Η απόφαση μου από το πρωί, ήταν ξεκάθαρη. Γήπεδο δεν θα υπήρχε σήμερα για μένα. Λίγη γρίππη, λίγη υγρασία και κύρια η ανασφάλεια την οποίαν ένοιωθα, είναι σοβαροί λόγοι για την απόφαση μου. Δεν είμαι πλέον και σε ηλικία να φάω χημικά, ούτε και να μην με σέβεται η διοργάνωση σαν πελάτη, αφού έβλεπα και μεγάλες πιθανότητες διακοπής του παιχνιδιού. Άκουγα τον Τριβιζά εχθές βλέπετε, που έλεγε οτι το μεγάλο στοίχημα της ΑΕΚ θα είναι να ολοκληρωθεί ο αγώνας. Ρε δε πα να γαμηθούν, που ξαναβάλανε στοίχημα. Φυσικά ο γιός μου βρήκε αντικαταστάτη, οπότε μαζί με τον Δημήτρη ( The Snitch ), ήμουν σίγουρος οτι θα φωνάζανε και για μένα. Εγώ από την μεριά μου, τους είπα οτι θα έκανα προσομοίωση κερκίδας, μπροστά από την τηλεόραση !
Το παιχνίδι λοιπόν, θα άρχιζε με κανά τέταρτο καθυστέρηση. Ο οδηγός του πούλμαν του γάβρου, είπε να πάει από το κέντρο. Βλάκας; Καλά αυτό είναι σίγουρο, αλλά υπάρχει και μια τακτική. Η καθυστέρηση πυροδοτεί τα νεύρα όπως και να το κάνεις, και δίνει την ευκαιρία στους παρατηρητές να γράψουν κι άλλες πικάντικες λεπτομέρειες. Μην γελιέστε, τα πάντα είναι μελετημένα όσο κι αν αντιμετωπίστηκαν συναινετικά από την μεριά μας. Κακώς βέβαια. Η έγκαιρη προσέλευση είναι ευθύνη των αγωνιζόμενων.
Νάταν πενήντα χιλιάδες ο κόσμος; Κάπως έτσι το είδα από την οθόνη, αρνούμενος πάντοτε να ακούω δημοσιογραφικές περιγραφές κι εκτιμήσεις. Όπως κι έτσι θα είδαν όλοι αυτοί, το κλασσικό μας σύστημα με την έκπληξη της συμμετοχής του Μπαρόχα και τον απόλυτα δικαιολογημένο αποκλεισμό του Τζιμπούρ. Όσο δηλαδή μπορούσαν να δουν με τα τόσα καπνογόνα, που θα φέρουν άλλο ένα πρόστιμο.
Υπήρξε όμως κι ένα πρώτο ημιχρόνιο. Υπήρξε; Όπως ακριβώς υπήρχε παλιά το δωδεκάθεο. Υπήρχε και δεν υπήρχε. Ένα πολύ κλειστό παιχνίδι, χωρίς να είναι ιδιαίτερα σκληρό, το οποίο κακοποίησε το θέαμα. Τα δυό δεκάρια, ας πούμε τέτοια τον Μάνταλο και τον Φορτούνη, πέσανε πάνω στους ανασταλτικούς, και η πιθανότητα φαντασίας, πήγε κάπου αλλού. Βαρέθηκα να βλέπω την ΑΕΚ αφοσιωμένη κύρια στην αμυντική της λειτουργία και σιχάθηκα να διαπιστώνω συνεχώς την διαφορά κλάσης των δυό ρόστερ. Πράμα που φαινότανε σε προσωπικές μονομαχίες αλλά και στο παίξιμο της μπάλας σε ομαδικό επίπεδο σε πολύ μικρό χώρο.
Τελικές; Θυμάμαι μία του αντιπάλου και καμία της ΑΕΚ. Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο θα θυμόμαστε αυτό το ημιχρόνιο. Στο οποίο οι δικοί μας μοιάζανε σαν να προσπαθούν να μάθουν επί έργου τις καινούργιες θέσεις τους, ειδικά όταν ο Πογιέτ πέταξε και στην επίθεση – που λέει ο λόγος – αυτόν τον Ζουκουλίνι κι όταν πήγε σε κανονική θεση ο Μπαρμπόσα. Τι να κάνουμε; Εξτρέμ είχε ζητήσει ο άνθρωπος, υποχρεωτικά πήγε στα τρικ. Τα οποία και απέδωσαν για κανά δεκάλεπτο.
Με την ουσία, ο αντίπαλος να είναι καλύτερος στα πατήματα του μέσα στο γήπεδο. Φαινόταν οτι ήξερε τι ζητούσε και τι πλάνο εξυπηρετούσε. Μιλάω για ανάπτυξη, για να μην παρεξηγούμαι. Κι εμείς είχαμε πλάνο, αλλά κύρια ήταν να κόψουμε, να καταστρέψουμε και πιθανώς να κλέψουμε. Που μέσα στο ποδόσφαιρο είναι κι αυτό, αλλά κουμπώνει με αυτά που έγραψα πιο πάνω. Κι από την στιγμή κατά την οποίαν η ισοπαλία κατεκτήθη, τα πάντα είναι πετυχημένα. Απέτυχε επιθετικά ο γάβρος κι εμείς αναδείξαμε την άμυνα μας μαζί με τα ανασταλτικά μας χαφ, σαν αξιοσημείωτους.
Αλλά ήρθε για την αποζημίωση το δεύτερο μέρος. Με την αποβολή του παίκτη του αντίπαλου και την αλλαγή του συστήματος μας σε 4-4-2 με την είσοδο του ψηλού Τσέχου. Αυτή η μεταβολή των αριθμητικών δεδομένων, που θα εσήμαινε μοιραία να οπισθοχωρήσει ο γάβρος, η ΑΕΚ να βρει περισσότερο χώρο κύρια από τα πλάγια και να κληθεί να κάνει παιχνίδι ανάπτυξης μέ κύριο έμβολο τον Μάνταλο.
Το παιχνίδι πήρε έναν διαβολεμένο ρυθμό, το θέαμα ανέβηκε και δεν προλαβαίναμε να μετράμε τελικές ή επικίνδυνες καταστάσεις στα δυό καρέ. Ένα ροντέο παρακολουθούσαμε με την μπάλα να ανεβοκατεβαίνει αλλά την ΑΕΚ σαφέστατα πιο επικίνδυνη. Κύριοι εκφραστές της ήταν οι πλαϊνοί αλλά και η κατακόρυφη άνοδος του Μάνταλου. Μια άνοδος κι ένα ροντέο, που το τροφοδότησε αρκούντως κι ο διαβολεμένος Πογιέτ, που θέλησε όσο κανένας το παιχνίδι αυτό. Και ρίσκαρε μέχρις εκεί που δεν πήγαινε. Μόνο αυτό μπορώ να πω όταν πλέον παίζανε κι ο Βάργκας κι ο Μπουανανότε.
Μόνο λοιπόν με τον Σιμόες μέσα, τα πράματα ήταν σαν την ρουλέτα, και πού θα κάτσει η μπίλια. Την οποίαν την πήρε ο Καλογερόπουλος, ο οποίος πήρε σωστές αποφάσεις με το πέναλτυ και αφήνοντας τον γάβρο με εννέα παίκτες, και την έβαλε στο μαύρο. Το δικό μας μαύρο. Πλέον η ΑΕΚ είχε προηγηθεί και το μόνο που απέμενε ήταν να κρατήσει λίγο μπάλα και να παγώσει τον ρυθμό. Μια ΑΕΚ πολύ καλή στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν, πάντα όμως λαμβάνοντας υπ’ όψιν οτι αυτή η αριθμητική υπεροχή, ήταν καταλυτική.
Στο τέλος, κριτική δεν μπορεί να υπάρξει. Ο Σίλβα είχε πετάξει λευκή πετσέτα με την έξοδο του Ντουλμάζ και η ΑΕΚ έκανε τα προφανή. Κατοχή μπάλας, καθυστέρηση, και καμιά βαθειά μπαλιά. Χαρίζοντας ηδονή σε όλο τον κόσμο που δεν υποστηρίζει την ομάδα που έχει σύμβολο μια δαφνοστεφανωμένη αδερφή και δείχνοντας την αλλαγή των πραγμάτων που έρχεται. Με κύριο εκφραστή τον Καλογερόπουλο. Θα την θυμάται χρόνια αυτήν την ολόσωστη διαιτησία, ο κερατάς του πάγκου του γάβρου.
Τελειώνοντας, δεν θα αναλωθώ στις μπούρδες για το ποιός ήταν κορυφαίος και ποιός όχι. Αυτά δεν είναι η ουσία. Διότι όλοι από ένα σημείο και μετά, μοιάζανε πολύ καλοί. ΑΛΛΗ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ. Κι αυτή είναι, οτι ο ΠΟΓΙΕΤ ΗΘΕΛΕ ΑΝΔΡΕΣ ΚΙ ΕΤΣΙ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕ. ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΑΝ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ, ΤΟ ΜΑΓΚΙΚΟ ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΝΙΚΟ και η ΑΕΚ σημείωσε μια τεράστια νίκη για την ψυχολογία της. ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΑΥΤΗ ΝΑ ΕΠΕΙΣΕ ΤΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΟΝ ΔΕΛΛΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ, ΝΑ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΜΕΡΙΚΑ ΤΕΥΧΗ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗΣ. ΔΙΟΤΙ Ο ΠΟΓΙΕΤ ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΟΥΑΝΑΝΟΤΕ, ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ, ΜΕΣΑ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΑ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΚΑΝΕ ΗΤΑΝ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ Ο,ΤΙ ΟΠΛΟ ΕΙΧΕ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ.
Άλλοι διθύραμβοι από εμένα δεν χωράνε. Ο καθένας θα πει την άποψη του. Σταματάω εδώ, την ώρα που απολάμβανα τα νεύρα του κερατά του πάγκου αλλά και του Σίλβα, που ναι θα πάρει το πρωτάθλημα σε τρεις αγώνες από τώρα, αλλά το αήττητο – που αυτός ήταν ο αυτοσκοπός – το έβαλε στον κώλο του. Λογικά πράματα αυτά, όταν Ουρουγουανός βλέπει Πορτογάλλο. Διότι ο Ουρουγουανός δεν κρύφτηκε μέσα στην εβδομάδα. Ούτε πήγε λάου λάου. Είπε οτι θέλει να κερδίσει και το έκανε. ΚΑΙ ΣΗΚΩΣΕ ΤΗΝ ΑΕΚ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΟΥ.