Η ΒΑΡΑ ΝΑ ΣΕ ΣΚΙΑΖΟΝΤΑΙ,Η ΚΛΑΙΓΕ ΝΑ ΣΕ ΛΥΠΟΥΝΤΑΙ

Αυτοι ειναι οι δυο τροποι,οι πιο “διαδεδομενοι” μεσω των οποιων οι περισσοτεροι ανθρωποι  προσπαθουν να επιτυχουν καποιους απ τους στοχους τους.

Ο  Μελισσανιδης,μεχρι πριν καποια χρονια,οσο ενοιωθε οργανικα ακμαιος,”βαραγε”. Τωρα, στα 65 και στην τελικη ευθεια για τη κασα,εχει ανακαλυψει αυτο που ανακαλυπτουν οι περισσοτεροι σε αυτες τις ηλικιες. Οτι το να δειχνεις μερος του ψυχισμου σου δεν ειναι πια στα “μειον”,αλλα στα “συν”. Ποτε δεν θα το εκανε αυτο στα 30,στα 40. Και οι περισσοτεροι απο εμας,το ιδιο.

Κλαιμε οταν ειμαστε μικροι και οταν ειμαστε μεγαλοι. Η οταν αρχιζουμε να μεγαλωνουμε. Μη τον πουμε και γερο τον Μητσαρα. Η φυση λοιπον,την οποια “ξεγελαμε” με τα χρονια της νιοτης,”επιστρεφει” στη ζωη μας απο την πισω πορτα και ετσι πολλες “συνηθειες”  που ειχαμε οταν ημασταν παιδια,τις εγκαταλειπουμε-οχι ολοι- κατα τα χρονια της ωριμοτητος και της δημιουργιας και τις “ξαναθυμομαστε” καθως ερχονται τα γεραματα κατα πανω μας σα σκιαχτρα. Απο το περπατημα με βοηθεια,απο την αδυναμια να σταθουμε ορθιοι πολυ ωρα,απο την συρρικνωση του σωματος,ως το κλαμα,την αναγκη για αγκαλια,για ξεκουραση, η την-αναποφευκτη για πολλους- “θερμοκοιτιδα” της εντατικης. “Ολα σε θυμιζουν”.

Ο “τιγρης”  δεν συγκινηθηκε σε πιο φορτισμενες  συναισθηματικα εκδηλωσεις. Οπως ας πουμε στην πρωτη εκδηλωση στο Τατοι,οπου ανακοινωθηκε ο “ενταφιασμος” της ΑΕΚ. Και ακομα περισοτερο,στην δευτερη εκδηλωση στη “στεγη γραμματων”,οπου παρουσιαστηκε ενα οντως συγκλονιστικο βιντεο και εγιναν ενα καρο αναφορες σε “πατρογονικες εστιες”, “ξεριζωμους”,  “χωματα”, “παππουδες”, “ιδεες”, “αετους” “αυτοκρατοριες” κλπ. Τιποτα. Αγερωχος ο Μητσος.

Και τον επιασε το κλαμα που…; Στο…Ζαπειο; Σε μια ομιλια-απολογια προς  εν ευθετω χρονω  κυβερνωντες; Αναμεσα σε τεχνοκρατικους ορους του “προτζεκτ μανατζερ” και σε “παρακαλια για πολιτικες συναινεσεις” του ιδιου;  Εγω παλι,γιατι δεν ριγησα πουθενα, εν οσω εβλεπα και ακουγα ολα αυτα,δυο ωρες;  Ειμαι αναισθητος;

Η νηφαλιοτητα του  ασπρομαλλη,συνηθως περνιεται για “σοφια”. Και εννια στις δεκα ειναι λαθος. Δεν ειναι “σοφια”. Ειναι ανυμπορια. Η αδυναμια ταχυτητας περνιεται σαν πραοτητα και γαληνη ψυχικη. Ακουμε συχνα-πυκνα: γερος ισον σοφια και συνεση. Οχι ρε παιδια. Απλα γερος ειναι ο ανθρωπος και δεν μπορει να τρεξει. Γι αυτο παει αργα. Λες να μπορει και να μη θελει;

 

Και ο Μητσος λοιπον,βρισκεται στην ευθεια. Μακαρι να ειναι μεγαλη και κυριως ανωδυνη. Να ζησει σαν τα ψηλα βουνα. Αλλα η “εσωτερικη ανησυχια”- η οποια ενυπαρχει σε ολους μας οπως ειπαμε- μας “καλει” σε μια τελευταια,απονενοημενη προσπαθεια μας να αφησουμε το “στιγμα” μας επι γης. Οτι να ναι. Απο μια μεγαλη ανακαλυψη,ως μια μικρη εξομολογηση. Απο ενα μεγαλο εργο,ως ενα απλο χαραγμα με τον σουγια στο δεντρο της πλατειας που μεγαλωσαμε. Φυσικα ολα ειναι dust in the wind,αλλα ειπαμε: ειμαστε ζωο απαιτητικο. Δεν αρκουμαστε στα σκατα που αφηνουμε. Θελουμε να αφησουμε και “κατι”. Λες και στο τελος θα παραμεινει κανεις για να κανει αποδελτιωση,καταμετρηση και ταξινομηση και δεν θα τα παρει ο διαολος  ολα.

Αυτο λοιπον που στο παρελθον θα φανταζε σαν αδυναμια,στα “υστερα” χρονια  ειναι μια αμυντικη τακτικη. Το να κλαις,να συγκινεισαι ευκολα,ειναι προνομιο τριων  “ειδων”  ανθρωπων: των μικρων παιδιων,των μεγαλων “παιδιων” και των  ευερεθιστων οιασδηποτε ηλικιας. (Αυτοι ειναι και οι πιο “τυχεροι-ατυχοι”)

Εδω να ξεκαθαρισω οτι το θεωρω Μαγκια να κλαψει καποιος δημοσια. Δεν ειναι ντροπη.

Κατοπιν,να πω οτι εχει πολυ μεγαλη σημασια το ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ κλαις μπρος στα ματια τριτων.

Αλλο να κλαψεις γιατι  εγινε μνεια σε ενα αγαπημενο σου προσωπο,η γιατι εσυ ο ιδιος  κανεις μνεια σε αυτο,η γιατι οσα λες απο στηθους η απο κειμενο σου φερνουν θυμισες.  κλπ- κλπ. Και αλλο τελειως ειναι να κλαψεις απο  εγκαταληψη,η στεναχωρια. Τα δυο τελευταια δεν λογιζονται ως “αδυναμια”,αφου με αυτον τον τροπο δηλωνουμε δημοσια την “παραδοση” μας- εστω την προσορινη-στην τυχη και τη μοιρα.

Και εντελως διαφορετικο πραγμα ειναι να κλαψει κανεις απο  καθαρη αδυναμια. Κλαιω γιατι δεν μπορω αλλο. Κλαιω γιατι δεν αντεχω αλλο. Κλαιω γιατι θελω βοηθεια. Κλαιω γιατι ζηταω κατι,οπως κανει ενα παιδι. Κλαιω γιατι μου εταξαν κατι και το “εκβιαζω” με δακρυα που την αλλη στιγμη στεγνωνουν. Κλαιω γιατι θελω να αποσπασω την προσοχη και το ενδιαφερον.Αυτο,το κλαμα σαν μεσω  επιδιωξης,πολλα παιδια το εφαρμοζουν. Βλεπουν δηλαδη οτι καποιες φορες εχει αποτελεσμα.

Υπαρχουν τετοιοι “ενηλικες”. Παμπολλοι. Που συνεχιζουν την πετυχημενη “συνταγη” των παιδικων τους χρονων. Οι λεγομενοι “κλαψομουνιδες”. Αυτοι ειναι και οι απεχθεστεροι.

(Ο “γκρινιαρης” ειναι απλα ο “προαγγελος” του “κλαψα”. Δεν κλαιει μεν,μονο γκρινιαζει,οπως ενα παιδι που ναι μεν γκρινιαζει και ζητα να γινει το δικο του,αλλα δεν το παρακανει ως το “κλαμα το γοερο” γιατι θα φαει ξαναστροφες απο τον πατερα και  αντι να γινει το δικο του,θα βρεθει κλεισμενο τιμωρια.

Αρα λοιπον,με τα χρονια μαθαινουμε να “ελεγχουμε” την ενταση του παραπονου μας καθως επισης μαθαινουμε ποτε ακριβως ειναι η “καταλληλη ωρα” ωστε τα δακρυα να εχουν καποιο πρακτικο αποτελεσμα και να μας οδηγησουν στον “στοχο” μας. Που μπορει να ειναι π.χ ενα ποδηλατο αν ειμαστε 8-10 χρονων, ενα μηχανακι αν ειμαστε 18, ενα αυτοκινητο αν ειμαστε 25, ενα σπιτι αν ειμαστε 35,ενα γηπεδο αν ειμαστε 65.

Θα με ρωτησεις βεβαια: “εννοεις οτι τα δακρυα-που δεν τα ειδαμε- του Μελισσανιδη ηταν ψευτικα; η συγκινηση ηταν “μαιμου”;  ΔΕΝ λεω αυτο. Μπορει ΟΝΤΩΣ ο ανθρωπος να “εσπασε”. Και τα βραχια σπανε. Ποοο μαλλον οι ανθρωποι.

ΑΛΛΟ λεω: Οτι αυτο,συνεβει ειτε γιατι ο ιδιος “αμολυσε” τον εαυτο του σε “ακαταλληλη” στιγμη- αρα χωρις πρακτικο effect για τον “σκοπο” που λεγαμε παραπανω,ειτε γιατι οντως αδιαφορησε για την στιγμη και τον τοπο των δακρυων,αφου για τον ιδιο πλεον,η σχεδον εμμονικη του σχεση-οπως αποφαινεται- με την ανεγερση του προσωπικου του “Μαυσωλειου” το οποιο θα τυγχανει και ποδοσφαιρικο γηπεδο της ΑΕΚ,τον οδηγει σε μια σχεδον “εξομολογητικη” σχεση με τον ιδιο του τον εαυτο.

Και εξηγουμαι: Καθε ανθρωπος θελει να ξερει για τι πραγμα θα τον θυμουνται. Ολοι μας εχουμε αυτην την “μεταφυσικη” ανησυχια. Φυσικα οι περισσοτεροι εξ ημων ζουμε  μεταξυ αγνωστων και πεθαινουμε βουβα,θαβομενοι μεταξυ αλλων,αμετρητων “ανωνυμων”(οπως τους λενε του “μη επωνυμους” τα μεσημεραδικα της τηλεορασης). Φυσικα για ενα διαστημα και σε εναν ορισμενο κυκλο ανθρωπων μενουμε σαν αναμνηση,αλλα προσκαιρη. Ποσο προσκαιρη; αστο. Ειναι αδικη η κλιμακα. Μπορει ενας εναρετος ανθρωπος να πεθανει στη μνημη μας την επομενη κι ολας μερα και ενα  παλιοτομαρο με ‘ιλουστρασιον” περιτυλιγμα,μπορει να μας “συντροφευει” η  φιγουρα του για “παντα”. (Δεν υπαρχει πιο “ανωμαλη” λεξη). Πως; με προτομες,αδριαντες,πινακες, δωρεες με ονοματεπωνυμο,γινομενοι δρομοι και πλατειες κλπ. Δεν χρειαζονται παραδειγματα. Ολοι εχουμε           στο μυαλο καποιους….αρκετους…πολλους….παμπολλους.

Ο Μητσος λοιπον,θελει επιμονως,σε βαθμο εμμονικο,να περατωσει το “ναο”.  Δεν ασχολειται κατα βαση,με τιποτα αλλο. Τρεχει παντου. Βλεπει κοσμο,κλεινεται στα γραφεια,κανει απανωτα μιτιγκ,βρισκεται μερες πανω απο σχεδια και μακετες….σαν μικρος αυτοκρατωρ,που αδημονει να δει το κτισμα “του” τελειωμενο. Να δει σε πληρη διασταση και εν πληρη λειτουργια,σε ολη του τη μεγαλοπρεπεια,το “ονειρο ζωης” (το οποιο ειναι απλα ενθυμιο θανατου). Βασιλεις,Αυτοκρατορες, ‘γαλαζοαιματοι”, αρχηγοι κρατων και Εκκλησιων,ζαμπλουτοι,λιγοτερο πλουσιοι κλπ. Ολοι θελουν να δουν τα θυρανοιξια,πρωτου συμβουν τα δικα τους  “εξοδια”.

Να προκαμουν να δοξασθουν,εστω για τελευταια φορα. Να δουν τα ματια των  ανωνυμων του πληθους να αστραφτουν απο θαυμασμο και τα ματια των “ομοσταυλων” τους να θολωνουν απο κακια και ζηλια.

Ενα τελευταιο “κερασμα” απο την θεα Αλαζονια,που καμια φορα ντυνεται με  γκρινια και κλαμα,πρωτου αποκαλυφθουν τα φανταχτερα ρουχα της.

Μακαρι να γινει το γηπεδο. Με ολα τα “κομφορ” και ολες τις ανεσεις και με ολες τις λειτουργιες για τις οποιες προοριζεται. Ποιος δεν το θελει;

Μπορει να μην το θελουν τα μαυρακια που ψοφανε απο την πεινα σαν τις μυγες κατα χιλιαδες. Μπορει να το αγνοουν οι αμετρητοι δυστυχουντες ανα τον κοσμο. Μπορει να μην το επισκεφτουν εκατομμυρια αρρωστοι και ανεστιοι που “ζουν” ανα τον κοσμο. Μπορει να μη μαθουν καν για αυτο οι δυστυχοι συγχρονοι κουλιδες της “ανεπτυγμενης’ Κινας. Μπορει να μη διαβασουν ποτε κατι για αυτο και τον “αυτοκρατορα” που το συνελαβε,στους ορυζωνες της Ταιλανδης που πνιγονται στη    φτωχια τους. Μπορει να μην το επισκεφτουν  ποτε οι  αρρωστοι,οι πενθουντες,οι δυστυχουντες,οι πεινωντες και διψωντες -και- για δικαιοσυνη. Οι πραοι,οι ελεημονες,οι πτωχοι τω πνευματι,οι εκζητουντες τον Κυριον.

Μπορει κανεις να μη μαθει για αυτο που εχει γινει εμμονη για τον “ψιλομεγιστανα” που στεκεται με το ενα ποδι στα μπαρμπουταδικα του Κορυδαλου και με το αλλο στον τοιχο της “γουωλ στριτ”,μετεωριζομενος αναμεσα στο “ειμαι” και στο “εχω”.

Ο οποιος πιστευει οτι “καποιοι προσπαθουν να τον ξεφτυλισουν…” ωθωντας τον στην στιγμιαια καταρρευση και στη ροη των δημοσιων δακρυων,μεσω των οποιων και ο ιδιος προσδοκα να ερθει η λυτρωσης. Δηλαδη “η  πληρης συμφωνια ολων των κομματων και των φορεων…”   Λες και δεν μιλαμε απλα για το γηπεδο μιας ποδοσφαιρικης ομαδας,αλλα για αποστολη επανδρωμενου διαστημοπλοιου  σε αλλο γαλαξια για να μετοικισουμε σαν ειδος.

Σιγα μωρε. Ενα γηπεδο ζητατε να φτιαχτει. Δεν θα γινει και ο τριτος παγκοσμιος πολεμος αν γινει “ετσι”, αν γινει “εκει” η “αλλου”,η αν δε γινει και καθολου.

Χεστικαμε.

Καλο.ηταν να εκλαιγε δημοσιως ο Μελισσανιδης ΠΙΟ ΝΩΡΙΣ. ΟΥΤΕ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΥΠΟΒΙΒΑΣΤΕΙ. ΟΥΤΕ ΘΑ ΧΡΩΣΤΑΓΑΜΕ. ΑΣΕ ΠΟΥ-ΑΝ ΠΑΜΕ ΠΙΟ ΠΑΛΙΑ- ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΧΑΝΑ,ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΔΕΙ ΤΟΝ ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΑ,ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗ ΜΙΣΗ ΑΕΚ.ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΡΑΝΙΤΣΑ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ,ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ ΜΕ ΤΑ ΚΑΣΚΕΤΑ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΝΑ ΖΗΤΑ “ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ”. ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΑΡΕΑΚΙΑ ΚΑΙ  ΚΑΤΟΠΙΝΑ “ΓΙΑΟΥΡΤΑΔΙΚΑ” ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΥΠΟΣΤΕΙ…

…ΑΝ ΕΚΛΑΙΓΕΣ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΝΩΡΙΣ. ΟΤΑΝ “ΓΕΛΑΓΕΣ” ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ “ΑΝΘΙΖΕΣ” ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΑ,ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΕΚ ΒΑΤΗΡΑ… ΟΛΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ.

…ΤΩΡΑ ΜΕ ΚΛΑΜΑΤΑ ΘΕΣ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΒΑΘΡΟ. ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΗΘΕΙ ΠΑΝΩ Ο “ΝΑΒΟΥΧΟΔΟΝΟΣΟΡ”  ΜΕ ΤΟ ΠΟΥΡΟ.

(“…τη βοηθεια,την θελω μονο για το γηπεδο…” ειχε πει ο Μητσος περσυ απο το Τατοι. Ασφαλως μονο για το γηπεδο. Αφου την ΑΕΚ την πηρε δωρεαν και με επιδοτηση και η οποια μπορει-σαν μαγαζι γωνια- με ορθη διαχειρηση να αυτοχρηματοδοτειται. Στο γηπεδο ομως θελει ενα χερακι βοηθειας ο Μητσος. Γιατι εκει χρειαζονται λεφτα.  Και λεφτα ως γνωστον,δεν υπαρχουν. Εδω ομως  εχουμε ενα  προβλημα. Το οποιο οδηγει σε αειροα δακρυα).

Ε, λοιπον εχω μια καλυτερη ιδεα: Αντι τα εκατομμυρια να τα μαζεψεις για το γηπεδο,να τα μαζεψεις και να κανεις ενα γλεντι μιας βδομαδας απο τον Εβρο ως την Κρητη.

Μπορει να μη μεινει τιποτα για να θυμιζει την διαδρομη και την πορεια “απ τα αλωνια στα σαλονια”…μπορει να μην χτιστει τιποτα που να σε “υπενθυμιζει”.

Μπορει να μην εχουμε “ναο” να λατρευουμε….μπορει να ξεμεινουμε στο κρυο ΟΑΚΑ…

Αλλα  θα κανουμε  κατι μασες,κατι πιωματα και κατι ρεψιματα αλλο πραγμα. Μιλιουνια ο  κοσμος που θα πεσει πανω στις χιλιαδες σουβλες κατα μηκος των δρομων και θα πιει τοσους τονους κρασι,που θα στεγνωσουν τα αμπελια.

Και στο τελος,ολοι μαζι,”ευεργετης” και “ευεργετημενοι”, τυφλα στο μεθυσι και με τιγκαρισμενα   στομαχια,θα ριξουμε κατι ξαπλες στα χωραφια που δεν θα εχουμε ξυπνιμο.