ΕΥΤΥΧΩΣ

Αντε να ξεκινήσουν τα κεκλεισμένων λόγω κορονομαλακίας ματς, γιατί μας έλειψαν οι ατάκες,οι κορώνες και οι βατραχομυομαχίες των “μεγιστάνων” της ελλαδικής λίμνης.

Ειδικά εμείς, είμεθα προετοιμασμένοι για ματς χωρίς θεατές, καθ ότι τα μισά σχεδόν τα παίζαμε με άδειες κερκίδες λόγω τιμωριών. Εχουμε ένα πλεονέκτημα,όπως και να το κάνουμε. Ευχαριστούμε τα παιδιά του πετάλου.

Κανείς δεν γνωρίζει ούτε το πως,ούτε το ποιοι ούτε το γιατί, ξεκίνησε αυτό το παραμύθι του “κινδύνου” της μόλυνσης και άρα της ανάγκης για κοινωνικό αυτοχειριασμό. Αλλα μια χαρά αποκτήσαμε -ή γίνεται προσπάθεια να αποκτηθεί-και κοινωνικό μνημόνιο-εκτός από το οικονομικό που έτσι κι αλλιώς “έτρεχε” ως κατάσταση. Αλλωστε τί νόημα έχει να είσαι κοινωνικά  “free” όταν είσαι ήδη οικονομικά περιορισμένος. Τί να το κάνεις να επιτρέπεται  να πας στο Παρίσι,όταν κατά βάση δεν μπορείς να πας ως την Ελευσίνα;  Είναι σαν να προαυλίζεσαι στον Κορυδαλό. Ασορτί λοιπόν.Φούστα μπλούζα.

Φυσικά το παραμύθι του “κορονοϊού” υπολείπεται δράκου, και άρα δεν θα πάει μακρυά. Αλλά σίγουρα θα αφήσει “απόνερα”.

Νομίζω ότι πορευόμαστε ήδη προς την ελευθερία. Με την ημιαπασχόληση και την εκ περιτροπής εργασία,να είναι ένα βήμα πριν από το: “καθόλου εργασία”. Φαί ύπνο και ταβανοθεραπεία.

Μισά ταξίδια,μισές δουλειές,μισές ανάγκες,μισοί μισθοί, μισές διακοπές, μισοί περιορισμοί και προορισμοί, μισά ψώνια, μισές πληρωμές, μισές δόσεις, μισοί διακανονισμοί, μισή οικογένεια, μισή γκόμενα. Ετσι για να δεις πόση αξία έχει το “ολόκληρον” το οποίο και δεν εκτιμούσες όταν τ’όχες. Παλιόπαιδο. Εχει παιδαγωγικήν αξία ο Covid. Βλέπω παρέες έξω που στέκονται όρθιοι με το πλαστικό ποτήρι στον πάγκο του μαγαζιού και έχουν μια χαρά και έναν ενθουσιασμό-για κάτι που έως χθες το έκαναν  καθημερινά,βαρετά και με πλήξη. Τώρα,το όρθιο στο πλαστικό στο κέντρο της πόλης,μοιάζει σαν να πίνεις μαρτίνι σε νησί της Καραιβικής. Είδες μεγάλε που επανεκτιμάς τα καθημερινά που χάθηκαν;

Ασε που διαπιστώνεις ότι “σου φτάνουν τα λεφτά” τα ήδη πετσοκομένα απο τα μνημόνια. Ολοι με περίσσευμα βγήκαμε από το “shut down”. Βέβαια περιείχε και αρκετό “shut up” από τους Χαρδαλιάδες, αλλά τί να γίνει. Θέλει κόπο η ανελευθερία.  Αλλά λεφτά περίσσεψαν. Ολοι έχουν πέσει στα μερεμέτια. Δεν είχαν τί να κάνουν και έγιναν “Μπομπ ο μάστορας”. Αν δεν ήταν και τα σούπερ μάρκετ,θα είχαμε κάνει 100% οικονομία. Θα βγαίναμε έξω και θα μπορούσαμε να δανείσουμε το ίδιο το κράτος,να αντιμετωπίσει τις ανάγκες του. Κούλη μη πας ESM. Ελα κατά ΄δω.

Το τί ληστεία έχει να πέσει το επόμενο διάστημα που οι διψασμένοι δια ελευθερία ξεπορτίζουν ασύστολα,δεν λέγεται. Θα γεμίσουν οι “καμινάδες” “Αγιοβασίλιδες”. Θα ανοίγεις την πόρτα το απόγευμα και μπαίνοντας  θα βλέπεις τον “μυστικό δείπνο”. Μια ντουζίνα καθισμένους στο σαλόνι σου να τρώνε και να μπεκροπίνουν,αφού θα έχουν “σαρώσει” τα πάντα. Μη τους ενοχλήσεις σε παρακαλώ. Σεβάσου και εκείνων την δυσκολία των τελευταίων 2 μηνών που βρίσκονταν σε “περιορισμό”. Κλείσε απαλά την πόρτα, κάνε μια βόλτα,κάνε δυο τσιγάρα στο πάρκο. Δώσε λίγο χρόνο στα “.παιδιά”.

Και το τί κέρατο και τί διαζύγιο  έχει να πέσει απ την άλλη, που οι διψασμένοι εκτός από ελευθερια αναζητούν την εως τώρα ή την απο δω και πέρα γκόμενα,επίσης δεν λέγεται. Φυσικα θα έχομεν,δυστυχώς και φονικά στα σπίτια, τα λεγόμενα “εγκληματα πάθους”. Αλλά για άλλους λόγους. Κάποτε φωναζε η γκομενα κάτω από το μπαλκόνι του παντρεμένου “κατέβα κάτω ρε μαλάκα” και η σύζυγος από μεσα πέταγε τιγάνια στο κεφάλι του σύζυγου ο οποίος ευρίσκετω εν μεσω πυρών και σε δίλλημα. Τώρα  θα έχει ανάποδο πρόβλημα. Θα τον πετάει η σύζυγος από τις σκάλες και θα τον “πακετάρει” η ίδια στην γκόμενα με κούριερ.

Αφού θα έχει προηγηθεί τηλεφωνημα φυσικά: “Ελα… Η Τζίνα είσαι; Γειά σου..Είμαι “η” του μαλάκα σου. πάρτον τον σκερβελέ. Βαρέθηκα να τον βλέπω με τα σώβρακα και τις σαγιονάρες 24 ώρες το 24ωρο” . Εκεινη φυσικά, η γκόμενα, 2 μηνες κλεισμένη στο σπίτι και με απεριόριστο χρόνο, θα έχει βρει άλλον από το ίντερνετ -όπως και η σύζυγος του μαλάκα φυσικά,που θα είναι και κερατάς και κερατοπράτης πιά. Οπότε λοιπόν η γκόμενα θα αρνείται να παραλάβει το “πακέτο”. Η σύζυγος θα ετοιμάζεται για το κεράτωμα μετά εποχής κορονοιού…και έτσι ο περίλυπος σύζυξ θα μεταφέρεται από αποθήκη σε αποθήκη και θα καταλήγει στα απωλεσθεντα. Αυτά είναι δράματα. Στην περίπτωση του κέρατου,δεν ισχύει το “το ταξίδι έχει σημασία και όχι ο προορισμός”, αλλά το αντίθετο. Δεν είναι “Ιθάκη”. Είναι  “Πέραμα-Παλούκια”. Είναι “η περίοδος των εκπτώσεων” που λένε και οι μαγαζάτορες.

Υπομονή λοιπόν. Κανένα θαύμα δεν κρατά πάνω από τρεις μέρες. Ο κόσμος μας από την εποχή των σπηλαίων ήδη ζει με τον ερασιτεχνισμό,με την κακή του έννοια. Δηλαδή με το “βλέποντας και κάνοντας”. Ακόμα και οι μεγαλύτερες συνομωσίες-όσες και όποτε- στηρίζονται στην άγνοια και έχουν για ούριο άνεμο την τύχη και τις συγκυρίες. Μικρός μαλακάκος ο άνθρωπος, “σχεδιάζει” και “εκτελεί”, προσπάθώντας να βγάλει ένα πλάνο,αλλά στο τέλος πάντα κάτι άλλο βγαίνει. “Συμβάντα”, απόρροια πολλών ηλιθίων που κρατούν τιμόνια στα στιβαρά τους χέρια,με τη διαφορά ότι μπροστά πλησιάζει κάθε φορά ένας υπέροχος “Νιαγάρας”. Οτι μεσολαβεί από τον “σχεδιασμό” και το “πλάνο” του μαλάκα μέχρι το γκρέμισμα του στον καταράκτη, καλείται “ιστορικό γεγονός”. Γιατί δεν γελάτε;

Σε μερικούς  μήνες κανείς δεν θα θυμάται τίποτα αλλά θα έχουν μείνει τα “σημάδια”. Το “κορονοατύχημα” θα μοιάζει με πτώση από της σκάλες όταν δίπλωσε η σαγιονάρα στο σκαλοπάτι. Οταν ξυπνάς από την λυποθυμία,δεν θυμάσαι τίποτα,αλλά έχει μείνει ένα σημάδι στη κεφάλα και δεν ξέρεις από που. ” Επεσες”,σε πληροφορούν. “Ευτυχώς που ήμασταν εμείς εκεί και σε περιμαζέψαμε καϊμένε”.  Να είστε καλά ρε παιδιά.