Βετεράνοι συμπαντικών πολέμων μέχρις εσχάτων που έλαβαν χώρα σε ακτίνα λίγων μέτρων από την οικία τους αλλά έμειναν ανολοκλήρωτοι, συνωστίζονται σε οινομαγειρεία και θυμούνται τις μέρες της δόξας τους. Ας είναι, η εμπειρία ακόμη και ενός μόνο τόσο σημαντικού -έστω και κατά δήλωση- πολέμου, τους δίνει άλλον αέρα. Πιστοί στη ρήση του Ηράκλειτου οτι «δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στον ίδιο ποταμό» (προφανώς επειδή ανά πάσα στιγμή ο ποταμός αλλάζει, οπότε ποτέ δεν είναι ο ίδιος ποταμός), επαναλαμβάνουν σχολαστικά κάθε μέρα την ίδια διαδρομή, αλλά κατά βάθος αισθάνονται οτι προσθέτουν νέα χιλιόμετρα στην πλούσια εμπειρία της ζωής τους. Μπαρουτοκαπνισμένοι (από λουκουμόσκονη;) κρατούν πάντα στα χέρια τους φωτογραφίες από τις μάχες που έχουν δώσει (ακόμη και κατά μόνας) σε εξωτικά μέρη (που θα ήταν εντελώς άδικο να τα αποκαλέουμε «τουριστικά») και τις κραδαίνουν στους περαστικούς, χαμηλώνοντας την ίδιαν ώρα το βλέμμα τους, από σεμνότητα. Οι ίδιες κι απαράλλαχτες ιστορίες από τα πεδία της μάχης, ακόμη και όταν περιγράφονται με το ίδιο ακριβώς λεξιλόγιο, διατηρούν ακέραιο το ενδιαφέρον τους και μόνο ένας κακοήθης θα μπορούσε να ισχυριστεί οτι επαναλαμβάνονται. Ευτυχώς, τέτοιοι κακοήθεις δεν τολμούν να πλησιάσουν στα στέκια των βετεράνων και αν, κάποια στιγμή, τύχει από λάθος να βρεθεί κάποιος δυστυχής εκεί, αντιλαμβάνεται αμέσως οτι πρέπει να κρατήσει το στόμα του κλειστό και να αφήσει απαρίσπαστους τους μαχητές να αναπαράξουν τα γεγονότα στην περίγυρη.
Απλοί κανόνες συντροφικού καθωσπρεπισμού διέπουν αυτήν την παρέα και χαρίζουν ανεπανάληπτες (αν και επαναλαμβανόμενες) αφηγήσεις επών από άτομα που -εντελώς άδικα!- δε σου γεμίζουν το μάτι!
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: πρέπει να αρχίσω να βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι…
