Οι αισθητήρες της άνοιξης που κρύβονται ανάμεσα σε άλλα όργανα του σώματός μου, ενεργοποιήθηκαν σήμερα το πρωί όταν εμφανίστηκε ένας λαμπερός ήλιος κι έσκασε μύτη στα χείλη μου ένα συνειδητό χαμόγελο ευεξίας για αδιευκρίνιστους λόγους!
Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της ενεργοποίησης των αισθητήρων (στην δική μου περίπτωση, τουλάχιστον!) είναι οτι μπορώ να βάζω χωρίς τύψεις στην άκρη το Υπερεσύ (κατά το Φροϋδικό “Υπερεγώ”) που, υπό κανονικές συνθήκες έχει τον έλεγχο στη ζωή μου. Οι κανόνες, οι απαγορεύσεις και οι αγκυλώσεις της ζωής που υπαγορεύονται από στενάχωρους και μουτρωμένους τρίτους, υποχωρούν τώρα και οι παρορμήσεις μου δείχνουν πλέον να προέρχονται από έναν καλύτερο εαυτό που -έστω και προσώρας!- βρίσκεται στο τιμόνι. Ακόμη κι αν αυτός ο άνθρωπος δεν έχει πολλά “υπερ-στοιχεία υπεροχής” δείχνει, αν μη τί άλλο, να έχει καλή διάθεση να απολαύσει τον απλό ήλιο αυτής της εποχής στην χώρα μας, που αποτελεί ένα υπέροχο στοιχείο εσωτερικής δύναμης! Κι αυτός ο ήλιος της Ελλάδας που από “έξω” εισέρχεται εντός μας είναι που μας προφυλάσσει από το να γίνουμε υποχείρια συναισθημάτων κατωτέρας ποιότητας.
