Μέσα στο καρναβάλι, με ελάχιστο κόσμο αφού του Έλληνα ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει κι άρα όλοι ήταν εκδρομή εκτός από τρεις χιλιάδες, με εκτεταμένο ισπανικό rotation λόγω του ντέρμπυ κυπέλλου με τον Πλατανιά που ξαναέφερε στην ενδεκάδα το μοσχάρι που λέγεται Πέκχαρτ, τραβήξαμε για τον μονόδρομο που λέγεται νίκη απέναντι στον Κούγια που ήρθε μισός. Α, ξέχασα και την απέραντη συννεφιά.
Ο Μανόλο λοιπόν, ξεκίνησε με 4-2-3-1 και το ζητούμενο ήταν να μπορέσει η ΑΕΚ να λειτουργήσει σαν ομάδα, την ώρα που είχε επτά αλλαγές ! Και στο πρώτο μέρος μπορούμε να πούμε οτι τα κατάφερε. Διατήρησε την κατοχή της μπάλας, είχε μια πολύ καλή αμυντική λειτουργία στο κέντρο, συνεχές πρεσάρισμα ψηλά στην άμυνα του αντιπάλου, ενώ προσπάθησε να επιτεθεί οργανωμένα με τον Μάνταλο και την δραστήρια σήμερα δεξιά της πλευρά.
Το θέαμα βέβαια δεν ήταν για να το μνημονεύεις, αλλά κι αυτό αναμενόμενο ήταν. Η ομαδική όμως λειτουργία δεν επέτρεψε στη Λάρισα να απειλήσει τον Ανέστη, ενώ εμείς κάναμε και κάτι μικροευκαιρίες, και πετύχαμε κι ένα γκολ με το μοσχάρι. Αυτό μπορούμε να κρατήσουμε για αυτό το ημιχρόνιο που είχε μπόλικα φάουλ κι έναν περίεργο διαιτητή, που έδωσε μπόλικα ανάποδα σφυρίγματα.
Αν όμως είχαμε παράπονα για το θέαμα του πρώτου μέρους, ήρθε το δεύτερο ημιχρόνιο που έκανε να μοιάζει το προηγούμενο διάστημα χολυγουντιανή υπερπαραγωγή. Η ΑΕΚ μπήκε τρομερά νωθρή για να διαχειριστεί δυνάμεις και αποτέλεσμα, ενώ ο Τσιώλης έκλεισε τους διαδρόμους και πήρε το κέντρο. Η ομάδα δεν μπορούσε πλέον να επιτεθεί και ταλαιπώρησε την μπάλα όπως και τα μάτια μας.
Τα πράματα γίνανε χειρότερα δε, όταν χτύπησε ο Μπακάκης και με τον Κολοβέτσιο σε καινούργια θέση, χάθηκε και η δεξιά πτέρυγα. Οπότε ο Μανόλο θέλησε να φορτώσει το κέντρο που δεν μπορούσε να παγώσει τον ρυθμό, βάζοντας τον Ανυπαρκτίεβιτς στην θέση του Βάργκας, που κι αυτός είχε πέσει. Το παιχνίδι είχε αρχίσει να μας αγχώνει αρκετά, ενώ στο σκορ μας κράτησε ο Ανέστης με μια φοβερή απόκρουση σε μακρινό σουτ.
Ευτυχώς για μας υπήρχε ένας μαύρος πίσω στην άμυνα του αντιπάλου, που μοίραζε φάουλ αδιακρίτως – φυσικά ο μαλάκας διαιτητής δεν του έβγαλε κάρτα – και μπόρεσε και μπήκε στο παιχνίδι ο Αλμέιδα στην θέση του μοσχαριού, που είχε χτυπήσει. Ο Μάνταλος πήγε αριστερά, συνέχισε την καλή του εμφάνιση, συνεπικουρούμενος από τον Λάζαρο. Και σε ένα κερδισμένο κόρνερ από τον κανονικό σέντερ φορ μας, ο καλόγερος σκόραρε, και κλείδωσε το παιχνίδι.
Ένα παιχνίδι που τελικά τελείωσε με θρίαμβο αφού η Λάρισα τα παράτησε, και βρήκαμε την ευκαιρία να βάλουμε άλλο ένα τέρμα με τον Αλμέιδα. Μαγική εικόνα θα λέγαμε, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο όταν υποτιμάς τον αντίπαλο, όσο αδύναμος και να είναι. Αλλά τέλος καλό, κι όλα καλά μαζί με τα συγχαρητήρια για τον βαθμοθηρικό σκοπό.
Υγ. Κορυφαίοι σήμερα και πολύ πριν τους φιλότιμους που ανέφερα προηγουμένως, οι Γιόχανσον και Λαμπρόπουλος. Ειδικά ο Σουηδός στο κέντρο έτρεχε στο δεύτερο μέρος για τρεις. Καλή σαρακοστή και καλή πρόκριση την Τετάρτη.
