Μην ανησυχεί κάποιος, δεν πρόκειται να αναβιώσω κάτι. Εξ άλλου, θάταν και ντροπή. Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ακριβώς την ώρα του θανάτου. Οι άνθρωποι υπάρχουν όταν ζουν, κι όχι απλά όταν υπάρχουν. Όταν δημιουργούν, όχι όταν απλά τους κάνουν εν ζωή αφιερώματα.
Ο Αεκτζής λοιπόν, μετά τον τοτεμισμό με τον Μπάγιεβιτς, τον Μελισσανίδη και τον Αλμέιδα, μετά κάποια παικτάκια που θεωρήθηκαν πρότυπα και λοιπά αρχίδια, που δημιουργεί η κάθε μορφής πίστη, με την καθοδήγηση των ανύπαρκτων δημοσιογράφων, μπαίνει σε άλλη φάση : Στην προπαγάνδα για τον Ριμπάλτα.
Αυτός έχει τα κλειδιά, αυτός ξέρει, αυτός έχει πάρει τα ηνία και λοιπές παπαρδέλες. Μέχρι κι ο Κετσε βγήκε κι έκανε ένα σχόλιο – το μόνο σωστό εδώ και καιρό -, ” ας προσευχηθούμε για τον Ριμπάλτα. ”
Η μαλακία δηλαδή, πάλι θριαμβεύει σε μια εταιρεία για την οποίαν ήδη κλαίει ο Ηλιόπουλος. αυτός βέβαια κλαίει διότι δεν καταλαβαίνει γιατί φώναζε εναντίον του ο κόσμος, αλλά άστο αυτό.
Μετά λοιπόν την Τούμπα, θα αναλάβει ο Ριμπάλτα. Που θα φέρει προπονητή, που θα φέρει 10 παίκτες και θα διώξει κι άλλους πέντε.
Και ρωτάω εγώ σαν παλιός αποδυτηριάκιας : Κι αν ο Ριμπάλτα υποβάλει την παραίτηση του την Τρίτη, τι γίνεται μετά; Ρε φίλε, δεν γουστάρω άλλο. Βρήκα μια γκόμενα στο Σορέντο και πάω να φάω τα λεφτά που έχω βγάλει. Δεν μου αρέσουν οι πουτάνες της Αθήνας. Φεύγω.
THINK TANK, ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ.
Τι γίνεται ωρέ από Τετάρτη και μετά; Ούτε να το σκεφτούμε δεν μπορούμε, ε;
Ε, ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ.
