ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ

Με ψυχραιμία πλέον κι αφού το διαζύγιο έχει επισήμως ανακοινωθεί – άρα δεν μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι πιέζουμε με τον τρόπο μας -, ας γράψουμε τη φετινή πραγματικότητα της ομάδας μας. Με μία πολλή σοβαρή υποσημείωση : Το ότι ο Αλμέιδα έμεινε μετά τις συγκεκριμένες ξεφτίλες που όλοι ξέρουμε, ήταν απόφαση της διοίκησης άντε και του Ριμπάλτα. Επομένως και η διοίκηση έχει ευθύνες και ουδόλως απασχολεί αν ξέρει ή δεν ξέρει από μπάλα. Και να πούμε και κάτι ακόμα : Αν ο Αλμέιδα έκανε στο τέλος δυό ήττες, θα έμενε. Αν έκανε δυό ήττες, θα έφευγε ( όπως κι έγινε ). Σε οποιοδήποτε άλλο συνδυασμό αποτελεσμάτων, θα παιζόταν το συμβόλαιο στα ζάρια. Αυτό για να ξέρουμε τι διοίκηση έχουμε. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί ότι από την επομένη κιόλας του διαζυγίου, δεν έχουμε προπονητή. Και δήθεν κάνουμε επαφές με παίκτες ερήμην του νέου προπονητή. Στο τελευταίο να προσθέσω και μία ευχή μου: Ελπίζω ο Ηλιόπουλος να διαλέγει αλλιώς καπετάνιους στα καράβια του…

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τα νούμερα αφού σε αυτά αρέσκονται οι δημοσιογραφάρες της ΑΕΚ, που δακρύβραχτα αποχαιρέτησαν τον Αλμέιδα παρομοιάζοντας τον μάλιστα και με τον Ιησού. Σε 32 αγώνες είχαμε 16 νίκες, 5 ισοπαλίες και 11 ήττες. Τέρματα 48-28. Είχαμε 7 λιγότερους βαθμούς σε σχέση με πέρσι στη κανονική σεζόν κι άλλους 7 λιγότερους στα μπαράζ. Σύνολο 14 βαθμοί λιγότεροι σε σχέση με πέρσι, που ήση είχαμε λιγότερους σε σχέση με πρόπερσι. Γαμώ τα projects δηλαδή. Το ωραιότερο όμως ήταν το άλλο : Είχαμε 1 γκολ ανά 10 τελικές και 33,5 λάθη ανά αγώνα. Φυσικά τα λάθη τα κάνανε οι παίκτες, ούτε ο Αλμέιδα ούτε η διοίκηση.

Αν θέλουμε να μπούμε και σε αυτά που είδαν τα μάτια μας, ας ξεκινήσουμε από σχιζοειδείς αποφάσεις που η κορυφαία ήταν η χρησιμοποίηση του Χατζησαφί στην Τούμπα. Που έγινε για να τον εκθέσει αλλά φευ. Εξετέθη ο Ιησούς, όπως εξετέθη όλη η ΑΕΚ που είχε το τελευταίο διάστημα δυό αριστερά μπακ στον πάγκο και τον Γκατσίνοβιτς βασικό. Και που ουδέποτε στο τέλος προωθήθηκε μπροστά έστω σαν εσωτερική αλλαγή κάποιου αγώνα. Θέλετε να πούμε για τον Πιερό που έμπαινε για να πρεσάρει μπροστά κι ενώ η ομάδα έπαιζε χωρίς εξτρεμ αλλά έβγαινε όταν μπαίνανε τα εξτρέμ τα οποία δεν ξέρανε πού να σεντράρουν; Θέλετε να μιλήσουμε για την πλήρη ανυπαρξία συνύπαρξης Γιόνσον και Σιμάσνσκι όταν οι συνθήκες απαιτούσαν σφίξιμο του κέντρου; Θέλετε να θυμηθούμε την εξαφάνιση στα όρια αδικίας, παικτών όπως ο Λιούμπισιτς, ο Κοϊτά κι ο Μήτογλου; Μήπως προτιμάτε – με τη ανοχή των δημοσιογραφάρων – τη συνεχή χρησιμοποίηση του Μαρσιάλ ή το επιθετικό πρεσάρισμα με παλαίμαχους παίκτες;

Κι άλλα υπάρχουν αλλά δεν βαριέσαι πλέον. Διότι το κύριο της φετινής χρονιάς είναι το ψυχολογικό στραπατσάρισμα των παικτών και της ομάδας καθώς και του κύριου όγκου των οπαδών. Εξαιρώ φυσικά κάποιους οργανωμένους που πήγαν στο good bye στο αεροδρόμιο αφού αυτοί δεν βλέπουν μπάλα γενικώς κι άρα δεν καταλαβαίνουν αυτά που γράφω. Αν πάντως δεν υπάρχει ψυχολογικό θέμα, σαφέστατα υπάρχουν βαρειές ντροπιαστικές ήττες, ειδικά στα μπαράζ, και βέβαια μια αποκρουστική μπάλα. Ο Αλμέιδα τήρησε δυό ποδοσφαιρικές παραδόσεις ( φυσικά υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις για να μην αρχίσει κάποιος να πετάει ονόματα ) :

• Όταν ένας προπονητής φεύγει, πάντα αφήνει πίσω του καμένη γη.
• Ένας πολύ καλός παίκτης, ποτέ δεν είναι καλός προπονητής.

Εν πάση περιπτώσει, κι αυτή η περίπτωση τελείωσε. Και πάμε γι΄άλλη. Όπως γίνεται και στη ζωή, που αλλάζουμε γκόμενες. Κι ο καθένας κρατάει ό,τι θέλει. Άλλος δίνει μεγαλύτερη σημασία στο νταμπλ κι άλλος στο τριετές project. Άλλος ενδιαφέρεται για τίτλους κι άλλος ενδιαφέρεται για θέαμα. Άλλος ενδιαφέρεται πώς θα γαμήσει ο ίδιος, κι άλλος ενδιαφέρεται για το πώς θα νομίσει ότι γάμησε όταν γαμάει ο πρόεδρος της ομάδας του. Ελεύθερη άποψη έχουμε, όμως έχουμε μια κοινή συνισταμένη: Φέτος δεν είδαμε ούτε τίτλο, ούτε θέαμα. Και φέτος γαμηθήκαμε κοινώς. Ας πούμε ότι τα εξισορροπούμε αυτά με την πρώτη χρονιά, αφού ο Αεκτζής έχει πάντα τον συνειρμό…” δηλαδή είχαμε μάθει κάθε χρόνο να τα σαρώνουμε όλα;”…Μας μένει λοιπόν η δεύτερη χρονιά για την κρίση μας. Γεγονότα είναι αυτά κι όχι προσωπικές κρίσεις. Τι έγινε πέρσι; Ε όχι να τιμήσω και τα χωριά…