Έτσι ξεκίνησε να αρθρογραφεί ο Ηλίας Μπαζίνας στον Φίλαθλο. Έτσι άφησε την ιστορία του μαζί με την τεράστια αρθρογραφία του, όπως και την τελευταία του πνοή. Ένας ήλιος έσβησε.
Θυμάμαι τον Στήβεν – ο οποίος είχε έντονη κοντρά μαζί του – που μου είχε πει κανά τρίμηνο πριν, οτι ο άνθρωπος ήταν στα τελευταία του. Τον είχε βρει στο σπίτι του Καραγιαννίδη, χλωμό, αδυνατισμένο και γυαλιστερό. Τρεις μήνες του έδινε ο αθεόφοβος με προχωρημένο καρκίνο όπως μου είχε πει. Κι όλα αυτά χωρίς να ξέρει τίποτα, χωρίς να του έχει πει κάποιος κάτι.
Δεν τον είχα πάρει σοβαρά και τον θεώρησα ωσ σύνήθως υπερβολικό. Ρε κι εδώ, μέσα; Στον έναν από τους δασκάλους μου στην φυλλάδα; Ρε φοβερά πράματα.
Παραπάνω από αυτές τις γραμμές, δεν μπορώ να γράψω. Παρόλο που ο σκληρός Μανιάτης, ούτε κι αυτές δεν θα ήθελε. Αυτός ο αποσκιρτήσας από τον παναθηναϊκό αθλητής των βαρέων αθλημάτων, που βρήκε καταφύγιο στο λιμάνι. Αυτό το ταλέντο της δικηγορίας, της ιστορίας με την αλάνθαστη κρίση.
Ας είναι καλοτάξιδος. Μέχρι και τον θάνατο, Χωρίς Παρωπίδες τον κοίταξε.
