…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Όπως τα κάναμε στο προηγούμενο παιχνίδι, το περιμέναμε πως η ομάδα απόψε θα πνιγεί στο άγχος για να περάσει τον Άρη που δεν φάνηκε πως θα είναι ο ανυπέρβλητος αντίπαλος, το αντίθετο μάλλον.

Όμως για την ΑΕΚ του Αλμέιδα (διότι αυτήν βλέπουμε ουσιαστικά) ο κάθε αντίπαλος είναι δύσκολος, αφού αυτό το ρόστερ είχε ξεχάσει πως να κερδίζει.

Και φυσικά ήταν αδύνατο μέσα σε ένα μήνα να μάθει να κερδίζει με σύστημα που δεν ταιριάζει στους παίκτες.

Κουτσά-στραβά πήγαμε όπως πήγαμε μέχρι εδώ, και απόψε ο κόουτς κατέβασε μια λογική 11αδα +τον Πένραϊς, ίσως επηρεασμένος από την περιρέουσα ατμόσφαιρα που συνεχώς αναρωτιέται “γιατί δεν τον βάζει να παίξει”. Απόψε λοιπόν μας λύθηκε η απορία. Διότι είναι χειρότερος του Πήλιου.

Στο πρώτο ημίχρονο η ομάδα ξεκίνησε με τρικυμία αφού μόλις στο 3′ βγήκε με αναγκαστική αλλαγή ο παίκτης-κλειδί, ο Περέιρα.

Μετά για 20 λεπτά μέχρι να βρούνε τις θέσεις τους οι παίκτες είχαν καταπιεί θάλασσα.

Στη συνέχεια και ως το τέλος του ημιχρόνου κάπως ισορροπήσαμε χωρίς να παίζουμε κάτι το ιδιαίτερο, απλώς κρατούσαμε το 0-0.

Στο ημίχρονο ο Νίκολιτς παραδεχόμενος το λάθος του έβαλε μέσα τον Πήλιο απ’τον οποίο προήρθε το μπέναλτ που κερδίσαμε και προηγηθήκαμε.

Δεν προλάβαμε να χαρούμε πολύ, αφού ο συνήθης ύποπτος έδωσε ακόμα ένα ανόητο μπέναλτ και ισοφαριστήκαμε γρήγορα.

Μετά το ματς έδειχνε πως θα πάει σε παράταση, αφού οι δυο ομάδες κοιτούσαν κυρίως την άμυνά τους.

Στο 85′ άλλαξε η διάταξη, μπήκαν γρήγοροι εξτρέμς και η ομάδα ανάσανε επιθετικά και αμυντικά.

Πήρε τον έλεγχο του παιχνιδιού, έγινε πιο δημιουργική από τα άκρα αλλά και πιο πιεστική μπροστά.

Η αλλαγή συστήματος εξέθεσε τον Νίκολιτς που επιμένει ιδεοληπτικά σε ένα σχήμα που δεν ταιριάζει στους παίκτες που διαθέτει η ομάδα.

Στην παράταση βάλαμε το 2-1 μετά από ατομική ενέργεια του Κουτέσα και το 3-1 ήταν πια θέμα χρόνου αφού ο Άρης που ήθελε να πάει στα μπέναλτ αναγκάστηκε να βγει μπροστά για την ισοφάριση.

Ο παίκτης κλάσης ακόμα και με 10+ επιπλέον κιλά θα κάνει τη δουλειά του σε 1,5 ευκαιρία.

Δε χρειαζόταν να φτάσουμε στην παράταση. Το ματς μπορούσε να τελειώσει πιο γρήγορα και απλά αν άλλαζε διάταξη στο ημίχρονο ή έστω στο 60′.

Ας είναι όμως.. αυτά είναι μαθήματα κυρίως για τον προπονητή, που λογικά κατάλαβε πως αν αποκλειόμασταν απόψε η ευθύνη θα ήταν αποκλειστικά δική του λόγω της εμμονής σε ένα σύστημα που η ομάδα δε μπορεί να το παίξει ακόμα και αν έρθει αύριο το 6άρι που περιμένει.

Λείπουν πολλά κομμάτια για να μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς, πόσο μάλλον να διεκδικήσει πρόκριση με την Άντερλεχτ την ερχόμενη εβδομάδα.

Ελπίζω να μην έχουμε να κάνουμε με έναν δεύτερο Αλμέιδα που ο,τι και αν του έδειχνε η λογική αυτός έκανε του κεφαλιού του.

Τέλος καλό για σήμερα, λοιπόν, και προχωράμε.

Επειδή μένει η τελευταία εντύπωση, ας πούμε το απλό : Αυτό το πράμα δεν είναι ΑΕΚ, αλλά ούτε καν ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι κάποιοι περιπατητές, που βέβαια τους φταίει η ζέστη και η υγρασία, αλλά όπως και να το κάνεις, είναι κακοποιητές της μπάλας. Και κακοποιητές οποιουδήποτε συστήματος ποδοσφαίρου. Πώς αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις το δεύτερο μέρος στο οποίο μάλιστα είχε αλλάξει και η τακτική, και η ΑΕΚ διέθετε και δύο εξτρέμ. Εντάξει ο Κουτέσα απά άλλη μεριά, αλλά ρε φίλε μια κούρσα πάνω στη γραμμή;

Κι ενώ το παιχνίδι είχε ξεκινήσει διαφορετικά. Φυσικά με αργό τέμπο – Μάνταλος, Περέιρα, Πιερό – είναι αδύνατον να πάνε πιο γρήγορα, αλλά με αρκετά κοντρολαρισμένο παιχνίδι είτε σε επίπεδο αναγνώρισης αντιπάλου, είτε σε επίπεδο τακτικής αποκοίμησης. Ό,τι και να θέλει να πει κάποιος, η ΑΕΚ έμοιασε να κυριαρχεί στο πρώτο εικοσάλεπτο του αγώνα και να πετυχαίνει ό,τι σχεδιασμό είχε σκεφτεί ο Νίκολιτς. Το 0-2 τα λέει όλα.

Χωρίς να έχει κάποιον κίνδυνο πίσω, εκτός από τον εσωτερικό της. Δηλαδή τους κάκιστους Πήλιο ( μακράν ο χειρότερος στο πρώτο μέρος ) και Λιούμπισιτς, τον αλλού για αλλού Μαρίν, όπως και την κακή επίθεση της. Φυσικά και το σύστημα του ρόμβου, που με αυτά τα εργαλεία δεν τον βλέπω και καλά. Όπως δεν βλέπω και την όλη φιλοσοφία : καμία εκμετάλλευση του χώρου και καμία ταχύτητα. Όπως βλέπω και την ανάγκη για τουλάχιστον δυό χαφ με μπόλικη σωματοδομή. Άστο όμως αυτό.

Η ΑΕΚ με κορυφαίο τον Περέιρα ξανά, και δίπλα του τον Μάνταλο και τον Ρέλβας, έπιασε τον Άρη από το λαιμό και αφού προηγήθηκε με δύο τέρματα, έχασε τουλάχιστον άλλα τόσα. Να τον κερδίσει και να μην ασχοληθεί με το θέμα πρόκριση. Ήταν δεμένη, προσεκτική, κουραστική σαν θέαμα μεν όμως ικανοποιητικά κυνική. Κι αντί να πάρουν τα πάνω τους οι ούτως ή άλλως κακοί υπόλοιποι χαφ, έχασαν τα αυγά και τα καλάθια και ισοφαρίστηκαν. Έβλεπες μια σωστή προσέγγιση στην δημιουργία αλλά μια κάκιστη αμυντική λειτουργία.

Φυσικά αμέτρητα λάθη έκανε σήμερα κι ο προπονητής. Τον δικαιολογώ μέχρις ένα σημείο, λόγω των συνθηκών του αγώνα αλλά και των κίτρινων καρτών. Βγαίνει πλέον ο Μάνταλος έξω; Για να μπει ποιος; Ο Μαρίν κι ο Πινέδα; Αστεία πράματα για το εξάρι του ρόμβου. Φυσικά το κατάλαβε κι άλλαξε σε 4-2-3-1 αλλά μετά είχε να κάνει με τις μισορριξιές που έχουμε παίκτες. Ποιος θα έκανε το παιχνίδι; Ποιος το οκτάρι; Είχε δουλέψει αυτό που βλέπαμε σαν υπέρτατη μαλακία στην προπόνηση και του άρεσε;

Ας μείνουμε στα κλασσικά : Η ΑΕΚ πήρε πλεονέκτημα πρόκρισης για μισό μηδέν. Στο γήπεδο μας, που ευτυχώς θα λείπουν οι χαπακωμένοι. Ο Άρης Λεμεσού είναι μικρή ομάδα που θα αποκλειστεί, όμως η Άντερλεχτ είναι θηρίο. Κουραστήκαμε να βλέπουμε ένα ημιχρόνιο χωρίς ρυθμό, χωρίς ουσία, χωρίς θέαμα, χωρίς να φτιάχνουμε τίποτα ενώ επικρατούσε πανικός όταν τρώγαμε κάποια επίθεση από τον αντίπαλο. Κουραστήκαμε να βλέπουμε μια κακή ομάδα κι ένα κακό παιχνίδι. Που προσπαθούσε να το σώσει ο Περέιρα κι όλοι οι άλλοι μοιάζανε στρουμφάκια χαμένα έξω από το χωριό τους. ΚΑΠΟΥ ΕΛΕΟΣ ΔΗΛΑΔΗ.

Μπόλικο άγχος είχαμε σήμερα. Εμείς οι θεατές. Θέλουμε ντε και σου να δούμε την ομάδα στην Ευρώπη. Μια τρέλα είναι αυτή από τη μία και μία ουτοπικότητα. Αλλά καλή τρέλα, οπαδική. Κι έχουμε και μια εμμονή με τις κληρώσεις. Αν είναι καλές, αν είμαστε άτυχοι και λοιπά. Παιδιά, μην έχουμε αυταπάτες. Αν έχεις πάρει καλούς παίκτες, ό,τι ranking και να έχεις, τη λύση θα την βρεις.

Το ξεκίνησα ψιλοφιλοσοφικά, διότι ο ρυθμός που παίζουμε και παίξαμε, επιτρέπει να σκέφτεσαι και τα υπαρξιακά σου. Αφού δεν σε καθηλώνει ο ρυθμός και το θέαμα, βάζεις ρε παιδί μου κι άλλες σκέψεις στο τραπέζι. Και βρίσκεις ακόμα και για τον ρόμβο, ατέλειες ή προσθήκες που θα μπορούσαν να τον βελτιώσουν. Τον χωνεύεις σιγά σιγά, σαν γνήσιο πρόβατο – οπαδός και προχωράς τη σκέψη σου. Πόσο πιο ωραίος θα ήταν αν είχαμε και σέντερ φορ, ή καλύτερο εξάρι στην κορυφή του…Αν είχαμε και δυό μπακάρες…

Στο παιχνίδι σήμερα πάντως, είδα την ομάδα φιλοσοφημένη, κοντρολαρισμένη και ψύχραιμη. Έως σίγουρη. Προσπάθησε να μηδενίσει τους ελεύθερους χώρους, να πρεσάρει σωστά και να βγάλει κάποιες σοβαρές επιθέσεις. Ο ρόμβος λειτούργησε πολύ καλύτερα διότι ο Πινέδα τον έμαθε κάπως καλύτερα, ενώ τα μπακ μας δεν ανέβαιναν τόσο πολύ για πλαγιοκοπήσεις. Προτιμήθηκε πιο αμυντικογενής ρόμβος εν άλλοις, που έχασε τα αυγά και τα καλάθια για κανά δεκάλεπτο περί το μισάωρο του πρώτου μέρους.

Όμως τα συμπεράσματα μας οφείλουν να είναι ακριβοδίκαια. Ο προπονητής μας επέβαλε την φιλοσοφία του και πήρε αυτό που ήθελε από τους παίκτες που χρησιμοποίησε. Και φυσικά πήρε όλη την τακτική του, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά. Είχαμε την κατοχή της μπάλας, ενώ σε σχέση με τους κινδύνους εκατέρωθεν, σαφέστατα και είχαμε τις πιο κλασσικές ευκαιρίες για να σκοράρουμε. Θα μπορούσαμε να είχαμε φάει κι εμείς γκολ. Πόσα όμως θα μπορούσαμε να είχαμε βάλει; Πολλά παραπάνω. Πόσες αποκρούσεις μέτρησε ο Στρακόσα και πόσα ο αντίπαλος τέρμας; Μην το ψάχνουμε ιδιαίτερα.

Η ΑΕΚ πήρε δίκαια την πρόκριση, τρέχοντας και προσπαθώντας πολύ, ενώ σε κάποιες στιγμές έβγαλε ποιότητα και δουλεμένες καταστάσεις στην προπόνηση. Φυσικά δεν απέκλεισε κάποιο θηρίο, όμως εδώ που έχει φτάσει η ομάδα, να προσπαθεί να κρατηθεί από τα μαλλιά της, η πρόκριση αυτή είναι πολύτιμη. Κύρια για τους αθλητές και τον προπονητή. Κι επίσης για την διοίκηση που πρέπει να κάνει μεταγραφές ουσίας για ενίσχυση. Πόσο να αντέξει ο Μάνταλος πια; Φωνάζουν τα κενά πλέον….

Στη μεγάλη λοιπόν σημερινή χαρά, ο βασικός πυλώνας ήταν ένας εκπληκτικός Περέιρα, που έκανε τα πάντα. Κι όχι μόνο στον χώρο ευθύνης του. Η εμπειρία του, το θράσος του, η ικανότητα του να το παίζει βαριεστημένος ή κουρασμένος ή χτυπημένος, μαζί με την άψογη τεχνική του κατάρτιση σε μηδενικούς χώρους, μας θύμισε τον παικταρά του παρελθόντος. Το φιλί που του έδωσε ο Πήλιος προς το τέλος, ήταν σαν να του έλεγε ” σε ευχαριστώ μεγάλε που σήμερα είμαι κι εγώ από τους διακριθέντες “.

Πολύ κοντά του ήταν κι ο Μάνταλος, όσο άντεξε στα χτυπήματα των αντιπάλων κι όσο δεν έπαιρνε σχεδόν τίποτα από έναν γελοίο Ελβετό διαιτητή. Ήταν πολύ καλός, όσο έπαιξε. Με άξιο συμπαραστάτη του τον Μουκουντί, που μαζί με τον Ρέλβας κράτησαν όλη την νηφαλιότητα που χρειαζόταν η ομάδα όταν το κέντρο – κύρια πάλι από τον Πινέδα – έμπαζε νερά. Από εκεί κι έπειτα, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιον αδιάφορο. Μόχθησαν όλοι. Κι αυτό το όλοι είναι πολύ σημαντικό, αφού φαίνεται ότι αρχίζει και δημιουργείται μία ομάδα. ΔΗΛΑΔΗ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΕΛΟ ΠΟΥ ΠΑΡΙΣΤΑΝΕ ΤΟΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΜΕΧΡΙ ΧΘΕΣ. Μπορεί να μην γίνει ποτέ η τεράστια ομάδα, που θα θέλαμε. Μπορεί. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα έχουμε ψυχοπαθητικά φαινόμενα και θα υπάρχει μια διαχείριση. Αρκεί φυσικά να βοηθήσει η διοίκηση….

Και θα μπορούσαμε λοιπόν, να έχουμε κερδίσει σήμερα. Με κλασσικές ευκαιρίες, με θαυμάσια αμυντική λειτουργία και άψογη αντεπιθετική δράση. Δεν το είδαμε σαν αποτέλεσμα. Το είδαμε σαν συμβάν, χωρίς εκσπερμάτωση λόγω ποιότητας παικτών. Δεν πειράζει αφού πρέπει να θυσιασθούμε στην σκοπιμότητα. Γιατί να μην πιστέψουμε ότι τον Νοέμβρη θα δούμε ροκ εντ ρολ; Προτιμώ αυτήν την ελπίδα από την άλλη που άκουγα : Ξέρω το πρόβλημα και θα το διορθώσω. Κι άρπα μια εξάρα…

Υγ1. Δεν κατάλαβα γιατί δεν έγινε και η πέμπτη αλλαγή ( για δεύτερο παιχνίδι ). Ο Κουτέσα δεν θα προσέφερε τίποτα σαν ενέργεια στην ομάδα;

Υγ2. Λογικά μπήκε ο Γιόνσον, όμως εκείνη την στιγμή οφείλεις να αλλάξεις τον ρόμβο.

Υγ3. Είχα καιρό να δω εκείνη τη μπαλιά του Μαρίν στον Πιερό. Δεν λέει φυσικά τίποτα κι αυτό, όσο η ομάδα δεν ενισχύεται με χαφάρες σε ταχύτητα και σε σωματοδομή.

Πολιτικοποιημένο ξεκίνησε το παιχνίδι και πολιτικοποιημένα αγρίευε όσο η ΑΕΚ αρνείτο να διαλύσει τον αντίπαλο. Είναι φυσικά μια μορφή διαμαρτυρίας κι αυτή για τα καμένα μυαλά των τύπων που χαπακωμένα το παίζουν προβληματισμένοι για την κατάσταση της Γάζας και της Παλαιστίνης. Κι επειδή υπήρχε και μπόλικο φούμο στο πρώτο ημιχρόνιο, ελπίζω η ουέφα να εφαρμόσει την ποινή για το πέταλο. Αφού στην Ελλάδα δεν τολμάει κανένας να εφαρμόσει τίποτα. Είτε λέγεται κυβέρνηση είτε λέγεται ιδιοκτησία. Εκεί σταθερά : Πίπες στους τίποτες οικονομικά, πίπες σε ηλίθια μυαλά που εκφράζονται πολιτικά σε ποδοσφαιρικά γήπεδα.

Δεν βαριέσαι. Είχαμε και ΑΕΚ σήμερα με ρόμβο. Που έθελξε κάθε έναν που μισεί το ποδόσφαιρο αλλά μην το ξεχνάμε : Παίζουμε μόνο για το αποτέλεσμα. Στα αρχίδια μας ο θεατής και το θέαμα. Μάλιστα πιστεύω ότι μετά το τέλος των παιχνιδιών, θα καλούνται οι φίλαθλοι να απαντούν σε συγκεκριμένο γεωμετρικό ερωτηματολόγιο για το συμπαθές σχήμα, που προσβάλει τα πάντα. Κυρίως αυτούς που προσπαθούν να το μάθουν.

Ήρθε ο Πινέδα κι έγινε βασικός. Πότε το αφομοίωσε; Κάνοντας μάλιστα αναπληρωματικό τον Λιούμπισιτς. Ο Πήλιος τελικά – που δεν ήταν κακός – κέρδισε τον Σκωτσέζο, που μάλλον δεν έχει μεξικάνικη ταχύτητα αφομοίωσης, ενώ οι Μάνταλος και Περέιρα – για μένα εκ των κορυφαίων σήμερα – εξαφάνιζαν κάθε λογική ποδοσφαιρική : Ρε φίλε τι ρόμβο παίζεις αφού δεν έχεις τα εργαλεία; Κι άντε και τον παίζεις. Αφού αυτοί που τον παίζουν σήμερα, αύριο δεν θα υπάρχουν, τι τους μαθαίνεις; Άστε δεν υπάρχει απάντηση. Όπως βέβαια δεν υπάρχει απάντηση στο ότι ο Ριμπάλτα έψαχνε εξάρι μανιωδώς και τελικά πήρε οκτάρι.

Σε αυτό το σκηνικό, ο κόσμος κάνει πλακίτσες στο γήπεδο, πίνει τα ποτά του, αποκαλεί τον Πιερό βέλος και φυσικά δεν αντιδράει στο ότι η ομάδα δεν μπορεί να βγάλει έξω από τα σπλάχνα της τον Μάνταλο, που αρχίζει και μου θυμίζει το πώς αποκαλύφθηκε ο θάνατος του Στάλιν : Μετά από τρεις ημέρες, τόλμησαν να ανοίξουν το δωμάτιο του. Νόμιζαν ότι κοιμάται. Έτσι και το προπονητικό τιμ. Θεωρούν ότι ο Μάνταλος κάτι παίζει. Μεγάλος μάγκας ο Νίκολιτς που κατάλαβε ότι ο Μάνταλος κάνει για ρόμβο. Κανείς άλλος δεν το είχε καταλάβει. Όπως κανείς δεν είχε καταλάβει ότι ο Κοϊτά είναι καθαρό δεκάρι για ρόμβο κι όχι εξτρέμ.

Το σίγουρο είναι ότι είδαμε μια πολύ κακή ΑΕΚ, που μάλιστα έφαγε και φάσεις σοβαρές από την Μπερσεβά. Και δεν είδαμε καμία γραμμή της ομάδας μας να είναι με συνοχή και συνέπεια. Ατομικά φυσικά ξεχώρισε ο Ζίνι κι ο Μουκουντί, αλλά το σύστημα του ρόμβου χαντακώνει παίκτες που μπορούν να κινηθούν στον ελεύθερο χώρο και μπλοκάρει κι άλλους που θα μπορούσαν να κινηθούν πιο ελεύθερα. Αυτό επιθετικά. Διότι αμυντικά επικρατεί πανζουλισμός και μια σοβαρή ομάδα, με ένα απλό overlap στα μπακ, θα σου ρίξει πολλά γκολ.

Και δεν θα μπορείς να γυρίσεις το παιχνίδι, ειδικά όταν ρίχνεις μέσα τον Μαρσιάλ ! Ένα τίποτα, ένα πρώην παίκτη, κι έναν που προκαλεί οποιονδήποτε είναι στο γήπεδο ( εξαιρώ τους φούμους στο πέταλο ). Ένα παιχνίδι που τελικά το κερδίσαμε σήμερα με την κεφαλιά του Ρέλβας – κι αυτός αλάνθαστος σήμερα – και θα μπορούσαμε να είχαμε κλειδώσει και την πρόκριση με άλλες ευκαιρίες που έγιναν και που οφείλονταν είτε στο ότι ανοίχτηκαν οι Ισραηλινοί είτε στο ότι οι αλλαγές μας , έδωσαν μια κάποια περισσότερη ενέργεια.

Και πάντως ο Νίκολιτς δικαιώθηκε και μακάρι να γίνεται σε κάθε παιχνίδι αυτό κι εμείς να είμαστε άσχετοι και υπερβολικοί. Φυσικά μάχη θα γίνει και στο δεύτερο ματς, αλλά υπάρχει κάποιο προβάδισμα, που μακάρι να το υπερασπίσουμε με λιγότερους αεροδιάδρομους στα πλάγια, από αυτούς που είδαμε σήμερα. Μην ξεχάσω και την τρομερή απόκρουση του Στρακόσα στην φάση διαρκείας, που νόμιζες ότι έβλεπες την Μπαρτσελόνα. Κατά τα άλλα, δεν μασήσαμε και δεν φτύσαμε. Διότι το γήπεδο είχε πολύ ωραίες γκόμενες και χρειαζόμασταν το τακτ. Όπως και αυτές που ήρθαν στο γήπεδο για να τις δούμε. Και πράγματι η ΑΕΚ σήμερα τις ανέδειξε.

Δεν κουράστηκα και πολύ για να βρω τον τίτλο του κομματιού σχετικά με αυτό που είδα χθες. Ναι, πήγα στο γήπεδο για να δω το φιλικό με την Ομόνοια και την πιθανή πρόοδο της ομάδας μας. Αγαπητοί κι αγαπητές, μιλάμε για την πλήρη ποδοσφαιρική παρωδία. Να τσούζουν τα μάτια σου και να μην μπορείς να βρεις τίποτα για να χαρείς. Όπως και να το κάνεις, στο ποδόσφαιρο πηγαίνεις για να δεις πρωτίστως θέαμα….

Από αυτό λοιπόν, το θέαμα, τίποτα. Σήμερα βέβαια διάβασα ότι ο Νίκολιτς φτιάχνει μια ομάδα που να έχει τον έλεγχο πρωτίστως και να μην κινδυνεύει. Και να κυνηγάει μόνο το αποτέλεσμα, που αυτό έχει ανάγκη αυτήν την εποχή η ομάδα. Εγώ σου λέω να το δεχτούμε κι αυτό από τους πληρωμένους κονδυλοφόρους. Όμως πόσο να αντέξεις το κακό θέαμα; Ειδικά μάλιστα όταν είσαι της σχολής, παίξε καλά πρώτα και οι τίτλοι θα έρθουν. Αλλά και να μην έρθουν, δεν βαριέσαι. Γέμισες μπάλα. Διότι σκέψου να παίζεις άσχημα κυνηγώντας το αποτέλεσμα και την σκοπιμότητα και τελικά να μην πάρεις αποτέλεσμα. Τι γίνεται μετά; Ποιός ακριβώς θα φταίει;

Ρητορικά βέβαια είναι αυτά τα ερωτήματα για μια ομάδα που παίζει το σύστημα, σπεύδε βραδέως. Που παίζει ένα σύστημα ακατανόητο την ώρα που δεν διαθέτει τα εργαλεία γι’ αυτό. Που έχει εξαφανίσει τα όποια εξτρέμ διαθέτουμε και προσπαθεί να βάλει γκολ περνώντας έναν ελέφαντα μέσα από την τρύπα μιας καρφίτσας. Και που φυσικά, ούτε χθες θα είχε σκοράρει αν δεν έκανε μεγαλοπρεπή μαλακία ο τέρμας του αντιπάλου. Άρα ο Νίκολιτς αν δεν πάρει αποτέλεσμα στην κανονική ροή, κάνει έξτρα προπονήσεις για τα πέναλτυ;

Προφανώς δεν κρίνω τον προπονητή τόσο γρήγορα. Όμως μου μοιάζει ιδιαίτερα εμμονικός και πεισματάρης σε κάτι που δεν φαίνεται να αποδίδει. Και μάλιστα την ώρα που αλλάζοντας την διάταξη, είχε δει καλύτερα πράματα από τους υπάρχοντες παίκτες μας. Τίποτα αυτός. Εκεί με τον Μάνταλο και τον Περέιρα και τον Μαρσιάλ και τους μπροστινούς να τρακάρουν μεταξύ τους. Στις δε αντεπιθέσεις, μόλις περνάγανε οι μπάλες από τις αργοκουρούτες, μέχρι κι ο Στρακόσα να βγαίνει από την περιοχή του για να καλύψει τους αεροδιαδρόμους στα πλάγια. Γαμώ τους ελέγχους του παιχνιδιού.

Εγώ, όπως είδα και χθες την ομάδα, φοβάμαι πολύ. Φυσικά δεν υπάρχουν μπροστά μας μεγαθήρια ακόμα αλλά αν βρεθεί ομάδα με κάποια ταχύτητα, ψάχνω να βρω πώς θα την αντιμετωπίσουμε. Χώρια που αργότερα στην Ελλάδα, που σχεδόν όλοι παίζουν με κλειστές άμυνες κι αντεπιθέσεις, ειλικρινά δεν κατανοώ πώς θα αποφύγουμε τα κυνηγητά στην Φιλαδέλφεια. Την ώρα μάλιστα που η μπάλα δεν βγαίνει με τίποτα από πίσω και στο κέντρο δεν υπάρχει ταχύτητα για να γίνει κάτι το απρόβλεπτο.

Κι όλο περιμένουμε – πλέον κι ο Νίκολιτς – τους δυο παίκτες και τον Πινέδα. Με δυο παίκτες θα αλλάξει αυτή η εικόνα που είδαμε χθες; Εγώ λέω με τίποτα κι εύχομαι βέβαια να κάνω λάθος. Όμως όσο λάθος και να κάνω, σίγουρα δεν βλέπω καλό θέαμα. Και σίγουρα δεν κάνω λάθος όταν λέω ότι πέρασαν πια τα χρόνια για τον Μάνταλο, που μόνο σαν αλλαγή θα μπορούσε κάτι να προσφέρει. Όχι και να τον έχεις με το σύστημα αυτό σαν τον πιο κομβικό παίκτη της ομάδας. Κι αν ένας αντίπαλος προπονητής τον παίξει μαν του μαν, εσύ πώς θα κατεβάσεις τη μπάλα κύριε Νίκολιτς; Κι όχι μόνο τον Μάνταλο αλλά και τον Κόρμπο ή και τον Μέσι ακόμα. Κάπου έλεος δηλαδή…

Κάθισα πάλι να δω το τελευταίο φιλικό της ομάδας μας. Μόνο και μόνο για να καταλάβω αν υπάρχει κάποια πρόοδος. Τι διάολο δουλεύουν στις προπονήσεις άλλωστε; Φιλολογικά τα ερωτήματα βεβαίως. Τι είδαμε όμως πάλι;

Σε αυτό το σύστημα του ρόμβου, είδαμε την επανάσταση της βραδύτητας κατ’ αρχήν. Πράγμα λογικότατο : Μάνταλος, Περέιρα, τα δύο σέντερ μπακ και Μαρσιάλ, Πιερό, πού να την βρουν την ταχύτητα; Μια ομάδα πολύ αργή κι απόλυτα προβλέψιμη. Χωρίς ιδέες στην επίθεση και με ένα σύστημα, που επιθετικά θυμίζει ένα λαστιχάκι νερού, που ετοιμάζεται να υποδεχτεί τόννους. Οι οποίοι τόννοι πρέπει να περάσουν από την τρύπα μιας καρφίτσας για να μπουν στο λαστιχάκι.

Μια συμφόρηση στην επιθετική ανάπτυξη λοιπόν, μια κίνηση σε μηδενικούς χώρους και αποτέλεσμα ένα κακό θέαμα. Κούραση για τα μάτια μας η οργάνωση κι εκνευρισμός πάλι όταν στην πρώτη αντεπίθεση του αντιπάλου ( άλλο ένα καφενείο ), άντε πάλι πίσω στο σκορ. Όσο κι αν είδα μια βελτιωμένη αμυντική λειτουργία τόσο σε επιθετικό όσο και σε κεντρικό πρεσάρισμα. Η ομάδα επειδή πάει να στηριχτεί στην εμπειρία, είναι μαλθακή και δεν μπορεί να πνίξει τον αντίπαλο, αφού δεν έχει τον τρόπο να διασπάσει την αντίπαλη άμυνα.

Το τροπάρι αυτό συνεχίστηκε μέχρι το εξηκοστό λεπτό. Πλέον είχα αρχίσει να διαμορφώνω την άποψη ότι ο Νίκολιτς είναι ξεροκέφαλος. Διότι από όλο αυτό το συνονθύλευμα, έκανε δυό αλλαγές στο διάλειμμα: Έξω τον Βίντα και τον Ελίασον. Δηλαδή αυτοί έφταιγαν που δεν πήγαινε καλά ο ρόμβος; Αστεία πράματα είναι αυτά. Ο ρόμβος στην σημερινή ΑΕΚ δεν μπορεί να υποστηριχτεί. Ούτε και αξίζει να χαραμίζεται και ο Ελίασον σαν κεντρικός αλλά ούτε και ο Κουτέσα, που τον έκανε κι αυτόν κεντρικό. Κάπου έλεος δηλαδή.

Και κάπου να καταλάβουμε ότι τα φιλικά παιχνίδια είναι για να βγαίνουν συμπεράσματα. Επομένως τα δυό συστήματα που τελικά παίχτηκαν, θα έπρεπε να δοκιμαστούν για ένα εικοσάλεπτο το καθένα για τις δυό διαφορετικές ενδεκάδες που είδαμε. Όταν όμως αλλάζεις την διάταξη σε 4-2-3-1, που έγινε περί το 60, αλλά αλλάζεις και τους παίκτες, τι συμπέρασμα έβγαλες; Ότι σου φταίει η διάταξη ή οι παίκτες; Διότι πράγματι η ΑΕΚ πήγε καλύτερα με την δεύτερη διάταξη αλλά και με άλλους παίκτες. Κοινώς κουλουβάχατα κι ο Θεός να βάλει το χέρι του.

Θα γίνουν αλλαγές και θα είμαστε έτοιμοι τον Απρίλιο. Σήμερα κάποιοι παίκτες τελείωσαν για εμάς. Αυτά είναι δηλώσεις του Νίκολιτς μετά το φιλικό. Μιλάμε για δημιουργική ασάφεια αφού διαβάζουμε ότι στην ουσία έχουν τελειώσει οι Σιμάνκσι, Μήτογλου, Φερναντές και Λαμέλα. Αυτοί ρε φίλε, δεν έπαιξαν. Τι σχέση έχουν οι δηλώσεις για το παιχνίδι με κάποιους που δεν έπαιξαν. Το μυαλό μας πήγε στους Ελίασον και Μαρσιάλ αν μίλαγε ο φαλάκρας για το ματς. Αλλά μάλλον κι αυτός μπερδεύτηκε και τα έβαλε όλα στον κουβά. Τώρα αν θα έρθουν άλλοι που θα μπορούν να παίξουν τον ρόμβο τον Απρίλιο, εδώ θα είμαστε για να τα λέμε.

Προς το παρόν η διάταξη πρέπει να γυρίσει σε 4-2-3-1 κι αυτό οφείλουμε να δούμε στο φιλικό με την Ομόνοια. Με πλάτος στην επίθεση και overlapping στα μπακ από τα εξτρέμ. Με σέντερ φορ κολώνα στην περιοχή να περιμένει σέντρες. Με περιφερειακό δεύτερο επιθετικό τον Ζίνι ή τον Ντέσερς ή όποιον άλλον ξέρει τη θέση και μπορεί να προσφέρει από τον άξονα. Μη λέμε τα στοιχειώδη πια. Που του καρφώθηκε ο ρόμβος λες κι είναι ο Αρχιμήδης. Και μαζεύει πέντε παίκτες σε έξι τετραγωνικά κι ο ένας κουτουλάει με τον άλλον την ώρα που χάσκουν αεροδιάδρομοι στα πλάγια. Άντε να προχωράμε λιγάκι.

Φυσικά και δεν θα κάνω κριτική σε ένα φιλικό παιχνίδι. Η ομάδα είναι σε προετοιμασία, το χρονικό διάστημα είναι σύντομο και ο αντίπαλος φυσικά πιο έτοιμος ( sic, ουδέποτε ελληνική ομάδα δεν γίνεται να είναι πιο έτοιμη ). Οπότε το να πούμε αν ήταν καλός ο τάδε ή ο δείνα, είναι για τα μικρά παιδιά. Όμως υπάρχουν πράματα πολύ ανησυχητικά, τα οποία ξεπερνούν τις παραπάνω δικαιολογίες.

Και το κυριότερο είναι το σύστημα που επέλεξε ο Νίκολιτς. Αυτός ο ρόμβος, που έφερε μια τραγική εικόνα στο πρώτο μέρος και μια εξ ίσου θλιβερή στο δεύτερο. Όταν λέμε εικόνα, εννοούμε μια κάκιστη αμυντική λειτουργία και μια μηδενική επιθετική ανάπτυξη. Και μπορεί το δεύτερο μέρος νάταν καλύτερο σε σχέση με το πρώτο, όμως πουθενά δεν βασίστηκε στο σύστημα αλλά μόνο σε ατομικές προσπάθειες παικτών πιο μθκρής ηλικίας. Μάλιστα από τον τύπο που μετέδιδε το παιχνίδι ακούστηκε και το ότι τα πόδια των παικτών ήταν βαριά. Στο δεύτερο μέρος δεν φάνηκε κάτι τέτοιο. Άρα η αρχική ενδεκάδα κάνει άλλη προπόνηση;

Μην τρώτε κουτόχορτο. Κανένα πόδι βαρύ δεν υπήρχε. Απλά όταν συνυπάρχουν στο κέντρο, Μάνταλος ( εγώ τρελάθηκα που ξαναέγινε αρχηγός, πράμα που σημαίνει ότι προορίζεται για βασικός ) και Περέιρα, τελειώσαμε με την ταχύτητα. Όπως τελειώσαμε και με την πρωτότυπη ιδέα, το ξαφνικό και το απρόσμενο. Όταν μάλιστα αυτοί οι δύο παίζουν μαζί με ένα άπειρο παιδί ( Καλοσκάμης που κανείς δεν κατάλαβε πού έτρεχε ) κι ένα ανύπαρκτο σέντερ φορ, σημαίνει ότι δεν έχεις και καθόλου ποιότητα. Την οποίαν έλλειψη της, την συμπλήρωνε κι η ανυπαρξία του Ελίασον. Συμπερασματικά, η ομάδα από τον Γιόνσον και μπροστά ήταν ένα μηδενικό. Κι αυτά όλα επιθετικά. Φανταστείτε τι γινόταν στα αμυντικά καθήκοντα. Μιλάμε για ναυάγιο στο κέντρο.

Φυσικά το μέγιστο ναυάγιο ήταν στα πλάγια, στα φτερά. Εκεί μιλάμε για κενούς αεροδιαδρόμους. Και φυσικά μπορούμε να πούμε για τρίχες των Ρότα και Γκατσίνοβιτς. Αλλά δεν είναι και τόσο απλό. Δεν ξεμπερδεύω κατηγορώντας δυό παίκτες. Ο ΡΟΜΒΟΣ ΚΥΡΙΕ ΝΙΚΟΛΙΤΣ, ΑΠΑΙΤΕΙ ΔΥΟ ΜΠΑΚΑΡΕΣ. ΔΥΟ ΦΟΥΛ ΜΠΑΚ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ; ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ. ΑΝ ΟΜΩΣ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΕΊΣΑΙ ΑΠΟΛΎΤΑ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΊΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΞΕΘΕΣΕΣ ΜΟΝΟ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΜΠΑΚ ( Ο Γκατσίνοβιτς από πότε έγινε μπακ; ), ΑΛΛΑ ΕΦΕΡΕΣ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ :

• ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΣ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΕΞΤΡΕΜ ΠΟΥ ΤΑ ΕΙΔΕΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ
• ΔΕΝ ΓΕΜΙΣΕΣ ΤΑ ΠΛΑΓΙΑ ΕΙΤΕ ΣΕ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΙΤΕ ΣΕ ΑΜΥΝΑ

Με το απλό συμπέρασμα ότι ο Νίκολιτς, μπορεί να κατανοεί το 24/7 αλλά ακόμα δεν έχει μάθει το ρόστερ του. Αυτό μάλιστα είναι και το πιο ανησυχητικό, διότι και χθες με καφενείο παίξαμε κι εκτεθήκαμε. Κι ήταν ανησυχητικό, διότι σε καμία στιγμή δεν ίσιωσε τον ρόμβο μπας και δει κάτι καλύτερο ή πιο χρήσιμο. Παρηγοριέμαι όταν τον είχα ακούσει ότι δεν έχει εμμονές, άρα περιμένω άμεση αλλαγή, όμως εξακολουθώ να ανησυχώ όταν δηλώνει χθες ότι περιμένει τον Μαρσιάλ, τον Πιερό και τον Οντουμπάτζο. Εδώ μιλάμε για ναυάγιο, κι αυτός ψάχνει τον αχθοφόρο που φόρτωσε λάθος μια βαλίτσα.

Και πλέον με όσα είδαμε με τον ρόμβο, το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα φουλ μπακ που ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν, ούτε και ο φορ που δεν έχει έρθει. Το πρόβλημα είναι πλέον και στο κέντρο και στα άκρα που χάθηκαν τα εξτρέμ. Και δεν χρειάζεται να είσαι Ζαγκάλο για να καταλάβεις τα απλά : Όταν κανείς δεν πάει καλά, κι όταν γενικά η ομάδα μπάζει από παντού, τότε φταίει το σύστημα και ο προπονητής που το επέλεξε. Φόρα μόστρα, νέτα παρτίδα. Το ότι έγινε ο Μάνταλος αρχηγός ή ότι ο Μουκουντί θα πάει δεξιά με άμεσο παραγκωνισμό ξανά του Μήτογλου ή ότι εχθές το παιχνίδι το έφτιαχνε ο Μπρινιόλι στο πρώτο μέρος, είναι λεπτομέρειες. Η ομάδα φάνηκε άρρωστη σε όλο το παιχνίδι λόγω συστήματος και μόνο. ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΝΩΡΙΣ ΑΚΟΜΑ.

Κι είναι τρομερό να έχεις δει ένα ματς, με δύο διαφορετικές ενδεκάδες μάλιστα, και να μην βλέπεις τίποτα θετικό και τίποτα καινούργιο. Να βλέπεις τις ίδιες παθογένειες πίσω και το ίδιο τουρλουμπούκι μπροστά. Να μην βλέπω τους παίκτες τακτοποιημένους σε θέσεις αλλά από πρόθεση ανακατεμμένους. Οπότε η λέξη ανησυχία να είναι κι αυτή μικρή. Κι όχι μόνο γι’ αυτά που είδα αλλά και γι’ αυτά που άκουσα. Διότι για να παίξει ρόμβο θέλει άλλους οκτώ καινούργιους παίκτες κι όχι προσθήκη τριών, που θεωρητικά ψάχνουν. Και δεν ξέρω και πόσους να διώξει. Κόλαση.

Να πω κι άλλα; Αυτοί οι χαρτογιακάδες που καλύπτουν το ρεπορτάζ των προπονήσεων στην Ολλανδία, μας γράφανε για εκπληκτικό Ελίασον και Κουτέσα με τον ρόμβο. Εμείς εχθές γιατί δεν είδαμε τίποτα;

Οι πρώτες εντυπώσεις που μου άφησε ο νέος προπονητής, οφείλω να πω ότι ήταν προς την θετική κατεύθυνση. Κυρίως ότι δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλο του. Ήταν έτοιμος με το καλημέρα να αναφέρει ονόματα δανεικών παικτών που επέστρεψαν, όπως και “υπέργηρων” που πιάνουν θέσεις. Στην κατεύθυνση δηλαδή της αξιολόγησης. Άρα φάνηκε έτοιμος για δουλειά και διάλογο.

Όπως φάνηκε κι έτοιμος για τις προσθήκες που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η ομάδα, τις οποίες τις θέλει για τη βασική του προετοιμασία. Έβγαλε δηλαδή ο Νίκολιτς έναν επαγγελματισμό, που τόσο πολύ χρειαζόμαστε μετά τις ανατολίτικες μπαρούφες του προηγούμενου. Κι αυτός ο επαγγελματισμός φάνηκε στο ότι έδειξε μια σιγουριά για την ομάδα που θα βλέπουμε τον Οκτώβριο αλλά και στο ότι μέσα στο καλοκαίρι ξέρει ότι πρέπει να πετύχει προκρίσεις. Έβγαλε δηλαδή μια αυτοπεποίθηση για το ύψος του πήχη, που έχει μπροστά του.

Φυσικά όλα αυτά είναι στην θεωρία αλλά κι εμείς σε αυτήν αναφερόμαστε. Η πράξη θα δείξει αν πετύχει ο Νίκολιτς, μια πράξη που οφείλει ο κάθε Αεκτζής να στηρίξει με ελπίδα και υπομονή. Κι αυτό το λέω διότι υπάρχει το ερώτημα της Ευρώπης αλλά και διότι το ρόστερ θα είναι διαφορετικό στο τέλος του Αυγούστου. Και υποτίθεται ότι κι ο μέσος όρος των παικτών θα έχει πέσει αλλά και η φυσική κατάσταση θα είναι μοιρασμένη λογικά μέσα στα ενενηντάλεπτα. Επίσης ότι η ομάδα θα έχει κάποιον κυνισμό σε σχέση με τα αποτελέσματα και το θέαμα. Αυτά είναι που είπε ο Νίκολιτς κι απομένει να δούμε και να κρίνουμε αν θα πετύχει.

Το σίγουρο είναι ότι το ρόστερ μας είναι γεμάτο και θα είναι και πλήρες μόλις έρθει και ο σέντερ φορ. Αν αυτό το ρόστερ με την κατάλληλη προετοιμασία, τόσο σε εκγύμναση όσο και σε ψυχολογία, δεν μπορεί να περάσει δυό καφενεία, ρε φίλε γιατί θες να πας στην Ευρώπη; Κάτσε εδώ και παίζε με την Ραφήνα. Και δεν κάνω καμία πλάκα. Διότι υπάρχει κι ένα όριο στο χάιδεμα και των παικτών. Εντάξει τα φορτώσαμε όλα στον Αλμέιδα που δεν έκανε σωστή διαχείριση αλλά δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι παίκτες. Που πρέπει πλέον να στηρίξουν τον καινούργιο αλλά και να αποδείξουν ότι έχουν και κάποιο εγωισμό.

Υγ1. Αυτό που θα παίζουμε control ποδόσφαιρο, μένει να δούμε πόσο αντιπαθητικό θα είναι. Κι είναι και ρίσκο αν δεν έρχονται και αποτελέσματα.

Υγ2. Ο Ηλιόπουλος όταν διασκέδαζε στο Λονδίνο και χόρευε στο Ελυζέ, δήλωνε ολυμπιακός. Μάλλον η μόνη ομάδα που δεν έχει πρόεδρο ολυμπιακό είναι ο Παοκ !!!

Αυτό που με τίποτα δεν θα ήθελα να είμαι αυτήν την εποχή, είναι να ήμουν ρεπόρτερ της ΑΕΚ. Είναι φοβερό να είσαι υποχρεωμένος να γράψεις κάτι, να μην ξέρεις τίποτα, να κάνεις ότι δήθεν είσαι χωμένος στο παρασκήνιο ή ότι έχεις άκρες στην ομάδα, και να αραδιάζεις αερολογίες. Θα μου πεις ότι έτσι είναι όλοι οι δημοσιογράφοι : Μπορούν να μιλάνε ώρες ατέλειωτες για ένα θέμα, χωρίς να γνωρίζουν τίποτα γι’ αυτό και στο τέλος να βγάζουν κι ένα συμπέρασμα. Εντάξει άμα μιλάς για πολιτικά. Άντε και να το δεχτείς. Σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, τι να δεχτείς; Ο τάδε ήρθε κι ο τάδε έφυγε. Δεν έχει κάτι άλλο. Κι όμως οι άνθρωποι γράφουν. Και πετυχαίνουν δυό αποτελέσματα : Πρώτον να μεγαλώνουν τον εκνευρισμό του κόσμου και δεύτερον να εκθέτουν τους εαυτούς τους. Να το θυμάσθε αυτό αργότερα που θα έχουμε δράση, νίκες και ήττες.

Στη φάση αυτή λοιπόν, κι ενώ ακόμα δεν έχει γίνει καμία μεταγραφή ( εξαιρείται ο Κουτέσα ), διαβάζουμε για τη στενή συνεργασία Ριμπάλτα και Νίκολιτς. Είναι μία συνεργασία που θυμίζει την εποχή του κορωνοϊού. Γίνεται τηλεργασία κοινώς. Αφού κάνει τα μπάνια του ο Νίκολιτς στη Μαγιόρκα, αφού πιεί και τα ποτά του και δει και κανάν παραπλέοντα κώλο, βάζει μπρος το teams και μιλάει με τον κλειδοκράτορα της αγωνιστικής ΑΕΚ. Και δεν ξέρω ακριβώς τι βλέπει ο προπονητής. Καινούργιους παίκτες που θα έρθουν ή παλιούς κι αν του κάνουν. Θα βάλει βέτο για κάποιο δικό του παιδί ή βέτο να μην φύγει κάποιος. Τίποτα δεν ξέρουμε και η άγνοια μας μεγαλώνει αφού ούτε συνέντευξη δεν μας έχει παραχωρήσει μπας και καταλάβουμε κάποια γωνία της προσωπικότητας του.

Η ΑΕΚ όμως, θα φύγει σε δέκα μέρες για να πάει για προετοιμασία. Ούτε εδώ βλέπω κάποιο πρόβλημα. Χειρότερα ήμασταν πέρσι, που ο Αλμέιδα είχε πάρει τη μισή ΑΕΚ β. Φέτος είμαστε σαφώς πιο πλήρεις και θα μπορούσα να πω υπερπλήρεις , αν γνώριζα τις προθέσεις κάποιων παικτών. Ας πούμε του Πινέδα, του Ελίασον άντε και του Ρότα ή του Μήτογλου. Εντάξει θέλουμε ένα αριστερό μπακ κι ένα σέντερ μπακ, αλλά μην τρελαθούμε. Για να αποκλείσεις τρία καφενεία και να μπεις σε όμιλο του conference, μια χαρά είναι ο Βίντα με τον Μουκουντί και τον Πήλιο. Φυσικά δεν είναι μια χαρά για το ελληνικό πρωτάθλημα, που έχει κι άλλες παραμέτρους, όπως Γκαγκάτση, διαιτησίες και ποδοσφαιρικά κόμπλεξ. Οπότε υπομονή, πρόσφυγες είμαστε στη νοοτροπία τουλάχιστον.

Και το σίγουρο είναι ότι η ομάδα μέχρι να φύγει, και σέντερ φορ θα έχει και άλλες δυό προσθήκες ( αυτές που ανάφερα ). Μας νοιάζει πότε θα έρθουν; Ας έρθουν και κατ’ ευθείαν στο αεροδρόμιο. Αυτό που μας νοιάζει είναι να έχουν κάνει την βασική προετοιμασία. Και βέβαια αυτό που νοιάζει την διοίκηση της ΑΕΚ, είναι να πουλήσει διαρκείας. Διότι καλές οι ανακοινώσεις για τα εισιτήρια αλλά χωρίς τσίκνα σίγουρα δεν υπάρχει ψητό. Άρα οι τρεις προσθήκες είναι σίγουρες για να βγουν στην αγορά τα διαρκείας. Κι έτσι θα πάμε στην Ολλανδία, που θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε να παίζουμε με τον κώλο : Έτσι θα προκριθούμε στους ομίλους. Με την άμυνα.

Κι όπως θα τρέχει η προετοιμασία και το σερί των έξι Πεμπτών, το νέο ρόστερ θα διαμορφώνεται. Θα μείνουν οι τρεις παλαίμαχοι; Θάρθει πρόταση για τον Πινέδα; Θάρθει για τον Σιμάνσκι; Ο Ρότα θα ξετσαντιστεί; Ο Ελίασον ξεπέρασε το πρόβλημα του; Και τόσα άλλα, που υπόσχονται γέλια στον πλανήτη ΑΕΚ. Μέχρι να ξέρουμε το ρόστερ τέλος Αυγούστου και να μπορούμε να πιθανολογήσουμε για τι ψαριά θα έχουμε. Αυτή είναι η πραγματικότητα η αγωνιστική, που σίγουρα θα συνοδευτεί κι από άλλη τακτική προσέγγιση την οποίαν θα την ξέρουμε περί το τέλος Σεπτεμβρίου.

Υγ. Ο Αλμέιδα διάβασα πήγε στην Σεβίλη. Εκεί θα το παίξει τρελός και βουρ στον πατσά ή θα έχει άλλη φιλοσοφία; Οι ερωτευμένοι μαζί του, θα πάρουν τις απαντήσεις τους σχετικά με την τρίτη του χρονιά στην ΑΕΚ. Οι μη ερωτευμένοι, ψύχραιμα και νηφάλια θα παρακολουθούν την πορεία του. Ενδιαφέρον θάχει κι αυτό….

Χρειάστηκε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι ότι όποιος πιστεύει στις συμπτώσεις, δεν μπορεί να αγνοήσει την σημαδιακή ημερομηνία στην οποίαν στην ουσία μάθαμε ότι νέος προπονητής ήρθε, κι ότι επέστρεψε ο υπερπολύτιμος και πανάξιος Αλέξης Δέδες. Κι άρα ολοκληρώθηκε η αγωνία και η προσμονή για τις κεφαλές κάποιων τμημάτων της ομάδας. Που μοιάζει να βρίσκει κάποια θεωρητική ισορροπία.

Κι αν για τον Αλέξη δεν μπορεί να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, οφείλω να πω ότι το όνομα Νίκολιτς προκάλεσε κάποιον σκεπτικισμό. Θέλετε λόγω κουρέματος, θέλετε λόγω πολιτικών τοποθετήσεων ; Ο καθένας έχει την άποψη του κι ειδικά στην ομάδα μας, που είναι μία μικρογραφία της ελληνικής πραγματικότητας με τα τριακόσια καπετανάτα και τους εκατομμύρια αρχηγούς.

Όμως η θεωρία είναι καλή : Όπου δούλεψε ο άνθρωπος αυτός, στόχευσε σε τίτλους τους οποίους και υλοποίησε. Επίσης είναι αρκετα ικανοποιητικά τα στατιστικά του, όπως κι ότι δεν έχει κολλήματα με συγκεκριμένα συστήματα αλλά διαβάζει τον κάθε αντίπαλο και το παίζει χαμαιλέων. Σημαντικό κι αυτό, αφού μοιάζει να χρησιμοποιεί κατάλληλα όλο το ρόστερ, τόσο χρονικά όσο και τεχνικά. Έχει επίσης μια πολλή καλή ηλικία, που του επιτρέπει να ονειρεύεται κάτι ανώτερο σαν πρωτάθλημα, το οποίο θα ήθελε να το πετύχει μέσω της δουλειάς του. Φυσικά στα υπέρ του είναι κι ότι ανέλαβε να πληρώσει ο ίδιος τη ρήτρα της απαλλαγής του, θέλοντας να αναλάβει το project ΑΕΚ.

Φυσικά η θεωρία δεν λέει τίποτα. Πρέπει να δούμε τις επιλογές των παικτών και φυσικά να δούμε αν θα ταιριάξει με τα αποδυτήρια της ομάδας, με το πνεύμα της και βέβαια με τη στήριξη που θα του παρέχει η διοίκηση. Ακόμα και οι φίλαθλοι, που δεν διψούν μόνο για τις προκρίσεις αλλά και για το θέαμα που θα βλέπουν κάθε εβδομάδα. Και σ’ αυτό, τουλάχιστον πρέπει να συμφωνήσουμε, θα απαιτηθεί και η πίστωση χρόνου αλλά και η υπομονή. Κάτι άλλωστε που το είχε και ο Αλμέιδα, που όλοι θα θυμούνται το κακό ξεκίνημα του τόσο σε αποτελέσματα όσο σε στήσιμο ομάδας ( 3-5-2 ), όπως κι ότι δεν είχε Ευρώπη. 100% το δικαιούται και ο Νίκολιτς, που μπαίνει με το καλημέρα σε πιο μεγάλες δυσκολίες. Και μάλιστα χωρίς Μελισσανίδη πίσω του και χωρίς τριετές πλάνο ( για να ξέρουμε τι μας γίνεται και πώς να κρίνουμε ).

Τελικά βέβαια, τα πάντα θα κριθούν κι από το αγωνιστικό υλικό. Ποιοι θα έρθουν και ποιοι θα φύγουν. Τι ηλικία θα έχουν αυτοί που θα έρθουν. Και φυσικά τι παικτική αξία. Αλλά γι’ αυτό έχουμε ακόμη λίγο καιρό, αφού όπως διαβάζω κι εγώ, ο Ριμπάλτα με το νέο προπονητή έχουν θαυμάσια σχέση – άλλωστε ήθελε και παλιότερα μία συνεργασία μαζί του ο Καταλανός – και κουβεντιάζουν τα πάντα. Πολύ σημαντικό κι αυτό, που φυσικά δεν υπήρχε προηγουμένως. Εγώ τα βήματα τα κρίνω θετικά, κρατώντας βέβαια μικρό καλάθι αφού ήδη καήκαμε από τον χυλό. Κι επειδή βέβαια κανείς δεν χάρηκε όταν είδε τις φλόγες φωτός να κάθονται στα κεφάλια των ψαράδων. Όλοι χάρηκαν όταν οι ψαράδες έγιναν Ευαγγελιστές….