…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

..ή αλλιώς τί είχες ΑΕΚ – τί είχα πάντα.

Μετά τη νίκη στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό όπου η ομάδα παρουσιάστηκε σοβαρή και προσεκτική, σήμερα είχαμε επανάληψη από τα περσινά. Μετά από μια επιτυχία ερχόταν η απότομη προσγείωση.

Προσπάθησε η ομάδα, δε μπορώ να πω πως ήμασταν αδιάφοροι. Προσπαθούμε, όμως τις περισσότερες φορές δεν έχουμε ουσία στο παιχνίδι μας.

Μετά το σύστημα “ψάχνουμε όλοι τον Γκαρσία μήπως φτιάξει φάσεις μόνος του” τώρα αλλάξαμε και παίζουμε το σχέδιο “400 σέντρες στο κεφάλι του Πιερό μήπως πιάσει καμιά κεφαλιά”.

Αυτή είναι η ΑΕΚ, έτσι θα πηγαίνει και φέτος. Με την διαφορά πως σχεδόν όλοι οι παλιοί παίκτες είναι καμένοι και οι μεταγραφές του καλοκαιριού είναι παλαίμαχοι.

Η ομάδα έχει μόνιμο πρόβλημα απέναντι σε κλειστές άμυνες, παίζει συνεχώς με τον ίδιο τρόπο και ο Αλμέιδα είναι απόλυτα προβλέψιμος. Τα ίδια με πέρυσι δηλαδή.

Η διαφορά με φέτος είναι πως η ΠΑΕ έχασε τον έλεγχο της ΕΠΟ (αν τον είχε ποτέ πραγματικά..) και εκτός από τα αγωνιστικά θέματα έχει και τα πιστόλια από τους διαιτητές.

Εντελώς συμπτωματικά όταν η διοίκηση έχασε ΕΠΟ και συναφή έσπευσε να “ξεφορτωθεί” την ομάδα στον πρώτο τυχόντα (κυριολεκτικά). Όμως αυτά είναι θεωρίες συνωμοσίας, ας μη χάνουμε την ώρα μας με τέτοια πεζά θέματα.

Η ουσία είναι πως και φέτος οι άλλοι είναι χάλια, έχουν επιβάρυνση λόγω Ευρώπης και η ΑΕΚ αδυνατεί να το εκμεταλλευτεί.

Πιάσαμε Οκτώβριο και έχουμε ήδη 7 χαμένους βαθμούς από ομάδες που θα παλέψουν για τον υποβιβασμό.

Όμως αυτό που μου έκανε την πιο μεγάλη εντύπωση ήταν η διαχείριση του Βίντα από το ιατρικό team.

Τι έκαναν λοιπόν οι επιστήμονες των Σπάτων?

Έβαλαν ράμματα στο μέτωπο του Βίντα και αντί να το δέσουν με γάζες τον έστειλαν να παίξει χύμα με αποτέλεσμα μετά από λίγη ώρα να ξαναχρειαστεί να βγεί για κανένα 5λεπτο για να κάνουν αυτό που έπρεπε να είχαν κάνει εξ’αρχής. Και σ’αυτό το δεύτερο 5λεπτο η ομάδα τρώει γκολ από τον Παναιτωλικό.

Τέτοια ασυνεννοησία και τέτοιο ερασιτεχνισμό πληρώνει η ΑΕΚ, και ακόμα αναρωτιόμαστε για τους τραυματισμούς και την αργή επάνοδο των παικτών.

Και μη ξεχνάμε τις φοβερές αλλαγές του Αλμέιδα που ως συνήθως αποσυντόνισαν την ομάδα και διέλυσαν τις όποιες καλές προσπάθειες είχαν γίνει μέχρι το ’65.

Αναρωτιέμαι πόσοι “αισιόδοξοι” ΑΕΚτζήδες περίμεναν νίκη στο Αγρίνιο.

Πολύ ανάμεικτα συναισθήματα μου πρόσφερε αυτό το παιχνίδι. Πριν φτάσω σε αυτά, θα ήθελα να πω ότι ήμουν σίγουρος ότι η ΑΕΚ δεν θα κερδίσει. Κι όχι μόνο αυτό. Ήμουν σίγουρος ότι θα χάσουμε. Αυτή είναι η ειλικρίνεια μου και την καταθέτω στον βωμό οποιασδήποτε κρίσης. Τα πράματα άρχισα να τα βλέπω χειρότερα μέσα στο γήπεδο, όταν οι ηλίθιοι τίποτες άναψαν τα καπνογόνα, που πρακτικά σημαίνει ότι με τον ΠΑΟΚ θα παίξουμε χωρίς φιλάθλους. Που κι αυτό δεν με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει ότι δεν θα πάω στο γήπεδο.

Στο παιχνίδι τώρα. Ήταν μία σούπα σαν θέαμα κι ένα παιχνίδι που πραγματικά ήθελες να μην το βλέπεις. Ούτε ήξερες τι ζήταγε ο κάθε προπονητής από την ομάδα του. Θες να κάνω λάθος; Ας το κάνω. Οι δυό προπονητές λοιπόν, θέλανε να είναι προσεκτικοί. Κυρίως αμυντικά. Θες να το πεις τακτική; Πες το. Δεν αλλάζει την εικόνα του τί είδαμε στο γήπεδο. Ντέρμπυ, θα πεις. Εντάξει, βολέψου πίσω από τα κλισέ.

Η ΑΕΚ με κανονικό και λογικό σχήμα μπήκε στο γήπεδο, όμως δεν μπορούσε να διασπάσει την αμυντική θωράκιση του αντιπάλου. Είναι αλήθεια ότι προσπάθησε, ενώ η αλογοτροφή πιο πολύ έψαχνε κάποια αντεπίθεση και κυρίως να εκμεταλλευτεί το mis match του Βίντα με τον παικταρά Ιωαννίδη. Αυτά ήταν περίπου μέχρι την μέση του πρώτου μέρους, που υπήρξαν προσωπικές μονομαχίες και μια περίεργη διαιτησία, που προστάτευε για τα ίδια μαρκαρίσματα, πιο πολύ τον αντίπαλο. Εν πάση περιπτώσει, χωρίς να θαμπώσουμε, ευτυχήσαμε να προηγηθούμε με την πρώτη σωστή σέντρα του Ρότα, που πήγε συστημένη στο κεφάλι του Πιερό.

Αυτό λοιπόν το γκολ, μου δημιούργησε το πρώτο συναίσθημα. Χαρά είναι η λέξη αλλά και ταυτόχρονα αγωνία. Γιατί να μην το πάρουμε; Κι αυτό άρχισε να παίζει και η ομάδα. Σαν να φοβόταν ή σαν να περίμενε αμυνόμενη πολύ σωστά και με αλληλοκαλύψεις και με μπόλικα τρεξίματα στο κέντρο. Σαν να έψαχνε εκείνη το λάθος του αντιπάλου ή κάποια αντεπίθεση. Που την βρήκε με τον mvp σήμερα, που ήταν ο Πιερό, αλλά αυτός ούτε κατάλαβε πού ήταν για να σφραγίσει το παιχνίδι. Δεν βαριέσαι. Έχω πει, για τον Λουκάκου των φτωχών ή το κράμα Πίου και Φουρτάδο. Όμως έκανε πολλά πράματα σήμερα.

Όπως έκανε κι ο Πινέδα αλλά φυσικά κι ο Ρότα, μαζί με τον Κάλενς. Αν μπούμε και στο κομμάτι της τακτικής , θα μπορούσα να μιλήσω και για τον Περέιρα, που ήταν ένας αθόρυβος ήρωας θυσιάζοντας την παρουσία του με την εξουδετέρωση του αντίπαλου Μαροκινού. Όμως όταν η ομάδα πηγαίνει σε τακτική, θα ήταν αμαρτία να ξεχωρίζω. Κάτι που αξίζει σήμερα για τον Πήλιο. Η ομάδα είχε αυτό το πλάνο, που θύμισε ΑΕΚ παλαιάς κοπής. Έχω μικρότερο budget, άρα φοβάμαι, προσέχω, δίνω την κατοχή της μπάλας κι εκμεταλλεύομαι τις κακές επιλογές που έχει ο αντίπαλος προπονητής στα χαφ και στα εξτρέμ του. Έχει Ευρώπη μπροστά του…

Να μην λέμε πολλά όμως. Το να πηγαίνεις σίγουρος ότι θα χάσεις και να βγαίνεις νικητής, είναι συναίσθημα σημαντικό. Φυσικά εφήμερο αλλά δεν βαριέσαι. Και τι είναι ο άνθρωπος !!! Τι θα γίνει μεθαύριο, κανείς δεν ξέρει, αλλά κανείς ποδοσφαιρικά λογικός δεν μπορεί να πει ότι η ΑΕΚ είναι φόβητρο. Θες να έχει γίνει κυνική και δεν το έχουμε καταλάβει; Μακάρι, αλλά εγώ δεν το βλέπω. Αυτό που βλέπω είναι τον Μάνταλο να μπαίνει, τον Μήτογλου για θωράκιση της άμυνας και τον Άμραμπαντ, που αν είχε μπει νωρίτερα, θα τους είχε ξεπατώσει.

Όμως συγχαρητήρια για τη νίκη και μούτζες σε μένα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα, η ΑΕΚ να πηγαίνει καλά, κι εγώ να πέφτω έξω. Η ΑΕΚ πλέον είναι πρώτη.

ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ

Δύσκολο φαινόταν το σημερινό παιχνίδι. Αιτία οι πολύ καλές εμφανίσεις της Καλλιθέας αλλά και οι προπονήσεις του Αλμέιδα, που στην ουσία είναι αστείο να μιλάει για πολύ μεγάλο ρόστερ όταν οι μισοί αποδεκατίζονται στα Σπάτα.

Είχα σοβαρό ενδιαφέρον για το παιχνίδι αυτό κι οφείλω να πω ότι περίμενα τα πράματα χειρότερα. Όμως ευτυχώς διαψεύστηκα στο πρώτο ημιχρόνιο. Η ΑΕΚ ήταν καλή και πολλή οργανωμένη. Προσπαθούσε με υπομονή να κατεβάσει την μπάλα χωρίς να αφήνει εκτεθειμένη και την άμυνα της. Θα μπορούσε να έχει σε καλύτερη μέρα τον Κοϊτά, τον Μάνταλο και τον Περέιρα, αλλά μην ξεχνάμε ότι έπαιζε απέναντι σε πολλή δουλεμένη ομάδα.

Αν λοιπόν συγκρίνω τα προηγούμενα παιχνίδια της Καλλιθέας κόντρα στους άλλους δύο του ΠΟΚ, οφείλω να πω ότι η ΑΕΚ έκανε καλύτερη εμφάνιση. Στην ουσία δεν κινδύνεψε πίσω, ενώ μπροστά με κύρια έκφραση το δεξί της άκρο, προσπαθούσε να δημιουργήσει ρήγματα στην άμυνα του αντιπάλου. Ένας αντίπαλος πολύ δυνατός, που όμως ευτύχησε να έχει και σε πολλή καλή μέρα τον τερματοφύλακα του, που έσωσε τουλάχιστον δυό γκολ.

Η ομάδα μας είχε κορυφαίο τον Σιμάνσκι βασικά αλλά και δυνατό τον Πινέδα με τον Ελίασον. Είχε σαφώς την κατοχή της μπάλας, πολλές καλές μεταβιβάσεις και την στόφα της πιο βαρειάς φανέλας. Έπαιξε όσο μπορούσε στο πρεσάρισμα, στην αλληλοκάλυψη και στην σωστή επιθετικότητα. Άλλοτε από τα δεξιά κι άλλοτε από τον άξονα. Κάποιες φορές προσπαθώντας να βρει τον σέντερ φορ άμεσα και κάποιες φορές με σέντρες. Εντάξει το παιδί αυτό δεν ξέρει μπάλα αλλά και τι να κάνουμε; Από αυτόν περιμένουμε. Ελπίζω στο δεύτερο μέρος να βελτιωθούν οι αρνητικοί κάπως και να κρατηθεί ο ψηλός ρυθμός της αγωνιστικότητας.

Δεν μας έκανε σοφότερους το δεύτερο μέρος. Περίπου ίδια εικόνα είχε με το πρώτο, με την ΑΕΚ να είναι η καλύτερη ομάδα, με την κατοχή της μπάλας και με πιο επικίνδυνες τελικές. Φυσικά απειλήθηκε δυό φορές αρκετά σοβαρά αλλά κι αυτό μέσα στη λογική του αγώνα είναι, όσο δεν βάζεις γκολ κι όσο επιτρέπεις στον αντίπαλο να κάνει όνειρα. Και γιατί να μην κάνει εξ άλλου, όταν βλέπει ότι δεν έχεις σέντερ φορ κι ότι παίζεις μέχρι το τέλος με τον Μάνταλο !!!!!

Ο Αλμέιδα το πάλεψε αλλά είναι κι αυτός αιχμάλωτος των φαντασιώσεων του. Ο Σιμάνσκι δεν κατάλαβα γιατί βγήκε, ούτε γιατί ο Μάνταλος έμεινε μέσα. Το γύρισμα του Πινέδα στον άξονα ήταν πολύ σωστό κι έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη της ομάδας. Κι αυτό που πρέπει να κρατήσουμε, εκτός από τον βαθμό – αν δεν μπορείς να πάρεις ένα παιχνίδι τουλάχιστον μην το χάνεις, βλέπω μια βελτίωση στον τομέα αυτό -, είναι η υψηλή αγωνιστικότητα της ομάδας με τα μέσα που έχει. Μην ξεχνάμε ότι είναι γυμνή στο κέντρο.

Πού φτάσαμε, ε; Να είμαστε ευχαριστημένοι που παίξαμε καλύτερα και δεν χάσαμε από την Καλλιθέα. Δεν είναι ότι ανέβηκαν οι μικροί, οι μεγάλοι είναι της πλάκας πλέον. Όμως συνεχίζουμε στο τούνελ που έχουμε μπει και το οποίο προέβλεπε τη σημερινή ισοπαλία, σαν την πρώτη γκέλα της σκοτεινής οδού. Άλλωστε και πέρσι τα ίδια είχαμε κάνει με την Κηφισιά, οπότε δεν χάσαμε και τίποτα σαν βαθμολογικό κέρδος. Μην ασχολείστε με το γόητρο. Έχουμε σοβαρότερα θέματα, όσο κι αν ο Περέιρα πράγματι ανέβηκε στο δεύτερο μέρος, κι αν ο Πινέδα πέρασε κι αυτός στους άξιους καλύτερους.

Ό,τι και να ψάξει ο Αλμέιδα με την ένταση, με Πιερό και Μάνταλο είναι αδύνατον να το πετύχει. Φυσικά είχε τον Κοϊτά σε κάκιστη μέρα ενώ ο Πήλιος νόμιζε ότι παίζει σε τελικό Ευρώπης. Δεν πειράζει όμως. Άμα δεν του έχουν σφυρίξει ότι χωρίς κέντρο δεν γίνεται τίποτα, ας διαβάσει τα xgoals κι ας βολευτεί με την στατιστική. Αυτήν που θα βολέψει μπόλικους μέχρι την Κυριακή…

Μια ωραία βραδυά περάσαμε. Μάλλον ξεάγχωτη και μάλλον καλύτερη των προσδοκιών μας. Μπορεί το παιχνίδι να φαινόταν εύκολο σαν ονόματα αντιπάλων, όμως Μπέος και Φωτιάς δεν είναι κι ασήμαντα μεγέθη. Κι εύκολα μπορείς να πάθεις ζημιά ειδικά όταν ξέρεις ότι σπάνια η ΑΕΚ εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες – δώρα που της κάνουν οι αντίπαλοι.

Ευτυχώς, τέλος καλά κι όλα καλά. Και πρωτιά στην βαθμολογία, κι ας είναι και στην ισοβαθμία. Αν τελείωνε σήμερα, θα το είχαμε πάρει. Δεν τελείωσε φυσικά, αλλά για όσους βλέπουν κάτι παραπάνω από το αποτέλεσμα, μπορεί και να είδαν κάτι παραπάνω. Ατομικά κι ομαδικά.

Η ΑΕΚ δεν ήταν καλή. Όμως είχε σε μεγάλη φιλοτιμία τον Πινέδα και τον Σιμάνσκι και τρομερούς τους Λιούμπισιτς και Κάλενς. Στην ουσία αυτοί ήταν οι στυλοβάτες πάνω στους οποίους πάτησαν όλοι οι υπόλοιποι, και πέτυχαν μια επαγγελματική νίκη. Σε ένα παιχνίδι ευχάριστο, με ρυθμό κι αρκετά ανεβοκατεβάσματα της μπάλας, χωρίς πολλές τελικές.

Ο Βόλος ήταν αρκετά αξιόμαχος αντίπαλος, και με τα γνωστά τερτίπια της μικρής ομάδας μπορώ να πω ότι προβλημάτισε την ΑΕΚ. Ειδικά στο διάστημα που είχαμε προηγηθεί. Εκεί που έπρεπε να έχουμε κλειδώσει το παιχνίδι, αλλά τα έχουμε πει. Η έλλειψη χαφ είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Ειδικά με τις προπονήσεις του Αλμέιδα, που μοιάζει καταστροφικός κι εξουδετερώνει μόνος του το ρόστερ. Σήμερα είχαμε για πλάκα έξω τον Λαμέλα, τον δεξί μπακ, τον αριστερό εξτρέμ και φυσικά τον Γκαρσία.

Δεν βαριέσαι όμως. Το γήπεδο τον αποθέωσε οπότε θα πάμε με την δημοκρατία κι όχι με τη λογική. Διότι όποιος βλέπει μπάλα, φυσικά είδε ότι η ΑΕΚ ήταν η καλύτερη ομάδα, όμως δεν έβγαλε κάτι από συνδυασμό, αλλά πιο πολύ από αιφνιδιασμό. Και μιλάω και για τα τρία γκολ, που τα δεύτερα ήταν και κόντρα στον ρου του αγώνα. Εγώ προβληματίστηκα αρκετά, άσχετα αν χάρηκα διότι πάντα ελπίζω σε κάτι που μπορεί να φανερωθεί. Οπαδός είμαι κι εγώ στη βάση μου.

Όμως δεν υπήρχαν αυτοματισμοί. Δεν υπήρχε κάτι που να σε συναρπάσει ή να σε κάνει να σηκωθείς όρθιος και να χειροκροτήσεις. Παρηγοριόμαστε βέβαια με τις αποδόσεις των αντιπάλων, αλλά δεν ξέρω για πόσο διάστημα αυτό θα είναι αρκετό. Τουλάχιστον παρηγοριέμαι που ο Αλμέιδα δεν εξαπολύει τους πάντες μπροστά κι όποιον πάρει ο χάρος. Βλέπω μια ομάδα πιο συγκρατημένη και πιο σφιγμένη, που προσέχει και τις πίσω γραμμές. Ναι αυτές, που φάγανε δυό τελικές άνευ λόγου. Σοβαρές τελικές.

Εν πάση περιπτώσει, τελειώσαμε καλά. Κι αποφύγαμε και τα χειρότερα με τον Φωτιά, που δεν κατάλαβα γιατί προστάτεψε τόσο πολύ τον Βόλο. Σε κάρτες ή σε ανάποδα σφυρίγματα. Και σε έναν εκνευρισμό που προκαλούσε με την όλη στάση του. Δεν μπορώ να πω ότι έψαχνε την σφαγή, αλλά μια τέτοια διαιτησία τουλάχιστον μπορώ να πω ότι δεν είναι υπέρ της καριέρας του. Το παιχνίδι το άναψε αυτός με την ατιμωρησία στην φάση του Κάλενς στο τέλος του πρώτου ημιχρόνιου, όπου ανακάλυψε κάρτα στον Λουκάκου των φτωχών αλλά και στον Μήτογλου. Γελοίες αποφάσεις.

Συγχαρητήρια και συνεχίζουμε. Είμαστε χαρούμενοι και περιμένουμε το ντέρμπυ με την Καλλιθέα, χαρούμενοι που γύρισε ο Γιόνσον.

Υγ1. Μου φάνηκε πολύ σοβαρός ο Μπρινιόλι, που είχα μια μικρή κουβέντα.

Υγ2. Ο Πιερό μου φάνηκε άσχετος τεχνικά. Το να τον βγάζεις και mvp τουλάχιστον προσβάλει άλλους παίκτες. Έλεος.

Άτυχη η χώρα, που έχει πολλούς ήρωες. Και με βάση αυτό, ατυχία είναι και οι πολλοί αγωνιστές που αύριο θα ζητήσουν εξουσία. Πού είναι η ΑΕΚ; Κάπου εδώ είναι κι αυτή. Με τους οπαδούς της να είναι κάργα συναισθηματικοί και να μπερδεύουν την κατάκτηση ενός νταμπλ με τους σαφείς τεχνοκρατικούς προσανατολισμούς του ποδόσφαιρου. Που νταμπλ στην Ελλάδα, έχει πάρει μέχρι κι ο Λεμονής…

Να μην τα μπερδεύουμε παραπάνω όμως : Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΑΕΚ αυτήν την στιγμή είναι ο Αλμέιδα. Ο άνθρωπος αυτός – που είναι συμπαθέστατος σαν στάση ζωής και καφενείου – δεν ξέρι τι του γίνεται. Βασικά δεν ξέρει τι σημαίνει πρωταθλητισμός. Είναι για μικρότερες πιο ρομαντικές ομάδες, και φυσικά δεν έχει ιδέα από μακροχρόνιες στοχεύσεις ή projects όπως τα ονόμασε ο ίδιος.

Αυτός ο φετινός σχεδιασμός του ρόστερ, το αποδεικνύει πλήρως. Σχεδιασμός πλήρως αποτυχημένος. Δυο τερματοφύλακες με σούπερ ψηλά συμβόλαια. Η σχεδόν κλεισμένη μεταγραφή για σέντερ μπακ – άρα υπήρχε ανάγκη -ξαφνικά χάθηκε. Το ίδιο έγινε και στη θέση του αριστερού μπακ. Η τρέλα να μένει η βόμβα στα αποδυτήρια της ομάδας, που λέγεται Πινέδα, φυσικά φέρει κι αυτή την υπογραφή του προφήτη, από καθαρή ανασφάλεια. Ίδια τρέλα και ίδια υπογραφή, που κοπάνησε τέσσερα δεκάρια είτε πίσω από τον φορ είτε στα δεξιά. Και φυσικά η ίδια που είδε τριάντα φορ και δεν του έκανε κανένα. Κι εκεί που όλοι καθόμασταν ήρεμοι με τον Φοφανά ( που φαίνεται μάλλον να έρχεται δανεικός ), πετάχτηκε ο Λουκάκου των φτωχών. Αυτόν τον είχε δει; Τον είχε απορρίψει; Ταιριάζει στο πλάνο του; Μην απαντάτε σε ανέκδοτα…

Μιλάμε για εγκλήματα σε μια ομάδα, που εκτός από υπέργηρη χωρίς ποδοσφαιρικά στελέχη για μεταπωλητική αξία ( Βίντα, Χατζησαφί, Άμραμπαντ, Περέιρα, Λαμέλα χωρίς να βάζω τα δυό τέρματα ) άρα και χωρίς κίνητρο, έχουμε μια ομάδα βαρειά, χωρίς πλάγια μπακ, χωρίς χαφ με προσωπικότητα και μόνο ” όπλο ” το όσο αντέχει η φυσική κατάσταση. Κι αυτό επειδή θα έχουμε μόνο ένα παιχνίδι την εβδομάδα. Μιαζ ομάδα αδούλευτη οργανωτικά, που περιμένει την εκδρομή του επόμενου Μαίου για να διαλυθεί και να ψάχνει καινούργιους, ελπίζω νεαρότερους.

Μέχρι όμως να φτάσει εκείνος ο Μάιος, θα έχουμε πλακοδράματα. Διότι στον δρόμο μας υπάρχουν τριάρες φέτος. Από ομάδες με σωματοδομή στο κέντρο. Από ομάδες που δεν φοβούνται να παίξουν άμυνα και να περιμένουν να τα φτύσει η ενδεκάδα μας. Από ομάδες που γελάνε με την ανάπτυξη μας. Από παράγοντες που γελάνε με τον Ηλιόπουλο, που μπήκε στο παιχνίδι με τα στελέχη του Μελισσανίδη και χωρίς προσωπικό τεχνικό σύμβουλο. Με τον συμπαθή Μάριο, που για να έχει μια σταθερά, κράτησε τον Αλμέιδα.

Το ” δέστε ζώνες ” είναι ένα ωραίο σύνθημα, που όμως δεν εξασφαλίζει κάτι. Η ΑΕΚ μπήκε σε τρομερή περιπέτεια με τη νέα ιδιοκτησία, με αυτόν τον προπονητή και με αυτό το ρόστερ. Σκέψου ότι χάσαμε το πρωτάθλημα πέρσι ενώ ο Μελισσανίδης ήταν σίγουρος. Φαντάσου τι περιμένεις φέτος, όταν ο Αλμέιδα τώρα στην διακοπή, έδωσε και τριήμερο ρεπό. Τόσο ευχαριστημένος είναι με την ομάδα ή τόσο αδιάφορος πλέον; Μια αδιαφορία που φαίνεται κιόλας από τις παραιτήσεις για μεταγραφές που θεωρητικά ζήτησε ή με παίκτες τύπου Πιερό, που στάνταρ δεν ταιριάζουν με το πλάνο του.

Καλή η πλάκα αλλά από ανθρώπους με εγκέφαλο. Όχι από ανθρώπους που δεν βλέπουν αγωνιστικά πού πάσχουμε. Κι όλα αυτά τα γράφω με την ευχή να πέφτω τελείως έξω και μακάρι να είμαι εντελώς λάθος.

Τι είδαμε στο πρώτο ημιχρόνιο; Ένα τίποτα. Ένα πολύ κακό παιχνίδι με ελάχιστες φάσεις και μηδενικές αναπτύξεις. Εκατέρωθεν αλλά εμάς μας απασχολεί η ΑΕΚ. Η Λειβαδιά άμυνα θα έπαιζε και θα έψαχνε κάποια αντεπίθεση. Ε, η ΑΕΚ ήταν για τα μπάζα. Και να εξηγήσω.

Τρομερή ανικανότητα στο κέντρο παρότι πρέπει να είχαμε κορυφαίο του πρώτου μέρους τον Λαμέλα. Ο μόνος που ήταν πολύ κοντά του σε απόδοση ήταν ο Πήλιος. Σιμάνσκι και Λιούμπισιτς ήταν νεκροί κι ούτε να κρατήσουν την μπάλα μπορούσαν, ούτε να κόψουν αποφασιστικά, κι ούτε φυσικά να φτειάξουν μια επίθεση της προκοπής. Ο Λαμέλα προσπαθούσε μεν αλλά ήταν μόνος του στο επιθετικό κομμάτι.

Ο παίκτης αυτός πράγματι κοίταζε μπροστά. Και όποτε μπορούσε έσπαγε και τη μπάλα στα πλάγια. Όμως η ΑΕΚ σήμερα δεν είχε επίθεση. Κανείς μπροστινός δεν ήταν στοιχειώδους επιπέδου. Οπότε όλα πήγαιναν στον βρόντο και η ομάδα ήταν απόλυτα εγκλωβισμένη. Εγώ προσωπικά είδα την πρώτη τελική στο ημίωρο !

Πάντως η ομάδα κάπως ανέβηκε στο τελευταίο δεκάλεπτο. Τώρα ανέβηκε, κουράστηκε ο αντίπαλος, θα το δούμε στο δεύτερο μέρος. Κι ανέβηκε αφού πέρασε κάποια ταραχή για ένα δεκάλεπτο, που ο Λεβαδειακός φαινόταν σαν ομαδάρα. Κύρια αιτία ένα λάθος του Στρακόσα, που στην εξέλιξη της φάσης, ο διαιτητής Πολυχρόνης δεν κατελόγισε πέναλτυ εις βάρος μας. Αυτό το λέω διότι στο πρώτο μέρος, η διαιτησία ήταν άκρως φιλική για εμάς.

Αφού λοιπόν γλυτώσαμε το πέναλτυ και δυό φάσεις ακόμα – όταν ο τέρμας είναι αστείος πανικοβάλεται όλη η άμυνα -, κάπως ανεβήκαμε κι είδαμε το σούπερ γκολ του Κοϊτά στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Ούτε δουλεμένο στην προπόνηση, ούτε κάτι άλλο. Καθαρή ατομική προσπάθεια του παίκτη, που μέχρι εκείνο το σημείο δεν ήξερα τι έκανε στο γήπεδο. Όπως βέβαια κι όλη η ΑΕΚ που έχει μπει σε κατήφορο χωρίς φρένα.

Το δεύτερο μέρος έδειξε αυτά που έγραψα. Ο Λεβαδειακός ήταν ξεζουμισμένος από δυνάμεις και χαλάρωσαν τα ατομικά αλλά και τα ομαδικά μαρκαρίσματα. Κι αν την ώρα που τα έχεις φτύσει, τρως και δεύτερο γκολ – με την βοήθεια αμυντικού του αντιπάλου -, πλέον παίζεις το έργο, όπου φτωχός κι η μοίρα του. Κι ο πλούσιος αντίπαλος πιστεύει ότι έχει κάνει και συντριβή και κάθεται χωρίς να προβληματιστεί.

Λέω για συντριβή λόγω του τρίτου γκολ που βάλαμε από καθαρό λάθος του αντίπαλου τερματοφύλακα και μετά από στραβοκλωτσιά του τρομερού σήμερα Πήλιου. Διότι άλλη μπάλα δεν είδαμε. Χώροι μπορεί να υπήρχαν και να ήταν σπουδαίος ο Λαμέλα, αλλά δεν είδαμε τίποτα σημαντικό εκτός από το ανέβασμα του Ρότα και του Σιμάνσκι και κάτι τρεξίματα χωρίς λόγο. Βεβαίως υπάρχουν κι άλλα σημαντικά, που λόγω της νίκης περνάνε σε δεύτερο πλάνο.

Αυτή η ομάδα δεν χρειάζεται χαφ; Ο Γκαρσία είναι αλήθεια ότι δεν πουλήθηκε ούτε για είκοσι μύρια; Είναι αλήθεια ότι ο Στρακόσα παίρνει ακριβό συμβόλαιο; Μιλάμε για τα μπάζα.

Η ομάδα εξακολούθησε να είναι άνευρη και νωθρή. Με κάκιστη ανάπτυξη που φυσικά χειροτέρεψε όταν μπήκαν οι Πινέδα και Περέιρα και πήγε στα πλάγια ο Λαμέλα. Εγώ προσωπικά μέχρι το τρίτο γκολ, κοίταζα το ρολόι, αφού πλέον δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στο τι γίνεται στην προπόνηση και ποιοι επιλέγονται. Κι αν πράγματι το ρίσκο να προχωράς χωρίς δεύτερο αμυντικό χαφ, χωρίς χαφ, χωρίς δεύτερο εξάρι και φυσικά χωρίς σέντερ φορ, σε βγάλει κάπου.

Αλλά να κλείσουμε με lifestyle. Ναι βρε κερδίσαμε το θηρίο και μάλιστα με τρία γκολ. Είναι ωραίο το συναίσθημα αυτό και δεν πρέπει να σκέφτεσαι ότι είσαι ο μόνος που δεν παίζει στην Ευρώπη. Συγχαρητήρια λοιπόν….

Υγ. Ο κόσμος άψογος και μπράβο και σε αυτόν.

Έχει πολλές αναγνώσεις το σημερινό παιχνίδι. Και πολλά μηνύματα για το μέλλον. Για τον προπονητή, για τους παίκτες, για εμάς και για την διοίκηση. Φυσικά δεν μπορούμε να μπούμε σε αυτήν την ανάλυση τώρα, όμως κάποιες ατάκες αξίζουν. Κύρια για το παιχνίδι αλλά και για τις πρώτες εντυπώσεις μου, που κατέπλευσα από την Λέρο κι είπα να δω μια καψούρα που έχω πλην της άγονης γραμμής.

Όχι, δεν θα μπορούσα να μείνω παραπάνω στην Ελλάδα του ’50. Η εταιρεία μου ανοίγει την Δευτέρα. Δεν γύρισα για την ΑΕΚ. Δεν γυρνάω ποτέ παραμονή. Κάνω μια κάποια προετοιμασία για την πρώτη μέρα της δουλειάς. Και δεν ρίχνω κανένα καρφί για τον Αλμέιδα. Έτυχε…

Έτυχε να κατέβει η ίδια ομάδα με την προηγούμενη Κυριακή, αλλά ο αντίπαλος δεν ήταν αφελής. Δεν είχε ψηλά την άμυνα του, κι είχε διαβάσει καλά τα ατού της ομάδας μας. Λέμε τώρα ατού και με πιάνουν τα γέλια. Δεν υπάρχουν ατού, αδέρφια. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Η ομάδα είναι για τα μπάζα χώρια που σαφώς υπάρχει πρόβλημα στα αποδυτήρια. Αν όμως, λέω αν όμως υπάρχουν ατού, ας πούμε ότι είναι ο Κοϊτά κι ο Γκαρσία, αυτοί ήταν πλήρως εξουδετερωμένοι.

Κατέβηκε λοιπόν μια ομάδα, που δεν είχε τη ρέντα της προηγούμενης εβδομάδας. Απέναντι σε αντίπαλο που έπαιξε μαζική άμυνα, όμως αυτό ήταν γνωστό κι από πριν. Τι έκανε λοιπόν ο προπονητής; Έπαιζε το πουλί του. Αρχίζω και βλέπω μια ξεκάθαρη φιλοσοφία πεθαμένων θρησκειών ή δογμάτων, που πλέον δεν του φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Εντάξει ηρεμούσα όταν σε κάποια κόρνερ μας. υπενθύμιζε κύρια στον Ρότα να κοιτάζει έναν ξεχασμένο επιθετικό της Λαμίας στη γραμμή της σέντρας. Μπας και πάρει τη μπάλα από απόκρουση. Πράγματι μεγάλη μπάλα ξέρουν οι αμυντικοί μας και πράγματι ο Αλμέιδα εξάντλησε όλη την εμπειρία του.

Κατά τα άλλα, κι αφού γράφουμε κριτική αγώνα, η ΑΕΚ δεν υπήρχε στο γήπεδο. Ναι, είχε κατοχή της μπάλας και ναι, θα μπορούσε να είχε κερδίσει. Όμως με δύο παίκτες καλούς , δεν πας πουθενά. Μιλάω για τον Λιούμπισιτς και τον Κοϊτά. Εντάξει προσπάθησε κι ο Μουκουντί κι ο Βίντα κι ο Σιμάνσκι, αλλά μιλάμε για ομάδα σοβαρή, που προειδοποιεί ήδη για συντριβές που έρχονται. Και για νοοτροπίες που θα εμφανισθούν στο γήπεδο : Έφταιξε κάπου ο διαιτητής; Πειράζει που η Λαμία έκανε κάποιες καθυστερήσεις;

Η ΑΕΚ ήταν νευρική, φλύαρη και μηδενικό σε σχέδιο δράσης σε σχέση με το παιχνίδι αλλά και τον αντίπαλο. Ήξερε ακριβώς πώς θα παίξει η Λαμία, αλλά ο Αλμέιδα φρόντισε να έχει σε χαμηλές πτήσεις τα άκρα του, ποιος ξέρει γιατί. Μπορεί να έκανε προπονήσεις, εν όψει των προκριματικών για την Ευρώπη του χρόνου. Πού να ξέρει κανείς τι περιέχεται σε αυτό το τριετές πλάνο, που έγινε ξαφνικά, πολυχρονικό…

Για να περιμένουμε τι; Την ομάδα των 35 plus να αντέξει; Ένα βλάκα που μιλάει για ομάδα που θα βρει ρυθμό κάποια στιγμή, αλλά δεν έχει χαφ να δημιουργεί; Ένα μανιοκαταθλιπτικό, που έχει δει 30 φορ και κανείς δεν του κάνει; Ή μήπως να περιμένουμε μια ιδιοκτησία, που ακόμα ακούει τον Μελισσανίδη με τα στελέχη του; Πολλά τα ερωτηματικά για τον Μάριο, που μέχρι στιγμής πάει με την διπλανή σουίτα, ενώ θάπρεπε να αισθάνεται ιδιοκτήτης….

Στα αγωνιστικά, είπαμε φλυαρία και μπούρδα ανάπτυξη, όπως και μπάλα. Αν η Λαμία σου κάνει γκολ, η αλογοτροφή θα σε συντρίψει ( δεν κάνω καμία πλάκα ). Η ομάδα πλήρως χάλια και η εξέδρα αρκούντως νευρική. Σημάδια ξεκάθαρα για το μέλλον. Α, ναι. Ισοφάρισε η ΑΕΚ του Αλμέιδα την Λαμία γύρω στο 80. Επίσης είχαμε και δοκάρι αργότερα. Δεν μας ήθελε η μπάλα μάλλον. Μπορεί να του πουν οι δημοσιογραφάρες ή το wiscout. Η μαλακία δεν έχει όρια….Σκεφτείτε ότι υπήρξαν Αεκτζήδες σήμερα που αποδοκίμασαν τη Λαμία.

Υγ1. Ο ψυχάκιας θα μιλήσει πάλι για πάσες και τρίχες. Οι πάσες πρέπει νάχουν αποτέλεσμα ας του πει κάποιος. Τα σέντερ μπακ μεταξύ τους ή τα πλάγια μπακ να βρίσκουν τους κεντρικούς, δεν μας λένε τίποτα. Μπορούμε να κάνουμε χίλιες, αλλά παιχνίδι δεν κερδίζουμε.

Υγ2. Αλήθεια ο Στρακόσα, δεν γουστάρει το build up? Διότι τον βλέπω μόνιμα να απομακρύνει. Αυτός έχει άλλες οδηγίες από τον Αλμέιδα σε σχέση με τους περσινούς;

Μετά το κάζο στην Ευρώπη η ομάδα χρειαζόταν ένα εύκολο απόγευμα για να πάρει τους βαθμούς και να ξεκινήσει με το δεξί το πρωτάθλημα, αλλά ταυτόχρονα να κερδίσει χρόνο και ηρεμία.

Ο ΟΦΗ (όπως όλες οι ομάδες του Δέλλα) ήταν ο ιδανικός αντίπαλος για την περίσταση, αφού ήρθαν για να χάσουν και να φύγουν. Σχεδόν για 70 λεπτά δεν διεκδίκησαν τίποτα και η ΑΕΚ τους έπαιζε μονότερμα αλλάζοντας με ευκολία τη μπάλα από το κέντρο και στην επίθεση. Ουδείς μας πίεζε, ουδείς μας δυσκόλεψε αφού οι παίκτες του ΟΦΗ έβγαιναν μόνοι τους άουτ.

Εκμεταλλευτήκαμε την διαφορά κλάσης που υπήρχε σε κάποιες θέσεις καθώς και την καλή μέρα που βρέθηκε ο Πήλιος που ξεχώρισε με την απόδοσή του, δίνοντας μια ασίστ και σκοράροντας ένα γκολ.

(Γιατί τον θάψαμε πέρυσι, θα μας πει κανείς?)

Σκοράραμε νωρίς με τον Γκαρσία και το τρίτο γκολ ο Τσούμπερ στο β’ ημίχρονο.

Στα δεξιά ξεχώρισε ο Αμραμπατ με κάποιες σωστές σέντρες, μιας και προτιμήθηκε από τον Ελίασον που απογοήτευσε με τη Νόα.

Τώρα, γιατί αυτοί οι παίκτες στο παιχνίδι με τη Νόα ήταν μέρα με τη νύχτα σε σχέση μ’αυτό που είδαμε απόψε, είναι κάτι που μόνο ο προπονητής μπορεί να μας το εξηγήσει. Ίδιο γήπεδο (με κόσμο), κατώτερος αντίπαλος (που όμως πάλεψε και τα έδωσε όλα).

Σε κάθε περίπτωση η ομάδα αποφάσισε να προχωρήσει ως έχει και ο Ευρωπαϊκός αποκλεισμός δεν έχει συνέπειες για κανέναν, τουλάχιστον όχι άμεσα. Θα δούμε στη συνέχεια αν ήταν σωστή απόφαση.

Προσπαθώ να σκεφτώ πχ. τι θα έκανε ο γαύρος σε μια ανάλογη περίπτωση, αλλά είπαμε εμείς είμαστε “συναισθηματικοί” τύποι.

Ελπίζω το προχτεσινό στραπάτσο να του δίδαξε κάτι του Αλμέιδα και να είναι πιο λογικός φέτος.

Να σταματήσει τους αλαζονικούς πειραματισμούς εις βάρος της ομάδας.

Όποιος πει πως δεν περίμενε τον αποκλεισμό, μάλλον δεν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του.

Όποιος πει πως περίμενε απ’αυτό το άναρχο τσίρκο παλαιμάχων πως μετά από 5 μέρες θα μασάει σίδερα και θα βάλει 5 γκολ (χωρίς να φάει 3), μάλλον ζει σε παράλληλο σύμπαν.

Αυτό που ζήσαμε απόψε ήταν η επικράτηση της λογικής και η διάλυση των ψευδαισθήσεων.

Πέρασε η ομάδα που το άξιζε περισσότερο και η ΑΕΚ της κούφιας φιλοσοφίας μένει Ελλάδα.

Για ακόμα μια φορά ξεκίνησε διαφορετική 11άδα, όπως έχουμε συνηθίσει τον Αλμέιδα.

Ξεκίνησαν οι (θεωρητικά) πιο έτοιμοι παίκτες και ο τουρίστας Τσούμπερ, αφού ο Γκαρσία έκανε βαβά και δε μπορούσε.

Η ομάδα εφάρμοσε το σύστημα “παίζουμε για τον Γκαρσία χωρίς τον Γκαρσία”. Πολλές παράλληλες πάσες, ατολμία να περάσει έστω μια κάθετη και άπειρες γιόμες για τον Γκαρσία που τις έβλεπε από τον καναπέ του σπιτιού του.

Γενικά μια αργή, φλύαρη και χαμένη ΑΕΚ που σπατάλησε τουλάχιστον 70 λεπτά μέχρι να καταλάβει πως έρχεται αποκλεισμός και να ξυπνήσει.

Οι αλλαγές έγιναν σχετικά νωρίς, όμως ο αντίπαλος φρόντιζε να σπάει συνεχώς τον ρυθμό με άπειρες καθυστερήσεις σε κάθε ευκαιρία. Ο διαιτητής κράτησε τον έξτρα χρόνο όμως το timing είχε χαθεί.

Έκαναν δηλαδή αυτό που θα έκανε στη θέση τους η κάθε μικρή ομάδα που ήρθε στη ΝΦ με “αέρα” 3 γκολ. Δεν είχαν λόγο να ρισκάρουν, η ΑΕΚ ήταν αυτή που έπρεπε να ρισκάρει και δεν το έκανε.

Ο,τι και να συμβαίνει η ΑΕΚ παίζει πάντα με τον ίδιο τρόπο. είτε κερδίζει είτε χάνει είτε είναι χαλαρή είτε καίγεται ο κώλος της, βλέπεις πάντα την ίδια εικόνα. Κανείς δεν πιέζει, κανείς δεν τρέχει, κανείς δεν βάζει τα πόδια του στη φωτιά. Το παζλ ήρθαν να συμπληρώσουν οι παλαίμαχοι του Αυγούστου, που ντεμέκ ήρθαν για το χατίρι του Αλμέιδα. Να δω τώρα πως θα τους κουλαντρίσει χωρίς Ευρώπη.

Όταν μια ομάδα καίγεται για την πρόκριση και έχει πολυτιμότερο παίκτη τον Ρότα, αντιλαμβάνεσαι την εικόνα των υπολοίπων.

Έπεσε η χρυσόσκονη του νταμπλ ξαφνικά και η κερκίδα άρχισε να γιουχάρει. Έπρεπε να φτάσουμε στον πάτο για να καταλάβουν την απάτη που παίζεται εδώ και 2 χρόνια με τον τύπο που παριστάνει τον προπονητή.

Από που να ξεκινήσεις, από το ότι η ομάδα δεν έχει βασική τακτική παιδεία? Πως αδυνατεί να κρατήσει “δικά της” παιχνίδια” ? Πως δεν υπάρχει στοιχειώδης πειθαρχία και οι παίκτες κάνουν ο,τι θέλουν χωρίς συνέπειες? Ότι οι τερματοφύλακες δε βλέπονται? Παλιοί και νέοι.

Ότι η ομάδα πήγε να παίξει προκριματικούς με ρόστερ που σέρνεται? Προετοιμάστηκαν υποτίθεται για πότε? για τον Δεκέμβριο που θα έχουμε χάσει όλους τους στόχους?

Α, ρε μπάρμπα κάτι ήξερες. Στο κρισιμότερο σημείο την κοπάνησες.

Πραγματικά απόλαυσα το μπάσιμο του Μάριου. Το περίμενα κιόλας διότι όπως και να το κάνεις, η εταιρεία είναι δική του. Αλλά και η ελπίδα μας. Διότι πράγματι ο Αλμέιδα μπορεί και να φύγει, όμως ο Ηλιόπουλος θα παραμείνει, κι αυτός θα ξαναμαζέψει αυτά που χρειάζονται. Αυτό δηλαδή λέει η θεωρία, που είναι η σταθερά μας.

Την οποίαν σταθερά αναζητούσε κι ο Μάριος, σαν καινούργιος στον χώρο και στην εταιρεία. Και πράγματι η σταθερά του ήταν ο Αλμέιδα ( κακώς για μένα αλλά δεν γίνεται και να έκανε διαφορετικά ). Βλέπετε ο Αλμέιδα, ως ψυχάκιας, κατώρθωσε και κέρδισε τον κόσμο. Αναφέρομαι στον κόσμο που την μπάλα την βλέπει σαν αποτέλεσμα και μόνο ή τον άλλο κόσμο, τον οργανωμένο, που πάντα καρτερεί η ομάδα να έχει κρίση. Η κρίση πάντα δημιουργεί την ευκαιρία για φωνές αλλά και για συνθήματα αγάπης.

Πριν όμως πάει φουριόζος στα Σπάτα, είχε φροντίσει να κάνει μια άλλα τρομερή κίνηση. Να παρευρεθεί με τους οργανωμένους στη μετονομασία της θύρας τους. Κι εκεί αντάλλαξαν τα πρώτα λογάκια, σφίχτηκαν τα χεράκια και πιάστηκαν κι από τους ώμους. Αυτή ήταν η πραγματικά αρχηγική εμφάνιση, παρέα με την ατάκα, ” μην ανησυχείτε, θα κάνουμε αυτό που πρέπει…”. Ήταν σαν να εξασφάλιζε τα νώτα του πριν την επίσκεψη ( sic ), όπως ονομάστηκε από τα έγκυρα sites.

Δεν ήταν καθόλου επίσκεψη. Ήταν καθαρή μπούκα στο υποτιθέμενο άβατο, όπως το έχει χαρακτηρίσει ο in Matias we trust. Που δεν καταλαβαίνω πόσοι κάνουν trust και πόσοι δεν κάνουν. Όπως δεν καταλαβαίνω το γιατί τονίζεται τόσο πολύ αυτό το trust από τους ρεπόρτερ κυρίως. Λέτε νάχουμε παλιές καταστάσεις, τότε που εκτός από την διοικητική σχέση των υπαλλήλων, είχαν αναπτύξει και παράπλευρες σχέσεις με τα μέσα ενημέρωσης; Θα φανεί λίαν συντόμως από τον τόνο της κριτικής.

Στη μπούκα λοιπόν αυτή, οι στόχοι ήταν ο Αλμέιδα και ο Πινέδα. Κι ήταν ένα πολύ λογικό ξεκαθάρισμα, που το περιμέναμε. Πρώτον γιατί μας είχε ζαλίσει τ’ αρχίδια ο κοντός κι ο manager του τόσο καιρό και δεύτερον διότι ο προπονητής είχε αρχίσει και συμπεριφερόταν σαν νάναι αυτός ο ιδιοκτήτης. Η μαλακή λοιπόν δράση με τον κόσμο, έγινε μια ήσυχη βουή προς τον trust, τον οποίον στήριξε ( καταλαβαίνετε ) και τον ονόμασε ξανά μαέστρο, που όμως είναι υπεύθυνος και για τα καλά και για τα σκατά που βλέπουμε, και φυσικά μια άγρια επίπληξη προς τον κοντό : Φέρε 14 και ουστ. Βάζοντας αυστηρά επαγγελματικά όρια στο άβατον.

Και πραγματικά τον παίρνει τον Μάριο να κάνει αυτές τις κινήσεις. Είναι πολύ νεότερος από τον Μελισσανίδη και θέλει να πετύχει. Ο Μελισσανίδης το είχε χάσει με τις αγκαλιές και τα φιλιά και τις τσάρκες με το “Βέρα”. Βάλτε και λίγο την ηλικία, βάλτε και στην συναισθηματική φόρτιση λόγω των stends, βάλτε κι ότι ποτέ δεν διοίκησε κανονικά εταιρεία, κι ο Αλμέιδα τον καβάλησε. Τώρα όμως τα πράματα δεν είναι έτσι. Ο καθένας είναι προ των ευθυνών του, και φυσικά με πιθανή πρόκριση το πρόστιμο χαρίζεται. Μαστίγιο και καρότο λέγεται αυτό.

Φυσικά μια πρόκριση απέναντι σε ένα καφενείο, δεν είναι τρομερά δύσκολη υπόθεση. Το δύσκολο είναι η είσοδος στον όμιλο μετά, όπως και το παιχνίδι με τον ΟΦΗ. Εκεί που θα πρέπει ο ψυχάκιας να κάνει rotation και να χρησιμοποιήσει όλο το ρόστερ του. Ένα ρόστερ το οποίο είναι γερασμένο πλέον και θέλει άλλη διαχείριση από τον φαν της έντασης. Κι ένα ρόστερ που μοιάζει διχασμένο, για να το πω ευγενικά. Και το λέω έτσι, διότι κι εγώ θέλω η ΑΕΚ να μπει στον όμιλο κι ο Μάριος να κονομήσει. Όμως φοβάμαι, εδώ και πολύ καιρό, ότι η ιστορία του Αλμέιδα σαν προπονητής επαναλαμβάνεται σαν φάρσα.

Αυτήν την στιγμή, Ζήτω η Ένωσις.