Χριστούγεννα και ….?

Ξαναφτάσανε τα Χριστούγεννα. Αν όχι ακόμα, όπου να ‘ναι μας έρχονται, στο δρόμο είναι. Καμία αμφιβολία δεν είχα. Τι είναι η γιορτή; Πλοίο του Αγούδημου να φτάσει ή να μην φτάσει στο νησί της άγονης γραμμής; Εδώ μιλάμε για πολύ γόνιμο έδαφος. Τους ανθρώπους. Και μοιραία η σπορά θα πιάσει τόπο και θα καρπίσει. Έστω σαν μεταλλαγμένο προϊόν.

Και πιάνει πάντα. Κάθε χρόνο. Δεν χρειάζονται γεωπόνοι να αλλάζουν τα λιπάσματα ή να προτείνουν εναλλακτικές καλλιέργειες για εμπλουτισμό του αγρού με ιχνοστοιχεία. Οι ανθρώπινες γιορτές είναι μεν εποχιακές σαν τα φρούτα, αλλά είναι παντοτινά σταθερές. Αδιάφορες για τον καιρό. Χιόνια οι βόρειοι και τάρανδους με έλκηθρα; Μπάνια οι Αυστραλοί με κόκκινα jet ski. Βάζουν τα αγιοβασιλιάτικα σκουφάκια οι άνδρες, οι γυναίκες τα στρινγκ με τη κόκκινη φούντα στον κώλο, κι όλοι βουρ στον πατσά.

Και τις μέρες αυτές βγαίνουν τα πιάτα της ελεημοσύνης, που ονομάζεται εντέχνως καλοσύνη. Στους άπορους, στους άστεγους, στους μετανάστες. Οι δήμοι προσφέρουν τα δωρεάν εδέσματα και χαρίζουν ευτυχία. Μόνο τα Χριστούγεννα πεινάνε κάποιοι. Βάζουν οι δήμαρχοι και τα φωτισμένα ελατάκια, δυο δυο, στις λεωφόρους κι έχει ολοκληρωθεί η απλοχεριά αγάπης. Αυτά τα διπλά ελατάκια, μου θυμίζουν κάποια δίδυμα που χώρισαν επειδή ένα αυτοκίνητο μεθυσμένου πιστού, πανηγυρίζοντας για την γέννηση, έπεσε πάνω στο ένα από τα δυο.

Τι να λέμε όμως; Η γιορτή είναι εδώ, ενωμένη δυνατή κατά σοσιαλισμό ή ταπεινή κατά νεοφιλελευθερισμό. Και θες δεν θες θα την γιορτάσεις. Είδα την ταμπέλα σ’ ένα κατάστημα: It’s Christmas, μου φώναζε επιτακτικά για να μπω και να με καταπιεί. Η απόλυτη γιορτή της παγκοσμιοποίησης. Πάτε να δείτε τι γίνεται στην Τουρκία. Απέναντι από τους μιναρέδες υπάρχουν μπάλες, λαμπιόνια, ελάφια και αρλούμπες και ταρατατζούμ. 

Κυρίως κατανάλωσης. Επιβεβλημένου φανφαρονισμού και ψεύτικου χαμόγελου. Πραγματικής θλίψης και διχασμού προσωπικότητας. Τόσα φωτάκια και τόσα μπιχλιμπίδια για να δείξουν τι; Ότι χαίρονται οι πιστοί για τον Θεάνθρωπο ή για να θαμπώσουν τον απ’ έξω και να μην καταλαβαίνει τι γίνεται μέσα στο σπίτι; Μα κι αυτός το ίδιο πρόβλημα έχει. Τα ίδια έχει κάνει στην δική του σπηλιά. Το δράμα του κρύβει που δεν λύνεται με καμία γιορτή. Και γιορτή δεν υφίσταται όταν υπάρχουν εκκρεμότητες.

Κι η θρησκεία αυτές τις ημέρες δεν πάει πολύ δυνατά. Λογικό είναι. Η γέννηση δεν θεωρείται θαύμα. Είναι φυσιολογικό γεγονός και συμβαίνει και στους ανθρώπους. Υπάρχουν και τα κοσμικά ρεβεγιόν, πού να τρέχουν τώρα οι παπάδες να λειτουργήσουν; Αυτοί λειτουργούν στο θάνατο κυρίως και στην ανατροπή του σκορ. Δηλαδή το μόνο που δεν έχουμε δει ακόμα. Είναι πολύ μαλάκας ο άνθρωπος με το παιδί που αποχτά. Θα έπρεπε να χαίρεται όταν το χάνει, διότι πού θα πάει; Αργά ή γρήγορα θα σηκωθεί από τον τάφο.

Κι όπως γίνεται και σε κάθε ανθρώπινη γιορτή, για να χαρεί ο σεπτός πιστός, χρειάζεται και μια σφαγή. Ένας στον αγώνα και χιλιάδες μεσ’ το χώμα. Ό,τι διαθέτει ο καθένας αυτήν την εποχή. Έλατα, γαλοπούλες, αρνιά ή ψάρια. Ό,τι βρίσκεται πρόχειρο στην κάθε περιοχή ή στο κοντινό σούπερ μάρκετ. Ή στο πατάρι του κάθε εορτάζοντα. Πάντως ακόμα στα δένδρα, τους καρνάβαλους της εποχής, δεν έχουμε κρεμάσει παντόφλες. Πιστεύω κάποια στιγμή να εξελιχθούμε σαν είδος και να παράγουμε πασούμια με κρεμαστάρια. Για να τα παίρνουμε από το δένδρο μπαίνοντας στο σπίτι και να τα αφήνουμε πάνω του φεύγοντας. Και τα παντοφλάκια να είναι πολύχρωμα για να σπάει κι η πρασινίλα. Το φενγκ σούι είναι απαραίτητο.

Είναι βίζιτα πληρωμένη και τσόντα απαραίτητη. Είναι σμόκιν με παπιγιόν και μίνι φούστα για να φαίνεται το καλσόν κι η κιλότα με τα στρας. Και το βαθύ ντεκολτέ. Λες κι όλα αυτά αλλάζουν την μορφολογία του οργάνου. Ή το κάνουν πιο θελκτικό. Αυτό που βλέπεις 364 μέρες του χρόνου, ξαφνικά με δυο φτιασίδια θα σε κάνει να νομίζεις ότι πέτυχες τον πρώτο αριθμό του λαχείου κι άνετα μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις. Τα Χριστούγεννα μάλλον είναι η γιορτή της αναζήτησης της χαμένης ελευθερίας. Ανάλογα με το μυαλό του καθενός και πού την τοποθετεί.

Και να σου βγάζει τόση θλίψη αυτή η γιορτή. Οικογένειες που πρέπει να βρεθούν και να περάσουν υποχρεωτικά μαζί. Συγγενολόια που δείχνουν τα ψεύτικα ξεδοντιάρικα χαμόγελα τους. Συνυπάρξεις επιβεβλημένες κι όχι διαλεγμένες. Έρωτες που χωρίζουν λόγω ημερών. Ερημιά και μοναξιά που φωτίζεται ιδιαίτερα. Αβάσταχτες καταστάσεις που βρωμάνε καμένα βούτυρα για μελομακάρονα ή χοληστερίνες από χοιρινά. Δεν έχω καταλάβει πώς γλεντάνε οι άνθρωποι στις γιορτές παίρνοντας κιλά και που όταν πρέπει να τα χάσουν μετά, κατηγορούν τις γιορτινές αργίες. Δεν θα ήταν καλύτερο να μην είχαν έρθει οι γιορτές;

Βέβαια ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να μην γιορτάσει. Να προστατευθεί. Μπα, έχουμε κι ελευθερία στην κοινωνία; Έχεις παιδιά, έχεις βαφτιστήρια, έχεις γνωριμίες. Έχεις τσουνάμια χριστουγεννιάτικα. Εδώ, όχι στο Μάτσου Πίτσου. Πώς να ξεφύγεις; Κι αν το κάνεις, να σε πουν αντικοινωνικό; Αντίθρησκο να σε ονομάσουν αυτή την εποχή αποκλείεται. Έχεις καιρό μέχρι το Πάσχα. Εκεί παίζει πιο γερά αυτός ο δράκος του παραμυθιού.

Και τα πράματα γίνονται χειρότερα αν κλειστείς στον εαυτό σου ή κάνεις μια βόλτα μόνος . Όταν όλα τα μαγαζιά είναι πια κλειστά αλλά φωτισμένα με τα λαμπιόνια που σε πυροβολούν αναβοσβήνοντας σαν τρελά. Σαν να σου εκπέμπουν το δικό σου SOS. Σα να σου λένε: Άνοιξε ψυχή, κλείσε ψυχή. Μαύρισε , ξεμαύρισε. Σου δίνουν και ρυθμό, όπως γίνεται στα σκυλάδικα που οι α(η)οιδοί ανάμεσα στον καλαματιανό της μπουτάρας, κατεβάζουν τα χασισωμένα ματάκια και με απίστευτη πουτανιά ψάλουν την Άγια Νύχτα.

Τι να κάνεις λοιπόν μπροστά στις βιτρίνες; Το παίζεις πόρτα κλειστή. Και μαραζώνεις και σκέφτεσαι: Τι είναι αυτό που όταν το χρειάζεσαι το πετάς κι όταν δεν το χρειάζεσαι το μαζεύεις; Για να βάλω και το κουίζ της ημέρας και να εντυπωσιάσετε στο τραπέζι με τις γνώσεις σας. Τα Χριστούγεννα λέω εγώ- λόγω διδασκαλίας του Υιού που ποιος την άκουσε;- αλλά κάνω λάθος. Η σωστή απάντηση είναι η άγκυρα. Η άγκυρα της αλήθειας. Της αλήθειας;

Τι είναι πάλι αυτό; Εντάξει τότε. Καλά Χριστούγεννα λοιπόν. Και του χρόνου το έλατο σας να είναι ροζ. Αμάν με αυτό το πράσινο πια. Βαρέθηκα τόσα χρόνια. Βάλτε και λίγο χρώμα στα Χριστούγεννα σας.