Α Ε Κ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Καλός καιρός, μεγάλη αποχή από το γήπεδο, καλή ευκαιρία. Σε παιχνίδι με έντονο ενδιαφέρον και για τις δυό ομάδες, που όμως θα μπορούσαν και να βολευτούν και με μια ισοπαλία εν όψει του βαρέος προγράμματος που ακολουθεί. Αυτές βέβαια είναι σκέψεις πριν τον αγώνα και κουτσομπολιά της πιάτσας όπως φτάνανε στ’ αυτιά μου…

H ομάδα λοιπόν κατέβηκε όπως είχαμε διαβάσει στα ρεπορτάζ. Με ένα 4-3-3 και με τον Πατίτο να είναι σήμερα ο εκλεκτός. Τώρα τι είδε ο ποιητής κι έβαλε αυτόν τον μαλάκα, κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Όπως δεν ήξεραν και οι εικοσιπέντε χιλιάδες θεατές, τι βλέπανε στο πρώτο ημιχρόνιο. Μάλλον μια ομάδα που ερχόταν από πέντε μέρες άδεια, για να ξεκουραστούν τα παλληκάρια, ή για να πάει στην παραλία ο Χιμένεθ.

Η ΑΕΚ, δεν υπήρχε στο γήπεδο. Αδούλευτη κι απροετοίμαστη, ένα κοινό σκορποχώρι. Ούτε ήξερε να αμυνθεί, ούτε ήξερε πώς να κρατήσει την μπάλα, κι ούτε ήξερε πώς να βγάλει μια στοιχειωδώς οργανωμένη επίθεση. Έχασε πολύ εύκολα το κέντρο, δεν μπορούσε να πρεσάρει παρά μόνο με τον Σιμόες που έτρεχε για τρεις, κι είχε και την γκαντεμιά να έχει στην άμυνα της, τον Γκάλο και κύρια τον Βράνιες, που ήταν για τα θηρία.

Φυσικά έπαιζε κι ο αντίπαλος, στον οποίον πρέπει να δώσουμε τα εύσημα. Διότι ήταν πολύ καλά στημένος, κι είχαμε οπωσδήποτε δυό πλάνα στην αντιμετώπιση του ματς. Είτε να χτυπήσει στην κόντρα, είτε να ξέρει πού να πάνε οι πάσες στις κανονικές του επιθέσεις. Πάσες που ήταν αρκετά εύκολες, αφού όλη η επιθετική τριάδα μας, ήταν παράλυτη και δεν μπορούσε να πρεσάρει τους αντίπαλους αμυντικούς. Φυσικά για τα θηρία ήταν κύρια ο Μάνταλος και ο Πατίτο.

Όταν λοιπόν καμία γραμμή δεν δουλεύει αλλά κι έχεις να παίξεις με το σύστημα, παίξε εσύ σήμερα εγώ βαριέμαι, εύκολα είσαι πίσω στο σκορ με δυό γκολ, κι από θαύμα δεν έχεις συντριβεί σύμφωνα με τις ευκαιρίες που γίνανε στην περιοχή σου. Μια περιοχή που θύμιζε μέτωπο πολέμου, στο οποίο πέφτανε ηρωικά ο Ντίντακ κι ο Λαμπρόπουλος με τον Μπάρκα, μπας και περιορίσουν το σκορ και μπας κι ερχόταν κανά φιλότιμο σε κάποιον άλλον.

Σίγουρα ήταν το χειρότερο ημιχρόνιο επί Χιμένεθ. Με μια αβιάστη χαλαρότητα παντού, και με μόνο τέσσερις παίκτες απέναντι σε μια ομάδα που απλά ήταν σφιχτή, λογικά οργανωμένη, και σίγουρα πιο πεινασμένη. Και σίγουρα με λιγότερες μέρες άδειας, μαντρωμένη σε προπονητήριο κι όχι αφημένη στις καφετέριες δεξιά κι αριστερά. Και δεν ασχολούμαι με το αποτέλεσμα, που μπορεί να ήταν κι έτσι από δυό στραβοκλωτσιές. Μιλάμε για την εικόνα της διάλυσης σε όλα τα επίπεδα. Διάλυση που μου φάνταζε ακόμα μεγαλύτερη όταν έβλεπα και τον Πάκχαρτ να προθερμαίνεται. Λεα κι έφταιγε η απουσία του killer μπροστά.

Μπροστά σε αυτήν την καταστροφή, ο Χιμένεθ έκανε δυό αλλαγές. Αυτόν που φοβόμουν και τον Λάζαρο. Ο Ουζουνίδης είχε αποφασίσει να πάει σε έλεγχο του ρυθμού, να δώσει το γήπεδο και να χτυπήσει σε κάποια κόντρα. Η ΑΕΚ πλέον έπαιζε με 4-4-2 κι είχε την τύχη από τον νεκρό Πατίτο, να μεταφερθεί σε έναν Λάζαρο γεμάτο ενέργεια, που σάλπισε κάποια αντεπίθεση και έκανε και κάποιες προσωπικές τελικές.

Το παιχνίδι είχε γυρίσει σαν δίσκος στην άλλη πλευρά του. Η ΑΕΚ είχε κερδίσει μέτρα, έβγαζε ενέργεια, καλύτερες επιθέσεις, καλύτερο ρυθμό, και φυσικά σοβαρές απειλές για το αντίπαλο τέρμα. Μπορεί το γκολ που σκοράραμε να ήταν λόγω  μπιλιάρδου κι όχι ποδοσφαίρου, αλλά όπως και να το κάνεις, όταν πρεσάρεις και δείχνεις διάθεση, μοιραία κι ο κουρασμένος αντίπαλος , θα κάνει λάθη. Φυσικά και το παιχνίδι γίνεται και πιο ενδιαφέρον.

Ένα παιχνίδι το οποίο είχε καταντήσει ροντέο. Η ΑΕΚ έσπρωχνε συνέχεια την μπάλα μπροστά, κατέβαινε μαζικά είτε από τα πλάγια είτε από τον άξονα – βοήθησε πολύ και το ρίσκο του Χιμένεθ με την είσοδο του Μπακασέτα στην θέση του άμοιρου Σιμόες – και πέτυχε και μια μαγική ισοφάριση με τον ακατανόμαστο, μετά από μια εκπληκτική ομαδική ενέργεια και ασίστ του κορυφαίου πλέον Λάζαρου. Κορυφαίου για πολλούς λόγους. Όχι μόνο διότι ηγήθηκε της ανατροπής, αλλά και διότι έβγαλε πίστη και τσαγανό, και παρέσυρε όσους μπορούσε.

Το τέλος όμως επεφύλαξε μια δυσάρεστη έκπληξη. Η ΑΕΚ δέχθηκε ένα γκολ κόντρα στην ροή και στην λογική του παιχνιδιού. Δεν μπορούμε να πούμε ιδιαίτερα πράματα γι’ αυτό. Ήταν η περίφημη κακιά στιγμή. Μια γκαντεμιά που συμβαίνει κάποιες φορές, και που δεν λέει τίποτε για την συνέχεια του πρωταθλήματος. Σίγουρα πάντως φιμώνει τις φήμες της πιάτσας.

Όπως φιμώνει κι άλλους. Σαν τον Χιμένεθ που πέταξε ένα ημίχρονο, έχοντας την ομάδα απροετοίμαστη και τελείως λάθος επιλογές. Διότι αν θέλουμε να βλέπουμε τα πράματα σωστά, μπορεί να έχουμε μια πίκρα για το τελικό αποτέλεσμα, αλλά θα μπορούσαμε να μην έχουμε καμία τύχη για ισοφάριση μετά το πρώτο μέρος. Και μπορεί να λέμε οτι η κάθε ομάδα είχε από ένα ημιχρόνιο, αλλά δεν είναι κι ακριβώς έτσι. Διότι η καλή ομάδα φαίνεται όταν η μπάλα καίει κι όταν η κούραση είναι ακόμα απούσα. Και σε εκείνες τις στιγμές, η ΑΕΚ ήταν φοβιτσιάρα και ηττοπαθής. Και η ισοφάριση που λέμε, που μας χάρισε ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, ήταν πιο πολύ χάρη στα λάθη του Ουζουνίδη, παρά στα πλάνα του Χιμένεθ.