Καλή Ανάπαυση…

… Πάρε λεφτά και κάτσε.Αραξε. Θα το λύσουμε εμείς το “πρόβλημα”.

Στη δύσκολη προσπάθεια που κάνουν αι εξουσίαι,προκειμένου να σώσουν “ένα μάτσο γέρους και αρρώστους”, έπεσε στα γόνατα το παγκόσμιο σύστημα, “εσπασαν κουμπαράδες”, έκλεισαν τα πάντα, βγάζουν τα μάτια τους τα ιατρικά συστήματα και ιδρύματα, στην υπέρτατη αυτή προσπάθεια να συνεχίσουν να ζουν, να συνταξιοδοτούνται και να τους χρηματοδοτούν αυτοί που θέλουν να τους σώσουν από  γρίπη.

Θα μας βλέπει ο Χριστός από πάνω και θα λέει “δεν πήγαν οι κόποι μου χαμένοι. Αυτοί,τελικά,μετα από 2000 χρόνια,έγιναν καλύτεροι από μένα”. Υπάρχει και πιθανότητα να πάρουμε τη θέση του Χριστού στα δεξιά του Πατρός και να γίνει Αυτός παρίας.

Τα αρνιά, αντί να φαγωθούν “in situ”,στα χωριά, μεταφέρονται στα αστικά κέντρα με ΚΤΕΛ που μετατράπηκαν σε courier. Φυσικά κάποιοι τολμηροί θα εκδράμουν στην επαρχία κάτω από τη μύτη των Αρχών για να φάνε το-στην κυριολεξία- “κλέφτικο”.

Οι εκκλησίες κλειστές με τη σύμφωνη γνώμη και του Τζερόνυμο. Που αν ήθελε να υπάρξει Πάσχα με κόσμο,πολύ απλά θα έλεγε στους “Τσιόδρες”: “Δεν υπάρχει πρόβλημα. Το μεταφέρουμε. Ουτως ή άλλως το πάσχα είναι εορτή με  “ρόδες”. Είναι κινητή. Πότε θέλετε; Πότε σας βολεύει; Τέλος Μαϊου; Αρχες Ιουνίου; Σας δίνω και “αβάτζο”. Πάρτε το χρόνο σας. Κάνουμε το Πάσχα και Ιούλιο. Και Αυγουστο άμα λάχει”. Αλλά όχι. Συμφώνησε στην ακύρωση ο μπουχέσας. Κυριος οίδε τί τους έχουν τάξει.

Οχι ότι με ενδιαφέρει προσωπικά,αφού πρόκειται έτσι κι αλλιώς για πανηγυρι.

Το οποίο σηματοδοτεί φέτος μια “μετάβαση”. Εν απουσία του,το φετεινό Πάσχα θα αποκτήσει έστω και έτσι κάποιο νόημα.Οχι αυτό που επικαλούνται οι πρεσβευτές του,αλλά πάντως μια “μετάβαση” θα υπάρχει. Στον “καθαρότερο περιβάλλον” (ποιος άλλος ενδιαφέρεται για πετρέλαιο;). Στον πανεμβολιασμό των κοπαδιών,ώστε να “καταναλώνονται” με ασφάλεια. (Οταν πας στη Βαρβάκειο,δεν ζητάς να σου δείξουν τη σφραγίδα του ζώου); Λογικό.

Μετάβαση στην μεγαλύτερη “σιγουριά”.(ποιος θέλει να αισθάνεται ανασφαλής.Δίχως smartphone, το οποίο θα λάβει θέση ταυτότητας,δεν θα γίνεται τίποτα. Τα όποια  προσωπικά-εδώ γελάνε-δεδομένα-έχουν απομείνει,παραδίδονται εις δημόσια χρήση προκειμένου να είμεθα στη σιγουριά “αυτών που ξέρουν”. Θέλει αρετή και τόλμη η σκλαβιά.

Με τους καπιτάλες να ξύνουν τα γένια τους απορημένοι με το τί θα γίνουν τα αποθέματα σε μηδενικά που κατέχουν στις τράπεζες. Οσοι ξέρουν,είναι ήσυχοι.Με αόρατα “χρήματα”,τα οποία θα τα “βλέπουμε” μέσα από “κοντέρ”. Με δουλειά για  όσους συνεχίζουν να αναζητάνε το “Δυτικό όνειρο”,δηλαδή αυτοκίνητο, Plasma tv και γκόμενα καβάτζα. Δουλειά, αλλά “από λίγο”. Καθ ότι,εκτός απο την υγεία μας,αι Αρχαί φροντίζουν και για τον ελεύθερο χρόνο μας. 15 μέρες θα εύχεσαι να δουλεύεις και 15 μέρες θα ‘έυχεσαι να εισουν στο ταμείο ανεργίας.

Μακρυα και αγαπημένοι. Αυτό,πόσο θα κρατήσει δεν ξέρω. (Εχω να ακούσω ανθρωπο να βήχει ή να φταρνίζεται,εδω και μήνες. Πραγματικά παράξενο. Εν μέσω αλεργιών και γρίπης, έπαψαν άπαντες. Αυτό κι αν είναι θαύμα. Θεωρείται μεγαλύτερη ντροπή το να φταρνιστείς δημόσια,απο το να κλάσεις. Αλλαξαν οι εποχές μπαρμπα Γιάννη.

Που λίγο πριν πεθάνεις σου ζητάνε επιβεβαίωση κωδικών και κατέβασμα application από το Google Play. Τι θα κάνεις τώρα χωρίς ουρές; Πως θα περνά ή ώρα; Παίζοντας Texas Holdem; Εκοψαν το τσιγάρο στα καφενεία.Εκοψαν και τα καφενεία τα ίδια. Ωρα να σε “κόψουν” και σένα τον ίδιο.

“Ειμαστε πολλοί”.
Δεν φτάνει η Γη για όλους”….Δεν φτάνει το φαγητό…δεν φτάνουν οι δουλειές….δεν φτάνουν τα καύσιμα….δεν φτάνουν τα φάρμακα και τα εμβόλια…δεν φτάνουν τα λεφτά…δεν φτάνουν τα σπίτια…δεν φτάνει ο ήλιος…μήτε ο καθαρός αέρας.

Ενας δειλός επαναλαμβάνόμενος κόσμος ξεπροβάλει ξανά.  Από τη Βαβυλώνα στη Νέα Υόρκη.Με τις ίδιες ανασφάλειες.Τις ίδιες εμμονές. Με διαφορετικά μέσα αλλά ίδιους στόχους.Με ίδιες τρελοπαρέες να αναλαμβάνουν τα ηνία κάθε φορά σε διαφορετικούς χρόνους και με ίδιους σκοπούς στις διαφορετικές εκδοχές. Με τα ίδια αμνοερίφια που προσδοκώντας να μετατραπούν σε θύτες,παραμένουν χωρίς  να το καταλάβουν θύματα και τους θύτες να έχουν μετατραπεί σε θύματα  κι αυτοί λίγο πριν τον τάφο σκοτωμένοι απ΄την προσπάθεια.  Αναρωτώμενοι και οι μεν και οι δε: “αυτό ήταν”;  Ναι. Αυτό ήταν. Σου άρεσε;

 

 

 

Mα θα τελειώσουμε ευχάριστα.

Οι εμπνευστές  αλλά και οι θιασώτες του κορονοφιάσκου,δεν μπορούν να σκυλέψουν όλα τα πτώματα που -αναπόφευκτα έτσι κι αλλιώς- προκύπτουν,αφού άνθρωποι πέθαιναν,πεθαίνουν και θα συνεχίσουν να πεθάινουν ανα τον κόσμο.

Υπάρχουν και κάποιοι-λίγοι-που αντιστέκονται και αρνούνται να  “χαριστούν” στους αλήτες που ανακάλυψαν τη γρίπη το 2020 και την “απόσταση” κάθε είδους,προσδοκώντας “αναδιανομή πίττας κάποιων τρισεκατομυρίων”, νέα συμβόλαια, “νέα” φάρμακα και “νέα” εμβόλια, ακόμη μεγαλύτερους περιορισμούς ένεκα κάποιας υγειονομικής ασφάλειας,περισσοτερους ελέγχους “για το καλό μας”, μισες δουλειές-μισούς μισθούς, καθαρότερο περιβάλλον (αφού το βρώμιζαν για 200 χρόνια) και ότι άλλο προκύψει.

Η σύζυγος του “παράξενου” και σίγουρα “χαμένου στο  χρόνο” Γάλλου-με Ιταλικές “ρίζες” τραγουδιστή  Christophe, ανέφερε λιτά :”εμφύσιμα” στο πνευμονικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε” από τέλη Μαρτίου,εν μέσω “κορονοτρέλας”. Ακόμα και αν υποθέσουμε- πως η μορφή αυτη γρίπης συνέβαλε στον θάνατό του, με τίποτα και ποτέ των ποτών δεν μπορεί να θεωρηθεί κύρια αιτία θανάτου.

“Δες σας τον χαρίζω,πούστιδες” είπε δηλαδή η γυναίκα. Ορθά. Εύγε.

“Δεν κοίταξα ποτέ χάρτη. Δεν είδα ποτέ πυξίδα.Δεν φόρεσα ποτέ ρολόϊ. Λατρεύω το άγνωστο”,έλεγε o ίδιος.   Σωστός.

Ξυπνώντας λίγο την ρομαντική πλευρά του εαυτού μας, τον αποχαιρετούμε κι αυτόν από τούτον τον -βιαστικό έτσι κι’αλλιώς- κόσμο με ένα πασίγνωστο κομμάτι του. Ανήμερα Μεγάλου Σαββάτου, αντί να βροντοφωνάξουμε με μπόμπες “Χριστός Ανεστη”-άλλωστε σχεδόν απαγορεύεται- ας ψυθιρίσουμε γλυκά “Oh mon amour”-άλλωστε σχεδόν επιτρέπεται,ακόμα.

Ας ρίχνουμε και καμιά ματιά “μπροστά” και “μακρυά”. Πέρα από τα καθημερινά σκιάχτρα που μας περιζώνουν που λέγονται “ανάγκες”, “στόχοι”  και “πρέπει”. Μερικά λεπτά,αρκούν για να τα “τεντώσεις” και να πιάσεις τις δυό άκρες  της ζωής: την πραγματικότητα  και τα όνειρα. Και να τα κάνεις όλα  “φιόγκο” που δένει μια χούφτα λουλούδια σε ένα παιδικό χέρι, ή τα μαλλιά μιας ατίθασης όμορφης. “Η ζωή είναι ωραία…ακόμα και χωρίς αναμνήσεις”. Eλπιζουμε να μας επιτρέψουν σύντομα να αγκαλιαστούμε ξανά.