…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Με την ίδια ενδεκάδα της Τετάρτης μπήκε στο γήπεδο η ομάδα και με την οδηγία αυτήν την φορά να ακολουθεί τον Κωσταντέλια ο Σιμάνσκι. Φυσικά και οι εντολές για την πίεση, υποθέτω θα ήταν οι ίδιες.

Το κακό ήταν ότι φάγαμε ένα γκολ από την Τούμπα. Γκολάρα ήταν, δεν μπορώ να πω, αλλά ακόμα δεν είχε παιχτεί παιχνίδι. Που άρχισε να παίζεται μετά. Παρά τον αιφνιδιασμό που πάθαμε, πήραμε τα ηνία του αγώνα και κυρίως ξεδιπλώσαμε τις τεχνικές, ατομικές αλλά και τις ομαδικές αρετές που έχουμε σαν ομάδα. Και πράγματι, μετά από μία χαμένη ευκαιρία, ισοφαρίσαμε κι εμείς με μια γκολάρα του Πινέδα, μετά από έξοχο κατέβασμα της μπάλας.

Κι έβλεπες πλέον για κανά μισάωρο, μόνο την ΑΕΚ μέσα στο γήπεδο. Η οποία περιόρισε τον αντίπαλο σε ρυθμό αλλά και σε εδάφη. Με κίνηση σε κενούς χώρους – όσους υπήρχαν -, με τρέξιμο παντού και με τρελό μαρκάρισμα. Το αποτέλεσμα ήταν κάποια κατοχή μπάλας σε τρομερά επίπεδα αλλά και τέσσερις τελικές που σώθηκαν από τον αντίπαλο τέρμα. Σε όλη αυτήν την προσπάθεια πρέπει να σταθούμε στον Αραούχο, που δικαίωσε τον Αλμέιδα.

Στο υπόλοιπο διάστημα, ο ΠΑΟΚ ισορρόπησε τον αγώνα και φυσικά απείλησε κι αυτός αλλά φώναξε παρών ο Αθανασιάδης. Το παιχνίδι πήγε πάνω κάτω και στην ουσία έφτασε σε αλληλοεξουδετέρωση. Πέσανε και κάποιες κάρτες σε σκληρά προσωπικά μαρκαρίσματα, αλλά τίποτα που θα μπορούσες να πεις για την διαιτησία. Να πεις για τον Κωσταντέλια, ίσως αλλά δεν είδα καλά ποιοι άλλοι ήταν πίσω του.

Το σίγουρο είναι ότι θα μπορούσαμε να είχαμε προηγηθεί, αλλά η τελική προσπάθεια δεν ήταν σίγουρη. Όμως το να κόβεις τον αέρα στον ΠΑΟΚ, στην Τούμπα, κι ενώ χάνεις, είναι ενδεικτικό της ομάδας μας και της διάθεσης της. Που σίγουρα μας έπεισε με αυτήν την απόδοση, ότι μπήκε για να κερδίσει. Και θα έλεγα ότι απειλήσαμε με στρωτό ποδόσφαιρο, ενώ ο αντίπαλος φάνηκε πιο πολύ να απειλεί με στατικές φάσεις. Επίσης σίγουρο είναι ότι είδαμε πολύ καλό ημιχρόνιο με ρυθμό, θέαμα και δύναμη στις μονομαχίες.

Το δεύτερο μέρος ήταν διαφορετικό. Η ΑΕΚ ήταν εμφανέστατα κουρασμένη και δεν μπορούσε να καθίσει ψηλά. Όχι μόνο για να πρεσάρει στην άμυνα του αντιπάλου, αλλά ούτε και να κρατήσει την μπάλα. Αναγκαστικά κλείστηκε και πήγε σε παθητικό παιχνίδι. Αν λοιπόν έψαχνες για κάποιο θέαμα, θα το εύρισκες από την μεριά του ΠΑΟΚ, που προσπάθησε πολύ και κυρίως με στατικές φάσεις, όπως ξαναέγραψα.

Σε αυτό το διάστημα, φάνηκε το υπερφίαλο του Αλμέιδα. Κυρίως στην κούραση του Αραούχο, του Ελίασον και βασικά του Πινέδα. Και τα περίμενε όλα από την τύχη. Και πήρε μπόλικα, αφού ούτε γκολ φάγαμε και κόντρα στη λογική που βλέπαμε, προηγηθήκαμε με τον Βίντα. Είχε βέβαια εν τω μεταξύ κάνει δυό αλλαγές, αλλά εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς έφτιαχνε στο μυαλό του. Διότι όσο η ομάδα ήταν κουρασμένη, αλλά κι όσο ο ΠΑΟΚ άφηνε χώρους και διαδρόμους, άδειαζε κι άλλων παικτών το ενεργειακό απόθεμα. Χωρίς να βάζει τον Γκαρσία έγκαιρα, άντε και τον Πόνσε, που θα μπορούσαν να κρατήσουν πίσω τους αντιπάλους.

Τα λάθη λοιπόν του Αλμέιδα, παρέα με το λάθος του Κάλενς ( παιδικό ) μαζί με τον Αθανασιάδη, φέρανε την ισοφάριση του νηπιαγωγείου. Κι άφησαν μόνο τον Βίντα – που φυσικά ήταν σήμερα ο αρχηγός αλλά και ο καλύτερος τελικά – να προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα, τον ρυθμό αλλά και την εύθραυστη ψυχολογία των συμπαικτών του. Ήταν αδύνατον να καλύψει και τις μαλακίες του προπονητή.

Ο αντίπαλος γιγαντώθηκε ψυχολογικά μετά την ισοφάριση και με άλλο ένα παιδικό γκολ από μακρινό σουτ, πήρε τελικά τη νίκη. Ανέλπιστα όπως είχε πάει το παιχνίδι αλλά καθόλου άδικα με βάση αυτά που είδαμε ζωντανά ή από την στατιστική. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια για μια ΑΕΚ πολλή κακή στο δεύτερο ημιχρόνιο, η οποία μπορεί να έχει πολλά παράπονα από τον Γερμανό διαιτητή σε σχέση με τον πειθαρχικό έλεγχο, αλλά δεν δικαιούται να μιλάει για ποδόσφαιρο. Διότι στο δεύτερο μέρος έπαιξε ξυλίκι και φυσικά έβαλε σε κίνδυνο και τον τίτλο.

Υγ1. Καιρό είχα να δω προπονητή μας να παίζει ξύλο. Ό,τι και να έγινε – είμαι σίγουρος ότι άκουσε πολλά – δεν δικαιώνεται.

Υγ2. Αυτό με τον Λιούμπισιτς εκτός από εμμονικό, είναι και δολοφονικό για όλη την ομάδα.

Το πίστευες όταν έμπαινες στο γήπεδο ή όταν καθόσουν στην τηλεόραση; Μίλα καθαρά, μίλα ειλικρινά, τώρα μιλάς στον εαυτό σου. Τώρα κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Πες τι πίστευες και τι είδες. Υπολογισμούς δεν έκανες πώς να την βγάλεις πιο αναίμακτα και λοιπά άλλα..

Μπορεί να φλερτάριζες με τη νίκη. Όμως πώς πίστευες ότι θα έρθει αυτή; Δύσκολα, κλειστά με μισό μηδέν. Δεν ήσουν πλημμυρισμένος με την κιτρινόμαυρη ηττοπάθεια; Ήσουν. ΗΜΑΣΤΑΝ.

Η ΑΕΚ λοιπόν, μπήκε με μια ενδεκάδα την οποίαν την αμφισβήτησαν σχεδόν όλοι. Κύρια με την χρησιμοποίηση του Αραούχο και την εκτόπιση του Πινέδα στα αριστερά. Τα υπόλοιπα δεν μπορούμε να πούμε ότι στήθηκαν λάθος. Ούτε η αντιμετώπιση του Ιωαννίδη – στα χαφ τον κυνήγαγε ο Σιμάνσκι -, μπροστά έπεφτε σε εναλλάξ καλύψεις τα δυό σέντερ μπακ μας. Ούτε η αντιμετώπιση του Μπακασέτα.

Τι είδαμε….Μια ομαδάρα, μια λαίλαπα, μια κιτρινόμαυρη φωτιά. Ένα δικέφαλο αετό, που ξεπουπούλιασε ένα λαγό. Μια ομάδα χάρμα ειδέσθαι. Σε τι κομμάτι του παιχνιδιού; Θες επιθετική ανάπτυξη; Θες αμυντική λειτουργία; Θες αντεπίθεση; Θες από τον άξονα; Θες από τα πλάγια; Τι ακριβώς ήθελες να δεις; Ό,τι ήθελε να δει ο καθένας το είδε σήμερα.

Είδε ένα βαριετέ. Ένα ποδοσφαιρικό σόου. Ένα μάθημα για το πώς είναι οι ομαδάρες στην Ελλάδα. Που δεν έχουν αντίπαλο. Και να σου πω και τον χειρότερο παίκτης της ΑΕΚ σήμερα; Ήταν με διαφορά ο Αθανασιάδης, που δεν τον κάλεσαν στο παιχνίδι. Τον είχαν απλώς να απομακρύνει τη μπάλα ή να βαράει κάτι βολέ.

Ναι αδέρφια. Δεν ήταν σήμερα η ΑΕΚ απλή ομαδάρα. Ήταν υπερηχητική σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου. Επικράτησε παντού, κάλυψε αμέτρητα χιλιόμετρα, και κατάπιε τον αντίπαλο. Στα πάντα. Όπου θέλεις. Στην άμυνα της, στο κέντρο, στην επίθεση της !. Τόσο σε ομαδικές προσπάθειες, όσο και σε ατομικές, που σίγουρα αυτές χαρίζουν νίκες στα ντέρμπυ.

Η ΑΕΚ σήμερα δεν είχε ούτε έναν παίκτη που να υστέρησε. Δεν μπορείς να βρεις σήμερα άτολμο ή κάποιον που δεν κατέθεσε όλη την ενέργεια ή την ψυχή του σε αυτήν την σαρωτική νίκη, που τελικά δεν έγινε συντριβή για τον αντίπαλο, λόγω δοκαριών ή ελαφρής επιπολαιότητας στην τελική προσπάθεια. Τι να πούμε για το τετ α τετ του Πινέδα ή το διπλό δοκάρι στην ίδια φάση; Τίποτα. Απλά μιλάς ότι ήρθε 3-0 αντί για 6-0, χωρίς υπερβολή.

Όμως είμαι υποχρεωμένος να ξεχωρίσω κάποιους : Τον Ελίασον και τον Κάλενς. Τον Πινέδα, που έκανε όποτε ήθελε γιογιό όλον τον αντίπαλο. Ξαναλέω, είναι υποχρεωτικό αυτό. Διότι τι να πεις για το κεντρικό αμυντικό δίδυμο στα χαφ, τι να πεις για τον Χατζησαφί, τι για τον Πόνσε. Για όλους που κατάπιαν όλους τους αντιπάλους τους, προσωπικά αλλά και ομαδικά. Όταν σε κάποια πεντάλεπτα, έπεφτε ξύλο της αρκούδας και τράκα που θύμιζαν μονομάχους. Μήπως μπορείς να πεις για τον Πόνσε και το τέλειο πλασάρισμα;

Μην το ψάχνετε. Ήταν τα πάντα σήμερα σε μια τελειότητα. Σήμερα ήταν το καλύτερο παιχνίδι μας για φέτος, σε διάρκεια και σε αποτελεσματικότητα. 95 λεπτά η ΑΕΚ πείναγε και έτρωγε. Δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης είτε σε πνευματικό, είτε σε ψυχολογικό, είτε σε αθλητικό επίπεδο. Κι έστειλε ένα πολύ σοβαρό μήνυμα σε όλους τους αντιπάλους της, που σκόνταψαν κιόλας βαθμολογικά. Διευκολύνοντας κι αυτοί με την σειρά τους, την πορεία μας για το πρωτάθλημα. Εν μέσω Κούγια, κι εν μέσω εγκληματικής οργάνωσης, που γελάμε γενικώς. Όταν συλλαμβάνονται πολλοί, δεν βγάζεις κι εύκολα άκρη….Εδώ 86, για τον Μιχάλη, 165.

Όμως εδώ δίνουμε τα συγχαρητήρια μας. Στον Αλμέιδα και στους παίκτες μας. Που διέλυσαν τον αντίπαλο και όλη την προπαγάνδα των μέσων του χάπια και της αδερφάρας. Διότι μόνο λόγω προπαγάνδας, αμφισβητείται η ΑΕΚ. Που θα έπρεπε να παίζει αυτά τα παιχνίδια με έξι βαθμούς διαφορά, εννοώ τις γκέλες με Σέρρες, Κηφισιά, Αγρίνιο, και να διαλέγει ποιος θα βγει τέταρτος. Διότι αυτό κάνουν τα αφεντικά.

Υγ. Κρίμα που δεν δόθηκε το πέναλτυ που ζήτησε ο Τερίμ ( θεωρώ ότι ήταν βάσει var, όχι ποδοσφαιρικά ). Χάσαμε την ευκαιρία της οριστικής ισοπέδωσης των δολοφόνων, των φασιστών και της πιο πούστικης ομάδας από καταβολής ποδοσφαίρου.

Με ένα μίνι, αναγκαστικό θα έλεγα, rotation κατέβηκε η ΑΕΚ στο παιχνίδι, που ήταν μονόδρομος. Μια ΑΕΚ καλή θα έλεγα, αλλά ελαφρώς πιεσμένη και βιαστική. Λογικό κι αυτό.

Είδαμε ένα εκπληκτικό πρώτο ημιχρόνιο. Με πολύ τρέξιμο και πολύ πρεσάρισμα από την μεριά μας, και με υψηλή ένταση διάθεσης. Γίνανε μπόλικες πλαγιοκοπήσεις κι αρκετές τελικές. Για να είμαι δίκαιος, θα πω εκατέρωθεν. Αυτές ανάδειξαν σαν κορυφαίους τους δυό τερματοφύλακες. Τελικά ο Άρης προηγήθηκε, παρά την τρομερή εκτίναξη του Αθανασιάδη, με υπόδειξη var. Δεν μπορώ να πάρω θέση.

Θέση όμως έχω στην χρησιμοποίηση των Σιμάνσκι και Γιόνσον για άλλη μιά φορά. Δεν θέλει να το καταλάβει ο Αλμέιδα με τίποτα. Δεν πειράζει, υπάρχει περιθώριο διορθώματος αφού ο Πολωνός πήρε κίτρινη κάρτα, κι άρα μάλλον η κίνηση θάναι φορσέ.

Αν φύγω όμως από αυτήν την λεπτομέρεια, θα πρέπει να πω ότι η ΑΕΚ ήταν καλή. Μπορεί να μην ήταν τόσο πολύ σφιχτή, όμως επέβαλε τον ρυθμό της, έφτασε πολλές φορές με άνεση στην περιοχή του Άρη, κι έκανε αρκετές τελικές, που όμως δεν της έδωσαν κάποιο γκολ. Δεν έχω κάποιο παράπονο από την προσπάθεια των παιχτών, παρά μόνο από κάποια βιασύνη ίσως στην τελική πάσα. Μετά τον Αθανασιάδη, ήταν τρομερός ο Άμραμπαντ, που διέλυσε όλη την εκείνη την πλευρά του αντιπάλου, όπως κι ο Καλενς. Δυστυχώς όμως, φτάσαμε στο σημείο που ακόμα και σήμερα, θα φτύσουμε αίμα, ό,τι και να γίνει τελικά.

Και το φτύσαμε το αίμα, όπως και να το κάνεις. Διότι έβλεπες μια ΑΕΚ σούπερ, μια ΑΕΚ καταιγιστική, μια ΑΕΚ που είχε εξαφανίσει τον αντίπαλο από το γήπεδο, και δεν μπορούσε να βάλει γκολ. Άλλα χάνονταν κι άλλα τα έβγαζε αυτός ο απίθανος τέρμας του Άρη. Κι ο χρόνος να περνάει….

Νάμουν κι εγώ βιαστικός; Μπορεί νάμουνα κι εγώ. Και λόγω του άγχους, να μην μπορώ να χαρώ το παιχνίδι. Ποιό παιχνίδι; Μα ίσως το καλύτερο που είδα φέτος από την ομάδα μας, στο δεύτερο ημιχρόνιο κυρίως, μετά το ματς με την Μπράιτον. Τι να πρωτοπείς για σήμερα; 27 τελικές, πλήρης κυριαρχία στο κέντρο, ακούραστη πλαγιοκόπηση, ανελέητο σφυροκόπημα. Δεν μιλάμε για μπαλάρα.

Μιλάμε για ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο πραγματικά. Να θυμηθώ μία μόλις τελική του Άρη, κι αυτή από μια λάθος κεφαλιά – γύρισμα του Χατζησαφί; Δεν θυμάμαι τον Άρη να περνάει καν το κέντρο. Τέτοια ήταν η πίεση της ομάδας μας, στον χώρο του κέντρου αλλά και στην περιοχή του αντιπάλου. Δηλαδή είχα φτάσει στο σημείο να βλέπω την ΑΕΚ να παίζει εναντίον του αντίπαλου τέρμα σήμερα και να σώζει τα πάντα. Θες κοντινά; Θες μακρινά σουτ; Ό,τι θες ρε φίλε.

Σε αυτήν την τρομερή διάθεση κι απόδοση, φυσικά παίξανε ρόλο και οι αλλαγές του Αλμέιδα. Που ρίσκαρε κι αυτός. Κύρια με την δεύτερη κάρτα στον Σιμάνσκι, που δεν χρειαζόταν από την αρχή του δεύτερου μέρους. Με την καθυστερημένη είσοδο του Λιούμπισιτς στην θέση του καραάστοχου σήμερα, Τσούμπερ. Αφού όμως την γλύτωσε, τελικά ήρθε η δικαίωση και μπορούμε να ξαναδούμε το παιχνίδι πιο ήρεμα, μπας και το χαρούμε.

Και μπας και το χαρεί κι ο κορυφαίος σήμερα, Άμραμπαντ, που δικαιώθηκε κι αυτός αφού εκείνος ήταν που νίκησε τελικά τον αντίπαλο τέρμα κι έλυσε τον γρίφο. Ναι, ο μαροκινός ήταν με τεράστια διαφορά ο κορυφαίος κι εύχομαι να μην έχει κάποια ζημιά εν όψει της συνέχειας. Όπως και να το κάνεις, μαζί με τον Βίντα είναι οι προσωπικότητες της ομάδας.

Συγχαρητήρια λοιπόν για το αποτέλεσμα και κυρίως για την απόδοση ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, αν και δεν θα έπρεπε να βλέπουμε αυτά τα πράματα. Θα έπρεπε να είμαστε ελαφρώς πιο ήρεμοι…

Υγ1. Δεν είδα πουθενά τον Άρη να δίνει το παιχνίδι.

Υγ2. Δεν θα κατηγορήσω τον διαιτητή. Έτσι όπως τον είδα, τον κόβω απλά άπειρο. Ήθελε απλά να συμβιβάσει τις καταστάσεις…

Ένα γήπεδο σήμερα, να το πιείς στο ποτήρι. Με κόσμο, με παλμό, με τραγούδι, αλλά και με ιστορία. Ήταν απίστευτες οι στιγμές, που κατέβηκε όλη η ιστορία μας – οι πυλώνες δηλαδή – σε αεροπανώ. Συγκίνηση ρε φίλε, όπως και να το κάνεις !!!

Και εκεί μέσα, έγινε και το πρώτο παιχνίδι της τριπλής μονόδρομης υποχρέωσης μας : Για τρεις νίκες. Όταν βλέπεις σωστά την φάση, τελειώνεις τον Άρη και πας για τελικό με την αλογοτροφή, που ξαναλέω δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίξει με οκτώ αμυντικούς. Μετά, δεν νομίζω να υπάρχει κάποιο θέμα. Έχουμε όμως καιρό, αλλά τα γράφω τώρα διότι η κιτρινόμαυρη ηττοπάθεια, ήταν εμφανής στην εξέδρα : Εντάξει και με ισοπαλία με την Αλαφούζα, καλά είμαστε.

Άσχετα όμως με αυτά, σήμερα είδαμε μια εκπληκτική εμφάνιση της ομάδας μας. Ίσως την πληρέστερη μέχρι τώρα, με βάση το όνομα του αντιπάλου. Αν εξαιρέσω μία εξαιρετική απόκρουση του Αθανασιάδη στο πρώτο μέρος, είδα τον Άρη που δεν μπορούσε να ξεμυτίσει από τον χώρο ευθύνης του. Είδα την ΑΕΚ να μπαίνει πολλή αποφασισμένη, να σημειώνει δυό γκολ και να κλειδώνει το παιχνίδι, χωρίς να θέλει να ξεφτυλίσει τον αντίπαλο εν όψει της επόμενης Κυριακής.

Αυτό έγινε με πολλή καλή μπάλα. Τρομερό πρεσάρισμα σε όλους τους χώρους, είτε επιθετικά, είτε αμυντικά, και με σπουδαίους συνδυασμούς. Τρεις ήταν οι πυλώνες : Ο Γιόνσον, ο Πινέδα κι ο Ελίασον. Δεν είδα κάποιον να υστερεί, αλλά αυτοί ξεχώρισαν. Όπως κι ο Πόνσε, με τα δύο γκολ του. Οι πάντες έκαναν την δουλειά τους, αλλά σήμερα είχαμε και ατομική όπως και ομαδική λειτουργία.

Από παντού. Από τα άκρα, από τον άξονα, από όπου θέλεις. Ήταν μια ΑΕΚ καταιγιστική αλλά κυρίως ορθολογική. Στην διαχείριση κυρίως του ρυθμού και στα ανεβοκατεβάσματα της μπάλας σε σχέση με τον χώρο και την απαίτηση της νίκης. Ήταν μια πλήρης ομάδα, που δεν άφησε καμία αμφισβήτηση. Δεν θυμάμαι πιο εύκολο παιχνίδι σήμερα – φυσικά μπορεί κι ο Άρης να μην ήθελε να κοντράρει- και πιο ξεκούραστη νίκη. Αυτά θα απαντηθούν την επόμενη Κυριακή.

Και δεν μπορεί να έχουμε κάποια άλλη γκρίνια, εκτός από τις αλλαγές του Αλμέιδα. Λέμε τώρα… Δεν προσέφεραν τίποτα και φυσικά δεν είδα αλλαγές για να προετοιμαστούν κάποιοι να είναι ετοιμοπόλεμοι. Ας πούμε ο Γαλανόπουλος ή ο Φερνάντες. Ή ο Σιντιμπέ. Ή ο Πήλιος. Βλέπω αυτά που έγραψα μεσοβδόμαδα. Δεν γίνεται κάποια λογική διαχείριση. Αυτή αρχίζει με ντόπες όταν κάποιος δεν μπορεί να παίξει. Αλλά δεν θα το συνεχίσω αφού ενότητα θέλουμε τώρα κι όχι υψηλή ανάλυση. Αλλά ρε φίλε, είσαι περίπου στο εβδομήντα κι έρχεται ο Γιόνσον να πει ότι έχει ενοχλήσεις. Τι πλακώνεις τα ψυκτικά; Βγάλτον έξω. Πρέπει να πάθει θλάση; Και δεν θα ασχοληθώ με την φάση του Ρότα. Μια αλλαγή ανάγκης δεν κρατάς;

Όμως είμαστε χαρούμενοι με όσα είδαμε. Γήπεδο και ομάδα. Καλή απόδοση. Καλό στήσιμο και τέλεια ανταπόκριση στις συνθήκες του αγώνα. Και μια καθαρή και δίκαια νίκη. Με σχεδόν όλους τους παίκτες σε ψηλή συμμετοχή, με καλή απόδοση. Αφεντικό η ΑΕΚ από την αρχή μέχρι το τέλος. Και πρωτιά στην βαθμολογία, παρότι έχουμε αγώνα περισσότερο. Δεν μας πειράζει. Στους άλλους είναι η πίεση, κι αυτήν την πίεση θέλουμε να στέλνουμε γενικώς. Ότι είμαστε δίκαια πρώτοι κι ότι η διαδικασία, όταν ολοκληρωθεί, εκεί θα μας βρει ξανά.

Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν και οι νέοι. Ο Αλμέιδα μου θυμίζει σε πάρα πολλά τον αείμνηστο Φάντροκ. Αυτόν που έβαλε τις βάσεις για την υπερομάδα που θαυμάσαμε το 76 στην Ευρώπη και την ομάδα που κατέκτησε μετά το νταμπλ και το πρωτάθλημα επί Τσαϊκόφσκι. Ο Φάντροκ δεν μπόρεσε να κατακτήσει τίτλο, όμως η ομάδα ήταν τρομερή.

Ποιο ήταν το τρομερό; Κυρίως η φυσική της κατάσταση. Την ώρα που όλες οι ελληνικές ομάδες ήταν αγύμναστες και παίζανε στατικό ποδόσφαιρο. Φυσικά λόγω της φυσικής κατάστασης, δίδαξε το τότε φουλ μπακ αλλά και το τεχνητό off side. Επαναστάσεις ήταν αυτά στα μάτια μας, κυρίως των ακόμα παλιότερων, που βλέπανε μπάλα με κυρίαρχο στοιχείο τον σέντερ χαφ, που ήταν κάτι σαν εξάρι και λίμπερο.

Ο Φάντροκ μας έφερε στοιχεία από το ολλανδικό ποδόσφαιρο, δηλαδή τον Άγιαξ που αυτός στην ουσία ήταν η εθνική ομάδα. Χονδρικά μας έφερε το λεγόμενο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, που όμως δεν ανταμείφθηκε με τίτλο όπως ξαναείπα. Ανταμείφθηκε με το θέαμα για τα μάτια μας, με πολύ καλά αποδυτήρια, με κάποιες τριάρες και τεσσάρες σε μικρές ομάδες και φυσικά με την σούπερ πορεία στην Ευρώπη. Ήταν λίγα αυτά; Σε καμία περίπτωση. Όμως θέλαμε τίτλο κι εδώ. Ήταν δεύτερη αγωνιστική το 77 στο τηγάνι, όπου χάσαμε κι ο Φάντροκ απελύθη. Κίνηση που δίχασε τον κόσμο. Όμως ήρθε κανονικός προπονητής κι έφυγε ο ΓΥΜΝΑΣΤΗΣ Φάντροκ. Ο Τσικ, που ήρθε, συντήρησε την φυσική κατάσταση και δίδαξε τακτική, πράμα άγνωστο στην ομάδα.

Ερχόμαστε λοιπόν στο πέρσι. Έρχεται ο Αλμέιδα και φέρνει την επανάσταση με τα επιθετικά πρεσαρίσματα και το φουλάρισμα του ρυθμού. Τους πιάνει σχεδόν όλους στον ύπνο. Λέμε τώρα…Πάντως φέρνει κάποια αλλαγή κι ένα νέο αέρα στην ομάδα, καθώς και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πού καταλήγει; Τέλος Ιανουαρίου, νάναι 11 βαθμούς πίσω από τον Γιοβάνοβιτς. Μετά μπαίνει στην διεκδίκηση του τίτλου, επειδή φυσικά κάνει σερί νίκες αλλά κυρίως επειδή ο Σέρβος μαλακίζεται με μικρούς κατά τεκμήριο αντιπάλους.

Και φτάνουμε στα μπαράζ. Ο Γιοβάνοβιτς γκελάρει με τον Βόλο, εμείς κάνουμε μια νορμάλ πορεία και φτάνουμε 3 αγωνιστικές πριν το τέλος : Αεκ – Οσφπ και Παο – Παοκ κι εμείς ένα πόντο πίσω. Έρχονται δυό ισοπαλίες. Πάλι δεύτεροι λοιπόν. Ο τίτλος καθάρισε την επόμενη αγωνιστική με το διπλό μας στο Χαριλάου και τον άσσο του Οσφπ στο τηγάνι. Κοινώς πρωτάθλημα πήραμε λόγω Οσφπ κι επειδή ο Μελισσανίδης ανέτρεψε κάποιες ισορροπίες, κι όχι μόνο εκεί. Μπορούμε να θυμηθούμε κι άλλα, όπως τη Νίκαια ή το Περιστέρι.

Ακριβώς τα ίδια έχουμε και φέτος. Δέκα ( 10 ) αυτοκτονίες σε παιχνίδια που προηγηθήκαμε. Γιατί; Διότι η ομάδα έχασε δυό παίκτες από μπροστά ( Αραούχο, Γκαρσία ή Γκατσίνοβιτς ), αλλά κυρίως διότι δεν υπάρχει δούλεμα σε τακτική από τον Αλμέιδα. Ούτε αμυντικά, ούτε επιθετικά. Στηρίζεται στην ποιότητα του ρόστερ και σε όση ενέργεια έχει. Μόλις αυτή στερέψει, πάμε στο ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Για τις δε αλλαγές του, δεν χρειάζονται να πούμε και πολλά. Ας πούμε μόνο ότι καθυστερεί να τις κάνει. Δηλαδή δεν αντιλαμβάνεται τι θέλει να κάνει ο αντίπαλος προπονητής γρήγορα. Δεν θα μιλήσω τώρα για άλλα εγκλήματα με προσωπικές αντιπάθειες σε παίκτες και πλήρη υποτίμηση και απαξίωση τους. Αυτά θα τα πούμε αργότερα, είτε πάρουμε, είτε χάσουμε τον τίτλο.

Ας τα δούμε λοιπόν αυτά με καθαρά μάτια κι ας ξεφύγουμε από τις μαλακίες που διαβάζουμε για τον προφήτη, τον φιλόσοφο και τα λοιπά. Ή προπονητής είσαι ή φιλόσοφος. Η μπάλα έχει φυσικά ανάγκη την ενέργεια και την καλή εκγύμναση, αλλά δεν είναι στίβος. Έχει και άμυνα κι επίθεση. Έχει πολλή τακτική. Κι έχει διαχείριση ανθρώπων ( όλες οι εταιρείες ) αλλά και διαχείριση εργομετρικών εξετάσεων καθώς και χρονικών διαστημάτων.

Φυσικά αισιοδοξώ κι εγώ για φέτος. Δεν βλέπω κάτι να με φοβίζει, πιο πολύ από τη μαλακία που δέρνει τον Αλμέιδα. Μάλλον όχι την μαλακία. Την άγνοια του. Διότι απλά στα μάτια μου είναι ένας Φάντροκ. Όπως κι εκείνος, έχει την αφέλεια του δήθεν καλύτερα γυμνασμένου. Κι εξαντλεί το μπολ της ενέργειας ενώ υπάρχει ακόμα ένα μισάωρο. Δεν είναι θέμα ότι αυτό είναι το στυλ του. Εδώ μιλάμε ότι δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί ένα ατού του ενώ οι αντίπαλοι του, που είναι προπονητές, απλά περιμένουν τρέχοντας λιγότερο.

Για μένα ο τελικός είναι με τον Παο στο γήπεδο μας, με δεδομένο ότι θα έχουμε δυό νίκες με τον Άρη ( υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι που αμφιβάλουν γι’ αυτό πλέον ). Αν κάνουμε τρεις νίκες, θεωρώ ότι θα πετύχουμε αντιπάλους μπερδεμένους στην Ευρώπη και σχετικά κουρασμένους σαν φυσική κατάσταση αλλά και πνευματικά : Έλα μωρέ τώρα που θα ασχοληθούμε με το κατσαρόλι. Έχοντας σκοτώσει τον Παο στη Φιλαδέλφεια, που να σημειώσω εδώ ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίξει με 8 αμυντικούς μέσα στην περιοχή του. Και να ψάξει μία αντεπίθεση χωρίς να την έχει κι ανάγκη , αφού κι αυτός μετά θα περιμένει τους Ευρωπαίους όπως τους σχεδιάζουμε κι εμείς. Αν μάλιστα περάσει αλώβητος από εμάς, ίσα που όλοι οι αντίπαλοι του θα του εύχονται το νταμπλ για ευνόητους λόγους.

Υγ. Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί γιατί δεν πήρε τελικά τίτλο ο Φάντροκ. Να απαντήσω. Διότι κανείς τότε δεν χρησιμοποιούσε το ποδόσφαιρο για άλλες business.

Να ξεκινήσουμε με τα απλά, τα δικά μου : Σήμερα αγχώθηκα, ταλαιπωρήθηκα και στενοχωρήθηκα. Και δεν είμαι πλέον σε τέτοια φάση. Ή μάλλον δεν θέλω να είμαι.

Είδα λοιπόν, μια ομάδα, που σύμφωνα με τους ηλίθιους που κάνουν ρεπορτάζ της ΑΕΚ, ήταν προετοιμασμένη για τα μπαράζ. Δεν έχω δει τίποτα τέτοιο. Ούτε σε κανονική ενδεκάδα που μπαίνει στο παιχνίδι, ούτε και στα διορθώματα με τις αλλαγές. Αντιθέτως έβλεπα τον Αλμειδα να κοιτάει τον πάγκο του και να λυπάται με τις αλλαγές που πρέπει να κάνει.

Τρέχει κάτι; Όχι , δεν τρέχει. Είναι θέμα καλοκαιριού πλέον. Δεν διορθώνεται κάτι τώρα. Ούτε μπορεί να διορθώσει ο Αλμέιδα τη νοοτροπία του. Τους έκαψε όλους σε εξήντα λεπτά. Όταν προηγήθηκε η ΑΕΚ με δύο γκολ διαφορά. Στο γήπεδο της. Και δεν κέρδισε. Αν αυτό δεν είναι προπονητικό έγκλημα διαχείρισης, τότε εγώ καλύτερα να χορέψω μάμπο.

Και μιλάμε για παιχνίδι, που είχε πολλούς καλούς παίκτες η ΑΕΚ σήμερα : Τον κορυφαίο Άμραμπαντ, τον σπουδαίο Σιμάνσκι, τον απίστευτο Βίντα, τον λογικό Μουκουντί, τον ακούραστο Ελίασον, και τον καταπληκτικό Πινέδα. Και δεν μπορούμε να πούμε και τίποτε ακραία αρνητικό για τους υπόλοιπους. Οπότε καταλήγω ότι το παιχνίδι το έχασε ξανά ο προπονητής. Ο οποίος δεν κατάλαβε γιατί πήγε μούρη με μούρη με τον Λουτσέσκου. Άρχισε κι αυτός να πουλάει Αεκοφροσύνη; Δεν την χρειάζομαι εγώ.

Στο παιχνίδι, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για σοβαρή ΑΕΚ. Είχε τρεξίματα μεν αλλά πιο πολύ μου φάνηκαν ότι ήταν να περιορίσουν τον αντίπαλο. Δεν μπόρεσε να παίξει παιχνίδι κατοχής, όχι διότι δεν το ήθελε, αλλά διότι απλά δεν μπορούσε. Το πρώτο γκολ μας ήταν από μια αντεπίθεση, ενώ πουθενά δεν είδαμε σφυροκόπημα επιθετικό ή λογική αμυντική αντιπαράθεση. Χωρίς όμως να ενοχλούμεθα κι ιδιαίτερα, αφού από ένα σημείο και μετά, ούτε κινδυνεύαμε κι ούτε μας ένοιαζε και κάτι άλλο εκτός από τη νίκη. Μας πότισαν με δηλητήριο….

Που θα ήταν γλυκό με το τυχαίο γκολ του Μαροκινού. Τι άλλο θες ρε Αλμέιδα; Είσαι στο γήπεδο σου και προηγείσαι με 2-0. Ούτε με δυό γκολ διαφορά δεν μπορείς να κρατήσεις σκορ; Πόσα θέλεις να έχεις βάλει; Και δεν είναι σημερινό το φαινόμενο. Άρα είναι χτισμένο γενικά. Κι είναι σοβαρό πρόβλημα σου, ασχέτως ρόστερ που έχεις. Διότι η ομάδα είναι εντελώς αδούλευτη τακτικά κι ειδικά σε αμυντική λειτουργία, όταν δεν έχει δυνάμεις για να πρεσάρει άλλο. Ήταν τραγικό αυτό που έβλεπα μπροστά μου, εκεί που κάθομαι : Να είναι ψόφιος ο Άμραμπαντ μετά από κάποια προσπάθεια του, κι ο Αλμέιδα να του φωνάζει να πάει να πρεσάρει….

Ήρθε λοιπόν το δεύτερο ημιχρόνιο, που η ΑΕΚ εξαφανίστηκε λόγω Λουτσέσκου. Που δεν πίστεψε ότι έχανε κι ούτε πίστεψε ότι θα χάσει. Το απέδειξε. Και πήρε την ταυτότητα του δικού μας, που πραγματικά δεν ήξερε πώς να αλλάξει τα πράματα. Όχι σε ανατροπή σκορ, σε απλή διαχείριση σκορ. Όλα τα άλλα είναι για βρούβες κι αν κάνουν καλό φρικασέ.

Χονδρικά. Η ΑΕΚ σαν ομάδα ήταν και σήμερα κατώτερη των περιστάσεων. Είναι σαν να βλέπω έναν ετοιμοθάνατο, που όλοι του δίνουν κουράγιο. Δημοσιογράφοι και γλύφτες. Ουδέποτε θα ξεχάσω τις φετινές γκέλες. Θα συνέλθει στα επόμενα παιχνίδια; Μπορεί και να συνέλθει αλλά πλέον έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου. Και δεν πηγαίνω πια στα παιχνίδια με σιγουριά ότι θα δω κάτι ωραίο. Όχι νίκες, αλλά ένα ωραίο παιχνίδι. Πηγαίνω και βλέπω μια αγχωμένη γκόμενα που έχει περίοδο αλλά θέλει να πηδηχτεί. Δεν θα πάρω….

Η ΑΕΚ κατέβηκε με μια ακατανόητη ενδεκάδα εφόσον ήθελε να πάρει το παιχνίδι. Παρ΄όλα αυτά, κατώρθωσε να προηγηθεί σχετικά γρήγορα και να δείξει ότι ήταν το αφεντικό του αγώνα. Πολλά χρόνια βλέπω αυτά τα παιχνίδια, δεν θυμάμαι άλλη φορά να έχω δει τόσο φοβισμένο αντίπαλο.

Στην ουσία η ομάδα μας έκανε ό,τι ήθελε στο γήπεδο. Ανεβοκατέβαζε τον ρυθμό κι είχε την ευκαιρία, αφού προηγήθηκε, να βρει κι άλλους χώρους για να κλειδώσει το παιχνίδι. Κύριος εκφραστής ήταν ο καταπληκτικός Ελίασον καθώς και το κέντρο, που δεν είχε πρόβλημα να κόβει και να επιτίθεται.

Είχαμε όμως και μία ατυχία. Πρώτον ότι ο Γκαρσία ήταν ανύπαρκτος απέναντι σε ένα μπακ επαρχιακής ομάδας της Ελλάδας και δεύτερον διότι μέσα στο παιχνίδι υπήρχε ο Μάνταλος. Θα ήταν με διαφορά οι χειρότεροι παίκτες της ομάδας, αν δεν έτρεχε να καλύψει το κενό τους ο Θεός του Μελισσανίδη, ο Μουκουντί. Δύο παιδικά λάθη σε φάσεις που δεν είχαν καμία δυσκολία, και να η ΑΕΚ να χάνει και να κυνηγάει.

Να τα βάλεις με τον παίκτη; Να τα βάλεις με τον προπονητή; Να μην ξέρεις με ποιον να τα βάλεις. Αλλά να ξέρεις ξανά ότι θα πρέπει να φτύσεις αίμα για να γυρίσεις ένα παιχνίδι που ήταν με το καλημέρα δικό σου. Σχεδόν δεν γέμισε η λεωφόρος. Και να κοιτάς τον πάγκο και να βλέπεις σοβαρές αλλαγές. Και να λες, κάτι θα προκύψει και θα γυρίσει το παιχνίδι. Εκτός αν χτυπήσει κανά μπακ, και να μην έχεις αλλαγές. Τι να πεις….

Να χτυπιέσαι για την εξέλιξη, την ώρα που έβλεπες ότι ο ΠΑΟ αφού έκανε μια ανέλπιστη ανατροπή, γύρισε πίσω για να μην φάει κι άλλο. Και να πηγαίνει αυτός σε αντεπιθέσεις την ώρα που τον είχες ρίξει στο κρεβάτι. Θα μου πεις, ήξερε ο Αλμέιδα για τα λάθη του Μουκουντί; Βρήκαμε τον αποδιοπομπαίο τράγο; Όχι δεν ήξερε. Αλλά σίγουρα ξέρει ότι δεν γίνεται ο Πινέδα κι ο Λιούμπισιτς νάναι έξω και να παίζει ο Μάνταλος. Έλεος δηλαδή κάπου με τους θεούς του Μελισσανίδη.

Κατά τα άλλα, σε επίπεδο life style, το πρώτο μέρος καλό σε ρυθμό και σε θέαμα, αλλά για τους ουδέτερους. Όχι για εμάς, που ναι έχουμε απαιτήσεις.

Και μετά ήρθε το δεύτερο μέρος. Που συνέχισε να παίζει το πουλί του ο Αλμέιδα. Ήθελε άλλα δέκα λεπτά για να κάνει λάθος, μέχρι να διαγνώσει το πρόβλημα. Ποιο ήταν το πρόβλημα; Πώς να σπάσει μια μαζική άμυνα με όλο το γήπεδο δικό του; Μεγάλο πρόβλημα για τον προφήτη. Που την ώρα που πήρε κι όλο το γήπεδο, με τον Αθανασιάδη να παίζει σχεδόν στο κέντρο, να μην ξέρει τι να κάνει. Τακτικά, ποδοσφαιρικά και ορθολογιστικά.

Μια ΑΕΚ απαράδεκτη. Μια ΑΕΚ βιαστική κι αδούλευτη. Με αντίπαλο, μια ομάδα της πλάκας. Και κυριολεκτώ. Δεν είχε τίποτα να φοβηθεί από την επαρχιακή ομάδα του Τερίμ, κι όμως αυτή φοβόταν. Τι; Πού να ξέρω; Αυτό που ξέρω είναι ότι ξεκίνησε τις γιόμες, τις οποίες τις συνέχισε με εντελώς λάθος αλλαγές – ξέρουμε πολλές ομάδες που παίζουν χωρίς αμυντικό χαφ ή βάζουν βετεράνους μέσα τύπου Μάνταλου, Αραούχο ή Γκατσίνοβιτς -την ώρα μάλιστα που ο ψηλός Γκαρσία ήταν έξω κι ήταν μέσα ο Πόνσε;

Και η στατιστική σήμερα δεν λέει τίποτα. Διότι η ΑΕΚ δεν έκανε ούτε μία τελική, με εξαίρεση ένα φάουλ του Γκατσίνοβιτς. Τι να τα κάνω τα κόρνερ και την κατοχή της μπάλας, που ήταν απλά μια φλυαρία γκόμενας που δεν ήθελε να γαμήσει. Και να βλέπεις ότι η ΑΕΚ δεν ήθελε – όχι δεν μπορούσε – να πνίξει το κουνέλι. Που είχε κλειστεί στην περιοχή του και κράταγε ό,τι μπορούσε με νύχια και με δόντια. Με τον επαρχιώτη σέντερ μπακ και με ηρωικές αποκρούσεις στις τυφλές επιθέσεις της ΑΕΚ, όταν δεν έπαιζε παράλληλο ποδόσφαιρο. Κι όταν δεν ήξερε πώς να επιτεθεί. Κι όταν νόμιζε ότι κινδυνεύει ενώ απέναντι του είχε μια αργεντίνικη ορντινάτσα, μια απλή νούλα.

Διότι πράγματι πληγώθηκε αγωνιστικά και ψυχολογικά από τον θεό του Μελισσανίδη. Εκεί μένεις; Πού είναι το μέταλλο σου; Πού είναι το παιχνίδι σου όταν ο άλλος παίζει μέσα στην περιοχή του; Πρέπει να σου δίνει χώρους για να κάνεις κάτι; Χωρίς χώρους δεν έχεις παίκτες; Αυτόν τον έρημο τον Λιούμπισιτς γιατί τον πήρες; Για να τον εκθέσεις μόνο του μεθαύριο; Όταν έχεις κατοχή μπάλας, δεν ξέρεις τι να την κάνεις;

Σήμερα, και μόνο για σήμερα, άντε γαμήσου Αλμέιδα. Δεν υπάρχει άλλος φταίχτης. Άντε να βάλω και τον Μάνταλο δίπλα, αλλά με αυτόν μόνο οι ανάπηροι ασχολούνται κι έχουν απαιτήσεις. Μαλάκα πήρε κάρτα το νούμερο στον πάγκο. Εκεί έβγαλε πάθος….

Άει στο διάολο σήμερα ηλίθιοι.

Yγ1. Μέχρι τέλος κορυφαίος ο Ελίασον, που τον άλλαξε και θέση ο προφήτης.

Υγ2. Είμαι πολύ χαρούμενος για τον Αθανασιάδη, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό….

Καιρό είχαμε να τα πούμε και καιρό είχαμε να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο, κι ειδικά για παιχνίδι της ΑΕΚ. Και θα το πάμε βήμα βήμα.

Πρώτα για το γήπεδο. Τι να πεις, τι να πρωτοθαυμάσεις. Τον παλμό, την ζεστασιά, τα σημαιάκια, τα χρώματα !!! Σήμερα θεωρώ ότι ήταν νύχτα ανώτερη των εγκαινίων. Διότι ήταν νύχτα ποδοσφαιρική κι όχι γιορτούλα. Διότι σήμερα πετύχαινες νίκη επί του Μαρινάκη και διότι σήμερα έριχνες μπετά στον δρόμο για τον τίτλο, ειδικά όταν ήξερες ότι η αλαφούζα ήταν στο καναβάτσο.

Ντερμπικά τι είδαμε. Οι δυό ομάδες πήγαν να εξουδετερώσουν τα ατού των αντιπάλων. Σχεδόν τα κατάφεραν. Δεν είδαμε ιδιαίτερο Φορτούνη – άσχετα αν ο Σιμάνσκι τον έχασε πολλές φορές – και Ποντένσε. Δεν είδαμε Γκαρσία, ούτε Πινέδα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην γίνουν τρομερά πράματα στο γήπεδο αλλά να δούμε ένα κλασσικό αμφίρροπο παιχνίδι. Με μπόλικο φόβο από την ΑΕΚ και μπόλικο θράσος από τον αντίπαλο. Στο γήπεδο, μου φάνηκε καλύτερος….

Παικτικά τώρα. Και μόνο ότι η ΑΕΚ θριαμβολογεί για τον τερματοφύλακα της, δείχνει μία κατεύθυνση. Χωρίς όμως να δείχνει κι όλη την αλήθεια του αγώνα. Όμως το γεγονός είναι ότι η ΑΕΚ είχε κορυφαίους τους Βίντα, Μουκουντί και Γιόνσον, σημαίνει ότι δεν ήταν σήμερα ομάδα του Αλμέιδα. Ήταν κυνική, ήταν προσεκτική και θα έλεγα κι αρκετά φοβισμένη. Όχι παθητική, δεν μπορώ να το πω αυτό. Ήταν μία άλλη ομάδα. Σαν να περίμενε και δεν ήθελε να ισοπεδώσει τον αντίπαλο. Τι σημαίνει αυτό για μένα; Ότι ο Αλμέιδα ήξερε ότι δεν μπορούσε να το κάνει αυτό. Κι άλλο συμπέρασμα; Ο αντίπαλος είχε κάποιες μονάδες καλύτερες από τις δικές μας.

Αυτό που είδαμε λοιπόν, ήταν η παντελής έλλειψη του επιθετικού πρεσαρίσματος. Επίσης είδαμε ένα σχεδόν χαμένο κέντρο, κι άρα δεν ήταν δυνατή η δημιουργία σοβαρών επιθετικών προσπαθειών. Πιο πολύ την ισοπαλία ήθελε η ΑΕΚ παρά τη νίκη με κάθετη εφόρμηση. Αν δεν μπορώ να κερδίσω ένα παιχνίδι, κατανοώ ότι δεν θέλω και να το χάσω. Ο Αλμέιδα ξέρει πολύ καλύτερα το υλικό, κι άρα μάλλον σωστή ήταν η απόφαση του. Μια απόφαση που φάνηκε ξεκάθαρα όταν δεν υπήρξε πουθενά κάποιο build up σε επίθεση – φυσικά έπαιζε ρόλο ότι τρέμανε τον Αθανασιάδη – και προτιμήθηκαν μακρινά σουτ από την άμυνα κι ειδικά οι απομακρύνσεις από τον τερματοφύλακα. Που ανακούφιζαν όχι μόνο την ομάδα, αλλά κι εμάς.

Που βλέπαμε τεράστια κενά ακόμα και με δυό αμυντικά χαφ. Που βλέπαμε ότι τα άκρα ήταν για γέλια κι επικεντρώνομαι επιθετικά. Που βλέπαμε την ΑΕΚ να προσπαθεί με αντεπιθέσεις, να έχει κάποιες ευκαιρίες αλλά τις πιο κλασσικές να τις έχει ο αντίπαλος. Δεν το χάρηκα ρε αδέρφια. Πιο πολύ είχα χαρεί την ομάδα μας όταν είχε χάσει πέρσι. Είχα γεμίσει από την απόδοση. Κι ας χάσαμε. Μπαίνουν δυό άνδρες για να ικανοποιήσουν μια γυναίκα. Κι οι δυό θεωρητικά θα τελειώσουν. Όμως η γκόμενα – ο οπαδός – κάποιο πήδημα θα ξεχωρίσει….

Το ότι πανηγυρίσαμε στο τέλος και τραγουδήσαμε σαν μικρά παιδιά, φυσικά είναι η χαρά του γηπέδου. Δεν το συζητώ. Κι αυτό έπρεπε να γίνει. Αλλά εδώ δεν έχουμε στήλη life style, διότι θα μπορούσα να έχω και φωτογραφίες από τρομερές γυναίκες που ήταν στην εξέδρα δίπλα μου ή μπροστά μου. Μιλάμε για μπάλα. Κι η ΑΕΚ φόβισε το κοινό της σήμερα, χωρίς όμως να σημαίνει και τίποτε αυτό για την συνέχεια. Διότι και η διακοπή έπαιξε κάποιο ρόλο, όπως και η πίεση για τη νίκη.

Που ήρθε τελικά. Στο τελευταίο σχεδόν λεπτό. Με τρομερή ενέργεια του Ελίασον. Που στηρίχτηκε ολόσωστα με τις αλλαγές του Αλμέιδα. Διότι η ασίστ είναι του Μάνταλου, που μπήκε την κατάλληλη στιγμή, όπως κατάλληλα αποκεντρώθηκε ο Πινέδα. Κι αν θα έπρεπε σήμερα να δίνουμε τα ειλικρινή εύσχημα, είναι στον προπονητή μας. Κι όχι τόσο πολύ στον Γιώργο, που όμως κι αυτός έβαλε το λιθάρι, όχι τόσο πολύ με την σούπερ επέμβαση, αλλά με την σιγουριά ότι δεν θα κάνω λάθος. Φυσικά οι πυλώνες – τους ξαναείπα – ήταν ΒΙΝΤΑ, ΜΟΥΚΟΥΝΤΙ, ΓΙΟΝΣΟΝ.

Συγχαρητήρια λοιπόν για την ένταση των συναισθημάτων που μας προκλήθηκαν, τόσο στην αγωνία όσο και στην τελική αποθέωση. Νομίζω ότι ο δρόμος είναι άνετος. πλέον. Θεωρώντας τον ΠΑΟΚ μια επαρχιακή ομάδα, μπορείς να τελειώσεις την κούρσα την επόμενη Κυριακή, εφόσον στην λεωφόρο ακολουθήσεις το παράδειγμα της επαρχίας : Ομάδα που τρώει τρία γκολ στο γήπεδο της, απλά δεν υπάρχει. Της βάζεις ένα, εκμεταλλευόμενος την μίρλα και την τουρκική αδερφοσύνη, και τελειώνεις την ιστορία.

Πρεμιέρα λοιπόν σήμερα για τα μπαράζ παιχνίδι μονόδρομο για μας. Νίκη και μόνο νίκη παρά τις απουσίες, που πλέον έχουν γίνει καθεστώς. Σημαντικές απουσίες αφού στην ουσία η ΑΕΚ θα έπαιζε με ένα μόνο εξτρέμ.

Το πρώτο μέρος ήταν ένας μονόλογος της ομάδας μας. Η ομάδα που κατέβηκε με τον Πινέδα στα αριστερά και τον Μάνταλο σαν δεύτερο φορ, ήταν όμως εμφανές ότι θα υπήρχαν εναλλαγές θέσεων. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιο υπερθέαμα όμως. Η ΑΕΚ φάνηκε αρκετά αγχωμένη και σφιγμένη. Επίσης μπλοκαρίστηκε από την σούπερ άμυνα της Λαμίας, η οποία δεν έκανε ούτε μία τελική. Μια άμυνα που δεν ήταν στην περιοχή της αλλά στον χώρο του κέντρου.

Αυτό δυσκόλεψε πολύ τις επιθέσεις μας. Ο άξονας ήταν τρομερά μπλοκαρισμένος και η επιλογή του να ψάχνεις συνέχεια στα δεξιά τον Ελίασον, που θα επιχειρούσε κάποια σέντρα, ήταν αυτό ακριβώς που είχε σχεδιάσει ο Βόκολος. Διότι η σέντρα προς τον Πόνσε θα ήταν εύκολα αναχαιτίσιμη λόγω του ψηλού κεντρικού δίδυμου της Λαμίας. Αυτό λοιπόν το χαρακτηριστικό μαζί με την έλλειψη της ταχύτητας από μέρους μας, κατέβασε πολύ το θέαμα και τον ρυθμό και έκανε την ΑΕΚ προβλέψιμη.

Μια ΑΕΚ που κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να ανοίξει χώρους και την άμυνα της Λαμίας. Μπήκε στην περιοχή, είχε την κατοχή της μπάλας και κέρδισε μπόλικα κόρνερ και φάουλ έξω από την αντίπαλη περιοχή. Σε δυό φάσεις απείλησε πιο ουσιαστικά αλλά ο αντίπαλος τέρμας ήταν εκεί. Όλα έδειχναν ότι θα πάμε σε ισοπαλία στο πρώτο μέρος αλλά μας χαμογέλασε η τύχη στην τελευταία φάση, που πάλι ήταν στατική. Κατώρθωσε ο Κάλενς να σκοράρει και να μας διώξει λίγο το άγχος εν όψει της συνέχειας.

Το δεύτερο μέρος είχε περίπου την ίδια εικόνα. Αργή ανάπτυξη από εμάς και ίδια περίπου αμυντική τακτική από την Λαμία. Όμως άρχισε να φαίνεται η κούραση του αντιπάλου και κάπως φαινόντουσαν πιο πολλοί χώροι. Δεν άλλαξε κάτι ιδιαίτερο στα άκρα, αλλά υπήρχε μια κάποια περισσότερη ελευθερία στο κέντρο. Για τον Πινέδα κυριότερα, που όμως ήταν βιαστικός στην τελική του προσπάθεια. Από την άλλη, ο Σιμάνσκι κι ο Γιόνσον συνέχιζαν να τρέχουν και να διορθώνουν, επιτρέποντας στην Λαμία να μετρήσει δυό άστοχες τελικές.

Αν πρέπει να σταθούμε κάπου ήταν στο δεύτερο γκολ μας και κυρίως στην τρομερή προσποίηση που έκανε ο Πόνσε πριν το σουτ του. Το γκολ αυτό ανάγκασε τον αντίπαλο να πετάξει λευκή πετσέτα, εμείς να κλειδώσουμε τον μονόδρομο, και τον Αλμέιδα να αρχίσει να κάνει αλλαγές. Που αυτήν την φορά ήταν σωστές και οι οποίες μάλιστα μας χάρισαν άλλα δυό γκολ με τον Γκαρσία. Κι αν το πρώτο ήταν προσωπική ενέργεια του σκόρερ, το δεύτερο ήταν μια τρομερή συνεργασία με τον Λιούμπισιτς.

Μόνο ικανοποίηση λοιπόν σήμερα για την ομάδα μας. Μιλάω για την γεύση που μας άφησε όλος ο αγώνας στο τέλος. Διότι στην διάρκεια του είχαμε κάποια θεματάκια. Κυρίως με την ατολμία των δυό πλάγιων μπακ μας αλλά και την κακή μέρα του Βίντα. Επίσης με αυτό το περίεργο build up, που έδινε τον χρόνο να οργανώνεται πίσω ο αντίπαλος. Αλλά ας τα ξεπεράσουμε αυτά κι ας δούμε τους καλύτερους σήμερα : Γιόνσον, Κάλενς και Μάνταλος ήταν οι πυλώνες μας.

Και προχωράμε για το πρωτάθλημα. Με ηθικό και όρεξη. Και ξεκούραση αρκετή μαζί με τις επιστροφές επιτέλους όλων. Και με δυνατή ψυχολογία και με ακμαίο ηθικό. Συγχαρητήρια λοιπόν σήμερα, που ήμασταν το αφεντικό και παίξαμε ακριβώς έτσι.

Υγ. Κατεπειγόντως δεξί μπακ.

Μια καλή ενδεκάδα κατέβηκε με δεδομένη την κόπωση του Τσούμπερ και του Πινέδα. Ταυτόχρονα μια πολλή καλή ΑΕΚ εμφανίστηκε στο γήπεδο σε επίπεδο τρεξίματος και επιθετικού πρεσαρίσματος. Και πράγματι έκλεισε τον Άρη στο δικό του μισό στο γήπεδο κι άρχισε να προσφέρει θέαμα, τελικές και κόρνερ.

Ήταν η θαυμάσια παρουσία του Γιόνσον στον χώρο του κέντρου καθώς και η ταχύτητα του Λιούμπισιτς, που είχαν αναγκάσει τον αντίπαλο να μην μπορεί να καταστρώσει επιθέσεις. Κι όλο αυτό το κυριαρχικό παιχνίδι δικαιώθηκε κάπου εκεί στο τέταρτο με ένα γκολ από πέναλτυ του Άμραμπαντ, που το χτύπησε ο ίδιος.

Μετά κάπως κόπηκε ο ρυθμός χωρίς όμως να υπάρχουν ιδιαίτερες απειλές από την ομάδα του Μάντζιου. Φαινόταν όμως πάλι αυτό που είδαμε και την Τετάρτη. Μια χαλάρωση, μια επιπολαιότητα και μια προχειράδα. Χωρίς όμως να χάσουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Απλά ο Άρης επειδή δεν έβγαζε η ομάδα την σπιρτάδα και την ένταση της αρχής, ανέβηκε κάποια μέτρα και χρησιμοποιώντας την ταχύτητα του Φετφατζίδη, κατόρθωσε να ισοφαρίσει ενώ εμείς δεν είχαμε μπορέσει να σκοράρουμε δεύτερη φορά, παρότι υπήρξαν οι τελικές.

Δεν μπορούμε να έχουμε κάποια παράπονα. Πήγε η ομάδα σε διαχείριση και απλά δεν της βγήκε. Δεν υπήρξαν κάποια σοβαρά παράπονα για υστέρηση εκτός ίσως του Ελίασον, που κι αυτός χρειάζεται κάποιες ανάσες αλλά και του Ρότα σε φάσεις που θα μπορούσε να σερβίρει καλύτερα. Αν ρίξεις μια ματιά στην στατιστική, δεν θα βρεις κάτι μεμπτό. Φυσικά η εικόνα χάλασε με την ισοφάριση αλλά έτσι είναι η μπάλα. Κι έχουμε την ελπίδα και την πίστη ότι θα βελτιωθεί το θέμα του σκορ στο δεύτερο μέρος.

Το τι είδαμε στο δεύτερο μέρος είναι πολύ δύσκολο να το πιάσει η ποδοσφαιρική λογική. Ο Άρης αιφνιδίασε χωρίς κάποιο λόγο και ξεκίνησε η ΑΕΚ να κυνηγάει. Άλλοτε ορθολογικά κι άλλοτε με εκνευρισμό. Έκανε κι ο Αλμέιδα τις αλλαγές του για να βοηθήσει και θα μπορούσα να πω ότι οι πρώτες ήταν ψιλοσωστές. Ο Άμραμπαντ ήταν τραυματίας, δεν έχεις περιθώρια. Δυστυχώς μπήκε ο Πισάρο, που όσο πέρναγε η ώρα γινόταν εκνευριστικός. Ο παίκτης αυτός απλά δεν κάνει.

Όμως η είσοδος του Πινέδα είχε φέρει φως και καλύτερη ανάπτυξη. Τα πράγματα τακτοποιήθηκαν με την ισοφάριση του Βίντα, ενώ η ανατροπή είχε γίνει σε μια επιθετική ανάπτυξη για σεμινάριο και γκολ του Πόνσε. Και τα πράματα άρχισαν να φαίνονται καλύτερα όταν η ομάδα συνέχιζε με δεύτερο αμυντικό χαφ στην θέση του αρνητικότατου εδώ και καιρό Ελίασον – ούτε με ενδιαφέρει τι γράφεται – αλλά ο Τσούμπερ στο κλείδωμα του αποτελέσματος έχασε το άχαστο…

Και καλά αυτό. Ο Αραούχο τι δουλειά είχε στο γήπεδο; Να πρεσάρει στο κέντρο θα μου πεις. Ρε φίλε, τις προπονήσεις για ποιό λόγο τις κάνεις; Εκεί, πρεσάρει; Η ΑΕΚ κατέληξε να παίζει με 9 παίκτες και φυσικά θα μπορούσε να φύγει νικήτρια αλλά την χτύπησε και η γκαντεμιά. Απόκρουση του Γιόνσον και η μπάλα να βρίσκει στο χέρι του Βίντα; Ούτε εκούσιο ούτε τίποτα. Φυσικά αυτός είναι ο κανονισμός. Ε αυτό είναι και το τελικό σκορ και αυτή είναι η δεύτερη θέση. Σε ματσάρα βάσει των γκολ και της διακύμανσης του σκορ.

Όμως καθόλου δίκαιο. Διότι η ΑΕΚ ήταν μακράν καλύτερη σε όλα τα σημεία μέσα στο γήπεδο. Σε κατοχή μπάλας, σε τελικές, σε στατικές φάσεις. Όμως δεν μπορεί η ομάδα αυτή, με συγκεκριμένες απουσίες και σήμερα, να ξεπερνάει και τα αριθμητικά μειονεκτήματα που προκάλεσε ο προπονητής της με την συμμετοχή πρώην παικτών. Και να καταλήγεις σε ισοπαλία με τον Άρη του σούπερ rotation, να τρως τρία γκολ. Είναι πολλά, όπως πολλά ήταν και τα δύο με τα Γιάννινα, που προειδοποίησαν κι αυτά. Και σκας ρε φίλε..Και σκας. Και δικαίως σε διαολοστέλνουν άνθρωποι με πιο κρύο αίμα…