ΟΣΦΠ – Α Ε Κ

Το παιχνίδι ήταν δύσκολο και το ξέρανε όλοι. Δεν ήταν τυχαίες οι περιφορές στην Κυψέλη και στην γιορτή της οργάνωσης, ούτε και η επίσκεψη του πατριάρχη. Μιλάμε για εκφράσεις μικροαστικές, γεμάτες φουκαραδισμό και μπόλικο φασισμό που ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση του μικροαστού. Κι εμείς εδώ, δύσκολα τα περιγράφαμε τα πράματα.

Ακόμα κι αν ο ψυχάκιας είχε κατεβάσει νορμάλ ενδεκάδα, κι όχι αυτό του τσίρκο που είδαμε να κατεβαίνει στο τηγάνι. Μάνταλος και Φερνάντες μέσα; Αν μάλιστα κολλήσεις δίπλα τους και τον απαράδεκτο Γιόνσον και τον παίκτη του εικοσάλεπτου Περέιρα, κατανοείς ότι κατεβήκαμε με επτά παίκτες, απέναντι σε έναν αντίπαλο αποφασισμένο να πάρει το παιχνίδι.

Από εκεί κι έπειτα, στο πρώτο ημιχρόνιο είδαμε ένα κανονικό ναυάγιο. Σε κάθε παίκτη μας πέφτανε δυό και τρεις αντίπαλοι, ενώ φυσικά η σεμνή τελετή – για όσους ξέρουν μπάλα – είχε τελειώσει από το πέμπτο λεπτό. Όταν προηγήθηκε ο αντίπαλος με το χαζό πέναλτυ του Ρότα. Και μετά έβλεπες ξεκάθαρα, ότι δεν υπήρχε κανένα πλάνο για το παιχνίδι. Την ώρα δηλαδή που ο αντίπαλος έχει ηρεμήσει λιγάκι και δεν χρειάζεται να βγάλει τα δόντια και την ορμή του. Είπαμε, για όσους ξέρουν μπάλα.

Αν είσαι γκόμενα και λες ότι το ημιχρόνιο βγήκε ισόπαλο, τότε πραγματικά είσαι επικίνδυνος για γνώμες. Πού ήταν η αμυντική λειτουργία; Έπαιζες από τα πλάγια ή από τον άξονα; Ήξερες αν μαρκάρεις στον χώρο ή ποιον θα έπαιζες man to man; Ποιος θα έδινε αλληλοκαλύψεις ; Άγνωστα πράματα ήταν αυτά για το πρώτο μέρος, που ναι μεν έδειξε ότι ο Μαρσιάλ ξέρει μπάλα και ψάχνει, αλλά ρε φίλε δεν είναι αρκετός για μάχη σώμα με σώμα. Στο τηγάνι θέλαμε μαχητές..

Κι έλεγα ότι θα γίνουν στο διάλειμμα, οι απαραίτητες αλλαγές. Τίποτα ο ψυχάκιας. Εκεί να επιμένει στον Μάνταλο ( από θαύμα δεν έφυγε με κόκκινη ), στον Φερνάντες και σε όλες τις μαλακίες που ακούγαμε όλη την εβδομάδα για δουλειά, για στόχο και πλάνο, ενώ ο άνθρωπος κάνει κανονική πλάκα. Με την ομάδα εντελώς αδούλευτη κι απροετοίμαστη, την οποίαν πήγε να την διορθώσει αφού είχε φάει και τρίτο γκολ. Δεν μιλάμε για λάθος κοουτσάρισμα. Στα μάτια μου είναι επίτηδες κοουτσάρισμα, ασχέτως αν θα πεταχτεί κάποιος πάλι και πει ότι τα γκολ τα φάγαμε από προσωπικά λάθη και τι να κάνει ο Αλμέιδα. Να πάει να γαμηθεί ο Αλμέιδα, αυτό να κάνει.

Και φυσικά το 3-1 ήταν το κανονικό σκορ για το πρώτο μέρος. Μην ξεχνάμε ότι έβγαλε δυό γκολ ο Στρακόσα. Ξαναλέω : Έβγαλε. Δηλαδή έκανε την δουλειά του. Το ότι έχασε το γκολ ο Μαρσιάλ, είναι ότι αυτός δεν έκανε την δουλειά του. Για να ξέρουμε να μετράμε. Όπως και να ξέρουμε ότι ο Λαμέλα μπήκε για να βοηθήσει, κι όχι για να μας πει τι μπάλα ξέρει στην θεωρία, που όταν δεν του βγει τρώει μια κόκκινη. Αν δεν έχουμε καταλάβει ότι έχουμε γεμίσει με τέως παίκτες κι όχι με ποιότητα, όπως γράφουν οι χαρτζηλικωτοί υποστηρικτές του Αλμέιδα, έχουμε πρόβλημα συνεννόησης.

Διότι ακόμα και μετά τις αλλαγές, τι ακριβώς έκανε η ομάδα του Πελάδο, μην χέσω. Βαθειά μπαλιά για να βρουν τον Πειρό αντί του Γκαρσία. Κι άντε και γίνανε και κάποιοι συνδυσαμοί όταν τα πάντα ήταν χαμένα κι ο αντίπαλος σε κοιτούσε σαν ανήμπορο φτωχομπινέ. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Να φας και τέταρτο και να σώζεσαι στο τέλος κι από πέμπτο, χωρίς ΝΑ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ. Μια συντριβή αναμενόμενη που φτιασιδωνόταν τόσο καιρό με τα λίγα γκολ που είχαμε φάει και με τις μαλακισμένες δημοσιογραφικές αναλύσεις.

Η ομάδα δεν έχει κέντρο. Είμαστε σαφείς; Μάλλον. Η ομάδα έχει μισορριξιές και δαντέλες με μεταξωτά φύκια μπροστά. Και δεν φτιάχνει με μεταγραφές κέντρου. Διότι δεν έχει προπονητή. Που δεν μπορεί να βρει χημεία ούτε και στην κάποια ποιότητα που διαθέτει. Να μην πω κι άλλα. Ας παραμείνουμε στο πένθιμο εμβατήριο και στις λοιπές δικαιολογίες που θα ακούσουμε, την ώρα που ο αντίπαλος, αντί να βάζει παίκτες, έχανε με αναγκαστικές αλλαγές. Την ώρα που παίζει Ευρώπη ενώ εσύ ξύνεις τα αρχίδια σου παίζοντας και γκελάροντας με τις Καλλιθέες.