…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Με ψυχραιμία πλέον κι αφού το διαζύγιο έχει επισήμως ανακοινωθεί – άρα δεν μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι πιέζουμε με τον τρόπο μας -, ας γράψουμε τη φετινή πραγματικότητα της ομάδας μας. Με μία πολλή σοβαρή υποσημείωση : Το ότι ο Αλμέιδα έμεινε μετά τις συγκεκριμένες ξεφτίλες που όλοι ξέρουμε, ήταν απόφαση της διοίκησης άντε και του Ριμπάλτα. Επομένως και η διοίκηση έχει ευθύνες και ουδόλως απασχολεί αν ξέρει ή δεν ξέρει από μπάλα. Και να πούμε και κάτι ακόμα : Αν ο Αλμέιδα έκανε στο τέλος δυό ήττες, θα έμενε. Αν έκανε δυό ήττες, θα έφευγε ( όπως κι έγινε ). Σε οποιοδήποτε άλλο συνδυασμό αποτελεσμάτων, θα παιζόταν το συμβόλαιο στα ζάρια. Αυτό για να ξέρουμε τι διοίκηση έχουμε. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί ότι από την επομένη κιόλας του διαζυγίου, δεν έχουμε προπονητή. Και δήθεν κάνουμε επαφές με παίκτες ερήμην του νέου προπονητή. Στο τελευταίο να προσθέσω και μία ευχή μου: Ελπίζω ο Ηλιόπουλος να διαλέγει αλλιώς καπετάνιους στα καράβια του…

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τα νούμερα αφού σε αυτά αρέσκονται οι δημοσιογραφάρες της ΑΕΚ, που δακρύβραχτα αποχαιρέτησαν τον Αλμέιδα παρομοιάζοντας τον μάλιστα και με τον Ιησού. Σε 32 αγώνες είχαμε 16 νίκες, 5 ισοπαλίες και 11 ήττες. Τέρματα 48-28. Είχαμε 7 λιγότερους βαθμούς σε σχέση με πέρσι στη κανονική σεζόν κι άλλους 7 λιγότερους στα μπαράζ. Σύνολο 14 βαθμοί λιγότεροι σε σχέση με πέρσι, που ήση είχαμε λιγότερους σε σχέση με πρόπερσι. Γαμώ τα projects δηλαδή. Το ωραιότερο όμως ήταν το άλλο : Είχαμε 1 γκολ ανά 10 τελικές και 33,5 λάθη ανά αγώνα. Φυσικά τα λάθη τα κάνανε οι παίκτες, ούτε ο Αλμέιδα ούτε η διοίκηση.

Αν θέλουμε να μπούμε και σε αυτά που είδαν τα μάτια μας, ας ξεκινήσουμε από σχιζοειδείς αποφάσεις που η κορυφαία ήταν η χρησιμοποίηση του Χατζησαφί στην Τούμπα. Που έγινε για να τον εκθέσει αλλά φευ. Εξετέθη ο Ιησούς, όπως εξετέθη όλη η ΑΕΚ που είχε το τελευταίο διάστημα δυό αριστερά μπακ στον πάγκο και τον Γκατσίνοβιτς βασικό. Και που ουδέποτε στο τέλος προωθήθηκε μπροστά έστω σαν εσωτερική αλλαγή κάποιου αγώνα. Θέλετε να πούμε για τον Πιερό που έμπαινε για να πρεσάρει μπροστά κι ενώ η ομάδα έπαιζε χωρίς εξτρεμ αλλά έβγαινε όταν μπαίνανε τα εξτρέμ τα οποία δεν ξέρανε πού να σεντράρουν; Θέλετε να μιλήσουμε για την πλήρη ανυπαρξία συνύπαρξης Γιόνσον και Σιμάσνσκι όταν οι συνθήκες απαιτούσαν σφίξιμο του κέντρου; Θέλετε να θυμηθούμε την εξαφάνιση στα όρια αδικίας, παικτών όπως ο Λιούμπισιτς, ο Κοϊτά κι ο Μήτογλου; Μήπως προτιμάτε – με τη ανοχή των δημοσιογραφάρων – τη συνεχή χρησιμοποίηση του Μαρσιάλ ή το επιθετικό πρεσάρισμα με παλαίμαχους παίκτες;

Κι άλλα υπάρχουν αλλά δεν βαριέσαι πλέον. Διότι το κύριο της φετινής χρονιάς είναι το ψυχολογικό στραπατσάρισμα των παικτών και της ομάδας καθώς και του κύριου όγκου των οπαδών. Εξαιρώ φυσικά κάποιους οργανωμένους που πήγαν στο good bye στο αεροδρόμιο αφού αυτοί δεν βλέπουν μπάλα γενικώς κι άρα δεν καταλαβαίνουν αυτά που γράφω. Αν πάντως δεν υπάρχει ψυχολογικό θέμα, σαφέστατα υπάρχουν βαρειές ντροπιαστικές ήττες, ειδικά στα μπαράζ, και βέβαια μια αποκρουστική μπάλα. Ο Αλμέιδα τήρησε δυό ποδοσφαιρικές παραδόσεις ( φυσικά υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις για να μην αρχίσει κάποιος να πετάει ονόματα ) :

• Όταν ένας προπονητής φεύγει, πάντα αφήνει πίσω του καμένη γη.
• Ένας πολύ καλός παίκτης, ποτέ δεν είναι καλός προπονητής.

Εν πάση περιπτώσει, κι αυτή η περίπτωση τελείωσε. Και πάμε γι΄άλλη. Όπως γίνεται και στη ζωή, που αλλάζουμε γκόμενες. Κι ο καθένας κρατάει ό,τι θέλει. Άλλος δίνει μεγαλύτερη σημασία στο νταμπλ κι άλλος στο τριετές project. Άλλος ενδιαφέρεται για τίτλους κι άλλος ενδιαφέρεται για θέαμα. Άλλος ενδιαφέρεται πώς θα γαμήσει ο ίδιος, κι άλλος ενδιαφέρεται για το πώς θα νομίσει ότι γάμησε όταν γαμάει ο πρόεδρος της ομάδας του. Ελεύθερη άποψη έχουμε, όμως έχουμε μια κοινή συνισταμένη: Φέτος δεν είδαμε ούτε τίτλο, ούτε θέαμα. Και φέτος γαμηθήκαμε κοινώς. Ας πούμε ότι τα εξισορροπούμε αυτά με την πρώτη χρονιά, αφού ο Αεκτζής έχει πάντα τον συνειρμό…” δηλαδή είχαμε μάθει κάθε χρόνο να τα σαρώνουμε όλα;”…Μας μένει λοιπόν η δεύτερη χρονιά για την κρίση μας. Γεγονότα είναι αυτά κι όχι προσωπικές κρίσεις. Τι έγινε πέρσι; Ε όχι να τιμήσω και τα χωριά…

Κάθισα να δω το παιχνίδι, χωρίς κάποια έμπνευση και χωρίς κάποια ελπίδα. Έτσι όπως έχουμε γίνει, ακόμα και κάτι καλό να δούμε, μάλλον δεν θα το πιστεύουμε. Και πώς να γίνει το ανάποδο; Οι μισοί θεωρούνται τελειωμένοι κι οι άλλοι μισοί θέλουν να φύγουν. Οπότε όλοι λοιπόν, ζούμε στον πλανήτη Ριμπάλτα και μάλιστα κάποιοι προσεύχονται να μην φύγει κι αυτός.

Η ενδεκάδα είχε εκπλήξεις. Άλλες ευχάριστες κι άλλες δυσάρεστες. Οι ευχάριστες ήταν στην άμυνα, που επιτέλους είδαμε κανονικό αριστερό μπακ. Όπως και να το κάνεις, ο Χατζησαφί αδικήθηκε ιδιαίτερα στα τελευταία παιχνίδια και φυσικά είναι ο καλύτερος που διαθέτουμε στη θέση αυτή. Έπαιξε λοιπόν το παιδί, και μάλιστα ήταν από τους καλύτερους στο πρώτο μέρος.

Οι δυσάρεστες εκπλήξεις ήταν στο κέντρο. Χωρίς αμυντικό χαφ, μάλλον θα υπήρχε πρόβλημα. Η κορυφαία βέβαια έκπληξη ήταν η χρησιμοποίηση του Μαρσιάλ, αλλά αυτό μάλλον ήταν απάντηση στον Ηλιόπουλο. Όλα τα άλλα ήταν σχετικά νορμάλ, αν φυσικά δέχεσαι ότι μια ομάδα έχει αυτό το μέσο όρο κι αν φυσικά δέχεσαι να παίζεις χωρίς εξτρέμ. Γιατί να μην το δεχτείς όμως; Τόσα και τόσα έχεις δεχτεί φέτος.

Εν πάση περιπτώσει, δεν μπορούμε να μιλάμε για κάποια παταγώδη αποτυχία. Η ΑΕΚ είχε καλούς τους Μάνταλο και Βίντα, και ιδιαίτερο σύμμαχο τον αντίπαλο, που δεν ήταν και τίποτα το φοβερό. Μάλλον κι αυτός φοβόταν, κι αφού έπαιζε για δύο αποτελέσματα, διευκόλυνε την όλη κατάσταση, που πήγε σε κοντρόλ ρυθμό και κατοχή και πρόσφερε ένα παιχνίδι χωρίς κάποια ιδιαίτερη συγκίνηση. Μάλλον έπαιξε μιά τακτική αλληλοεξουδετέρωσης, που δεν έφερε κάποια θεαματικά αποτελέσματα. Το σίγουρο είναι ότι οι άμπαλοι, θα μιλήσουν για καλή ΑΕΚ.

Τις τελικές, τις λίγες, τις είχαν κι οι δυό ομάδες. Είτε σε τακτική επίθεση, είτε σε αντεπίθεση. Η σημερινή ανικανότητα του Κωσταντέλια, και η μόνιμη του Μαρσιάλ, δεν άνοιξαν το σκορ. Αυτό άνοιξε στο τέλος του πρώτου μέρους εις βάρος μας, αφού κάπως θα έπρεπε να τηρήσουμε τις τελευταίες εμφανίσεις μας. Φυσικά στο πρώτο μέρος, θα πρέπει να αναφερθώ και στον ηλίθιο διαιτητή, που φάνηκε χεσμένος κι έπαιζε φουλ έδρα – αποκορύφωμα το φάουλ από το οποίο φάγαμε το γκολ. Το τι έγινε μετά με τον Λαμέλα, οφείλω να πω ότι δεν το κατάλαβα αλλά τα νεύρα τα έχουμε συνηθίσει πια.

Στο δεύτερο μέρος, τα πράματα έγιναν πολύ πιο ενδιαφέροντα. Ποδοσφαιρικά εννοώ. Ο αντίπαλος πιστοποίησε την ανυπαρξία του σαν ομάδα, ενώ η ΑΕΚ στην κυριολεξία τον κατατρόπωσε. Με τρομερή μπάλα, τόσο αθλητικά όσο και τακτικά. Ήταν η καλύτερη ΑΕΚ που είδα φέτος στα μπαράζ. Και δεν κάνω καμία πλάκα. Θέλετε κατοχή, θέλετε αλληλοκαλύψεις, θέλετε οργάνωση παιχνιδιού; Φυσικά έλειψε η αποτελεσματικότητα, αλλά οι τρεις τελικές που έγιναν ήταν καταπληκτικές.

Στο τέλος, θα μπορούσαμε να είχαμε δεχτεί και δεύτερο γκολ αλλά αυτό οφειλόταν στο ότι οι παίκτες δεν θέλανε να ξαναχάσουνε. Και θα πρέπει να τους αναγνωριστεί αυτή η προσπάθεια, διότι έτρεξαν, μόχθησαν κι έκαναν ό,τι ήταν αθλητικώς δυνατό σήμερα. Κι ας μην είχαν καμία σημαντική βοήθεια από τον πάγκο και σήμερα. Σκέψου μόνο ότι ο Μαρσιάλ έμεινε μέχρι το τέλος και μάλιστα ονοματίστηκε και σέντερ φορ. Και φυσικά έχασε ένα γκολ από αυτά που δεν χάνονται. Αλλά μην μπλεκόμαστε με λεπτομέρειες.

Είδαμε ένα καλό παιχνίδι με ένταση και πάθος. Είδαμε την ΑΕΚ να αδικείται τελικά από την τέταρτη θέση, αλλά είδαμε κι αυτό που θα πρέπει να γίνει πασιφανές στους διοικούντες ( μην γελάτε ). Θέλει σοβαρό έλεγχο η διαιτησία, όταν δεν έχεις καλούς παίκτες ή όταν έχεις παράλογες αποφάσεις από το τεχνικό τημ. Αλλά δεν θα αναλωθώ στην τοξικότητα. Διότι γέμισα από την ομάδα, παρά την ήττα και παρά την παρουσία Μαρσιάλ μέσα στην ομάδα, που αδικεί πολλούς άλλους παίκτες. Όπως και τον Ρώτα σήμερα, που κι αυτός πλαισίωσε τους καλύτερους. Που όμως καλά θα κάνει να σηκωθεί και να φύγει, αφού για την ΑΕΚ δεν κάνει.

Άλλα, δεν θα πούμε σήμερα. Παρά το κρύο αίμα. Να ξέρουμε να διαχωρίζουμε τα γεγονότα. Σήμερα είχαμε κριτική αγώνα. Τίποτε άλλο. Δεν θα τρελαθούμε με το πρωτάθλημα γυναικών, ούτε με το μπάσκετ. Αυτά ανήκουν μόνο σε τυφλούς οπαδούς. Που στον βωμό της ΑΕΚ, θα πάνε και θα δουν μέχρι και ξιφασκία. Αρκεί κάπου να κερδίσει η πίστη τους. Διότι χωρίς αυτήν, θα έχουν μισή ζωή ή αυστηρή κρίση στην Δεύτερη παρουσία. Νάμαστε καλά να επικοινωνούμε. Μέχρι το κλείσιμο, θα τα πούμε για τις κινήσεις και τις προσδοκίες.

Μην ανησυχεί κάποιος, δεν πρόκειται να αναβιώσω κάτι. Εξ άλλου, θάταν και ντροπή. Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ακριβώς την ώρα του θανάτου. Οι άνθρωποι υπάρχουν όταν ζουν, κι όχι απλά όταν υπάρχουν. Όταν δημιουργούν, όχι όταν απλά τους κάνουν εν ζωή αφιερώματα.

Ο Αεκτζής λοιπόν, μετά τον τοτεμισμό με τον Μπάγιεβιτς, τον Μελισσανίδη και τον Αλμέιδα, μετά κάποια παικτάκια που θεωρήθηκαν πρότυπα και λοιπά αρχίδια, που δημιουργεί η κάθε μορφής πίστη, με την καθοδήγηση των ανύπαρκτων δημοσιογράφων, μπαίνει σε άλλη φάση : Στην προπαγάνδα για τον Ριμπάλτα.

Αυτός έχει τα κλειδιά, αυτός ξέρει, αυτός έχει πάρει τα ηνία και λοιπές παπαρδέλες. Μέχρι κι ο Κετσε βγήκε κι έκανε ένα σχόλιο – το μόνο σωστό εδώ και καιρό -, ” ας προσευχηθούμε για τον Ριμπάλτα. ”

Η μαλακία δηλαδή, πάλι θριαμβεύει σε μια εταιρεία για την οποίαν ήδη κλαίει ο Ηλιόπουλος. αυτός βέβαια κλαίει διότι δεν καταλαβαίνει γιατί φώναζε εναντίον του ο κόσμος, αλλά άστο αυτό.

Μετά λοιπόν την Τούμπα, θα αναλάβει ο Ριμπάλτα. Που θα φέρει προπονητή, που θα φέρει 10 παίκτες και θα διώξει κι άλλους πέντε.

Και ρωτάω εγώ σαν παλιός αποδυτηριάκιας : Κι αν ο Ριμπάλτα υποβάλει την παραίτηση του την Τρίτη, τι γίνεται μετά; Ρε φίλε, δεν γουστάρω άλλο. Βρήκα μια γκόμενα στο Σορέντο και πάω να φάω τα λεφτά που έχω βγάλει. Δεν μου αρέσουν οι πουτάνες της Αθήνας. Φεύγω.

THINK TANK, ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ.

Τι γίνεται ωρέ από Τετάρτη και μετά; Ούτε να το σκεφτούμε δεν μπορούμε, ε;

Ε, ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ.

Πήγα να μπω στο γήπεδο. Είχε χαθεί το εισιτήριο μου από το gov.gr. Τρελάθηκα. Με κάποιο τηλέφωνο μπήκα. Είχα κι ένα άλφα περιθώριο χρόνου. Ήταν μάλλον μία σημειολογία : Μην το δεις κι αυτό. Άστο, χέστο. Γιατί να μπεις στο γήπεδο; Πρέπει να πιεις μέχρι τέλους το ποτήρι; Δεν έλαβα τα μηνύματα αυτά σωστά στον εγκέφαλο, αλλά δεν θα μπορούσα και να λείψω. ΑΕΚ σημαίνει προσφυγιά ξεριζωμένη. Κι Ελλάδα σε όποια διάσταση ψάξεις στον μικρόκοσμο.

Φυσικά δεν μετάνοιωσα. Την ΑΕΚ θα την εγκαταλείψω, μία και καλή. Όσο όμως είμαι ακόμα στη σχέση, θα δω τα πάντα. Είδα μια κακή ενδεκάδα – φαντάσου να έχεις δυό αριστερά μπακ στον πάγκο και να καλύπτεις τις πτέρυγες με δυό δεξιούς-, φαντάσου να παίζεις χωρίς δεξί εξτρέμ και φαντάσου να βλέπεις ακόμα τον Μάνταλο, σαν τελευταίο άνθρωπο του Μελισσανίδη στην ομάδα. Λέγανε ότι ήταν καλός. Εγώ δεν είδα τίποτα, ειδικά μετά το πρώτο εικοσάλεπτο, που ό,τι άγγιζε ήταν λάθος.

Πάντως τα στρεβλά μπακ, δεν πήγαν άσχημα. Ούτε κι η τακτική αντιμετώπιση του αγώνα. Όσο αντέχουμε θα τρέχουμε, και μετά θα κάνουμε αλλαγές. Κι ενώ είχε βγει το πρώτο ημιχρόνιο, με πολλή καλή ΑΕΚ που μάλιστα είχε βάλει και γκολ σε κρίσιμο σημείο για την ψυχολογία του αντιπάλου, ήρθε η κατάρρευση. Μου θύμισε την προσπάθεια που κάνει ένας αλκοολικός, που όμως όταν δει μπροστά του ένα ποτήρι με ουίσκι, θυμάται τα παλιά. Ψύχραιμος ήταν ο αντίπαλος προπονητής. Και να μην κάνει τίποτα, ο Αλμέιδα θα χάσει μόνος του. Είτε θα σκάσει την ομάδα του, είτε θα πιεί στον πάγκο, είτε θα κάνει λάθος αλλαγές.

Επειδή κάθεται μπροστά μου, μπορώ να διαβεβαιώσω το κοινό ότι δεν πίνει. Τι κάνει πριν, τι κάνει μετά, δεν μπορώ να το ξέρω. Αυτό που μπορώ να ξέρω είναι ότι αποφασίζει να κάνει αλλαγές, γίνεται της πουτάνας. Αποδιοργάνωση στο κέντρο κι έμπνευση στην τρέλα, επιπέδου Γκουέρνικα Πικάσο. Τσιλούλης μέσα και σέντερ φορ; Μάνταλος και Λαμέλα, κάργα κουρασμένοι, ακόμα μέσα; Αλλαγή Βίντα για να γίνει τι; Λεπτομέρειες παιδιά είναι αυτά.

Η ΑΕΚ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΟΥΤΕ ΑΡΧΗ, ΟΥΤΕ ΜΕΣΗ ΟΥΤΕ ΤΕΛΟΣ. Γέλασε κι αντίπαλος, που δεν είχε διπλό μέσα στο 2025. Ανεστήθη κι αυτός.

Και πεθάναμε εμείς. Άλλο ένα πικρό ποτήρι, ξεφτίλας κι ανοργανωσιάς. Άλλη μιά μαλακία της διοίκησης, αφού η παραμονή Αλμέιδα είναι δικό της θέμα. Σκέψου ότι μέχρι κι ο Δημητριάδης, που μόνο τον Μελισσανίδη ακούει, καταφέρεται εναντίον του. Βρήκαμε τον ένοχο; Όχι βέβαια. Ο ένοχος είναι ο Ηλιόπουλος σαν δένδρο. Σαν δάσος ο Μελισσανίδης. Όχι για τα αγωνιστικά. Όχι. Μην βιάζεστε. Όλα θα τα πούμε. Και να με συγχωρήσουν οι τίποτες που το παίζουν Αεκτζήδες και προσφυγιά και κλάμα και μια ζωή δυστυχία.

Η ΑΕΚ λοιπόν τελευταία και χωρίς βαθμό. Με έξι ήττες. Στα πάντα διαλυμένη. Με γήπεδο μισοάδειο και με κατάθλιψη στον κόσμο. Ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Έλεγα ότι θα βρει μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Αυτή που φέρνει η διάθεση της αυτοσυντήρησης ή του βάρους της φανέλας. Τίποτα. Γιατί ; Να ρωτήσω κάτι; Θυμάστε τον Μελισσανίδη με το καπελάκι, όταν έμπαινε μια εταιρεία του στη Wall street ; Σήμερα αυτή η εταιρεία του, πού είναι; Θέλετε κάτι για την ΑΕΚ; Υπάρχουν μουσεία.

Σήμερα είχαμε την τιμητική μας από το πρωί. Φίλος με ειδοποίησε ότι έγκριτο site, με το όνομα sportstriunfo – φυσικά ανώνυμο -, με είχε συμπεριλάβει στους αχάριστους ανθρώπους που έσκαψαν το λάκκο του Αλμέιδα. Κάποιος Στήβεν στα social media. Τόσο έγκριτο, που ούτε καν έλαβε υπ΄όψη του, είτε την παρουσία μου στην τηλεόραση παλιά, ούτε στο ραδιόφωνο, ούτε το site που έχω κι είναι το μόνο που διαβάζεται από την εταιρεία αφού είμαι πελάτης από τους ακριβούς κιόλας, που ανέφερε ότι επιρρέασα τα social media. Δεν γέλασα. Σαν φυσική κίνηση, πήγα και κατούρησα.

Όπως το έκανα και στο γήπεδο, σήμερα του Θωμά, που μέχρι κι οι οργανωμένοι, ήρθαν μετά το παιχνίδι, να αμφισβητήσουν τον Ηλιόπουλο. Μέχρι κι αυτοί δηλαδή, που τους έκανε πίπες. Οι υπόλοιποι είναι απλά μπερδεμένοι, κι απλά πιστοί. Αυτοί δηλαδή που ακόμα πιστεύουν στον Αλμέιδα ή στους άλλους, που έβλεπαν την ΑΕΚ καλύτερη σήμερα, φυσικά μιλάω για το πρώτο μέρος. Μετά, χάθηκαν τα στρουμφάκια αυτά και τους έφταιγε ο ανάδρομος Ερμής, ο Παπαπέτρου και χίλια δυό άλλα. Ονομάσθηκα και προβοκάτορας κιόλας, διότι παλιά ήμουν στο ΚΚΕ.

Καμία σημασία δεν έχουν αυτά. Είμαστε στα αγωνιστικά, που τα είχαμε όλα προβλέψει. Η ΑΕΚ ξαναέχασε και μάλιστα με περίπατο. Ναι παίδες που διαφωνείτε ( όσοι ). Δικαιούται ο αντίπαλος να έχει καλό τερματοφύλακα. Εσύ δεν δικαιούσαι να μιλάς, που σαν το στρουμφάκι έτρεχες και δήθεν έφτιαχνες, αλλά δεν μπορούσες να βάλεις ένα γκολ. Τι να σε κάνω που δήθεν έμοιαζες καλύτερος; Ο αντίπαλος απλά είναι ένα κλικ παραπάνω, τόσο σε σύστημα όσο και σε ποιότητα παικτών, που του αρκούσε μία φάση ή μία οργανωμένη προσπάθεια. Αυτό υποθέτω το έχουν δει όλοι σε ευρωπαϊκά παιχνίδια. Της ΑΕΚ εννοώ. Κι ο Βέγγος έτρεχε, Μάρλον Μπράντο δεν έγινε ποτέ.

Μια ΑΕΚ, χονδρικά μπουρδέλο. Με την σουίτα του Μελισσανίδη κλειστή, αφού τα ποντίκια ξέρουν πότε να μην εμφανίζονται. Χωρίς προπονητή και με κάτι μαλακισμένες επιλογές, τύπου Γκατσίνοβιτς αριστερό μπακ ή Μάνταλου στο κέντρο και χωρίς να μπορεί να πιέσει πουθενά μπροστά μόνο με τον Πιερό, με τον Λαμέλα να το παίζει εραστής επιπέδου Γεωργίτση και με δυό αμυντικά χαφ, που ψάχνανε τον Κοϊτά, μπας και θυμόταν ότι έφαγε ξύλο στο Καραϊσκάκη. Δεν πήγαμε άσχημα για το πρώτο τέταρτο του αγώνα.

Απλά ο αγώνας έχει και συνέχεια, έχει και άμυνα, έχει και σύστημα, έχει κι αναβοκατέβασμα ρυθμού, έχει και παγίδες, κι έχει κι άλλα σαν τακτική ή παραγωγή παιχνιδιού. Μια μονότονη ΑΕΚ, κι ένας αντίπαλος που απλά περίμενε να χτυπήσει όταν εύρισκε ευκαιρία. Μπορεί και να μην την εύρισκε. Σταρχίδια του. Εσύ εκόπτεσο για τη νίκη. Κι εκεί πήρες μηδέν και μαζί με αυτό, έδιωξες κόσμο από το γήπεδο, έφερες ξεφτίλα ξανά, και φυσικά ανάγκασες το πλήθος να μην έχει καθαρή γνώμη, αλλά να φταίνε όλοι. Κι όλοι να γιορτάζουν τον άπιστο Θωμά. Να μην πιστεύουν την ΑΕΚ πια. Που φυσικά δεν υπάρχει σαν οντότητα . Εταιρεία είναι. Με ιδιοκτήτη, στελέχη και υπαλλήλους. Άντε βγάλε άκρη δηλαδή, χρονιάρες ημέρες.

Είδα το παιχνίδι μέχρι τέλους. Αεκτζής που φεύγει στο 65, για μένα δεν υπάρχει. Και φυσικά θα δω και το τελευταίο την άλλη Κυριακή. Εκεί που βλέπω, ότι αν υπάρχει πάλι ντροπή, θα έχουμε κυνηγητά. Δίκαια, άδικα δεν θα μπω σε τέτοιο συνειρμό. Ξέρω ότι ζούμε στον επαγγελματισμό. Άρα δεν είναι πια οι ομάδες, όπως ήταν. Και οι ιδιοκτήτες αγοράζουν ομάδες είτε για να κονομήσουν άμεσα είτε έμμεσα. Άρα δεν ωφελεί να κυνηγιόμαστε για τους κοινού ποινικού δικαίου ιδιοκτήτες, που διαπλέκονται αλλά κανείς δεν διαφωνεί αφού όλοι γουστάρουν να τους γαμάει ο εκάστοτε ισχυρός, που τους έλαχε. Αυτό είναι φουκαραδισμός μίνιμουμ. Κι εγώ δεν ανήκω σε αυτήν την κάστα. Ανήκω στους καταγγέλοντες, που δεν αρμόζουν στη χώρα αυτή ή στον ποδοσφαιρικό χώρο.

Τα υπόλοιπα, μετά το δεύτερο γκολ, ανήκουν στους δημοσιογράφους της ΑΕΚ. Στα xgoals και στις λοιπές μαλακίες που λένε, μέχρι να τους ξεβράσει το εκάστοτε αφεντικό ή το κοινό. Είδα ένα σκορποχώρι που δεν ήξερε τι έκανε στο γήπεδο. Ειδικά όταν μπήκε κι ένας φουκαράς που λέγεται Πινέδα, που σε κανονικές εταιρείες, θα έπρεπε να έχει πουληθεί, κι όχι να τον κρατάει η ΑΕΚ σαν σκλάβο. Όπως και τον Ελίασον. Αλλά λογικά είναι αυτά για έναν άνθρωπο, που και καθαρός να είναι, απλά δεν ξέρει πώς διοικούνται εταιρείες. Ναι ξέρω κάποιος θα πει για τα sea jets. Είπαμε, μιλάμε σοβαρά.

Στην πράξη είδαμε την ομάδα μας να σπάει μια παράδοση : Να χάνει ανήμερα των γενεθλίων της. Κάτι που φυσικά δεν μας προξενεί κάποια πρόσθετη ανησυχία με βάση όλη την φετινή της εικόνα.

Στο αγωνιστικό, είδαμε μια κάκιστη ενδεκάδα που μπήκε στο γήπεδο απλά και μόνο για να μην χάσει. Φυσικά οι δημοσιογραφάρες είδαν ότι τακτικά η ΑΕΚ ήταν φοβερή κι ότι δεν κινδύνευσε πουθενά, ενώ έχασε από ένα δικό της λάθος. Ας μείνουμε λίγο σε αυτό. Μπακ αριστερό δεν διαθέτουμε; Ο Χατζησαφί γιατί έχει εξαφανιστεί; Στο κέντρο δεν μπορούν να παίξουν πλέον μαζί, ο Γιόνσον κι ο Σιμάνμσκι; Υπάρχει παίκτης Μαρσιάλ;

Και πράγματι, στο πρώτο μέρος ο αντίπαλος δεν έκανε τη μεγάλη φάση. Πράγματι, την κάναμε εμείς. Ποιος βρέθηκε στην φάση; Ο Μάνταλος. Από πού κι ως πού να βάλει γκολ Ο Μάνταλος; Από πού κι ως πού, να βάλει γκολ η ΑΕΚ στην πρώτη τελική της; Έχει ξανασυμβεί αυτό; Άρα λοιπόν ας μην κολλάμε σε τρίχες. Στη συνέχεια όμως, στο δεύτερο μέρος, μέχρι να γίνει το λάθος του Γκατσίνοβιτς, ο αντίπαλος δεν ήρθε στην περιοχή μας; Γιατί εγώ θυμάμαι τρεις τελικές του κι ειδικά αυτήν που παραλίγο να πλακωθούν Σιμάνσκι και Μπρινιόλι. Δηλαδή άλλα τρία λάθη, που απλά δεν στοίχισαν.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κι άλλη αγωνιστική ανάλυση. Διότι όταν μία ομάδα, χάνει το κέντρο και φυσικά δεν διαθέτει επίθεση, η τακτική πάει περίπατο. Ποια άραγε τακτική, που θεωρήθηκε μάλιστα και άριστη; Ποιος έφτιαχνε το παιχνίδι, ποιος θα πλαγιοκοπούσε για να βρει αργότερα τον Πιερό; Ο Πινέδα που έπαιξε εξτρέμ τελικά; Μην αυταπατάστε. Η τακτική μας ήταν να μην συντριβούμε. Να μην ξαναφάμε τρία γκολ, όπως στους προηγούμενους αγώνες. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα, η οποία πήγε πίσω λιγάκι.

Διότι είδαμε και τα σπρωξίματα μετά. Όπου ο καθένας μπορεί να πει το μακρί του και το κοντό του. Εγώ μπορώ να μιλήσω για σούπερ ντοπαρισμένους αντιπάλους που βγάλανε προσωπική ένταση αλλά και για δικούς μας, που βγάλανε μια ανημποριά. Κι όταν πλακώνονται δυό, το δίκιο το βλέπεις ανάλογα με τα γυαλιά που φοράς. Φυσικά δεν θα μπω σε ανάλυση σπρωξιμάτων διότι θα χάσουμε πλήρως την ουσία.

Μια ουσία που λέει ότι ξανά βρέθηκε ο Μαρινάκης μέσα στο γήπεδο και μάλιστα με μπράβους, και τον λαδωμένο ταξίαρχο Πειραιά, προσπαθώντας να πάρει κι αυτός μερίδιο καβγά. Και μια ουσία, που μιλάει για κόκκινες κάρτες σε Αλμέιδα και βοηθό του νωρίτερα. Οι παίκτες δεν με απασχολούν. Όπως δεν με απασχολεί αν δούλεψαν οι κάμερες στη φυσούνα ή όχι. Κι αν είχαν διαπίστευση οι μπράβοι ή όχι. Δηλαδή αν έχει κάποιος διαπίστευση, είναι όλα καλά να βαράει; Διότι εκεί το πήγε ο Ηλιόπουλος. Στο παραμύθι δηλαδή.

Στο παραμύθι, που συνέχισε στον Σκάι. Ότι δεν άκουσε τον Μαρινάκη να τον αποκαλεί τσίρκο και κλόουν. Όπως δεν τον είχε ακούσει και τότε στην συνεδρίαση της super league, που τον είχε ονομάσει καραγκιόζη. Και μάλιστα προχθές, όχι μόνο δεν τον άκουσε – είπε ότι διάβασε σχετικά σε site -, αλλά ούτε καν είδε ολόκληρο παχύδερμο να περνάει πίσω του, μπροστά από έναν άλλον συνδυασμό παχύδερμου και πρωτάνθρωπου, που λέγεται Καραπαπάς που γέλαγε με τις δηλώσεις του. Και που εξήγησε ότι το παχύδερμο εννοούσε τους δημοσιογράφους ! Λίγο μετά τις δηλώσεις του μάλιστα, χεράκι χεράκι πήγαν μαζί με το παχύδερμο κάπου στο τηγάνι.

Βασικά λοιπόν τα είδαμε όλα. Τα υπόλοιπα για ΔΕΑΒ, παρατηρητές και πρόστιμα ή τιμωρίες έδρας, είναι για μικρά παιδιά. Δηλαδή το αγωνιστικό φιάσκο και η μπαρούφα Ηλιόπουλος, θα μετριαστούν αν φάει τιμωρία ο ΟΣΦΠ; Κι από ποιον να φάει; Από την ελληνική δικαιοσύνη, που σταθερά μας έχει στον πάτο των χωρών που τηρούνται οι νόμοι, βάσει ευρωπαίκής κατάρτισης; Ας συνέλθουμε λιγάκι από το παραμύθι που μας πουλιέται. Που θέλει ο sea jets και fair play. Δεν ξέρει που ζει; Δεν ξέρει ποιος διοικεί την ελληνική μπάλα; Δεν ξέρει τα έργα και τις ημέρες των παχύδερμων, που διώκονται για φόνο αστυνομικού και για χρηματοδότηση εγκληματικής οργάνωσης; Όλα τα ξέρει και πουλάει παραμύθι. Ένα παραμύθι που σβήνει μόνο με χαρακτηριστική ενέργεια και με φύλαξη της αποστολής του λιμανιού από την ελληνική αστυνομία….

Ένα παιχνίδι που το φοβήθηκαν πολλοί, κυρίως μέσα στο ποδοσφαιρικό τμήμα.

Είναι νωπές οι μνήμες από την 6άρα και η ομάδα τώρα τελευταία δεν φημίζεται για την ψυχραιμία της.

Όλες οι ελπίδες σε ξεφούσκωμα και χαλάρωση του γαύρου, σαν βέβαιος πρωταθλητής που είναι.

Φυσικά ο Αλμέιδα δεν ξέφυγε από τα συνηθισμένα, δηλαδή κατέβασε για ακόμα ένα παιχνίδι αλλοπρόσαλλη – και πρωτότυπη – εντεκάδα με φορ Μαρσιάλ, δεξιά Ελίασον αριστερά Κοϊτά στο κέντρο τους αγαπημένους του Μάνταλο-Λαμέλα και κάπου στα χαφ τον φουκαρά Σιμάνσκι να τρέχει για 5.

Η ομάδα άφησε την πρωτοβουλία των κινήσεων στον γαύρο, μόνο που οι παίκτες του βαριόταν.

Μόνο στον πάγκο τους έβλεπες δραστηριότητα, αφού ο Μεντιλίμπαρ χτυπιόταν για τ λάθη των παικτών του, σε αντίθεση με τον Αλμέιδα και τον κλασσικό ύπνο του.

Το πρώτο ημίχρονο πέρασε με μια ευκαιρία για την κάθε ομάδα και φαινόταν πως αυτοί που θα φάνε τα γκάζια στα αποδυτήρια θα ήταν οι παίκτες του γαύρου και όχι αυτοί της ΑΕΚ που ήταν η ομάδα που καιγόταν έστω για την ισοπαλία.

Αυτό φάνηκε όταν ξεκίνησε το Β’ ημίχρονο που ο ολυμπιακός μπήκε πιο επιθετικά και άρχισε να απειλεί, σε αντίθεση με την ΑΕΚ που έπαιζε κάτι σαν ποδόσφαιρο δεκαετίας του ’60 με “καμινάδες” του τερματοφύλακα και των αμυντικών σε μια προσπάθεια να βρούνε τον Μαρσιάλ, όμως ήταν δύσκολο γιατί κρυβόταν καλά, όπως και ο Ελίασον που έμεινε στα αποδυτήρια και δεν ξεκίνησε το Β’ ημίχρονο.

Η ΑΕΚ συνέχισε να μην διεκδικεί τίποτα και ήρθε το αναμενόμενο λάθος που έδωσε στον ολυμπιακό την ευκαιρία να βάλει το γκολ που τελικά έκρινε το παιχνίδι.

Οι παίκτες της ΑΕΚ είχαν την ευκαιρία να δείξουν τον τσαμπουκά και το πείσμα τους μετά την λήξη του αγώνα, αφού πιάστηκαν στα χέρια με τους αντιπάλους με αποτέλεσμα να αποβληθούν κάποιοι μαζί με τον προπονητή.

Μια ομάδα που έχει αποδεχτεί την μοίρα της και περιμένει στωικά να τελειώσει το φετινό μαρτύριο για να πάνε διακοπές.

Δεν έχει κάτι να πεις πλέον, τα έχουμε πει όλα. Αυτή η ΑΕΚ δεν σου δίνει κάτι να περιμένεις, είναι ένα γκρουπ χωρίς φιλοδοξίες που είχε another bad day ath the office.

Φοβάμαι πως μπλέξαμε άσχημα, και φυσικά δεν αναφέρομαι στον Αλμέιδα που σήμερα είναι – αύριο δεν είναι.

Πίκρα και σήμερα. Κάτι αναμενόμενο σαν περιρρέουσα ατμόσφαιρα πριν το παιχνίδι, αλλά όχι αν έχεις δει το παιχνίδι. Διότι η ΑΕΚ ήταν μακράν καλύτερη του αντιπάλου της κι έχασε το ματς κόντρα σε οποιαδήποτε ποδοσφαιρική λογική. Γιατί το έχασε; Πρώτον λόγω ανικανότητας να προηγηθεί στα 70 λεπτά που κυριάρχησε και δεύτερον διότι έκανε παιδαριώδη λάθη σε συγκεκριμένες αμυντικές λειτουργίες. Φυσικά διότι δεν είχε εκείνο τον παίκτη που μπορεί να κάνει το εύκολο γκολ. Παίκτης Πιερό, ουδέποτε υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει. Τα ίδια ισχύουν φυσικά και για τον Φερνάντες.

Η ΑΕΚ λοιπόν, παρατάχτηκε πολύ ορθολογικά και μάλλον με τα καλύτερα της όπλα, τόσο σε θέσεις όσο και σε τακτική. Μια τακτική απλή, που στην ουσία ήταν να παίζει με μακρινές μπαλιές γυρεύοντας την επίθεση της. Θεωρώ ότι το ήλεγχε το παιχνίδι, εκτός από εκείνη τη φάση που δέχτηκε το γκολ. Μιλάω για το πρώτο μέρος. Στο οποίο κατατρόπωσε τον αντίπαλο, κάνοντας μάλλον φετινό ρεκόρ σε κόρνερ και σε στατικές κερδισμένες φάσεις. Φαντάζομαι τι θα γράφουν αύριο οι ειδήμονες για τα expected goals. Η μπάλα όμως, δεν είναι τα προσδοκώμενα αλλά αυτά που βάζεις.

Είχαμε λοιπόν αυτή την απλοϊκή τακτική, που απέδιδε όμως. Με κορυφαίους τους Βίντα, Μάνταλο και Μουκουντί, η ΑΕΚ κυριάρχησε στο γήπεδο κι ανάγκασε τον αντίπαλο να κλειστεί στην περιοχή του. Και δεν νομίζω ότι ήταν πλάνο του αντιπάλου να μας δώσει την μπάλα. Την πήραμε, κατάπιαμε το κέντρο και κάναμε δεκάδες τελικές. Ήταν μια καλή ΑΕΚ, που μόνο από τύχη ήταν πίσω στο σκορ.

Το οποίο σκορ ήρθε στα ίσα του στην αρχή του δεύτερου μέρους, όταν κι αποφάσισε να μας χαμογελάσει η τύχη. Αυτό το λέω διότι δεν είχε παιχτεί μπάλα ακόμα. Ήταν σα να μην είχε τελειώσει το πρώτο μέρος. Και μετά από αυτό το γκολ, είδαμε μια τρομερή ομάδα που φαινόταν ότι δεν ήταν ικανοποιημένη με την ισοπαλία, αλλά ήθελε τη νίκη. Το έβλεπες τόσο στα μάτια των παικτών, όσο και στην αποφασιστικότητα του πάγκου, με τις αλλαγές στο τέταρτο. Αλλαγές απόλυτα σωστές στην θεωρία, αλλά μηδενικό στην πράξη. Παρόλα αυτά, και την ώρα που καδραριζόντουσαν στους καλούς, και ο Γκατσίνοβιτς με τον Λαμέλα, δεν μπορέσαμε να βάλουμε δεύτερο γκολ σε απλούστατες τελικές.

Ξαναλέω λοιπόν, ότι οι αλλαγές ήταν επιβεβλημένες αλλά δεν βοήθησαν καθόλου. Κι όχι μόνο αυτό. Η ΑΕΚ έχασε τα μέτρα που κράταγε στην επίθεση της, και χωρίς αμυντικό χαφ, εξέθεσε την άμυνα της, που έφαγε ξανά τρία γκολ. Κι όλοι κατανοούμε ότι μηδενίστηκε όλο το προηγούμενο διάστημα της καλής παρουσίας της ομάδας, διότι στο τέλος εμφανίστηκε η πτώση της ψυχολογίας για τη συνέχεια, που σημαίνει εσωστρέφεια και φουκαραδισμό. Και κοίτα τώρα τι σου κάνει η μπάλα. Να λες ότι παίκτης Πιερό δεν υπάρχει – ο σέντερ φορ είναι για να βάζει γκολ – και νάναι αυτός που με την έξοδο του ανέβασε το κεντρικό δίδυμο του αντιπάλου, ειδικά όταν αυτό είδε τη νεκρά φύση, που λέγεται Μαρσιάλ. Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου.

Κι όχι μόνο για τη συγκεκριμένη αλλαγή. Για όλο τον αγώνα, που είχε έναν θαυμάσιο διαιτητή. Διότι η ΑΕΚ έπρεπε να νικήσει και μάλιστα δεν συμβιβάζομαι με την φράση, τουλάχιστον ας μην έχανε. Και δεν μιλάω οπαδικά. Φως φανάρι ήταν όλο το παιχνίδι, με εξαίρεση την φάση του πρώτου γκολ και φυσικά το τελευταίο δεκαλεπτο, που δικιολογείται σαν ψυχολογία που αποκτάς αφού όχι μόνο δεν έχεις βάλει δεύτερο γκολ, αλλά χάνεις κιόλας.

Δύσκολα πλέον τα πράματα από εδώ και πέρα. Για όλους. Και στα αποδυτήρια, και στην διοίκηση και στην βαθμολογία. Όπως φαίνονται τα πράματα, η ομάδα πάει καρφί για την τέταρτη θέση, με μια ψυχολογία κάκιστη και χωρίς να διαφαίνεται κάποιο άμεσο παιχνίδι παρηγοριάς για δώρο. Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί που να ελπίζουν για την Κυριακή. Όμως κλείνοντας το κείμενο αυτό, δεν μπορώ να μιλήσω άσχημα για τους περισσότερους παίκτες ή τον προπονητή. Φυσικά υπάρχει ανικανότητα αλλά υπήρξε και ατυχία. Αν όμως έχεις τρακάρει επειδή είχε βρέξει, εσύ θα πληρώσεις τους τζερεμέδες, όσες δικαιολογίες κι μονολογείς στον καθρέφτη σου.

Είδατε αγαπητοί πού ήρθαμε; Πού φτάσαμε; Να έχουμε ημιτελικό κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, και να μην πηγαίνουμε στο γήπεδο. Φυσικά μπορεί κάποιος να μας κατηγορήσει για life style οπαδούς, που πάμε μόνο όταν πρόκειται να δούμε νίκη. Ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει. Εγώ τη μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω, είναι ότι ο μεγάλος μου γιός είδε τίτλο όταν έγινε 19 κι ο μικρός 17. Μπορεί να συνεχίσει ο κατηγορών την αγόρευση του.

Ποιός λοιπόν μας ανάγκασε να μην πάμε στο γήπεδο; Φταίμε κάπου εμείς; Συμβαίνουν συχνά τα 6-0; Πόσο να στηρίξεις την ψυχολογία σου; Πόσο να πεις ότι ήταν τυχαίο, ειδικά όταν έρχεσαι από το κυριακάτικο κάζο. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά επειδή ο δυνατός διαλέγει και αντίπαλο, το σημερινό αποτέλεσμα το θεωρώ δώρο του Μαρινάκη. Το είχα γράψει και χθες στον Αγησίλαο και το λέω και σήμερα που είδα μια τέλεια διαιτησία. Από την τηλεόραση όπως με κατάντησε ο Ηλιόπουλος και ο Αλμέιδα.

Φυσικά δεν βγαίνουν συμπεράσματα από το σημερινό παιχνίδι. Οι μαλακίες θα συνεχιστούν, ότι η ΑΕΚ σήκωσε κεφάλι, ότι το γκρουπ έχει ένωση και λοιπά κουραφέξαλα. Αν είχαμε κερδίσει εμείς με 6-0, θα πηγαίναμε στο γήπεδο του αντιπάλου για να κερδίσουμε; Στ’ αρχίδια μας θα είχαμε το παιχνίδι. Όπως το είχε σήμερα κι ο Ολυμπιακός. Πράγματι, ο Μαρινάκης δεν έδωσε την εντολή για να συντριβούμε και σήμερα. Δώρο είναι αυτό για όποιον καταλαβαίνει. Για όποιον δεν καταλαβαίνει, ας αρχίσει να φωνάζει υπέρ του Αλμέιδα. Εγώ σε αντιπαράθεση δεν μπαίνω.

Το μόνο που θα πω είναι ότι το 6-0 του πρώτου παιχνιδιού, ήταν αποτέλεσμα λαθών του Αλμέισα. Με τους απέραντους χώρους. Στο αμέσως επόμενο παιχνίδι ( έλειπα στην Ινδία και δεν έγραψα την κριτική ), που παίξαμε χωρίς χώρους χάσαμε απλά με 0-1. Αυτό κάνεις και στο Καραϊσκάκη, όταν έχεις ρεβάνς. Διότι ακόμα και ήττα με 3-0 να υπήρχε, σήμερα θάμασταν όλοι στο γήπεδο. Έστω για τη συγκίνηση.

Όχι για την απάθεια. Την απάθεια με την οποίαν σε αντιμετώπισε ο αντίπαλος σήμερα. Μην μπερδεύεστε με τις δήθεν κοκορομαχίες. Ακόμα και σήμερα, έβλεπες ότι ο αντίπαλος ήταν πιο καλά στημένος στο γήπεδο κι ήξερε πού να πατήσει, πώς να αντεπιτεθεί και πώς να σε σοκάρει. Φυσικά έχασε, αλλά έχασε σαν να ήθελε να διατηρήσει την επαγγελματική υστεροφημία της ελληνικής διοργάνωσης. Κι αν διέλυε την ΑΕΚ σήμερα, τι θα κέρδιζε παραπάνω; Αφού ο Μαρινάκης με τον Μελισσανίδη είναι στα γλωσσόφιλα. Αν ο Ηλιόπουλος δεν είναι άνθρωπος τους, τον περάσανε στην πρέσα και σήμερα τον άλειψαν και με μια βαζελίνη για το χαλάρωμα των κωλοτρυπίδας.

Τα ίδια κάνανε με όλους μας. Ακόμα και γι’ αυτούς που πήγαν στο γήπεδο και που άθελα τους, στήριξαν τον Ηλιόπουλο και τον Αλμέιδα, που κρύφτηκαν πίσω από την ΑΕΚ. Δεν τους κατηγορώ. Πολύ καλά κάνανε. Όπως πολύ καλά κάνανε και οι παίκτες που κλήθηκαν να παίξουν. Αυτό που μπορούσαν το προσέφεραν. Σε τρέξιμο, σε σπρώξιμο, σε ξύλο και σε ιδρώτα. Και φυσικά σε νίκη. Πιστεύει κανείς ότι αυτοί οι παίκτες με τον ΟΣΦΠ να θέλει το παιχνίδι, θα κέρδιζαν; Πιστεύει κανείς ότι οι βασικοί μας μπορούν να κερδίσουν τον ΟΣΦΠ; Και δεν μιλάω για το αν ο ΟΣΦΠ κατέβαινε με τους βασικούς του. Έτσι;

Οπότε τι να πω για το αγωνιστικό μέρος; Αν έτσι, αν αλλιώς κι αν παραάν παραπέρα; Ο Αλμέιδα κατέβασε μια λογικοφανή ενδεκάδα, φυσικά με εξαίρεση τον Φερναντές, τον Πιερό και τον Λιούμπισιτς. Εν όψει Κυριακής. Ο Θεοδωρίδης, έπρεπε να είναι βασικός, να παίζει ο Φοφανά και φυσικά ο Τσιλούλης. Αυτοί δεν παίζανε διότι κάπου στο βάθος του μυαλού του Αλμέιδα, υπήρχε μια υποψία για πρόκριση; Θέλω να ελπίζω πως όχι, διότι μιλάμε για βαρύτατο αλκοολικό. Κάτι που το έβλεπες στις δηλώσεις του Βάσκου αντίπαλου προπονητή, που χαιρόταν κι αυτός. Που είδε να κάνει πλάκα στην ” ορμή ” της ΑΕΚ, που χρειάστηκε ένα αυτογκόλ τυχαίο ( 3 με 1 ήταν το καρέ ) κι ένα τρομερό φάουλ του Μάνταλου.

Φυσικά υπήρξαν κίνδυνοι πίσω αλλά δεν είναι ανάγκη να ασχοληθούμε. Διότι άλλο τόσο μπορούμε να μιλήσουμε και για επιπλέον φάσεις της ΑΕΚ, που όμως χάθηκαν. Ρε πόσο να μου μοιάζει το παιχνίδι μιλημένο ! Μπορεί και να έγινα κι εγώ εμμονικός. Δεν πειράζει, τελειώνω κι εγώ και ξεμπερδεύουν κι όλοι οι Αλμεϊδιστές μαζί μου. Πάντως να με δουλέψει ο Μελισσανίδης ή ο Ηλιόπουλος, δεν το δέχομαι ρε παιδί μου. Ούτε βέβαια κι ο Αλμέιδα, που σε ένα αδιάφορο παιχνίδι είπε να κάνει σωστά και έγκαιρα αλλαγές. Δεν ενοχλώ κάποιον. Την στενοχώρια μου κουβαλάω και την διάθεση μου να μην πατήσω στο γήπεδο. Που το έχω ξαναπεράσει όταν ο Τροχανάς είχε πλημμυρίσει το γήπεδο μπράβους.

Γενικά η ατμόσφαιρα, εκεί που κάθομαι εγώ, θύμιζε νεκροταφίλα. Μιλάω πριν το παιχνίδι. Η διακοπή, λέγανε οι μπαλαδόροι, δεν ξέρουμε ποιον ευνοεί. Θα εμφανιστούμε βελτιωμένοι ή θα έχουμε συνέχεια, στις κακές εμφανίσεις; Αυτό λογικά, δημιουργεί ένα μούδιασμα στην υποστήριξη. Παύεις να έχεις εμπιστοσύνη στην ομάδα. Και πας, με βάση ό,τι δεις. Δεν θα πω, τι σημαίνει εμπιστοσύνη στην ομάδα. Υπάρχουν άνθρωποι πιο έγκυροι από εμένα. Προχείρως αναφέρω τον bandog και τον nnektario. Ουδόλως με ενδιαφέρει τι θα απαντήσουν. Αυτή είναι η δικτατορία των μέσων.

Η οποία δικτατορία, λέει ξεκάθαρα ότι Αλμέιδα προπονητής, δεν υπάρχει. Ουδέποτε υπήρξε, όπως δεν υπήρξε κι ο Φάντροκ. Ουδέποτε ήταν προπονητής, κι ας έγινε η τεράστια τότε πορεία στην Ευρώπη. Προπονητής, σημαίνει τακτική και διάθεση για τον στόχο. Που ξέρει τι παίζει. Που τηρεί το πλάνο του. Και μερικά άλλα, που δεν ενδιαφέρουν αυτήν την στιγμή.

Αυτή η στιγμή, είναι στιγμή αποφάσεων για την διοίκηση, που παραφέρεται αφελώς. Και δικαίωμα της είναι, αφού μπόρεσε και βρήκε τα 90 μύρια για να αγοράσει, και δικαίωμα της είναι να παρασημοφορήσει τον Αλμέιδα με τον ανδριάντα της τιμής κ της καψούρας. Τα έχουμε γράψει : Το ότι η ΑΕΚ προχωράει με τον ψυχάκια, είναι ευθύνη της διοίκησης. Όποιος κατηγορήσει τον προπονητή, είναι πλέον ηλίθιος.

Στο παιχνίδι το σημερινό, φυσικά είδαμε μία ενδεκάδα εντελώς λάθος. Είτε σε επιλογές παικτών, είτε σε τοποθετήσεις θέσεων. Παρόλαυτα, η ομάδα μας προηγήθηκε. Έτρεξε, πάλεψε, προσπάθησε. Είχε μια θαυμαστή αλληλοκάλυψη κυρίως ατόμων, αφού φαινόταν ότι έπαιζαν για τους εαυτούς τους. Εγώ προσωπικά έβλεπα ότι κανένα ψυχικό δέσιμο δεν είχαν με τον πάγκο. Κι αν δεν είχαμε δυό γκολ διαφορά στο πρώτο μέρος, το πήραμε στο τρίτο λεπτό του δεύτερου μέρους.

Με σημαντικά καλή απόδοση, σχεδόν όλων, στο πρώτο μέρος. Με κορυφαίο τον Μάνταλο σαν καθοδηγητή. Σπουδαίο τον Γκατσίνοβιτς, ακαριαίο τον Μπρινιόλι, σταθερό τον Γιόνσον και δραστήριο τον Πινέδα. Με πάντα την αίρεση, ότι κάπου τα χαφ μπερδευόντουσαν. Κάπου χάνανε τον ρόλο τους, κάπου δεν μπορούσαν να κρατήσουν αυτό το αδούλευτο rotation. Όμως το παιχνίδι βγήκε σε σκορ. Δυο γκολ στο 47. Τρομερά χρονικά σημεία κι ειδικά αν σκεφτείς, ότι η ψυχολογία του αντιπάλου ήταν στα Τάρταρα με γκολ που ακυρώθηκε στο τέλος του πρώτου μέρους.

Κουράστηκαν οι Μάνταλος και Λαμέλα; Οφθαλμοφανέστατο. Έμεινε επομένως ο Ρότα – γελάω με αυτόν τον άχρηστο, που μέχρι και πλάγιο άουτ έκανε λάθος – μόνος; Ναι. Ο Πινέδα στα πλάγια, τι προσέφερε ειδικά όταν ανασταλτικά τα άλλα χαφ μας, τα είχαν φτύσει; Χάθηκε κι η όποια ένταση πρεσαρίσματος που υπήρχε , χάθηκε η ευκαιρία να τακτοποιηθεί καλύτερα η ομάδα με δυο εξτρέμ, κι ήρθε το Βατερλώ. Με καθαρή ευθύνη Αλμέιδα. Δεν υπάρχουν ατομικά λάθη παικτών, λόγω τεχνικής. Είναι καθαρά φυσική κατάσταση. Αν είχαν γίνει οι σωστές αλλαγές στο σωστό σημείο, η ΑΕΚ θα είχε κερδίσει.

Έναν αντίπαλο ακίνδυνο. Που όμως διάβασε σωστά το γιατί έχανε. Κι έκανε στις σωστές αλλαγές σε σύστημα και σε πρόσωπα, και χάρισε στον εαυτό του μια τεράστια νίκη. Κι έριξε εμάς σε μία από τις χειρότερες ήττες που θυμάμαι. Στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ την ΑΕΚ, από μια επαρχιακή ομάδα. Ντροπή και τίποτε άλλο. Και χωρίς να θέλω να κατηγορήσω κανέναν παίκτη. Αυτό που μπορούσαν το έδωσαν. Τους πρόδωσε ο πάγκος και η διοίκηση.

Δεν έχω πλέον να πω κάτι άλλο. Να πω κουράγιο κι ελπίδα; Πόση ελπίδα να δώσω; Την έδωσα στο προηγούμενο κείμενο. Έλεγα, ρε λες; Μπα. Η ΑΕΚ τελείωσε για φέτος – μην γελάτε όσοι θυμάστε ακόμα το τριετές project του Αλμέιδα – και μπαίνει σε πολύ δύσκολη φάση. Φυσικά οι νεότεροι θα κουβαλήσουν την πίστη και την επάρκεια του λόγου και της ανάλυσης.