Βρέθηκα συχνά τις τελευταίες μέρες κάτω από τον έναστρο ουρανό σε ώρες που, παραδοσιακά, στις μονές του Όρους σβήνουν τα φώτα και ανάβουν οι ψυχές, να συζητάω με φωτισμένους και μη ανθρώπους για τη βαθειά αγωνία που διέπει εξ αρχής του κόσμου την ανθρώπινη φύση: την αναζήτηση του Θεού.
Άλλοι απ’αυτούς τους συζητητές ήταν πολυσύνθετοι (αλλά όχι πολύπλοκοι) κι άλλοι τους απλοί (αλλά σε καμμία περίπτωση απλοϊκοί!). Όλοι μαζί και μοναχοί. Διαλογιζόμενοι στοχαστές και διαφωνούντες συζητητές. Αναχωρητές ευρισκόμενοι στη μέση της διαδρομής και άλλοι που ολοκλήρωσαν την πορεία τους που τώρα αγωνίζονται εναγωνίως να διατηρήσουν την ισορροπία που κέρδισαν μετά από πολυετείς αγώνες, όλοι στεκόμαστε ήσυχοι αυτήν την ώρα με τη σιωπή και μες στη σιωπή.
Άλλοι διεπόμενοι από τις μοιραίες ανθρώπινες αγκυλώσεις περί τα γήινα κι άλλοι απελευθερωμένοι σε υπερ-γήινες συναισθηματικά ατμόσφαιρες. Επαναστάτες δεν πήρε το μάτι μου, ομολογώ: μάλλον έχει δίκιο ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης όταν γράφει Οι απελπισμένοι γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες. Εγώ λοιπόν δε βρήκαν επαναστάτες γιατί απελπισμένοι δεν υπήρχαν ανάμεσά μας. Ανήσυχοι πολύ, ναι, αλλά όχι απελπισμένοι.
Όλοι μαζί και ορισμένοι εξ ημών κατά μόνας στο ίδιο χώρο, αναζητήσαμε λύσεις.
Λύσεις δε βρήκαμε. Απαντήσεις όμως πήραμε: άλλες απ’αυτές απελευθερώθηκαν από το βαθύ εντός μας, άλλες ακούστηκαν χαμηλόφωνα αλλά με μια εμφαντικότητα που μπορούσε να σε ξεκουφάνει.
Και την άλλη μέρα, κινήσαμε όλοι μαζί αλλά ο καθένας μας μόνος του για την επιστροφή με ένα χαμόγελο ανακούφισης στα χείλη του. Τώρα ξεκινάει ο αγώνας να μη γίνει αυτό το χαμόγελο, χαμόγελο απορίας για την αλήθεια που εισχώρησε εντός μας και πάλι και, όσο περνάει ο καιρός, αρχίζει να πετάει ανήσυχη ολόγυρα στο δωμάτιο με ολοζώντανο τον κίνδυνο να ξεφύγει από το ξεχασμένο (ή μήπως όχι;) ανοιχτό παράθυρο.
Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος στην ακινησία!
Α, όχι! Δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να ξεχάσει αυτήν την αλήθεια για να φύγει για διακοπές «χωρίς έννοιες στο μυαλό του”. Κι όταν φύγω, θα την πάρω μαζί μου…
Κωνσταντίνε μου, σε ευχαριστώ. Ήπια αντιφατικότητα σε αυθύπαρκτες αναξίες όσο αναφορά τα ανθρώπινα , που γιγάντωσαν τους στίχους του Ρίτσου όμως.
Τα Ελληνικα μου ειναι φτωχα,συνεπως διαβαζω πολλες φορες τα κειμενα σου για να τα καταλαβω.Μπορει να φταιει και η διαφορετικη γωνια που βλεπουμε τα πραγματα…
Το Αγιο ορος της Λαμογιας,των μισοτρελων και των καταπιεσμενων ομοφυλοφιλων.Εκει που η φυση πολεμαει με την παρανοια,με το αφυσικο,ετσι το βλεπω εγω.Ευχομαι να μεινει το αφυσικο εκει μεσα,και να μην επεκταθει .Δεν θελει και πολυ να γινεις Ιραν.(το εχω ξαναγραψει 😉 )
Ενα βιβλιο περι αγιου ορους ειναι το Μ.Χ.του Βασιλη Αλεξακη.