“Απλά δεν καταλαβαίνω τι θα άλλαζε με Ντέμη και τον πίστεψες;”

Όταν η απάντησή μου σε σχόλιο είναι μακροσκελής, μου έχει πει ο Στήβεν να την κάνω ανάρτηση. Ιδού λοιπόν:

digeo21 says:
24 Σεπτεμβρίου 2016 at 9:33 μμ

Γιώργο καλώς ήρθες! (Μην γράφεις μόνο κάθε Σεπτέμβρη). Συμφωνώ με τον Savvi σε αυτά που λέει για τα πρώτα δύο χρόνια. Όντως είχανε καλές ομάδες μετά αλλά αν καταλαβαίνω καλά το σκεπτικό του Γιώργου είναι ότι η καλή ομάδα θα σε βοηθήσει να κάνεις τα λιγότερα δυνατά όργια.. Αλλά αν δεν έχεις καλή ομάδα είτε με παραρτήματα είτε με διαιτησία θα το πάρεις . Είναι λίγο μηδενιστικό αυτό αλλά μετά από τόσα χρόνια μάλλον έχει σχετικό δίκιο ο Γιώργος. Δηλαδή αν νικάγαμε το 2005 τον Ιωνικό θα μας έσφαζαν με τον βάζελο και θα χάναμε για πλάκα. Οκ συμφωνώ. Απλά δεν καταλαβαίνω τι θα άλλαζε με Ντέμη και τον πίστεψες? Λιγότερο μπάτζετ είχαμε και οι άλλοι μυαλά δεν θα άλλαζαν. Εκτός αν ήσουν τότε στην άγνοια.

@digeo21

Ευχαριστώ, δεν ξέρω τι έχω πάθει, έχω οίστρο αυτές τις μέρες, παρότι πνίγομαι στη δουλειά. Έχω ένα-δύο ακόμη να γράψω, πάντως.

Στα ερωτήματά σου τώρα. Λες «αν νικάγαμε το 2005 τον Ιωνικό θα μας έσφαζαν με τον βάζελο και θα χάναμε για πλάκα». Τι εννοείς θα μας έσφαζαν; Να σου θυμίσω ότι μας έσφαξαν, με το πέναλτι στον Μπούρμπο που δεν είδε ποτέ ο Βασσάρας. Μπορείς να το δεις πάλι εδώ, αν δεν το θυμάσαι. Το Χ τότε ήταν αρκετό για το σύστημα. Αν, εκτός από Χ ο Παναθηναϊκός, χρειαζόταν και άσσο ο Ολυμπιακός ε, όλο και κάποια αποβολή θα είχαμε. Μπορεί και κανένα πέναλτι.

Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι αυτό που ρωτάς, πώς μπλέχτηκα με την ΑΕΚ. Κατ’ αρχάς να πω ότι δεν πίστεψα στο σχέδιο του Ντέμη, αλλά στις ικανότητές του (οι οποίες είναι αδιαμφισβήτητες). Το σχέδιο, με όλο το σεβασμό, ήταν δικό μου κι ο Ντέμης (δυστυχώς ή ευτυχώς) πίστεψε σ’ αυτό για ένα σύντομο χρονικό διάστημα.

Το ίδιο ακριβώς ερώτημα, πάντως, μου έθεσε με άλλα λόγια ο Θωμάς Μητρόπουλος πριν κάποια χρόνια. «Εσείς» μου είπε «τι κάνατε στο ποδόσφαιρο, τους καντηλανάφτες;». Εννοούσε, βέβαια, ότι δεν είχαμε αίσθηση του που βρισκόμαστε, τους χώρου και του χρόνου. Κι είχε βέβαια δίκιο.

Η αλήθεια είναι ότι σε κάποιο βαθμό εθελοτυφλούσαμε, όπως πιστεύω ότι κάνουν οι φίλαθλοι της ΑΕΚ και των υπόλοιπων ομάδων σήμερα. Προφανώς γνωρίζαμε ότι υπήρχε παρασκήνιο κι εξίσου προφανώς το υποτιμήσαμε. Όμως, και να είχαμε πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας, δε θα άλλαζα ούτε γραμμή από το σχέδιο. Απλά, θα είχαμε πει στον κόσμο της ΑΕΚ από την πρώτη στιγμή την αλήθεια: η τράπουλα είναι σημαδεμένη, κι επειδή θα χρησιμοποιήσουμε μόνο νόμιμα όπλα στη μάχη, η θέση μας θα είναι μειονεκτική. Αυτό θέλουμε κι αυτό μπορούμε να κάνουμε, πρωτάθλημα δεν μπορούμε να υποσχεθούμε. Είστε μαζί μας ή όχι;

Δεν το κάναμε γιατί δεν είχαμε (και κυρίως ο Ντέμης που ήταν ο ηγέτης μας κι είχε τα περισσότερα να κερδίσει και τα περισσότερα να χάσει) το θάρρος, την ψυχική δύναμη, να δούμε την αλήθεια κατάματα (οι υπόλοιποι είναι γεγονός ότι είχαμε τότε μικρότερη γνώση του παρασκηνίου). Αν θέταμε αυτό το ερώτημα (ίσως με ψηφοφορία μεταξύ των κατόχων διαρκείας), οι πιθανές απαντήσεις ήταν μόνο δύο: όχι, δε μας κάνετε ή μαζί σας και στο θάνατο.

Αν μας είχε πει όχι ο κόσμος της ΑΕΚ, θα μας είχε γλυτώσει πολύ κόπο, πολύ χρήμα και πολλή απογοήτευση: ο Ντέμης ακόμη τραβιέται με τα χρέη της ΑΕΚ. Ο Μελισσανίδης θα είχε πάρει την ΑΕΚ (με “ζερό” χρέη) εννιά χρόνια νωρίτερα. Αν όμως ο κόσμος μάς είχε πει ναι , η λύση ήταν προφανής: και πάλι Δ΄ Εθνική. Το άρθρο 44, παρότι δικής μου επινόησης, ήταν «νόμιμο αλλά όχι ηθικό». Κι ας φώναζε η Original (που έριξε το μπάσκετ και—στην καλύτερη—έκανε μόκο για τη Γ΄ Εθνική το 2013) «όποιος μιλάει για Δ΄ Εθνική…»). Εν συνεχεία βέβαια, και στις δύο περιπτώσεις, θα είχαμε μια ομάδα που οικονομικά θα άπλωνε τα πόδια της ως εκεί που φτάνει το πάπλωμα.

Αυτό ακριβώς δηλαδή που έγινε εννιά χρόνια μετά, με πολύ άσχημο τρόπο. Μόνο που τότε θα είχε γίνει με τη συναίνεση και τη στήριξη των φιλάθλων. Κι αν άλλαζε γνώμη κάποια στιγμή ο κόσμος της ΑΕΚ, θα παραδίδαμε την ομάδα στον Τίγρη (ή στον οποιοδήποτε Τίγρη) με ζερό χρέη και καλούς παίκτες, αποφεύγοντας «ομορφιές» τύπου Ατρομήτου (για τα επεισόδια λέω) και Πανθρακικού. Αν δεν εθελοτυφλούσαμε το 2004, όλοι θα βγαίναμε κερδισμένοι: η ομάδα του 2004 (που έχασε και περίπου 50 εκατομμύρια), ο Μελισσανίδης κι οι φίλαθλοι. Ίσως γι αυτό με έχει πιάσει και γράφω: για να μη συνεχίζουν να εθελοτυφλούν οι φίλαθλοι, όπως τότε εμείς. Η προσγείωση στην πραγματικότητα είναι πάντα οδυνηρή. Προφανώς, γνώμη μου είναι ότι και οι φίλαθλοι και ο Μελισσανίδης σήμερα εθελοτυφλούν.

Η αλήθεια λοιπόν, φίλε digeo21, είναι ότι πρωτάθλημα δύσκολα θα παίρναμε. Θα μπορούσαμε όμως να είχαμε φτιάξει μια εξαιρετική ομάδα που να τη χαιρόμαστε όλοι μαζί, τόσο τις Κυριακές όσο και στην Ευρώπη. Μια ομάδα για την οποία θα είμαστε όλοι περήφανοι. Όχι μια ομάδα όπως η σημερινή που παίζει ενώπιον συγγενών και φίλων (θυμίζω ότι το 2004/5 είχαμε μέσο όρο 27.627 θεατές, παίζοντας ποδόσφαιρο που δεν βλεπόταν και χωρίς τον παραμικρό στόχο).

Μπορεί να μην παίρναμε πρωτάθλημα, αλλά κανείς διαιτητής δεν μπορεί να σου απαγορεύσει να φτιάξεις ομάδα, να γεμίζεις το γήπεδο και να περνάς καλά όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Γι αυτό μάλιστα δε χρειάζεσαι καν λεφτά: δεν έχεις παρά να δεις πόσο κόστισαν οι πραγματικοί παικταράδες (όπως αποδείχθηκε από τη μετέπειτα καριέρα τους) που πέρασαν από την ΑΕΚ: Παπασταθόπουλος, Πλιάτσικας, Κονέ, Χετεμάι, Μόρας, Σορρεντίνο, Δέλλας (ήρθε τραυματίας και πληρωνόταν με τη συμμετοχή!) ακόμη κι οι Άλβεζ-Ασουνσάο. Και που ξέρεις, καμιά φορά γίνονται και θαύματα.

Είμαστε ήδη δώδεκα χρόνια μετά το 2004. Επιτέλους, έγινε αυτό που τόσα χρόνια ήθελαν αυτοί που μας χαρακτήριζαν αιθεροβάμονες: η ομάδα πάει για πρωτάθλημα, δυνατή στο παρασκήνιο. Δικαιολογία δεν υπάρχει καμία: και τα χρέη «ζερό» είναι, κι ο Ολυμπιακός στη μάχη του παρασκηνίου βρίσκεται στα σχοινιά. Για να δούμε λοιπόν τι θα γίνει. Η πρόβλεψή μου, όπως είπα, είναι ότι η ΑΕΚ θα φτάσει κοντά αλλά δε θα πιει νερό. Αυτό δεν πρέπει να προκαλέσει έκπληξη: μόνο αν φτάσεις κοντά στην πηγή ενεργοποιείται το σύστημα εναντίον σου.

Ακόμη κι αν διαψευστώ όμως, κι η ΑΕΚ βγει πρώτη σ’ αυτό το θλιβερό πρωτάθλημα, πόσοι θα χαρούν; Γνώμη μου: ίσως περισσότεροι από τους ελάχιστους που πήραν διαρκείας πέρσι μετά την κατάκτηση του κυπέλλου και τις δύο νίκες επί του Ολυμπιακού, αλλά σίγουρα πολύ λιγότεροι από τους 40.000 που ήρθαν στο γήπεδο με την Καλλιθέα μετά την πεντάρα από τη Ζενίτ.

Όσο για το ερώτημα του Θωμά, αν τον έβλεπα, θα του το επέστρεφα: «Εσύ τι κάνεις στο ποδόσφαιρο; Επειδή τα τελευταία χρόνια πέρασες δύσκολα, έχασες την ευθυκρισία σου; Δε βλέπεις ότι εδώ είναι πόλεμος με πραγματικά πυρά κι όχι με λεφτά και κασέτες όπως παλιά; Ότι, αναπόφευκτα, κάποια στιγμή θα υπάρξει απάντηση για τις σφαίρες στο Λίβα κι αυτός που θα απαντήσει δε θα έχει άλλη επιλογή από το να σημαδέψει λίγο πιο ψηλά;».

Λέει στο Κατά Ματθαίον (26:52) «πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρη απολούνται». Καμιά φορά όμως, και να ξέρουμε τι μας περιμένει, «το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον». Το καλοκαίρι πάντως που ήπιαμε μια μπύρα με το Θωμά στο στέκι του στο Αιγάλεω, έριχνα μια κλεφτή ματιά γύρω μου κάθε τρεις λίγο.