Η όλη συμπεριφορά και νοοοτροπία κάποιων μεταλιούχων του Ρίο απέναντι στις “πολιτικές αρχές” και την-λεγόμενη- “πολιτική εξουσία” (εδώ γελάμε) είναι ένα παράθυρο αισιοδοξίας. Κάτι καλό γίνεται βρε παιδί μου. Αυτή η απαξία που δείχνουν-κυρίως τα δυο κορίτσια, η Κορακάκη και η Στεφανίδη στα πρόσωπα τα γελοία,τα ανίκανα και κυρίως τα τεμπέλικα,είναι γέννημα των χρόνων της οικονομικής κρίσης.
Μπορεί τα ίδια τα κορίτσια αυτά, οι οικογένειες τους πιθανόν να τον έχουν τον τρόπο τους και να τα φέρνουν βόλτα οικονομικά,ώστε να στηρίζουν και τις προσπάθειες των παιδιών τους,αλλά μη ξεχνάμε πως μιλάμε για νέους ανθρώπους που “μεγαλώνουν” στα χρόνια των μνημονίων και της πολιτικής και εθνικής ταπείνωσης. Εχουν κεραίες δηλαδή. Εχουν ανακλαστικά. Δεν είναι Πύρος Δήμας της εποχής του ξεσαλώματος.
Και θυμώνουν. Και σνομπάρουν, “Πάκιδες” και “Τσίπρες”Τα καταγέλαστα τα τρομαγμένα,τα υποταγμένα αυτά δουλικά,τα ανεπρόκοπα και ακάματα,τα τελείως ανάξια για οτιδήποτε πέραν της ρεμούλας και της ρεκλάμας.
Βάζουν στην θέση τους δημοσιογράφους-κωλογλύφτες. Απαντάνε στα μούτρα και δείχνουν μια “αναίδεια” (μπρρρ!) που δεν έχουν συνηθήσει οι μαθημένοι στους Πύρους Δήμες και στις Δεβετζίδες. Τους έρχεται λίγο άκομψη η συμπεριφορά. Γιατί δεν γλύφουν ο ένας τον άλλον,παρά ακούγονται “μπηχτές”,ειρωνικά σχόλια και καταγγελίες; Χμ… Τί έπαθαν τα σημερινά παιδιά ρε γαμώτο; Δεν φταίνε αυτά…εμείς φταίμε που τα ταίζουμε και μας βγάζουν και γλώσσα.
Στα “αρχίδια” τους-αν είχαν- έχουν γραμμένους τους πάντες. Από τον τελευταίο υπάλληλο στη Βουλή και την ΕΡΤ ως τον Προκόπη το Δειλό και τον Τσίπρα τον γελαδάρη. Η επιτυχία τους δεν θέλουν να μοιραστεί με τρωκτικά και ύαινες. Είναι δική τους και μόνον. Κακώς πήγαν και οι υπόλοιποι στο Μέγαρο. Αναγκαστικά θα μου πεις. Εντάξει. Ευχομαι στην επόμενη Ολυμπιάδα,να μη πατήσει κανείς. Αυτό, θα είναι ακόμα μεγαλύτερη πρόοδος.
Είναι μέρος της νεολαίας. Εκτος από αθλητές. Βλέπουν,μυρίζουν και γεύονται. Δεν είναι βολεμένοι αστοί πενηντάριδες,ούτε και σερνάμενα γερόντια που ξεροσταλιάζουν στους γκισέδες των Kατρούγκαλων για ένα κομμάτι ψωμί. Τί ανάγκη μπορεί να έχει ένας νέος και υγιής άνθρωπος,τους πολιτικάντιδες και τα βρωμέρα παρελκόμενά τους; Κανένα. Και αν μάλιστα είναι και πετυχημένος και ταλαντούχος ο νέος; Εκει γράφει τρεις φορές στα παπάρια του τους παρίες της Βουλής και χαράσει μόνος του πορεία και κυρίως την μοιράζεται, όπου θέλει εκείνος.
Καταγέλαστοι είναι οι πολιτικάντιδες στα μάτια πολλών νέων ανθρώπων. Θα μου πεις “αυτό δεν είναι αρκετό…χρειάζονται θέσεις,απόψεις,προτάσεις κλπ”. Το πρωτο βήμα είναι η απαξία,η αποστροφή του βλέματος και η απομάκρυνση. Δεν είναι το παν φυσικά,αλλά είναι μια καλή αρχή και μια απαραίτητη προυπόθεση,για ότι άλλο ακολουθήσει,ως αλλαγή,ως μεταστροφή. Ακόμα και αν δεν συμβεί όμως, η ειρωνία και ο χλευασμός μονο αξιζουν στους πολιτικούς είλωτες,όπως και στους “καθωσπρέπει” γραφιάδες του κώλου και στους υποταγμένους “φιλόλογους” των παραθύρων.
Τους θεωρούν σωστότατα μέρος ενός μεγάλου θιάσσου. Ως μέλη ενός “μπουλουκιού” το οποίο ταξιδεύει Ελλάδα-Ευρώπη με κατεβασμένα τα βρακιά και όλος ο κόσμος γελά μαζί τους. Και κυρίως τους θεωρεί ως υπεύθυνους της σημερινής κατάντιας. Συνολικά. Χωρίς παρενθέσεις και εξαιρέσεις.
Ετσι -και ορθότατα- αντιλαμβάνονται κυρίως τα δυο κορίτσια,το λεγόμενο πολιτικό και πολιτειακό κατεστημένο,το οποίο αντιπροσωπεύεται από Κούλιδες, Πάκιδες και Τσίπρες. Και οι τρεις μαζί,είναι μια τρίχα από το μουνί της Στεφανίδου και άλλη μία από αυτό της Κορακάκη.
Δεν εξετάζουμε το ελατήριο της σχεδόν οργής που αποπνέουν. Ισως μπορεί να πει κάποιος “οι οικογένειες τους είναι Δεξιές και άρα “σαμποτάρουν” τους λετσοαριστερούς πολιτικάντιδες που τρέχουν να φωτογραφηθούν και να αρπάξουν μέρος από τον κόπο τους-όπως κάνουν όλοι άλλωστε,από όλες τις παρατάξεις.
Μπορεί όμως ο κύριος λόγος, η κύρια μήτρα από την οποία προέρχεται αυτή η -λογικότατη- αποστροφή των νέων αυτών ανθρώπων να είναι το ότι θεωρούν αυτούς τους τσαρλατάνους ξεβράκωτους πολιτικούς ως την κύρια αιτία που η Ελλάδα τρώει τα απανωτά χαστούκια και τις συνεχιζόμενες ύβρεις, με μόνη παρένθεση κάθε 4 χρόνια. Από κάποιος παγκόσμιο πρωτάθλημα η κάποιους Ολυμπιακούς αγώνες,να ξεμυτίσει η Ελληνική σημάια,ως τσιρότο σε βαθειές πληγες, ως ασπιρίνη στον καρκίνο. Ως στιγμιαία ανάπαυση,πρωτού συνεχιστούν οι “Ευρωξεφτίλες” της ,στις οποίες την έχουν πειθαναγκάσει αυτοί οι αχρείοι πολιτικάντιδες-σε “συνεργασία” φυσικά με μεγάλο μέρος του πλυθησμού,που και αυτό χαίρεται με τις αγωνιστικές επιτυχίες, οι οποίες όμως ξεκάθαρα,δεν ανήκουν ούτε σε αυτούς, ούτε στους δούλους που παριστάνουν τις “αρχές” παρά είναι καθαρά και ξάστερα προσωπικές επιτυχίες των ιδίων των διαγωνιζομένων.
Με οργή λοιπόν,με περιφρόνηση σίγουρα και με ειρωνία περίσσια, αντιμετωπίζουν οι κοπέλες αυτές-και δεν είναι οι μόνες φυσικά,απλά ένα “δείγμα” είδαμε- τις “πολιτικές φιλιπινέζες” που τις θεωρούν ως ακρίδες,ως βαρίδι,ως φταίχτες, ως υπάιτιους, ως κύριους υπεύθυνους για το ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να χαρεί μετον τρόπο που θα της έπρεπε αυτές τις επιτυχίες. Που γυρίζουν από τις φαβέλες του Ρϊο στις φαβέλες της Αθηνας και οι προύχοντες κλεισμένοι στα κάστρα τους, σαν κυνηγημένες πόρνες,αποζητούν μερίδιο από την κοπιώδη και με στερήσεις επιτυχία των δύο κοριτσιών.
Δεν με ενδιαφέρουν οι χαρακτήρες των δύο κοριτσιών. Δεν με αφορά η ιδιοσυγκρασία τους. Δεν με ενδιαφέρει αν “σπρώχτηκαν” από τις οικογένειές τους ή όχι. Δεν έχει σημασία ποια κουράστηκε περισσότερο. Δεν με απασχολεί αν νοιώθουν “καβαλημένες” με τις επιτυχίες τους. Δεν έχουν σημασία τόση όλα αυτά,όσο το προφανές, το ελπιδοφόρο, το αισιόδοξο μήνυμα που περνάνε: “Φτύστε τους”.
Ρηγείς και δακρύζεις με την ανάκρουση του “εθνικού ύμνου” ή με την γαλανόλευκη; ΜΟΝΟ για ότι υπήρξε και για ότι προσέφερε στην ανθρωπότητα αυτός ο τόπος. Και ΟΧΙ για ότι είναι σήμερα. Μη τα μπερδεύουμε. Είναι δύο ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά πράγματα.
Ζεις σε μια χώρα-μουσείο. Μόνο στους διακεκριμένους νεκρούς μακρυνών χρόνων οφείλεις κάτι. Στους ζωντανούς τωρινούς υπαλλήλους -διαχειριστές του “Μουσείου”,δεν οφείλεις τίποτα.Κάτι σαν Ευχέλαιο. Σαν αιώνιο μνημόσυνο πρέπει να αντιμετωπίζονται αυτές οι περιστάσεις,όπως π.χ. οι αθλητικές διακρίσεις. Ως ευκαιρία για ένα αφιερωματικό “Ευχαριστώ” στους πολύ μακρυνούς και ένα μεγαλοπρεπέστατο “ΦΤΟΥ ΣΑΣ” στους πολύ πρόσφατους.
Connect
