ΒΕΡΟΙΑ – Α Ε Κ

Μεγάλο ενδιαφέρον αυτό το ΣΚ. Όχι τόσο πολύ για εμάς, που θεωρείται αυτονόητο το διπλό απέναντι στο πρώτο φαβορί για τον υποβιβασμό, αλλά επειδή αυτήν την αγωνιστική έχουμε στην ουσία την σύγκρουση της συμπολίτευσης με την αντιπολίτευση και μάλιστα με πολύ αμφιλεγόμενους διαιτητές. Διαιτητές δηλαδή, που έχουν αμφισβητηθεί από κάποια μέλη της συμμαχίας, αλλά σφυράνε τα άλλα μέλη της.

Η ομάδα λοιπόν ξεκίνησε με την γνωστή τακτική της. Φυσικά με το αναμενόμενο λάθος του Τιμούρ, δηλαδή της χρησιμοποίησης του Αλμέιδα. Παίκτης ανέτοιμος τόσο σε επίπεδο φυσικής κατάστασης, όσο και με πρόβλημα στην μέση. Κρίμα να βάζουμε τα δάχτυλα μας και να βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας. Επίσης πάλι ο Μπακασέτας εκτός θέσης, αλλά μην μπαίνουμε και σε τρομερές λεπτομέρειες.

Μούδιασμα είχαμε στην αρχή, που το αποδίδω πιο πολύ στην κατανόηση του γηπέδου. Μετά το αρχικό τέταρτο, η ΑΕΚ πήρε την αρχηγία του αγώνα και ξεδίπλωσε όλες τις τεχνικές αρετές της. Ομαδικότητα κι αλληλοκάλυψη, κι ένα πολύ ωραίο passing game. Φυσικά όλοι θα πρέπει να παραδέχεστε οτι σε σχέση με την εποχή Δέλλα ή Πογιέτ, η ομάδα είναι πολύ πιο στρωμένη, με ξεκάθαρο πλάνο επίθεσης ή αντεπίθεσης, αλλά και αρκούντως δουλεμένη στις προπονήσεις.

Φυσικά δεν υπάρχει αυτό που διαβάζετε από τις δημοσιογραφάρες, οτι δηλαδή δεν τρώει φάσεις πίσω, αφού δεν υπάρχει τέτοια ομάδα στον πλανήτη. Αυτό που υπάρχει είναι να μην  τρως γκολ, με οποιονδήποτε τρόπο. Κι αυτός επετεύχθη, παρότι ο Τιμούρ εξακολουθεί να κάνει λάθος με την χρησιμοποίηση του μαύρου Άγγλου. Με την Βέροια, δεν θα παρεξηγηθεί κανένας αν παίξει άλλος στόπερ. Του εξηγείς κι όλας του Λέσκοτ, οτι είναι γεννημένος για τα χαλιά του ΟΑΚΑ.

Εν πάσει περιπτώσει, δημιουργικά πήγαμε πολύ καλά, αφού δυό δοκάρια κι ένα γκολ – έστω κι αν ήταν δώρο – μας χάρισε ένα όμορφο θέαμα και μια σιγουριά οτι και η πίτσα που θα ακολουθήσει, θα είναι εξ ίσου καλή. Είδαμε πάλι ομαδικότητα, πολύ καλά πλάγια,  κι επιμονή στην ορθολογική δημιουργικότητα. Μπαίναμε στην περιοχή με πολλούς τρόπους και χαιρόμασταν το παιχνίδι. Και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν ο αντίπαλος ήταν ασθενής. ΕΜΑΣ ΚΟΙΤΑΜΕ.

Όπως κοίταζα και τον Βασιλαντωνόπουλο, με ιδιαίτερη περιέργεια. Δικό μας παιδί είναι και μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Όπως το ίδιο ενδιαφέρον μου κέντρισε ο πολύ καλός Γιόχανσον, ο θαυμάσιος Μπακασέτας και το λάθος του Τιμούρ, στηην αντικατάσταση του Πορτογάλλου, να βάλει τον Βάργκας και να φέρει σέντερ φορ τον Μπακασέτα. Μιλάμε για μπούρδες κινήσεις, αλλά δεν τρέχει κάτι εφόσον δεν πάμε για σκορ μαμούθ.

Είναι λοιπόν σαφές, οτι αυτές οι μαλακίες που γίνονται σαν στήσιμο ομάδας ή σαν διόρθωση ενδεκάδας, θα τα βρεις μπροστά σου. Και καλά να τα βρεις εσύ που αμείβεσαι. Εμείς τι χρωστάμε να αγχωθούμε με αντίπαλο την Βέροια; Γιατί να χτικιάσουμε, ρε αδερφέ; Επειδή θα μας πεις οτι οι παίκτες της τελεαυταίας στιγμής, δεν έχουν ακόμα το ενδεδειγμένο επίπεδο φυσικής κατάστασης; Οι άλλοι; Από τον Ιούνιο τους έχεις. Οι άλλοι τι κάνουν;

Μαλακίες ερωτήσεις σε χάβαλους, είναι αυτές. Το παιχνίδι στο δεύτερο μέρος, ήταν απλά της πλάκας για την ΑΕΚ, που κινδύνεψε σοβαρά. Φυσικά το τελευταίο δεκάλεπτο άλλαξε κάπως τις εντυπώσεις, αλλά αν έχεις φάει γκολ, έστω κι από στραβοκλωτσιά, ποιός θα κάνει την ανατροπή; Ο Λόπεζ πάλι , που μάλλον θα εξασφάλισε βενζινάδικο γνωστής φίρμας, ή μήπως ο Βάργκας που έγινε κι αριστερό εξτρέμ, αφού κάνουμε κι ολίγον τους δύσκολους στον Αραβίδη. Μίνιμουμ ντροπή, δηλαδή.

Ντροπή, όλη η εμφάνιση του δεύτερου μέρους. Της πλάκας. Ασύνδετοι, άχαροι κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Λες και παίζαμε με την ομαδάρα. Χάσαμε το κέντρο, φάγαμε φάσεις, και μόλις έχασε η Βέροια και την τελευταία ικμάδα φυσικής κατάστασης, βγήκανε μπροστά τα στρουμφάκια που φοράνε στην πλάτη πρόσφυγες. Να μασάς και να φτύνεις. Με διαλυμένες όλες τις γραμμές και με έναν προπονητή, που μου θυμίζει ποκαδόρο και σαν να παίζει το σπίτι του κάθε φορά. Σαν να μην υπάρχει αύριο. Και τον οποίον τον πάω σαν άνθρωπο, ακόμα δεν είμαι σίγουρος για τις ικανότητες του επαγγελματισμού του.

Όμως, να κλείσουμε καλά. Η ομάδα κέρδισε αν αυτό ήταν το ζητούμενο, που ήταν. Ή αν το ζητούμενο ήταν να ονοματίσουμε τον Λαμπρόπουλο, δικλείδα ασφαλείας για το αποτέλεσμα. Η ομάδα χάλασε τις καλές εντυπώσεις του πρώτου μέρους, αλλά έφυγε με τον στόχο. Στόχο βέβαια, που θα τον δούμε περίπου σε ένα μήνα, στο τηγάνι. Εκεί κρίνονται άπαντες. Δεν αυταπατώμαι εγώ, ούτε θα μου μιλήσουν οι δημοσιογραφάρες οι ανεξάρτητες, που όμως όλως τυχαίως, αύριο θα πάνε στον Μαρινάκη ή στον Κουρή με τον Καλογρίτσα. Δεν μιλάω για τους Αεκτζήδες δημοσιογράφους βέβαια. Αυτοί είναι φαλιμέντο ούτως ή άλλως. Μια σπόντα ρίχνουμε, όπως σποντίστικα είναι και τα συγχαρητήρια για τη νίκη σήμερα.

Post By ...Το φως του φεγγαριού... (1.121 Posts)

Connect