Το κοινό ήταν πολύχρωμο: οι γυναίκες είχαν βάλει τα καλά τους και φορούσαν τα πιο λαμπερά τους χαμόγελα. Οι περισσότεροι άνδρες περιφέρονταν βαριεστημένα με ένα ποτήρι στο χέρι και αναρωτιούνταν πώς είχαν βρεθεί εκεί, αντί να κάτσουν στο σπίτι τους να δουν ποδόσφαιρο στην τηλεόραση.
Ο υποψήφιος έκανε αμήχανες κινήσεις ανάμεσα στους προσκεκλημένους αλλά με ιδιαίτερα αποφασιστικό τρόπο που απέπνεε έναν αέρα σιγουριάς. Βέβαια η αλήθεια είναι οτι ένα ειρωνικό βλέμμα ή μια σκληρή κουβέντα θα μπορούσαν στη στιγμή να μετατρέψουν το περήφανο οικοδόμημα του υποψηφίου, σε ένα σωρό τούβλα ατάκτως ερριμμένα στο περιποιημένο σαλόνι της οικίας του/της.
Πλησίασα να ακούσω τί έλεγε: ίσως τα λόγια του δεν ήταν κατ’ ανάγκην τα συνήθη επaναλαμβανόμενα σε τέτοιες περιπτώσεις. Ας μη γινόμαστε άδικοι: μπορεί η αλληλουχία των λέξεων που χρησιμοποιούσε να έδινε την εντύπωση στα αυτιά των επίδοξων ψηφοφόρων οτι τα είχαν ξανα-ακούσει.
Έχω περάσει από το τριπάκι της υποψηφιότητας για δημοτικός σύμβουλος πριν από αρκετά χρόνια, χωρίς να εκλεγώ, οπότε κάλλιστα μπορώ να θεωρηθώ μη αντικειμενικός (του σέι δε λιστ!) κριτής του θεσμού. Ασφαλώς γνωρίζω εξαιρετικά άτομα με ποιότητα, αγνές διαθέσεις και όραμα να βοηθήσουν -μέσω του δήμου- την πατρίδα. Τους τιμώ σιωπηλά και, την κρίσιμη στιγμή, τους ψηφίζω, όπως θα κάνω και την επόμενη εβδομάδα στις δημοτικές εκλογές. Αλλά ως εκεί. Σκέφτομαι όμως οτι η αγωνία του υποψηφίου πριν από τις δημοτικές εκλογές, είναι χειρότερη από την αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτυ.
Και να σκεφτεί κανείς οτι σήμερα δεν πήγα τελικά στο προεκλογικό «ασμπέτα» (to know us better).
