Γιατί αποκλείστηκε ο Ολυμπιακός;

Και τι μας νοιάζει, θα μου πείτε; Ίσως θα έπρεπε να μας απασχολούν τα λάθη των ανταγωνιστών, ώστε να μην τα κάνουμε κι εμείς.

Ο Θέμης Καίσαρης λοιπόν, ένας δημοσιογράφος που γενικά εκτιμώ κι ο οποίος συνήθως βάζει πολλή δουλειά σε όσα γράφει, έγραψε ένα άρθρο προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί αποκλείστηκε ο Ολυμπιακός.

Οι λόγοι, περιληπτικά, που προτείνει ο Θέμης είναι οι εξής:

1. Ο Ολυμπιακός ήταν μαθημένος να παίζει reactive ποδόσφαιρο, δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας
2. Ο Ολυμπιακός δυσκολευόταν σε νοκ-άουτ ματς
3. Το «ξεγύμνωμα», όπως το χαρακτηρίζει, του ρόστερ κατά τη φετινή μεταγραφική περίοδο
4. Η αλλαγή προπονητή μες στην προετοιμασία

Τα ίδια, λίγο ως πολύ, έχουν γράψει κι άλλοι δημοσιογράφοι, ίσως λιγότερο γλαφυρά και με λιγότερα στοιχεία. Και καταλήγει ο Θέμης: «Η ευθύνη προφανώς και δεν βαραίνει κανέναν άλλον εκτός απ’ τη διοίκηση».

Διαφωνώ. Πιστεύω ότι οι σημερινές εξελίξεις ήταν η αναπόφευκτη κατάληξη του τρόπου με τον οποίο πολιτεύθηκε ο Ολυμπιακός και ο πρόεδρός του στο ελληνικό ποδόσφαιρο όλ’ αυτά τα χρόνια. Αν «έφταιξε» ο Μαρινάκης, «έφταιγε» από την πρώτη μέρα—τότε που όλοι τον αποθέωναν. Οι πρόσφατες πράξεις της διοίκησης του Ολυμπιακού τις οποίες ψέγει ο Θέμης ήταν πια αναπόφευκτες: και τον ίδιο το Θέμη να έβαζε στη θέση του ο Μαρινάκης, τα ίδια ακριβώς θα έκανε.

Ας πάρουμε, λοιπόν, μία-μία τις  αιτιάσεις του Θέμη:

1. Ο Ολυμπιακός ήταν μαθημένος να παίζει reactive ποδόσφαιρο, δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας

Σωστό. Όμως, ο  Ολυμπιακός παίζει τριάντα, περίπου, ματς στο ελληνικό πρωτάθλημα και τουλάχιστον έξι στο Champions League. Από τα τριάντα ματς του πρωταθλήματος, τα 24 είναι με ομάδες-καφενεία (όσο έλειπε κι η ΑΕΚ, τα 26 ματς). Αυτά τα κερδίζει ο Ολυμπιακός για πλάκα, κι αν κάτι πάει να στραβώσει έχουμε το διαιτητή—πολύ πιο βολικό από το να μαθαίνεις να παίζεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Μένουν 4 ή 6 ματς με ομάδες με το μισό (στην καλύτερη) μπάτζετ. Σ’ αυτά τα ματς, συνήθως το μόνο που δεν παιζόταν ήταν ποδόσφαιρο (διακοπές, ξύλο κ.λπ.). Αλλά άντε να πούμε ότι ο Ολυμπιακός καλείτο να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας στα 2-3 εντός έδρας ματς. Και σε ένα του Champions League (με την αδύνατη ομάδα του ομίλου εντός); Ποια ομάδα στον κόσμο μπορεί να μάθει να παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, όταν καλείται να το κάνει αυτό 3-4 φορές το χρόνο, ακόμη και τον Γκουρδιόλα να έχει προπονητή; Δε μαθαίνεται μόνο στις προπονήσεις αυτό.

Πέραν τούτου, το reactive ποδόσφαιρο του Ολυμπιακού παιζόταν και με την αβάντα του ότι τα ματς μεσοβδόμαδα ο Ολυμπιακός συνήθως τα έπαιζε ξεκούραστος (τα ματς πρωταθλήματος ήταν, κατά κανόνα, για ξεμούδιασμα).

2. Ο Ολυμπιακός δυσκολευόταν σε νοκ-άουτ ματς

Κι αυτό σωστό. Κι αυτό όμως, μαθαίνεται. Πόσα τέτοια ματς, χωρίς αύριο, στα οποία να πρέπει να κερδίσεις, παίζει το χρόνο ο Ολυμπιακός του Βαγγέλη Μαρινάκη; Στην Ελλάδα συνήθως κανένα—κι όπως είπαμε, αν στράβωνε το πράγμα, κάποιος θα βρισκόταν να σφυρίξει οφσάιντ τον Κατσουράνη. Στους ομίλους, ή πολύ περισσότερο μετά, και να χάσεις, κανείς δε θα σου πει κουβέντα. Όταν οι παίκτες σου δεν έχουν συνηθίσει την πίεση, πόσο πρέπει να σε εκπλήσσει όταν δεν μπορούν να τη διαχειριστούν;

3. Το «ξεγύμνωμα», όπως το χαρακτηρίζει, του ρόστερ κατά τη φετινή μεταγραφική περίοδο

Σωστό και πάλι. Τι λέμε όμως τώρα; Ότι ο Μαρινάκης έπρεπε να τζογάρει και να ενισχύσει την ομάδα, χωρίς να έχει σίγουρα τα τριάντα εκατομμύρια του Champions League; Το ότι ο Μαρινάκης δεν ήθελε να βάλει (ακόμη) τριάντα εκατομμύρια (ιδίως σε αυτή τη συγκυρία) μπορεί να μην αρέσει στους φιλάθλους του Ολυμπιακού (οι οποίοι θα προτιμούσαν να βάλει ίσως κι εκατό εκατομμύρια) αλλά σίγουρα δεν είναι «ερασιτεχνισμός», πράγμα για το οποίο κατηγορεί τη διοίκηση του Ολυμπιακού ο Θέμης. «Ερασιτεχνισμός» θα ήταν κάνει μεταγραφές χωρίς να έχει τους πόρους να πληρώσει τα συμβόλαια σε περίπτωση αποκλεισμού. Μην ξεχνάμε ότι ούτε η ναυτιλία πάει καλά, καθώς και ότι υπάρχει και το μπουγιουρντί των €22.7 εκ. από την υπόθεση της Τράπεζας Κρήτης, το οποίο κάποια στιγμή πρέπει να πληρωθεί.

4. Η αλλαγή προπονητή μες στην προετοιμασία

Ας υποθέσουμε ότι πρόεδρος του Ολυμπιακού πέρσι το καλοκαίρι ανελάμβανε ο Θέμης. Είχες έναν προπονητή που είχε πάει την ομάδα αρκετά καλά (με την εξαίρεση του τελικού του κυπέλλου, για τον οποίο υπήρχε όμως η δικαιολογία της αγωνιστικής απραξίας). Λόγω της οικονομικής αβεβαιότητας, θα πρέπει να κάνεις δραματική μείωση του μπάτζετ, το οποίο όμως θα παραμείνει πολύ πάνω από αυτό των πιθανών ανταγωνιστών σου στα προκριματικά του Champions League. Μπορείς να του σκάσεις το παραμύθι Μάιο (με τον κίνδυνο να την κάνει, οπότε πρέπει να εξηγήσεις στον κόσμο γιατί έφυγε ο επιτυχημένος προπονητής, το οποίο μπορεί να δημιουργήσει αναστάτωση και ηττοπάθεια τη στιγμή που παίζονται τριάντα εκατομμύρια) ή να τον αφήσεις να το καταλάβει σιγά-σιγά, όταν (ελπίζεις) ότι θα είναι πολύ αργά για να την κάνει: στο κάτω-κάτω, μια χαρά είναι το ρόστερ για να κερδίσεις ομάδες επιπέδου προκριματικών Champions League, ας πάρει κι αυτός τα ρίσκα του.

Το δίλημμα δεν είναι εύκολο και περιπλέκεται κι από το ερώτημα ποιος θα δεχθεί να είναι αντικαταστάτης. Ποιος σοβαρός προπονητής θα δεχθεί να παίξει την καριέρα του σε δύο ματς Ιούλιο μήνα, με μια ομάδα που κάνει μπαμ ότι έχει όλες τις αδυναμίες που σημειώνει ο Θέμης, ενώ επιχειρεί ταυτόχρονα μια δραματική μείωση μπάτζετ; Μπορεί να μην του βγήκε του Μαρινάκη η κίνηση, αλλά σίγουρα δεν ήταν μια εύκολη απόφαση, με τη μια επιλογή ξεκάθαρα καλύτερη από την άλλη.

Κατά τη γνώμη μου, ο λόγος για τον οποίο αποκλείστηκε ο Ολυμπιακός είναι ότι καμία άλλη ελληνική ομάδα δεν πήρε πρωτάθλημα τα χρόνια του Μαρινάκη. Αποτέλεσμα: καμία άλλη ομάδα δεν πήρε αρκετούς βαθμούς στην Ευρώπη κι η Ελλάδα κατρακύλησε στη βαθμολογία της UEFA.

O Παναθηναϊκός, ο μισητός αντίπαλος του Ολυμπιακού, τo 2010 είχε 56.979 πόντους στη βαθμολογία της UEFA, ενώ φέτος έχει μόλις 13.020. Aν προσθέσουμε το 1/5 της διαφοράς των πόντων αυτών στη βαθμολογία της Ελλάδος (ήτοι, προσθέσουμε 8.792 πόντους στους 22.500 που έχει σήμερα η Ελλάδα) η βαθμολογία της χώρας εκτοξεύεται στην 8^η θέση της βαθμολογίας της UEFA, ανάμεσα στην Ουκρανία και το Βέλγιο. Ο πρωταθλητής θα πήγαινε απευθείας στους ομίλους του Champions League, ο δε κυπελλούχος απευθείας στο Europa League.

Μία χρονιά να είχε πάρει πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός (ή η ΑΕΚ ή ο ΠΑΟΚ), θα ενισχύονταν οικονομικά και θα έπαιρναν κι αυτοί βαθμούς στην Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός, αν έπαιζε στο Europa League, λογικά θα μάζευε κι εκεί βαθμούς, άσε που θα μάθαινε να παίζει «ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας» και να περνάει στα νοκ-άουτ. Μια χρονιά μόνο να είχε χάσει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός και σήμερα θα περίμενε την κλήρωση των ομίλων του Champions League, ο Σίλβα θα ήταν ακόμη εκεί και θα είχαν γίνει κι οι μεταγραφές που απαιτεί ο πύρινος κόσμος του Ολυμπιακού.

Όσο για το ποιος φταίει: σίγουρα η διοίκηση, αλλά κι ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Δεν άκουσα καμιά κατακραυγή από τον κόσμο του Ολυμπιακού για το οφσάιντ του Κατσουράνη.

Αν κάποιοι πιστεύουν ότι οι παράγοντες της Μπάγερν ήταν χαζοί που έδωσαν δάνειο στη Ντόρτμουντ το 2003 για να τη σώσουν, ας δουν που βρίσκεται σήμερα η Μπάγερν στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.