη στολή που συνήθιζαν οι περισσότεροι τερματοφύλακες. Φτωχόπαιδο, ψιλοκαμπουριαστό, χωρίς δημόσιες σχέσεις. Πιο πολύ καρβουνιάρη θύμιζε, παρά αθλητή. Ποδοσφαιριστής τελικά βγαλμένος από ακόμη παλιότερη σχολή. Του απλού μεροκάματου, χωρίς φιλοδοξίες ιδιαίτερες και με ό,τι ρεφλέξ είχαν απομείνει από τότε που έσκαγε σαν σακί στο χώμα. Ο αγώνας για την επιβίωση ήταν ολοφάνερος ζωγραφισμένος στο πρόσωπο του και το ποδόσφαιρο φάνταζε απλή περιπατησιά.

Ο Γιώργος είναι το κλασσικό παράδειγμα του ταλαντούχου Έλληνα, που δεν το εκμεταλλεύτηκε ή δεν τον δούλεψαν οι ιθύνοντες της εποχής, που κι αυτοί απλοί ερασιτέχνες ήντουσαν. Σιγά σιγά, άρχιζε να βγάζει τον κομπλεξισμό του – ομιλώ για σύμπλεγμα κατωτερότητας – και η καριέρα του να παίρνει την κατιούσα. Ήταν φανερό οτι ήταν τελικά πλασμένος για ομάδα που αγωνιά για την σωτηρία της κι όχι για να επιβληθεί στους αντιπάλους της. Για να μην έχει κι ο ίδιος προσωπική ευθύνη. Ο κλασσικός Έλληνας, που για όλα φταίνε οι άλλοι.

Κι αυτό δεν το λέω με διάθεση κατηγορίας. Μέσα από τον Γιώργο, μπορούμε να μαθαίνουμε σοβαρές αλήθειες. Και μέσα από το ποδόσφαιρο που συμμετείχε ο Γιώργος, που αυτό κι αν ήταν καθρέφτης της τότε κοινωνίας, που έβαλε το λιθαράκι της για το σημερινό χάλι μας. Τερματοφύλακας της ΑΕΚ από τα Τρίκαλα και μετά του Ατρόμητου, που κατέληξε γκαρσόνι στην Γερμανία, δείχνει τα πάντα ξεκάθαρα.

Ειδικά σε αυτούς, που ονόμασαν τον Σαργκάνη Φάντομ ή στους άλλους, που είχαν πει πουλί τον Οικονομόπουλο. Αυτούς που είχαν κάνει αθλητή κάποιον Μίρτσο ή τόσους άλλους, που απλά δεν είχαν την αρχοντιά και την προσωπικότητα του Χρηστίδη, ή τους παραδίπλα που θεοποιούσαν τον Κελεσίδη ή τον Κωνσταντίνου. Μιλάμε για αστεία πράματα μπροστά στον Γιώργο. Τα οποία και τα είδαμε για δυό τουλάχιστον χρόνια, αλλά μετά είδαμε και την ψυχική κατάρρευση, αποτέλεσμα της πίεσης για άνοδο.

Το παιδί όμως είναι παιδί και θυμάται αυτά που έχουν δει τα μάτια του. Και τέτοια φυσικά προσόντα σαν του Γιώργου, τα εκτιμά και τα καταγράφει σήμερα, που όλοι βλέπουν τους τερματοφύλακες που υπάρχουν. Σήμερα που έχει αναχθεί η συλλογική ευθύνη σε υπέρτατο θέσφατο για το άθλημα που είναι ακριβώς το ίδιο με παλιά αλλά διαφέρει μόνο στο ποσοστό του ντοπαρίσματος. Και μην πεταχτεί κανένας και μου πει οτι γίνονται έλεγχοι. Διότι θα πεταχτώ κι εγώ και θα του πω, οτι ο Γιώργος Σιδηρόπουλος, ήταν από τους καλύτερους που έχω δει, τουλάχιστον στην ΑΕΚ. Κι επειδή τα παιδιά έχουν πολύ αναπτυγμένη την άισθηση του κανιβαλισμού, ξέρουν πολύ καλά να εκτιμούν τα τότε αλλά και να κρύβουν τις αδυναμίες τους σαν μεγάλοι.

Και στενοχωρήθηκα πολύ όταν ο Γιώργος έφυγε από την ΑΕΚ. Είχα μπει σε μονοπάτια άγνωστα, αφού πάντα ήλπιζα οτι θα ξαναγινόταν ο τότε τερματοφύλακας των Τρικάλων. Εκείνος, που τότε στην θύρα 7 της λεωφόρου Αλεξάνδρας κάπου το 1974, προσπαθούσε να πάρει κουράγιο από τους Αεκτζήδες που καθόντουσαν πίσω του, στο τσιμεντένιο πέταλο. Και που κανείς δεν τον θεωρούσε αναλώσιμο ή προσωρινό, σαν όλους τους σημερινούς, διότι όλοι είχαν δει το τι είχε κάνει σε εκείνο το παιχνίδι.

Ο Γιώργος όμως έφυγε από την ζωή, σχεδόν ξεχασμένος. Σαν να είχε ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του, κατά την επιλογή του. Κι εγώ τον είχα ξεχάσει, όταν πήγε από την ΑΕΚ στο κανονικό Περιστέρι, αφού ο παιδικός οπαδισμός, ήταν ολόσωστα τύφλωση. Κι ίσως να χαιρόμουν όταν έτρωγε γκολ εκεί πέρα. Όμως είναι αδύνατον να ξεχάσω αυτά που είδα στην Φιλαδέλφεια, εκείνο το Κυριακάτικο μεσημέρι χέρι χέρι με τον πατέρα μου, ή την ανάταση που είχα νοιώσει όταν ο Γιώργος ήρθε στην ΑΕΚ. Διότι καταλαβαίνω τον παιδιάστικο χαρακτήρα του με τον οποίον είχα τελικά ταυτιστεί. Και φυσικά να λέμε ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, είναι πολύ αστείο. Εγώ λέω καλό ταξίδι σε έναν από τους μεγαλύτερους τερματοφύλακες που έχω δει στην ΑΕΚ και στην Ελλάδα. Κι επίσης λέω κι ένα  ευχαριστώ ακόμα και στις κακές στιγμές του, που επικαλούταν ψυχολογικά προβλήματα, την ώρα που όλοι ξέρανε λόγω φτώχειας τι είχε συμβεί. Γειά σου ρε.