ΡΟΥΚΕΤΑ

Το κείμενο που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε στις 20/1/2007. Ήταν με αφορμή ένα πέταγμα μιας ρουκέτας εναντίον του αετού της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, για όσους θυμούνται το περιστατικό, το οποίο χαρακτηρίσθηκε τρομοκρατικό. Εγώ το πήρα σαν αφορμή, δεν ασχολήθηκα με το γεγονός αυθεντικά, αλλά έκανα τους συνειρμούς μου.

*************************************************************************************************************

ΚΙ ΑΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΦΟΒΙΣΕΙ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΗ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΑΛΕΤΑΣ;

Μην χάσει το αραλίκι του …..

ΦΟΒΟΤΑΝ Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΕΤΡΕΜΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ

Το ελληνικό εβδομαδιαίο θέατρο το παρακολούθησα ξανά. Αυτή τη φορά η αίθουσα ήταν στο κέντρο της πρωτεύουσας και πολύ καλά φωταγωγημένη. Ολοι ήταν εκεί.  Ο αμερικάνος νταβατζής μου, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι εκλεγμένοι μου ηγέτες. Και το πόπολο. Φίσκα η πλατεία , φίσκα και ο εξώστης. Το έργο δεν ήταν απλώς ενδιαφέρον. Ηταν και δωρεάν. Στο τζάμπα πάντα τρέχει ο Ελληνας. Δεν έχει μάθει ακόμα ότι το ελληνικό θέατρο του παραλόγου πληρώνεται οπωσδήποτε μετά την παράσταση.

Η αυλαία άνοιξε και όλοι θαυμάσαμε το εκπληκτικό παίξιμο των ηθοποιών. Αστυνομικοί σε λευκή απεργία. Λιμενικοί μαφιόζοι να εμποδίζουν το ξεφόρτωμα των πλοίων. Φοιτητές αγκαλιά με καθηγητές με λουκέτα στα χέρια να κόπτονται για την δημόσια πανεπιστημιακή παιδεία. Νοσοκομειακοί γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, φυσικά απεργώντας, να παρακολουθούν ταλαίπωρους ασθενείς  να παρακαλούν για ένα ράντζο.  Ολοι τέλειοι στο ρόλο τους.  Η κωμωδία να εναλλάσσεται με το δράμα.  Αρχαία και μοντέρνα ελληνική τραγωδία τόσο αρμονικά δεμένες.

Το φινάλε του εβδομαδιαίου έργου όμως ήταν σε στυλ Χόλλυγουντ.  Μέσα στο <<σώσαι>>  ένας τεράστιος αετός προσγειώθηκε στη σκηνή. Κι εκεί που ένοιωθες τον συμβολισμό του έργου, από το βάθος της σκηνής πετάχτηκε ένας κυνηγός και πυροβόλησε τον αετό.  Σαν γνήσιος  Ελληνας  κυνηγός  φυσικά αστόχησε. Ο αετός τη γλύτωσε  τη σφαίρα, όμως… Αλίμονο , τη σφαίρα την έφαγε ένας θεατής της πλατείας. Την δέχθηκε κατάστηθα και σωριάστηκε καταγής. Δεν πίστευε ο άμοιρος θεατής ότι θα γινόταν κι αυτός πρωταγωνιστής. Το έργο έπρεπε νάναι αυθόρμητο. Ηταν ο μόνος θεατής που δεν θα πλήρωνε μετά, αλλά επι τόπου, με το τέλος της παράστασης.

Εμαθα ότι η ρουκέτα στην πρεσβεία ήταν εχθρική πράξη. Εστω κι αν δεν πέτυχε τίποτα. Ή μήπως πέτυχε; Ακουσα από τα κανάλια ότι η ρίψη της ρουκέτας ήταν συμβολική πράξη εκ μέρους των τρομοκρατών. Διάβασα και τις δηλώσεις του αμερικανού πρέσβη που μίλησε περί σοβαρής επίθεσης. Όλα απορρίπτονται σαν κοινές μπαρούφες. Και η μπαρούφα ούτε αποκωδικοποιείται, ούτε εμπεριέχει σοβαρά μηνύματα.

Δηλαδή κύριε πρέσβη μου, αν η ρουκέτα είχε νεκρούς ή είχε γκρεμιστεί καμιά πτέρυγα της πρεσβείας, τι σόι επίθετο θα χρησιμοποιούσατε για το περιστατικό; Θα κάνατε πόλεμο. Όχι βέβαια. Αλλού στοχεύετε εξάλλου. Αν η Ελλάδα ήταν εχθρικό κράτος για την Αμερική , καμία αμερικάνικη βάση δεν θα είχε απομακρυνθεί. Ούτε και θα υπήρχαν πυρηνικές  κεφαλές  στην αδούλωτη και υπερήφανη Κρήτη μας. Ούτε και συναλλαγές θα είχατε με ελληνικές δημόσιες και ιδιωτικές εταιρείες για τον ανεφοδιασμό του στόλου σας. Κύρια όμως δεν θα είχατε αναθέσει την ασφάλεια της πρεσβείας σας σε Ελληνες.

Η ρουκέτα όμως εκτοξεύθηκε. Από τρομοκράτη. Αστοχο μεν, τρομοκράτη δε. Ετσι θέλουν να μας πείσουν. Κάτι σαν απροπόνητο ποδοσφαιριστή που χάνει το πέναλτυ. Ή αδιάφορο ταχυδρομικό υπάλληλο που ρίχνει το γράμμα σε λάθος κουτί. Εκτός αν το κάνουν επίτηδες. Ή κατόπιν εντολών.

Εγώ νομίζω ότι ο τρομοκράτης αυτός είχε τρεμάμενα χέρια. Φοβόταν. Μη τυχόν και συλληφθεί και χάσει το αραλίκι του. Δουλειά να κάνει αποκλείεται. Ενώ θα μπορούσε να πετύχει από την ίδια απόσταση μια κινούμενη μπεκάτσα, αστόχησε σένα τεράστιο ακίνητο θυρεό  εκατό φορές μεγαλύτερο από την μπεκάτσα.

Εκτός κι αν ήθελε να φοβίσει την ουκρανή καθαρίστρια της τουαλέτας που την παραμονή τον είχε καρατώσει. Και τελικά δεν ήταν τρομοκράτης, αλλά ένας απλός απατημένος. Οσο δεν αναλαμβάνεται η ευθύνη από κάπου, όλα μπορεί και να παίζουν. Εξ άλλου στη χώρα του χαβαλέ ζούμε και τα πάντα γίνονται. Πάντως τα κερατιάτικα του εμείς θα τα πληρώσουμε.

Διότι ο φερόμενος ως τρομοκράτης είναι πολύ επικίνδυνος. Κατ’ αρχάς για την τρομοκρατία. Εγώ είμαι εναντίον της τρομοκρατίας, αλλά , αν υπάρχει, έχω απαιτήσεις από αυτήν.   Θέλω μπάχαλο, νεκρούς και ομαδικά κενοτάφια. Θέλω εγκληματίες καμικάζι, να χτυπούν μέρα μεσημέρι με θάρρος και με θράσος. Να τους βλέπω να πεθαίνουν για την ιδεολογία τους. Και κύρια να τρομοκρατούν επιτέλους τους εχθρούς των λαών και όχι τους λαούς. Δεν θέλω άστοχους ερασιτέχνες, κρυμμένους χούλιγκανς μέσα στη μάζα που ούτε ένα κτίριο δεν μπορούν να πετύχουν. Εκτός κι αν και η τρομοκρατία ξεφτυλίστηκε με το που πέρασε τα ελληνικά σύνορα, όπως τόσα και τόσα.

Είναι επικίνδυνος για μας και πρέπει να ξυπνήσουμε. Μας χαλάει τα πάντα και κύρια την ήδη περιθωριοποιημένη μας ελευθερία. Την υγεία , την παιδεία, τα άσυλα μας αφού πια ότι βγάλουμε σαν οικονομία θα πηγαίνουν σε μέτρα ασφαλείας. Με πλημμύρα τους μπασκίνες και τους ξενόφερτους πράκτορες στους δρόμους. Με κάμερες μέχρι και σε ιδιωτικά ουρητήρια. Ας τυρβάζουν περί άλλων οι δήθεν τρομοκράτες. Στην απόλυτη ουσία ούτε την εκτελεστική εξουσία του κράτους απειλούν , ούτε και την πλανηταρχία. Το  ανάποδο πετυχαίνουν.

Εκτός αν η τρομοκρατία εκπορεύεται από την πλανηταρχία ή την κρατική εξουσία. Και δεν είναι καθόλου απίθανο μιάς και χρειάζεται όλα τα ΜΜΕ για να προβάλει τις πράξεις της. Δηλαδή τον τρομολάγνο  και κρατικοδίαιτο μοχλό για την χειραγώγιση μας. Οπότε τότε δουλεύει σωστά , μεθοδικά και επιτηδευμένα. Ακριβώς όπως ο συνδικαλιστής με τον εργοδότη. Πάντα για το καλό του εργοδότη.

Βρήκε έναν θεατή και σταμάτησε…

Πιστεύω ότι η ρουκέτα δεν έχει βρεί τον στόχο της ακόμα.  Δεν είναι η σφαίρα του θεατρικού έργου που παρακολούθησα. Εκείνη βρήκε έναν θεατή και σταμάτησε. ΟΧΙ, η ρουκέτα πετάει ακόμα και στόχο έχει όλη την αίθουσα του θεάτρου. Κάτι σαν δίχτυ πάνω από τα κεφάλια μας. Προστασίας δήθεν, αλλά κύρια σύλληψης και σύνθλιψης ατομικότητας και δικαιωμάτων. Και τότε όλοι μαζί σε ομηρία υπέρ του αρχηγού. Που δήθεν βάλλεται αλλά ποτέ δεν πετυχαίνεται.

Εμείς σαν γνήσιο κράτος και όχι τα κρατικά όργανα, πρέπει να συντρίψουμε την τρομοκρατία.  Φτάνει πια το πριμ του αρχηγού προς την μπότα του δήθεν εχθρού του. Αρχηγοί και δήθεν εχθροί , ας πάνε στο διάολο.

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΛΛΑ, ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΕΧΩ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ