Δε γνωρίζω αν ο ύπνος είναι μια φυσιολογική«αποκατάσταση» όπως διατείνονται ορισμένοι επιστήμονες ή απλά μια τεχνητή υποκατάσταση της ζωής για να αποφευχθούν οι έννοιες και τα προβληματά της καθημερινότητας όταν όλα βυθίζονται ολόγυρα στο σκοτάδι.
Λίγες στιγμές προτού βρεθούμε στην αγκαλιά του Μορφέα, έχουμε τις τελευταίες ευκαιρίες να επιλέξουμε το σκηνικό όπου θα κάνει την εμφάνισή του ένα από τα παιδιά του, κάποιος από τους 1000 Όνειρους (*). Μπορούμε να προκαταλάβουμε δηλαδή τη α-συνείδησή μας για αυτό που θα ακολουθήσει. Βέβαια δεν υπάρχει εγγύηση ότι τελικά θα έρθει κάποιος όνειρος ή -ακόμη χειρότερα!- ότι την επόμενη μέρα θα θυμόμαστε την επίσκεψή του.
Τότε που ονειρευόμουν, είχα πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου την ώρα του ύπνου να ενημερώνει τον κονσολιέρη του ονειρικού κόσμου οτι «δεν έχω ήχο». Κι όμως, άλλες τόσες φορές ξύπνησα με την αίσθηση οτι με είχαν ξεκουφάνει τα όνειρα που μόλις είχα δει (τα οποία δε θυμόμουν!).
Όσο μεγαλώνω, βλέπω όλο και λιγότερα όνειρα, στον ύπνο αλλά και στον ξύπνιο μου! Πλέον αποκτά αξία όχι τόσο ο ύπνος REM (Rapid Eye Movement), όπου εμφανίζεται υπερδραστηριότητα στον εγκέφαλο αλλά ο ξύπνιος FSS(Freeze Soul Status, παρακαλώ μην ανατρέξετε σε βιλία, ο όρος μου προέκυψε προ διλέπτου), που χαρακτηρίζεται από συναισθηματική στάση. Τώρα όμως, αποκτώ μια -ύποπτη!- ικανότητα να διατηρώ ολοζώντανους τους συμβολισμούς των ονείρων. Και μετά, μπορώ πάντα να τους ωραιοποιώ και να τους μεταφράζω σε εικόνες αληθινής ζωής κατά το δοκούν. Βέβαια απ’ότι λέει η επιστήμη, οι συμβολισμοί σπάνια ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα αλλά είπαμε: άλλο η πραγματικότητα και άλλο η αλήθεια!
(*) 1.000 Όνειροι: Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, ο Ύπνος, δίδυμος αδελφός του Θανάτου (και παιδί του Σκότους και της Νύχτας) έκανε με την Πασιθέα χίλια παιδιά, τους Όνειρους. Το πρώτο απ’ αυτά ήταν ο Μορφέας.
