Πρόβα για μυθιστόρημα

Είναι νύχτα, κάποια χρόνια πριν στο Μάτι. Αργά είναι, κοιμάται ο κόσμος. Κι ειδικά σε μια πολυκατοικία, που διαθέτει κι ιδιόκτητο πεζοδρόμιο για να παρκάρουν τα αυτοκίνητα τους οι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων. Οι οποίοι, επειδή είναι και ολίγον συντηρητικοί, τα έχουν παρκαρισμένα σε πλήρη ευθυγράμμιση και στίχηση.

Μέσα στη νύχτα, ακούγεται ένας θόρυβος. Την ώρα που κοιμάσαι, δεν είσαι σίγουρος για τον θόρυβο που άκουσες. Το μόνο που ξέρεις είναι ότι ξύπνησες από κάτι. Λίγα πράματα κάνεις αν ψάχνεις να δεις τι έγινε. Ας πούμε βγαίνεις στο μπαλκόνι. ή σκουντάς αυτόν που κοιμάται δίπλα σου. Ή ξαναπέφτεις και κοιμάσαι. Εφιάλτης λες και καθαρίζεις.

Αυτός όμως που κατέβηκε με την παντόφλα, κι αφού είχε δει από το μπαλκόνι, άκουγε κι άλλον θόρυβο. Τον θόρυβο της μηχανής του αυτοκινήτου, που είχε πέσει πάνω στο αυτοκίνητο της αδερφής του. Προσπαθούσε να απομακρυνθεί μια Πόρσε αλλά δεν ήταν και τόσο εύκολο, αφού το αριστερό φτερό είχε στραβώσει τόσο που εμπόδιζε την κίνηση του αυτοκινήτου, χώρια που είχε σκαλώσει και στο υποτυπώδες πεζοδρόμιο.

Πλησιάζει ο ένοικος την Πόρσε και τον πρώτο που αντικρύζει, είναι τον συνοδηγό. Λογικό αφού από εκείνη τη μεριά ήταν και η είσοδος-έξοδος της πολυκατοικίας. Ο συνοδηγός κόκκαλο κανονικό. Με τη μηχανή να συνεχίζει να ουρλιάζει, τρέχει προς τη μεριά του οδηγού. Κι αυτός δεν φαινόταν νορμάλ αλλά σίγουρα δεν ήταν κόκκαλο. Ή ήταν κόκκαλο αλλά άλλου τύπου. Ας πούμε του κόκκαλου με ανεπτυγμένο το υπερεγώ του.

– Τι έκανες ρε κωλόπαιδο; Έβγα έξω ρε μαλάκα.

– Μην δίνεις σημασία ρε φίλε. Πάρε την κάρτα μου κι αύριο μιλάς με τη μαμά μου. Αυτή θα τα κανονίσει όλα.

Φυσικά την άλλη μέρα έγινε κι η επικοινωνία.

– Σας ευχαριστώ κύριε τάδε μου. Ζητώ συγνώμη εκ μέρους όλων μας. Μην ανησυχείτε για τις ζημιές. Πάρτε αυτό το νούμερο για το φαναρτζήδικο στο οποίο θα φτιάξετε το αυτοκίνητο της αδερφής σας. Κυρίως σας ευχαριστώ που δεν φωνάξατε την αστυνομία. Βέβαια δεν ήταν κι απαραίτητο για ένα απλό τρακάρισμα.

• – Δεν ήταν ένα τρακάρισμα κυρία μου. Υπό την επίρρεια ναρκωτικών, δεν σταματάει η αστυνομία στα σίδερα. Σε μπουζουριάζει κανονικά και μέχρι την δίκη, λες το απλό.

Μια κυρία, πάει στον γιατρό και του παραπονιέται :

• Γιατρέ, πονάω εδώ στον πωπό. Γύρω από την είσοδο.
• Για να εισπράξει την εξής απάντηση από τον γιατρό.
• Κυρία μου, δεν είναι είσοδος. Έξοδος είναι. Όσο επιμένετε να το λέτε είσοδο, δεν βλέπω εύκολα να περνάει ο πόνος……

( Απόσπασμα και πρόβα για ένα καινούργιο βιβλίο ).

Υγ. Βλέπω κάποιες ερωτησούλες στα διάφορα σχόλια. Άλλες λογικές, άλλες ειρωνικές κι άλλες εξυπνακίστικες. Φυσικά δεν πρόκειται να δώσω απαντήσεις δημόσια αλλά στους δήθεν που ξέρουν και το παίζουν απορημένοι, δίνω συμβουλή να κοιτάνε την δουλίτσα τους, τον φουκαραδισμό τους και τα αθώα τμήματα της ομάδας με τα σπορ με την πλατειά απήχηση.

---