Δεν κουράστηκα και πολύ για να βρω τον τίτλο του κομματιού σχετικά με αυτό που είδα χθες. Ναι, πήγα στο γήπεδο για να δω το φιλικό με την Ομόνοια και την πιθανή πρόοδο της ομάδας μας. Αγαπητοί κι αγαπητές, μιλάμε για την πλήρη ποδοσφαιρική παρωδία. Να τσούζουν τα μάτια σου και να μην μπορείς να βρεις τίποτα για να χαρείς. Όπως και να το κάνεις, στο ποδόσφαιρο πηγαίνεις για να δεις πρωτίστως θέαμα….
Από αυτό λοιπόν, το θέαμα, τίποτα. Σήμερα βέβαια διάβασα ότι ο Νίκολιτς φτιάχνει μια ομάδα που να έχει τον έλεγχο πρωτίστως και να μην κινδυνεύει. Και να κυνηγάει μόνο το αποτέλεσμα, που αυτό έχει ανάγκη αυτήν την εποχή η ομάδα. Εγώ σου λέω να το δεχτούμε κι αυτό από τους πληρωμένους κονδυλοφόρους. Όμως πόσο να αντέξεις το κακό θέαμα; Ειδικά μάλιστα όταν είσαι της σχολής, παίξε καλά πρώτα και οι τίτλοι θα έρθουν. Αλλά και να μην έρθουν, δεν βαριέσαι. Γέμισες μπάλα. Διότι σκέψου να παίζεις άσχημα κυνηγώντας το αποτέλεσμα και την σκοπιμότητα και τελικά να μην πάρεις αποτέλεσμα. Τι γίνεται μετά; Ποιός ακριβώς θα φταίει;
Ρητορικά βέβαια είναι αυτά τα ερωτήματα για μια ομάδα που παίζει το σύστημα, σπεύδε βραδέως. Που παίζει ένα σύστημα ακατανόητο την ώρα που δεν διαθέτει τα εργαλεία γι’ αυτό. Που έχει εξαφανίσει τα όποια εξτρέμ διαθέτουμε και προσπαθεί να βάλει γκολ περνώντας έναν ελέφαντα μέσα από την τρύπα μιας καρφίτσας. Και που φυσικά, ούτε χθες θα είχε σκοράρει αν δεν έκανε μεγαλοπρεπή μαλακία ο τέρμας του αντιπάλου. Άρα ο Νίκολιτς αν δεν πάρει αποτέλεσμα στην κανονική ροή, κάνει έξτρα προπονήσεις για τα πέναλτυ;
Προφανώς δεν κρίνω τον προπονητή τόσο γρήγορα. Όμως μου μοιάζει ιδιαίτερα εμμονικός και πεισματάρης σε κάτι που δεν φαίνεται να αποδίδει. Και μάλιστα την ώρα που αλλάζοντας την διάταξη, είχε δει καλύτερα πράματα από τους υπάρχοντες παίκτες μας. Τίποτα αυτός. Εκεί με τον Μάνταλο και τον Περέιρα και τον Μαρσιάλ και τους μπροστινούς να τρακάρουν μεταξύ τους. Στις δε αντεπιθέσεις, μόλις περνάγανε οι μπάλες από τις αργοκουρούτες, μέχρι κι ο Στρακόσα να βγαίνει από την περιοχή του για να καλύψει τους αεροδιαδρόμους στα πλάγια. Γαμώ τους ελέγχους του παιχνιδιού.
Εγώ, όπως είδα και χθες την ομάδα, φοβάμαι πολύ. Φυσικά δεν υπάρχουν μπροστά μας μεγαθήρια ακόμα αλλά αν βρεθεί ομάδα με κάποια ταχύτητα, ψάχνω να βρω πώς θα την αντιμετωπίσουμε. Χώρια που αργότερα στην Ελλάδα, που σχεδόν όλοι παίζουν με κλειστές άμυνες κι αντεπιθέσεις, ειλικρινά δεν κατανοώ πώς θα αποφύγουμε τα κυνηγητά στην Φιλαδέλφεια. Την ώρα μάλιστα που η μπάλα δεν βγαίνει με τίποτα από πίσω και στο κέντρο δεν υπάρχει ταχύτητα για να γίνει κάτι το απρόβλεπτο.
Κι όλο περιμένουμε – πλέον κι ο Νίκολιτς – τους δυο παίκτες και τον Πινέδα. Με δυο παίκτες θα αλλάξει αυτή η εικόνα που είδαμε χθες; Εγώ λέω με τίποτα κι εύχομαι βέβαια να κάνω λάθος. Όμως όσο λάθος και να κάνω, σίγουρα δεν βλέπω καλό θέαμα. Και σίγουρα δεν κάνω λάθος όταν λέω ότι πέρασαν πια τα χρόνια για τον Μάνταλο, που μόνο σαν αλλαγή θα μπορούσε κάτι να προσφέρει. Όχι και να τον έχεις με το σύστημα αυτό σαν τον πιο κομβικό παίκτη της ομάδας. Κι αν ένας αντίπαλος προπονητής τον παίξει μαν του μαν, εσύ πώς θα κατεβάσεις τη μπάλα κύριε Νίκολιτς; Κι όχι μόνο τον Μάνταλο αλλά και τον Κόρμπο ή και τον Μέσι ακόμα. Κάπου έλεος δηλαδή…
