…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Στην πράξη είδαμε την ομάδα μας να σπάει μια παράδοση : Να χάνει ανήμερα των γενεθλίων της. Κάτι που φυσικά δεν μας προξενεί κάποια πρόσθετη ανησυχία με βάση όλη την φετινή της εικόνα.

Στο αγωνιστικό, είδαμε μια κάκιστη ενδεκάδα που μπήκε στο γήπεδο απλά και μόνο για να μην χάσει. Φυσικά οι δημοσιογραφάρες είδαν ότι τακτικά η ΑΕΚ ήταν φοβερή κι ότι δεν κινδύνευσε πουθενά, ενώ έχασε από ένα δικό της λάθος. Ας μείνουμε λίγο σε αυτό. Μπακ αριστερό δεν διαθέτουμε; Ο Χατζησαφί γιατί έχει εξαφανιστεί; Στο κέντρο δεν μπορούν να παίξουν πλέον μαζί, ο Γιόνσον κι ο Σιμάνμσκι; Υπάρχει παίκτης Μαρσιάλ;

Και πράγματι, στο πρώτο μέρος ο αντίπαλος δεν έκανε τη μεγάλη φάση. Πράγματι, την κάναμε εμείς. Ποιος βρέθηκε στην φάση; Ο Μάνταλος. Από πού κι ως πού να βάλει γκολ Ο Μάνταλος; Από πού κι ως πού, να βάλει γκολ η ΑΕΚ στην πρώτη τελική της; Έχει ξανασυμβεί αυτό; Άρα λοιπόν ας μην κολλάμε σε τρίχες. Στη συνέχεια όμως, στο δεύτερο μέρος, μέχρι να γίνει το λάθος του Γκατσίνοβιτς, ο αντίπαλος δεν ήρθε στην περιοχή μας; Γιατί εγώ θυμάμαι τρεις τελικές του κι ειδικά αυτήν που παραλίγο να πλακωθούν Σιμάνσκι και Μπρινιόλι. Δηλαδή άλλα τρία λάθη, που απλά δεν στοίχισαν.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κι άλλη αγωνιστική ανάλυση. Διότι όταν μία ομάδα, χάνει το κέντρο και φυσικά δεν διαθέτει επίθεση, η τακτική πάει περίπατο. Ποια άραγε τακτική, που θεωρήθηκε μάλιστα και άριστη; Ποιος έφτιαχνε το παιχνίδι, ποιος θα πλαγιοκοπούσε για να βρει αργότερα τον Πιερό; Ο Πινέδα που έπαιξε εξτρέμ τελικά; Μην αυταπατάστε. Η τακτική μας ήταν να μην συντριβούμε. Να μην ξαναφάμε τρία γκολ, όπως στους προηγούμενους αγώνες. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα, η οποία πήγε πίσω λιγάκι.

Διότι είδαμε και τα σπρωξίματα μετά. Όπου ο καθένας μπορεί να πει το μακρί του και το κοντό του. Εγώ μπορώ να μιλήσω για σούπερ ντοπαρισμένους αντιπάλους που βγάλανε προσωπική ένταση αλλά και για δικούς μας, που βγάλανε μια ανημποριά. Κι όταν πλακώνονται δυό, το δίκιο το βλέπεις ανάλογα με τα γυαλιά που φοράς. Φυσικά δεν θα μπω σε ανάλυση σπρωξιμάτων διότι θα χάσουμε πλήρως την ουσία.

Μια ουσία που λέει ότι ξανά βρέθηκε ο Μαρινάκης μέσα στο γήπεδο και μάλιστα με μπράβους, και τον λαδωμένο ταξίαρχο Πειραιά, προσπαθώντας να πάρει κι αυτός μερίδιο καβγά. Και μια ουσία, που μιλάει για κόκκινες κάρτες σε Αλμέιδα και βοηθό του νωρίτερα. Οι παίκτες δεν με απασχολούν. Όπως δεν με απασχολεί αν δούλεψαν οι κάμερες στη φυσούνα ή όχι. Κι αν είχαν διαπίστευση οι μπράβοι ή όχι. Δηλαδή αν έχει κάποιος διαπίστευση, είναι όλα καλά να βαράει; Διότι εκεί το πήγε ο Ηλιόπουλος. Στο παραμύθι δηλαδή.

Στο παραμύθι, που συνέχισε στον Σκάι. Ότι δεν άκουσε τον Μαρινάκη να τον αποκαλεί τσίρκο και κλόουν. Όπως δεν τον είχε ακούσει και τότε στην συνεδρίαση της super league, που τον είχε ονομάσει καραγκιόζη. Και μάλιστα προχθές, όχι μόνο δεν τον άκουσε – είπε ότι διάβασε σχετικά σε site -, αλλά ούτε καν είδε ολόκληρο παχύδερμο να περνάει πίσω του, μπροστά από έναν άλλον συνδυασμό παχύδερμου και πρωτάνθρωπου, που λέγεται Καραπαπάς που γέλαγε με τις δηλώσεις του. Και που εξήγησε ότι το παχύδερμο εννοούσε τους δημοσιογράφους ! Λίγο μετά τις δηλώσεις του μάλιστα, χεράκι χεράκι πήγαν μαζί με το παχύδερμο κάπου στο τηγάνι.

Βασικά λοιπόν τα είδαμε όλα. Τα υπόλοιπα για ΔΕΑΒ, παρατηρητές και πρόστιμα ή τιμωρίες έδρας, είναι για μικρά παιδιά. Δηλαδή το αγωνιστικό φιάσκο και η μπαρούφα Ηλιόπουλος, θα μετριαστούν αν φάει τιμωρία ο ΟΣΦΠ; Κι από ποιον να φάει; Από την ελληνική δικαιοσύνη, που σταθερά μας έχει στον πάτο των χωρών που τηρούνται οι νόμοι, βάσει ευρωπαίκής κατάρτισης; Ας συνέλθουμε λιγάκι από το παραμύθι που μας πουλιέται. Που θέλει ο sea jets και fair play. Δεν ξέρει που ζει; Δεν ξέρει ποιος διοικεί την ελληνική μπάλα; Δεν ξέρει τα έργα και τις ημέρες των παχύδερμων, που διώκονται για φόνο αστυνομικού και για χρηματοδότηση εγκληματικής οργάνωσης; Όλα τα ξέρει και πουλάει παραμύθι. Ένα παραμύθι που σβήνει μόνο με χαρακτηριστική ενέργεια και με φύλαξη της αποστολής του λιμανιού από την ελληνική αστυνομία….

Ένα παιχνίδι που το φοβήθηκαν πολλοί, κυρίως μέσα στο ποδοσφαιρικό τμήμα.

Είναι νωπές οι μνήμες από την 6άρα και η ομάδα τώρα τελευταία δεν φημίζεται για την ψυχραιμία της.

Όλες οι ελπίδες σε ξεφούσκωμα και χαλάρωση του γαύρου, σαν βέβαιος πρωταθλητής που είναι.

Φυσικά ο Αλμέιδα δεν ξέφυγε από τα συνηθισμένα, δηλαδή κατέβασε για ακόμα ένα παιχνίδι αλλοπρόσαλλη – και πρωτότυπη – εντεκάδα με φορ Μαρσιάλ, δεξιά Ελίασον αριστερά Κοϊτά στο κέντρο τους αγαπημένους του Μάνταλο-Λαμέλα και κάπου στα χαφ τον φουκαρά Σιμάνσκι να τρέχει για 5.

Η ομάδα άφησε την πρωτοβουλία των κινήσεων στον γαύρο, μόνο που οι παίκτες του βαριόταν.

Μόνο στον πάγκο τους έβλεπες δραστηριότητα, αφού ο Μεντιλίμπαρ χτυπιόταν για τ λάθη των παικτών του, σε αντίθεση με τον Αλμέιδα και τον κλασσικό ύπνο του.

Το πρώτο ημίχρονο πέρασε με μια ευκαιρία για την κάθε ομάδα και φαινόταν πως αυτοί που θα φάνε τα γκάζια στα αποδυτήρια θα ήταν οι παίκτες του γαύρου και όχι αυτοί της ΑΕΚ που ήταν η ομάδα που καιγόταν έστω για την ισοπαλία.

Αυτό φάνηκε όταν ξεκίνησε το Β’ ημίχρονο που ο ολυμπιακός μπήκε πιο επιθετικά και άρχισε να απειλεί, σε αντίθεση με την ΑΕΚ που έπαιζε κάτι σαν ποδόσφαιρο δεκαετίας του ’60 με “καμινάδες” του τερματοφύλακα και των αμυντικών σε μια προσπάθεια να βρούνε τον Μαρσιάλ, όμως ήταν δύσκολο γιατί κρυβόταν καλά, όπως και ο Ελίασον που έμεινε στα αποδυτήρια και δεν ξεκίνησε το Β’ ημίχρονο.

Η ΑΕΚ συνέχισε να μην διεκδικεί τίποτα και ήρθε το αναμενόμενο λάθος που έδωσε στον ολυμπιακό την ευκαιρία να βάλει το γκολ που τελικά έκρινε το παιχνίδι.

Οι παίκτες της ΑΕΚ είχαν την ευκαιρία να δείξουν τον τσαμπουκά και το πείσμα τους μετά την λήξη του αγώνα, αφού πιάστηκαν στα χέρια με τους αντιπάλους με αποτέλεσμα να αποβληθούν κάποιοι μαζί με τον προπονητή.

Μια ομάδα που έχει αποδεχτεί την μοίρα της και περιμένει στωικά να τελειώσει το φετινό μαρτύριο για να πάνε διακοπές.

Δεν έχει κάτι να πεις πλέον, τα έχουμε πει όλα. Αυτή η ΑΕΚ δεν σου δίνει κάτι να περιμένεις, είναι ένα γκρουπ χωρίς φιλοδοξίες που είχε another bad day ath the office.

Φοβάμαι πως μπλέξαμε άσχημα, και φυσικά δεν αναφέρομαι στον Αλμέιδα που σήμερα είναι – αύριο δεν είναι.

Πίκρα και σήμερα. Κάτι αναμενόμενο σαν περιρρέουσα ατμόσφαιρα πριν το παιχνίδι, αλλά όχι αν έχεις δει το παιχνίδι. Διότι η ΑΕΚ ήταν μακράν καλύτερη του αντιπάλου της κι έχασε το ματς κόντρα σε οποιαδήποτε ποδοσφαιρική λογική. Γιατί το έχασε; Πρώτον λόγω ανικανότητας να προηγηθεί στα 70 λεπτά που κυριάρχησε και δεύτερον διότι έκανε παιδαριώδη λάθη σε συγκεκριμένες αμυντικές λειτουργίες. Φυσικά διότι δεν είχε εκείνο τον παίκτη που μπορεί να κάνει το εύκολο γκολ. Παίκτης Πιερό, ουδέποτε υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει. Τα ίδια ισχύουν φυσικά και για τον Φερνάντες.

Η ΑΕΚ λοιπόν, παρατάχτηκε πολύ ορθολογικά και μάλλον με τα καλύτερα της όπλα, τόσο σε θέσεις όσο και σε τακτική. Μια τακτική απλή, που στην ουσία ήταν να παίζει με μακρινές μπαλιές γυρεύοντας την επίθεση της. Θεωρώ ότι το ήλεγχε το παιχνίδι, εκτός από εκείνη τη φάση που δέχτηκε το γκολ. Μιλάω για το πρώτο μέρος. Στο οποίο κατατρόπωσε τον αντίπαλο, κάνοντας μάλλον φετινό ρεκόρ σε κόρνερ και σε στατικές κερδισμένες φάσεις. Φαντάζομαι τι θα γράφουν αύριο οι ειδήμονες για τα expected goals. Η μπάλα όμως, δεν είναι τα προσδοκώμενα αλλά αυτά που βάζεις.

Είχαμε λοιπόν αυτή την απλοϊκή τακτική, που απέδιδε όμως. Με κορυφαίους τους Βίντα, Μάνταλο και Μουκουντί, η ΑΕΚ κυριάρχησε στο γήπεδο κι ανάγκασε τον αντίπαλο να κλειστεί στην περιοχή του. Και δεν νομίζω ότι ήταν πλάνο του αντιπάλου να μας δώσει την μπάλα. Την πήραμε, κατάπιαμε το κέντρο και κάναμε δεκάδες τελικές. Ήταν μια καλή ΑΕΚ, που μόνο από τύχη ήταν πίσω στο σκορ.

Το οποίο σκορ ήρθε στα ίσα του στην αρχή του δεύτερου μέρους, όταν κι αποφάσισε να μας χαμογελάσει η τύχη. Αυτό το λέω διότι δεν είχε παιχτεί μπάλα ακόμα. Ήταν σα να μην είχε τελειώσει το πρώτο μέρος. Και μετά από αυτό το γκολ, είδαμε μια τρομερή ομάδα που φαινόταν ότι δεν ήταν ικανοποιημένη με την ισοπαλία, αλλά ήθελε τη νίκη. Το έβλεπες τόσο στα μάτια των παικτών, όσο και στην αποφασιστικότητα του πάγκου, με τις αλλαγές στο τέταρτο. Αλλαγές απόλυτα σωστές στην θεωρία, αλλά μηδενικό στην πράξη. Παρόλα αυτά, και την ώρα που καδραριζόντουσαν στους καλούς, και ο Γκατσίνοβιτς με τον Λαμέλα, δεν μπορέσαμε να βάλουμε δεύτερο γκολ σε απλούστατες τελικές.

Ξαναλέω λοιπόν, ότι οι αλλαγές ήταν επιβεβλημένες αλλά δεν βοήθησαν καθόλου. Κι όχι μόνο αυτό. Η ΑΕΚ έχασε τα μέτρα που κράταγε στην επίθεση της, και χωρίς αμυντικό χαφ, εξέθεσε την άμυνα της, που έφαγε ξανά τρία γκολ. Κι όλοι κατανοούμε ότι μηδενίστηκε όλο το προηγούμενο διάστημα της καλής παρουσίας της ομάδας, διότι στο τέλος εμφανίστηκε η πτώση της ψυχολογίας για τη συνέχεια, που σημαίνει εσωστρέφεια και φουκαραδισμό. Και κοίτα τώρα τι σου κάνει η μπάλα. Να λες ότι παίκτης Πιερό δεν υπάρχει – ο σέντερ φορ είναι για να βάζει γκολ – και νάναι αυτός που με την έξοδο του ανέβασε το κεντρικό δίδυμο του αντιπάλου, ειδικά όταν αυτό είδε τη νεκρά φύση, που λέγεται Μαρσιάλ. Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου.

Κι όχι μόνο για τη συγκεκριμένη αλλαγή. Για όλο τον αγώνα, που είχε έναν θαυμάσιο διαιτητή. Διότι η ΑΕΚ έπρεπε να νικήσει και μάλιστα δεν συμβιβάζομαι με την φράση, τουλάχιστον ας μην έχανε. Και δεν μιλάω οπαδικά. Φως φανάρι ήταν όλο το παιχνίδι, με εξαίρεση την φάση του πρώτου γκολ και φυσικά το τελευταίο δεκαλεπτο, που δικιολογείται σαν ψυχολογία που αποκτάς αφού όχι μόνο δεν έχεις βάλει δεύτερο γκολ, αλλά χάνεις κιόλας.

Δύσκολα πλέον τα πράματα από εδώ και πέρα. Για όλους. Και στα αποδυτήρια, και στην διοίκηση και στην βαθμολογία. Όπως φαίνονται τα πράματα, η ομάδα πάει καρφί για την τέταρτη θέση, με μια ψυχολογία κάκιστη και χωρίς να διαφαίνεται κάποιο άμεσο παιχνίδι παρηγοριάς για δώρο. Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί που να ελπίζουν για την Κυριακή. Όμως κλείνοντας το κείμενο αυτό, δεν μπορώ να μιλήσω άσχημα για τους περισσότερους παίκτες ή τον προπονητή. Φυσικά υπάρχει ανικανότητα αλλά υπήρξε και ατυχία. Αν όμως έχεις τρακάρει επειδή είχε βρέξει, εσύ θα πληρώσεις τους τζερεμέδες, όσες δικαιολογίες κι μονολογείς στον καθρέφτη σου.

Είδατε αγαπητοί πού ήρθαμε; Πού φτάσαμε; Να έχουμε ημιτελικό κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, και να μην πηγαίνουμε στο γήπεδο. Φυσικά μπορεί κάποιος να μας κατηγορήσει για life style οπαδούς, που πάμε μόνο όταν πρόκειται να δούμε νίκη. Ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει. Εγώ τη μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω, είναι ότι ο μεγάλος μου γιός είδε τίτλο όταν έγινε 19 κι ο μικρός 17. Μπορεί να συνεχίσει ο κατηγορών την αγόρευση του.

Ποιός λοιπόν μας ανάγκασε να μην πάμε στο γήπεδο; Φταίμε κάπου εμείς; Συμβαίνουν συχνά τα 6-0; Πόσο να στηρίξεις την ψυχολογία σου; Πόσο να πεις ότι ήταν τυχαίο, ειδικά όταν έρχεσαι από το κυριακάτικο κάζο. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά επειδή ο δυνατός διαλέγει και αντίπαλο, το σημερινό αποτέλεσμα το θεωρώ δώρο του Μαρινάκη. Το είχα γράψει και χθες στον Αγησίλαο και το λέω και σήμερα που είδα μια τέλεια διαιτησία. Από την τηλεόραση όπως με κατάντησε ο Ηλιόπουλος και ο Αλμέιδα.

Φυσικά δεν βγαίνουν συμπεράσματα από το σημερινό παιχνίδι. Οι μαλακίες θα συνεχιστούν, ότι η ΑΕΚ σήκωσε κεφάλι, ότι το γκρουπ έχει ένωση και λοιπά κουραφέξαλα. Αν είχαμε κερδίσει εμείς με 6-0, θα πηγαίναμε στο γήπεδο του αντιπάλου για να κερδίσουμε; Στ’ αρχίδια μας θα είχαμε το παιχνίδι. Όπως το είχε σήμερα κι ο Ολυμπιακός. Πράγματι, ο Μαρινάκης δεν έδωσε την εντολή για να συντριβούμε και σήμερα. Δώρο είναι αυτό για όποιον καταλαβαίνει. Για όποιον δεν καταλαβαίνει, ας αρχίσει να φωνάζει υπέρ του Αλμέιδα. Εγώ σε αντιπαράθεση δεν μπαίνω.

Το μόνο που θα πω είναι ότι το 6-0 του πρώτου παιχνιδιού, ήταν αποτέλεσμα λαθών του Αλμέισα. Με τους απέραντους χώρους. Στο αμέσως επόμενο παιχνίδι ( έλειπα στην Ινδία και δεν έγραψα την κριτική ), που παίξαμε χωρίς χώρους χάσαμε απλά με 0-1. Αυτό κάνεις και στο Καραϊσκάκη, όταν έχεις ρεβάνς. Διότι ακόμα και ήττα με 3-0 να υπήρχε, σήμερα θάμασταν όλοι στο γήπεδο. Έστω για τη συγκίνηση.

Όχι για την απάθεια. Την απάθεια με την οποίαν σε αντιμετώπισε ο αντίπαλος σήμερα. Μην μπερδεύεστε με τις δήθεν κοκορομαχίες. Ακόμα και σήμερα, έβλεπες ότι ο αντίπαλος ήταν πιο καλά στημένος στο γήπεδο κι ήξερε πού να πατήσει, πώς να αντεπιτεθεί και πώς να σε σοκάρει. Φυσικά έχασε, αλλά έχασε σαν να ήθελε να διατηρήσει την επαγγελματική υστεροφημία της ελληνικής διοργάνωσης. Κι αν διέλυε την ΑΕΚ σήμερα, τι θα κέρδιζε παραπάνω; Αφού ο Μαρινάκης με τον Μελισσανίδη είναι στα γλωσσόφιλα. Αν ο Ηλιόπουλος δεν είναι άνθρωπος τους, τον περάσανε στην πρέσα και σήμερα τον άλειψαν και με μια βαζελίνη για το χαλάρωμα των κωλοτρυπίδας.

Τα ίδια κάνανε με όλους μας. Ακόμα και γι’ αυτούς που πήγαν στο γήπεδο και που άθελα τους, στήριξαν τον Ηλιόπουλο και τον Αλμέιδα, που κρύφτηκαν πίσω από την ΑΕΚ. Δεν τους κατηγορώ. Πολύ καλά κάνανε. Όπως πολύ καλά κάνανε και οι παίκτες που κλήθηκαν να παίξουν. Αυτό που μπορούσαν το προσέφεραν. Σε τρέξιμο, σε σπρώξιμο, σε ξύλο και σε ιδρώτα. Και φυσικά σε νίκη. Πιστεύει κανείς ότι αυτοί οι παίκτες με τον ΟΣΦΠ να θέλει το παιχνίδι, θα κέρδιζαν; Πιστεύει κανείς ότι οι βασικοί μας μπορούν να κερδίσουν τον ΟΣΦΠ; Και δεν μιλάω για το αν ο ΟΣΦΠ κατέβαινε με τους βασικούς του. Έτσι;

Οπότε τι να πω για το αγωνιστικό μέρος; Αν έτσι, αν αλλιώς κι αν παραάν παραπέρα; Ο Αλμέιδα κατέβασε μια λογικοφανή ενδεκάδα, φυσικά με εξαίρεση τον Φερναντές, τον Πιερό και τον Λιούμπισιτς. Εν όψει Κυριακής. Ο Θεοδωρίδης, έπρεπε να είναι βασικός, να παίζει ο Φοφανά και φυσικά ο Τσιλούλης. Αυτοί δεν παίζανε διότι κάπου στο βάθος του μυαλού του Αλμέιδα, υπήρχε μια υποψία για πρόκριση; Θέλω να ελπίζω πως όχι, διότι μιλάμε για βαρύτατο αλκοολικό. Κάτι που το έβλεπες στις δηλώσεις του Βάσκου αντίπαλου προπονητή, που χαιρόταν κι αυτός. Που είδε να κάνει πλάκα στην ” ορμή ” της ΑΕΚ, που χρειάστηκε ένα αυτογκόλ τυχαίο ( 3 με 1 ήταν το καρέ ) κι ένα τρομερό φάουλ του Μάνταλου.

Φυσικά υπήρξαν κίνδυνοι πίσω αλλά δεν είναι ανάγκη να ασχοληθούμε. Διότι άλλο τόσο μπορούμε να μιλήσουμε και για επιπλέον φάσεις της ΑΕΚ, που όμως χάθηκαν. Ρε πόσο να μου μοιάζει το παιχνίδι μιλημένο ! Μπορεί και να έγινα κι εγώ εμμονικός. Δεν πειράζει, τελειώνω κι εγώ και ξεμπερδεύουν κι όλοι οι Αλμεϊδιστές μαζί μου. Πάντως να με δουλέψει ο Μελισσανίδης ή ο Ηλιόπουλος, δεν το δέχομαι ρε παιδί μου. Ούτε βέβαια κι ο Αλμέιδα, που σε ένα αδιάφορο παιχνίδι είπε να κάνει σωστά και έγκαιρα αλλαγές. Δεν ενοχλώ κάποιον. Την στενοχώρια μου κουβαλάω και την διάθεση μου να μην πατήσω στο γήπεδο. Που το έχω ξαναπεράσει όταν ο Τροχανάς είχε πλημμυρίσει το γήπεδο μπράβους.

Γενικά η ατμόσφαιρα, εκεί που κάθομαι εγώ, θύμιζε νεκροταφίλα. Μιλάω πριν το παιχνίδι. Η διακοπή, λέγανε οι μπαλαδόροι, δεν ξέρουμε ποιον ευνοεί. Θα εμφανιστούμε βελτιωμένοι ή θα έχουμε συνέχεια, στις κακές εμφανίσεις; Αυτό λογικά, δημιουργεί ένα μούδιασμα στην υποστήριξη. Παύεις να έχεις εμπιστοσύνη στην ομάδα. Και πας, με βάση ό,τι δεις. Δεν θα πω, τι σημαίνει εμπιστοσύνη στην ομάδα. Υπάρχουν άνθρωποι πιο έγκυροι από εμένα. Προχείρως αναφέρω τον bandog και τον nnektario. Ουδόλως με ενδιαφέρει τι θα απαντήσουν. Αυτή είναι η δικτατορία των μέσων.

Η οποία δικτατορία, λέει ξεκάθαρα ότι Αλμέιδα προπονητής, δεν υπάρχει. Ουδέποτε υπήρξε, όπως δεν υπήρξε κι ο Φάντροκ. Ουδέποτε ήταν προπονητής, κι ας έγινε η τεράστια τότε πορεία στην Ευρώπη. Προπονητής, σημαίνει τακτική και διάθεση για τον στόχο. Που ξέρει τι παίζει. Που τηρεί το πλάνο του. Και μερικά άλλα, που δεν ενδιαφέρουν αυτήν την στιγμή.

Αυτή η στιγμή, είναι στιγμή αποφάσεων για την διοίκηση, που παραφέρεται αφελώς. Και δικαίωμα της είναι, αφού μπόρεσε και βρήκε τα 90 μύρια για να αγοράσει, και δικαίωμα της είναι να παρασημοφορήσει τον Αλμέιδα με τον ανδριάντα της τιμής κ της καψούρας. Τα έχουμε γράψει : Το ότι η ΑΕΚ προχωράει με τον ψυχάκια, είναι ευθύνη της διοίκησης. Όποιος κατηγορήσει τον προπονητή, είναι πλέον ηλίθιος.

Στο παιχνίδι το σημερινό, φυσικά είδαμε μία ενδεκάδα εντελώς λάθος. Είτε σε επιλογές παικτών, είτε σε τοποθετήσεις θέσεων. Παρόλαυτα, η ομάδα μας προηγήθηκε. Έτρεξε, πάλεψε, προσπάθησε. Είχε μια θαυμαστή αλληλοκάλυψη κυρίως ατόμων, αφού φαινόταν ότι έπαιζαν για τους εαυτούς τους. Εγώ προσωπικά έβλεπα ότι κανένα ψυχικό δέσιμο δεν είχαν με τον πάγκο. Κι αν δεν είχαμε δυό γκολ διαφορά στο πρώτο μέρος, το πήραμε στο τρίτο λεπτό του δεύτερου μέρους.

Με σημαντικά καλή απόδοση, σχεδόν όλων, στο πρώτο μέρος. Με κορυφαίο τον Μάνταλο σαν καθοδηγητή. Σπουδαίο τον Γκατσίνοβιτς, ακαριαίο τον Μπρινιόλι, σταθερό τον Γιόνσον και δραστήριο τον Πινέδα. Με πάντα την αίρεση, ότι κάπου τα χαφ μπερδευόντουσαν. Κάπου χάνανε τον ρόλο τους, κάπου δεν μπορούσαν να κρατήσουν αυτό το αδούλευτο rotation. Όμως το παιχνίδι βγήκε σε σκορ. Δυο γκολ στο 47. Τρομερά χρονικά σημεία κι ειδικά αν σκεφτείς, ότι η ψυχολογία του αντιπάλου ήταν στα Τάρταρα με γκολ που ακυρώθηκε στο τέλος του πρώτου μέρους.

Κουράστηκαν οι Μάνταλος και Λαμέλα; Οφθαλμοφανέστατο. Έμεινε επομένως ο Ρότα – γελάω με αυτόν τον άχρηστο, που μέχρι και πλάγιο άουτ έκανε λάθος – μόνος; Ναι. Ο Πινέδα στα πλάγια, τι προσέφερε ειδικά όταν ανασταλτικά τα άλλα χαφ μας, τα είχαν φτύσει; Χάθηκε κι η όποια ένταση πρεσαρίσματος που υπήρχε , χάθηκε η ευκαιρία να τακτοποιηθεί καλύτερα η ομάδα με δυο εξτρέμ, κι ήρθε το Βατερλώ. Με καθαρή ευθύνη Αλμέιδα. Δεν υπάρχουν ατομικά λάθη παικτών, λόγω τεχνικής. Είναι καθαρά φυσική κατάσταση. Αν είχαν γίνει οι σωστές αλλαγές στο σωστό σημείο, η ΑΕΚ θα είχε κερδίσει.

Έναν αντίπαλο ακίνδυνο. Που όμως διάβασε σωστά το γιατί έχανε. Κι έκανε στις σωστές αλλαγές σε σύστημα και σε πρόσωπα, και χάρισε στον εαυτό του μια τεράστια νίκη. Κι έριξε εμάς σε μία από τις χειρότερες ήττες που θυμάμαι. Στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ την ΑΕΚ, από μια επαρχιακή ομάδα. Ντροπή και τίποτε άλλο. Και χωρίς να θέλω να κατηγορήσω κανέναν παίκτη. Αυτό που μπορούσαν το έδωσαν. Τους πρόδωσε ο πάγκος και η διοίκηση.

Δεν έχω πλέον να πω κάτι άλλο. Να πω κουράγιο κι ελπίδα; Πόση ελπίδα να δώσω; Την έδωσα στο προηγούμενο κείμενο. Έλεγα, ρε λες; Μπα. Η ΑΕΚ τελείωσε για φέτος – μην γελάτε όσοι θυμάστε ακόμα το τριετές project του Αλμέιδα – και μπαίνει σε πολύ δύσκολη φάση. Φυσικά οι νεότεροι θα κουβαλήσουν την πίστη και την επάρκεια του λόγου και της ανάλυσης.

Σκέψου τώρα να είσαι δημοσιογράφος, και δη χαρτζιλικωτός, και να σου έχει πέσει αυτή η αγωνιστική αδράνεια. Και να πρέπει να γράψεις και κάτι. Και να ξεκινάς από μαλακίες τύπου, είναι αδικαιολόγητη η διακοπή τόσων ημερών, μέχρι να προσγειώνεσαι με το τι έκανε το μπάσκετ ή το βόλεϋ γυναικών, τροχιοδρομώντας στο τι γίνεται στο εσωτερικό της εταιρείας, που συσκέπτονται υποτίθεται οι ανευθυνοϋπεύθυνοι για του χρόνου.

Κάποια πράματα βέβαια είναι αληθή. Ας πούμε ποιων τα συμβόλαια λήουν φέτος και ποιων τα συμβόλαια λήγουν του χρόνου. Τα οποία πασαλείβονται με εικασίες για ανανεώσεις ή άλλες εικασίες. Με κορυφαίο άγχος τελικά, όχι για φέτος αλλά για του χρόνου μάλιστα. Διότι φέτος τελειώνουν τα συμβόλαια του Βίντα, του Χατζησαφί και του Στάνκοβιτς. Οπότε δεν υπάρχει και κάποιο σοβαρό μπέρδεμα. Άντε να γίνει μία τελευταία ανανέωση στον Βίντα. Τίποτα άλλο δεν παίζει. Ο Στάνκοβιτς θα φύγει κι ο Ιρανός, θα δώσει την θέση του σε κάποιον άλλον.

Γράφουν λοιπόν οι έγκριτοι, ότι ο σχεδιασμός θα γίνει με προτάσεις του Ριμπάλτα προς τον Αλμέιδα. Και ρωτάω τώρα εγώ : Αν ο Αλμέιδα κάνει 6 ήττες, θα μείνει; Όχι ότι πιστεύω κάτι τέτοιο αλλά ρε παιδί μου, δεν υπάρχει σαν πιθανότητα; Κι άντε δεν κάνει αυτές τις ήττες. Αν χάσει και την δεύτερη θέση, όλα πάλι καλά θα είναι; Κάποιο ρόλο δεν θα παίξει η αγωνιστική απόδοση της ομάδας; Η θέληση των παικτών να ακούσουν τις εντολές του; Κάνεις σχεδιασμό την ώρα που η θεωρία λέει ότι παίζεται το πρωτάθλημα; Κι αν κάνει 6 νίκες η ομάδα, ο σχεδιασμός θα είναι ίδιος; Ούτε αυτό βέβαια το πιστεύω, αλλά δεν είναι κάποια πιθανότητα;

Εν πάση περιπτώσει, ας προχωρήσω. Άλλο προσθήκες για αναβάθμιση του υλικού κι άλλο αναγκαίες. Και ξεκινώντας από πίσω, μιλάω για δεξί κι αριστερό μπακ κι ένα στόπερ. Εγώ μιλάω για τρεις, μάλλον θα γίνουν δύο. Δεν βαριέσαι. Τα προβλήματα είναι αλλού. Από κέντρο και μπροστά. Εδώ μιλάω για δύο αμυντικά χαφ ( άντε ένα έξάρι κι ένα δεκάρι ), μοντέρνα και ταχυδυναμικά με σωματικό όγκο, καθώς κι ένα δεκάρι με προσωπικότητα. Αδιάφορο που κάποιοι έχουν συμβόλαια ακόμα. Γκατσίνοβιτς, Μάνταλος, Τσιλούλης, Περέιρα είναι για τα τρένα. Εκτός από τα προσόντα που ανάφερα, χρειαζόμαστε και την ηλικία, παρέα με την δίψα να θέλουν να παίξουν για να φύγουν από εδώ. Υπάρχει ρεπορτάζ που να γράφει ονόματα; Όχι βέβαια. Κάνουν τζιζ τα ονόματα. Αν φίλε κάνουν τζιζ τα ονόματα, απλά δεν κάνεις για δημοσιογράφος.

Μια επαμφοτερίζουσα είναι η περίπτωση του Πινέδα. Άντε πάλι με την Τσίβας κι άντε πάλι με την ανανέωση και την κατάργηση της ρήτρας του. Εκτός από το Μεξικό, τον ζήτησε άλλη ομάδα; Η απάντηση είναι όχι. Η σωματοδομή του τον κάνει ακατάλληλο για την Ευρώπη. Χρήσιμος είναι για την ΑΕΚ βέβαια, αλλά με μία επισήμανση : Αν τον μπλοκάρεις με ένα μαν του μαν, μπλόκαρε όλη η ΑΕΚ. Οπότε εδώ, χρειάζεται ένας αντι-Πινέδα ( το δεκάρι που ανέφερα ) κι ας μείνει κι αυτός. Δεν γίνεται και να φύγουν κι όλοι. Φυσικά τα τζιζ που προανέφερα, είναι εκ των ουκ άνευ για μαντήλια, εφόσον έρθουν τουλάχιστον τρεις.

Μπροστά επικρατεί το χάος. Αν εξαιρέσω τον Ελίασον και συμβατικά και τον Κοϊτά – που δικαιούται ίσως χρονικό διάστημα μεγαλύτερης προσαρμογής λόγω ηλικίας -, χρειαζόμαστε παίκτες και στις τρεις θέσεις. Εξτρεμάρες και φοράρα. Τρεις μίνιμουμ. Καμία έκπτωση, αν πας για κάτι καλύτερο. Λαμέλα, Μαρσιά και Πιερό, στα μάτια μου είναι για να φύγουν ( οπότε θες δύο φορ ), αλλά καταλαβαίνω και το αλισβερίσι που θα παίξει με τα συμβόλαια και τις αποζημιώσεις που έχουν υπογραφεί. Ο Θεός να βάλει το χέρι του τι θα αποκτηθεί και πώς θα αποκτηθεί ( αφήνω έξω το πότε ). Στο πώς βάζω το σύστημα που θα κληθεί να παίξει η ομάδα του χρόνου, αν μείνει ο Αλμέιδα.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω κάτι για τα μπαράζ που έρχονται. Φυσικά τα πιο καθοριστικά είναι τα πρώτα δυο παιχνίδια. Φυσικά πριν το δεύτερο, που μπορείς να προχωρήσεις με ισοπαλία, μιλάμε για μονόδρομο νίκης στο πρώτο. Αυτά τα ξέρουμε όλοι. Αυτό που μπορώ να προβλέψω είναι ότι δεν θα έχουμε ρεζιλίκια. Η ΑΕΚ θα εμφανιστεί σφιχτή για κυνήγι βαθμών. Φυσικά αυτό το λέω αν υπάρχει πάθημα μετά τα μαθήματα. Το θέμα είναι πόσο θα μπορέσει να σκοράρει μπροστά σαν αποτέλεσμα της σούπας κατοχής που αναμένεται να έχει.

Οπαδοί είμαστε κι ελπίζουμε…..

Αγαπητοί κι αγαπητές, νάμαι κι εγώ ξανά στην Ελλάδα. Η μοίρα με οδήγησε για ένα δεκαήμερο στην Ινδία, σε ένα ταξίδι κράμα δουλειάς και διασκέδασης. Πιο πολύ διασκέδασης θα έλεγα αλλά όταν το τελευταίο τετραήμερο κατέβηκα από τον πάμφτωχο βορά ( Άγκρα, Τζαϊπούρ ) στο αναπτυγμένο νότο ( στην κομουνιστική αλλά πάμπλουτη περιοχή της Κεράλα ), δεν γινόταν να μην συναντούσα κάποια παλιά φιλαράκια με τα οποία συνεργάζομαι.

Η συνέπεια του ταξιδιού ήταν να αποτοξινωθώ τελείως από την ομάδα μας. Φυσικά είδα τα σκορ των αγώνων – δεν εξεπλάγην από κάτι – αλλά δεν είδα τους αγώνες μας. Φυσικά ο Αλέξανδρος ( παρατηρητής ), έκανε όπως πάντα, ψύχραιμες κι ακριβείς κρίσεις για το χάλι που είδε η Ελλάδα. Κάτι που φυσικά είδε κι ο δημιουργός του χαλιού, εξ ου μάλλον και το ξέσπασμα του στη συνέντευξη τύπου. Ακόμα πιστεύει ότι κάποιος τον διαβάλει και θέλει να του φάει τη θέση; Γιατί δεν τον κατονομάζει να τελειώνουμε ρε παιδί μου;

Δεν είναι όμως ώρα να ασχοληθώ με τον Αλμέιδα. Είπαμε ότι η απόφαση να συνεχίσει η ΑΕΚ με τον ψυχάκια, πλέον έχει φέρει την διοίκηση προ των ευθυνών της. Άμα δεν καταλαβαίνεις τι βλέπεις κι άμα δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς συμβαίνει στο γήπεδο, τύποι σαν τον οποιονδήποτε Αλμέιδα, μπορεί και να στην βγουν κι από πάνω και νάναι και παραπονούμενοι. Διότι κάτι άκουσα και για νούμερα, που πλέον χρησιμοποιεί ο ανατολίτης Τζιχάντ. Ε, αυτά είναι πολύ συγκεκριμένα : -7 βαθμούς από πέρσι.

Αυτός είναι ο τελικός απολογισμός της κανονικής σεζόν και δεν ενδιαφέρει κανέναν τι γινόταν πριν το 2013 ή πριν το 1990. Όπως κανένας νορμάλ δεν ψάχνει τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν η ΑΕΚ είχε άλλον προπονητή. Εμείς κοιτάμε τι budget έχουμε επί Αλμέιδα, τι διοικήσεις έχουμε και τι υλικοτεχνικές υποδομές. Την εποχή Αλμέιδα κρίνουμε τώρα, όχι τον Γιανίτση ή τον Δέλλα, ούτε εξετάζουμε τι θα έκανε ο Πογιέτ αν είχε τον Βίντα. Για να συνεννοούμαστε και να μην παραμυθιαζόμαστε.

Η διαφορά μας λοιπόν από τον πρωτοπόρο – που για μένα είναι πολύ κακός – είναι 7 βαθμοί. Δεν είναι κάτι το ακατόρθωτο να πάρεις το πρωτάθλημα, πόσο μάλλον δη να βγεις δεύτερος. Το πιστεύει κανείς; Το πιστεύουν κυρίως οι συντελεστές της παραγωγής παιχνιδιού; Έχουν την ευκαιρία να μας ξαναθερμάνουν και να μας το δείξουν μέσα στο γήπεδο. Ακόμη και η σημερινή κλήρωση δεν είναι τόσο κακή. Αρκεί βέβαια να γίνουν έστω και την ύστατη στιγμή, τα λογικά. Να δούμε τις αδυναμίες μας και να τις καλύψουμε με κάποια ομαδική δουλειά.

Για να φτάσουμε το Πάσχα και να είμαστε χαρούμενοι. Και ήρεμοι να αποφασίσουν οι ιθύνοντες για τον σχεδιασμό της νέας χρονιάς, που θα θέλει – γραμμένα είναι όλα εδώ μέσα – γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή με απόκτηση τουλάχιστον οκτώ παικτών, αν μείνει ο ίδιος προπονητής. Αλλιώς μιλάμε για ολικό ξεχέρσωμα κι ενεργοποίηση των τεχνικών συμβούλων που μέχρι τώρα, απλά κρατάνε σημειώσεις. Το ρόστερ θεωρητικά θα είναι ξεκούραστο, τα παιχνίδια είναι σε λογικές χρονικές αποστάσεις μεταξύ τους κι όλη η διάθεση για δικαίωση κι “εκδίκηση” θα βρίσκεται απλωμένη σε κάθε κιτρινόμαυρο οπαδό. Κανείς αντίπαλος δεν είναι μεγαθήριο. Φυσικά ούτε κι εμείς είμαστε, αλλά επειδή κουραστήκαμε να ακούμε συνεχώς για ατυχίες, ας βγάλουμε αυτά που χρειάζονται.

Υγ1. Το να γίνει κι άλλη ανάλυση για τα κενά ή για τον καλοκαιρινό περσινό σχεδιασμό, δεν είναι του παρόντος. Όποιος μείνει ακόμα συνεπής, θα το επιχειρήσει μετά τους έξι αγώνες που υπολείπονται.

Υγ2. Θέλει ηρεμία η κατάσταση και καθαρό μυαλό. Δεν μιλάω μόνο για τον Αλμέιδα. Μιλάω για εμάς που είμαστε θεατές, για όσο παραμένει ο καθένας. Κι ειδικά κάτι φωνούλες, που κρύφτηκαν πλέον, την ώρα που αναθεμάτιζαν εναντίον του χώρου αυτουνού, γνήσιοι τοτεμιστές και πνευματικοί τραμπούκοι. Εκτός αν μιλάγανε κι αυτές οι φωνούλες για την δεύτερη θέση…

Ένα ακόμα must-win παιχνίδι που η ΑΕΚ δεν κέρδισε.

Για ποιον ήταν must-win, άραγε? Και πόσοι πίστευαν πως η σημερινή ΑΕΚ είχε σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει? Πόσα τέτοια must-win παιχνίδια κέρδισε η ΑΕΚ τα τελευταία δύο χρόνια?

Ρητορικά τα ερωτήματα, βεβαίως.

Η ΑΕΚ πήγε με πολλές απουσίες στο Χαριλάου για να πάρει ο,τι καλύτερο μπορεί στο γήπεδο που έχασαν βαθμούς και οι ανταγωνιστές μας.

Η απουσία του Πινέδα από τον άξονα και η οπισθοχώρηση του Γκατσίνοβιτς στο αριστερό άκρο έκαναν την ομάδα αργή και αντιπαραγωγική.

Σε συνδυασμό με τον Πιερό μπροστά την έκαναν και ακίνδυνη, αφού έξω από το κουτί δεν προσφέρει απολύτως τίποτα.

Όταν όμως πουλάς (και δεν αντικαθιστάς) τον βασικό σου φορ την τελευταία στιγμή για να ρεφάρεις την ζημιά του καλοκαιριού, τότε αναγκαστικά πας με Πιερό γιατί δεν υπάρχει άλλος.

Ενώ τον Δεκέμβριο έδιωξες Τσούμπερ, Αμραμπατ γιατί λέει “περίσσευαν”.

Πριν ένα μήνα περίσσευαν, τώρα δεν έχουμε παίκτες και παίρνουμε από την αποτυχημένη ΑΕΚ Β’.

Αμα βγάλει κάποιος νόημα ας μου εξηγήσει και μένα.

Και φυσικά σε μια ΑΕΚ διαλυμένη ψυχολογικά πάντα θα βρεθεί ο παίκτης που θα σε κρεμάσει. Πότε θα είναι ο Στρακόσα, πότε ο Ρότα, πότε ο Βίντα, πότε ο Μουκουντί κλπ.

Σήμερα ήταν η σειρά του Μήτογλου που πήρε κόκκινη κάρτα και μείναμε από νωρίς με δέκα παίκτες.

Απο κει και πέρα το παιχνίδι ήταν τυπική διαδικασία, αφού και ο Άρης κατέβηκε για να μην χάσει και όχι για να κερδίσει.

Πρέπει να τελειώσαμε το παιχνίδι με μια ευκαιρία του Λιούμπισιτς, δε θυμάμαι κάτι άλλο αξιοσημείωτο.

Τα αξιοσημείωτα έγιναν (ή μάλλον ειπώθηκαν) μετά την λήξη του παιχνιδιού, όπου στην συνέντευξη τύπου είχαμε το (καθιερωμένο) παραλήρημα του Αλμέιδα.

Αρχίζω και ανησυχώ πλέον. Σας φαίνεται φυσιολογική αυτή η συμπεριφορά μετά τα παιχνίδια? Ο άνθρωπος υποφέρει. Δε μπορεί να ανεχτεί ερωτήσεις, δε μπορεί να αντέξει την κριτική, δε μπορεί να κρατήσει την ψυχραιμία του.

Παλιότερα όταν ένας προπονητής έφτανε σε αυτό το σημείο ή παραιτούνταν ή τον “παραιτούσαν”.

Με τον Αλμέιδα αυτά τα ξεσπάσματα έγιναν καθημερινότητα.

Και σε μια ΑΕΚ που ο πρόεδρος/ιδιοκτήτης δηλώνει την στήριξή του και ουδέποτε τέθηκε θέμα απόλυσης του προπονητή. Ίσως ο ίδιος νιώθει “παγιδευμένος” γιατί δεν του κάνουν την χάρη να τον απολύσουν και να πάει για παέγια στο Ακαπούλκο. Και με το παραμικρό ξεσπάει δημόσια.

Ας τον απαλλάξει κάποιος απ’αυτό το μαρτύριο πριν να δούμε τα χειρότερα.

Το μόνο θετικό ήταν πως και οι ανταγωνιστές (οι από κάτω) έχασαν βαθμούς και δεν κινδυνεύουμε άμεσα απ’αυτούς (για την ώρα).

Μια αναμενόμενη κατάληξη για αυτούς που έβλεπαν την πραγματικότητα όπως ήταν και όχι όπως ήθελαν να είναι. Και εμείς θέλαμε, όμως δεν θα κάνουμε τους χαζούς για το χατίρι κανενός.

Σε 3 μέρες η ΑΕΚ του Αλμέιδα κατάφερε να χάσει όλους τους στόχους από την ίδια ομάδα με τον ίδιο εξευτελιστικό τρόπο.

Όχι, σήμερα δεν φάγαμε 6 γκολ. Παίξαμε για να μην πάθουμε καμιά ζημιά, δηλαδή αυτό που έπρεπε να κάνουμε στο κύπελλο το κάναμε σήμερα. Τότε που έπρεπε να πας μαζεμένα αφού υπάρχει επαναληπτικός, πήγες ξεβράκωτος στα αγγούρια. Απόψε που ήθελες νίκη οπωσδήποτε κατέβηκες σαν Παναιτωλικός.

Άφησες εκτός 11άδας τους μοναδικούς παίκτες που μπορούν να κάνουν κάτι επιθετικά και όλο το “πλάνο” ήταν καμινάδες στον Πιερό που 9 στις 10 φορές έβγαινε offside και την 10η έκανε επιθετικό φάουλ. Μιλάμε για μπαούλο κανονικό.

Πάνε οι στατιστικολόγοι, πάνε οι μετεωρολόγοι και οι χαρτορίχτρες. Τους έριξε όλους στον κουβά ο προφέσορας. Ποιος να φταίει τώρα άραγε? Ήταν και ο καιρός καλός, ο,τι πρέπει για μπαλίτσα. Όμως κάποιος πρέπει να φταίει, δε γίνεται. Κάπου πρέπει να τα φορτώσουμε.

Μήπως αυτός που έχει την ομάδα στα χέρια του 3 χρόνια και δεν έχει παρουσιάσει την παραμικρή βελτίωση σε κανέναν τομέα?

Μήπως ο προηγούμενος αλεπουδιάρης που κατάλαβε τι έρχεται και την κοπάνησε όσο είχε κάποια αξία το δημιούργημά του?

Μήπως ο γραφικός που νόμιζε πως θα κυβερνά με μεγαλοστομίες αλλά όταν έρχεται η ώρα για αποφάσεις κλάνει μαλλί μην έρθει σε κόντρα με τους οργανωμένους?

Όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης που η ΑΕΚ έφτασε στο σημείο να έρχεται σε δεύτερη μοίρα στη συνείδηση πολλών ΑΕΚτζήδων, αφού το μόνο που τους ένοιαζε ήταν μην φύγει ο προπονητής.

Πως έπαιξε λοιπόν η ομάδα απόψε?

Κατέβηκε με 3άδα στους σέντερ μπακ και με Γκατσίνοβιτς-Ρότα στα άκρα. Στο κέντρο Μάνταλο-Λιούμπισιτς και στην επίθεση Μαρσιάλ-Λαμέλα-Πιερό.

Ένα πολύ βαρύ και ταυτόχρονα μαλθακό σχήμα που διευκόλυνε τον γαύρο για να έχει ένα εύκολο βράδυ και να φύγει έστω με ισοπαλία η οποία τον βόλευε. Γιατί όχι, πρώτος είναι ούτως η άλλως.

Προφανώς το σχέδιο(sic) ήταν να τους πάμε λάου-λάου και μετά το ’70 να βάλει Πινέδα-Ελίασον και να κλέψει το παιχνίδι.

Μέχρι το ’75 η μόνη φάση που κάναμε ήταν ένα ανάποδο σουτ του Μουκουντί. Όταν έριξε Πινέδα κάτι προσπάθησε να κάνει, όμως τελικά στο ’90 φάγαμε το γκολ και χάσαμε.

Περίμενε κάποιος πως μετά από τέτοια κατραπακιά θα έμπαινε η ΑΕΚ και θα έτρωγε σίδερα?

Με όσους ΑΕΚτζήδες μίλησα όλοι πίστευαν πως θα χάσουμε.

Πήγαμε για το Χ και τελικά δεν πήραμε ούτε αυτό.

Τώρα να δούμε αν θα κρατήσουμε έστω την 2η θέση.

Διάβασα για εκτεταμένο rotation από την μεριά του αντιπάλου – συγνώμη που δεν ξέρω τους βασικούς, άρα μπορεί και να κάνω λάθος -, την ώρα που μάλλον έβλεπα τους βασικούς τους δικούς μας. Φυσικά έλειπε ο Μαρσιάλ, αν θεωρείται βασικός. Αυτό πριν αρχίσει το παιχνίδι.

Που στο πρώτο μέρος, πρέπει να είναι από τις πιο εύκολες κριτικές, που έχω βρεθεί να γράψω. Διότι εγώ ξέρω ότι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, παίζεται από δυο αντιπάλους. Την ΑΕΚ δεν την είδα μέσα στο γήπεδο. Ούτε σαν φυσική κατάσταση, ούτε σαν δύναμη, ούτε σαν πλάνο. Πλάνο επίθεσης, αντεπίθεσης, ή άμυνας. Και φυσικά το σκορ, που ήταν προϊόν τύχης στο πρώτο γκολ και λάθους στο δεύτερο, δεν λύνει τις απορίες μου.

Διότι, δεν είναι μόνο αυτά. Είναι ότι η ΑΕΚ ήταν φοβισμένη, φυσικά χωρίς πλάνο – άλλωστε ποτέ δεν έχει – αλλά κι απόλυτα φουκαριάρα. Πάντα δεύτερη, για να μην πω τρίτη πάνω στη μπάλα, χωρίς δύναμη στις προσωπικές μονομαχίες και φυσικά χωρίς ηθικό, αφού δεν είχε σταθερές για να στηριχτεί στο γήπεδο. Τα σέντερ μπακ της τραγικά, Πινέδα ανύπαρκτος, την ώρα που έβλεπε έναν καταιγισμό ενέργειας, πάθους και διάθεσης να την καταπίνει. Έβλεπα τον αντίπαλο προπονητή – για μένα είναι αστείος – να χτυπιέται και τον Αλμέιδα να τρώει κάρτα, να βγάζει το μπουφάν και να μαλώνει με τους γύρω του.

Φυσικά δεν μου φταίει ο Αλμέιδα ΣΗΜΕΡΑ. Φυσικά μου φταίει ο ξάδερφος του Ηλιόπουλου, όπως και η γιαγιά του για την οποίαν δεν έχει μιλήσει κάποιος δημοσιογράφος, ίσως από σεβασμό στην ηλικία της. Φυσικά φταίει ο Μουκουντί, ο Βίντα, ο Πινέδα, ο Σιμάνσκι κι ο Λαμέλα. Φταίνε κι άλλα, αλλά χρειάζονται; Τα έχουμε γράψει, τα έχουμε πει ακόμα και μετά από νικηφόρα αποτελέσματα. Εκτός αν στην Ελλάδα, υπάρχει κάποια κρυμμένη Λίβερπουλ στον Πειραιά, και δεν την είχαμε πάρει χαμπάρι.

Έλεγα λοιπόν, με χαμένη την πρόκριση, ότι θα βάζαμε το γκολ της τιμής ή ότι θα έπιαναν κάποιο τόπο οι εντολές του Αλμέιδα στο διάλειμμα. Διαψεύστηκα. Η ΑΕΚ εξακολούθησε να είναι της πλάκας ομαδούλα – εντάξει μπορούμε να ζητήσουμε κι ένα φάουλ σε μια έξοδο του Πασχαλάκη που στην εξέλιξη φάγαμε γκολ -, χωρίς διάθεση, χωρίς νεύρο. Ήταν σαν να έβλεπες κάποια κάρα αγίου και προσκυνούσες να γίνει κάποιο θαύμα. Κυρίως να βρεις κάποιον διακριθέντα. Το θαύμα έγινε σε μένα. Βρήκα τον Ελίασον.

Φυσικά με ένα εξτρέμ, δεν μπορείς να έχεις κι απαιτήσεις. Διότι όλοι ήταν της πλάκας. Και δεν ήταν θέμα κακιάς βραδιάς. Ήταν θέμα ανημποριάς. Εντελώς ξεκάθαρα πράματα. Πράματα τα οποία γράψανε ιστορία : Τέτοιο σκορ δεν το πέτυχε φέτος ο αντίπαλος, ούτε απέναντι στην Ραφήνα. Ούτε σε φιλικό. Κι η ιστορία λέει : Ηλιόπουλος – Αλμέιδα – οι ένδεκα που μπήκαν. Στο μουσείο δεν βάζουμε μόνο νίκες. Ειδικά στο μουσείο της ΑΕΚ, ξεκινάμε από ήττες. Οπότε οι σημερινοί, καλό είναι να κοσμήσουν κάποια προθήκη.

Εγκλωβισμένοι σε μικρούς χώρους, πασίτσες χωρίς καμία προοπτική και χωρίς να μπορείς να φρενάρεις τίποτα, άδειος από ενέργεια και φυσικά νεκρός από ψυχολογία. Και φυσικά, απολογιστικά, σε μία από τις χειρότερες ήττες που εγώ προσωπικά έχω δει ( η άλλη είναι όταν χάσαμε με το ίδιο σκορ στο μνημόσυνο της θύρας 7 ). Κρίμα, και μόνο κρίμα. Και φυσικά, ντροπή. Κι όπως δίνουμε συγχαρητήρια, μπορούμε να δώσουμε συλλυπητήρια. Δικά μας είναι όλα. Όπως και οι γνώμες και οι απόψεις, που είναι σαν τους κώλους. Όλοι έχουν έναν. Ειδικά αυτοί που δεν τους καθάρισε ο Άρης…