ROBIN WILLIAMS

Κάθε άνθρωπος φαίνεται απ΄το τέλος του.

Οι πραγματικοί επαναστάτες, “φεύγουν” πολύ νωρίς,αφού “καίνε” το καύσιμό τους γρήγορα,λόγω υπερβολικής “ταχύτητας”. Το πολύ να φτάσουν τα  40. (φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις,όπως ο “επίτιμος” Μητσοτάκης. Ξέφευγε από του Χάρου τα δόντια. Τι Χάρος φαφούτης είναι αυτός δεν ξέρω. Συνέχεια έπαιζε με τον “κίνδυνο” λοιπόν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκουλας. Οπως λέει και μια ψυχή σε ένα άρθρο: “…όταν έστηναν στον τοίχο τον Μητσοτάκη για να τον εκτελέσουν,δεν είχαν σφαίρες.Και όταν έβρισκαν τις σφάιρες δεν έβρισκαν  τοίχο να τον στήσουν…”   Ρε πλάκα που έχουμε.) Τέλος πάντων. Μη ξεφεύγουμε. Στο θέμα μας:

Οι πειθήνια φιλήσυχοι, οι της “διπλανής πόρτας”-αν δεν τους βρει καμιά “κακιά αρρώστια”, η κανενα ατύχημα- “φεύγουν” όταν το αποφασίσει η τύχη. Οι περισσότεροι εξ ημών δηλαδή. Τεντώνουμε το κορμι μας μεχρι το τέρμα της ζωής,παρακαλώντας  για “ακόμα μια μέρα”.

Που φοβόμαστε “μη μας βρει καμια συμφορα”,πράγμα το οποίο κυνηγάνε μετά μανιας οι πρώτοι,με τα κοντά “καντήλια”.

Υπάρχει και μια άλλη “συνομοταξία, οι λεγόμενοι “παρίστακτοι”, η αλλιώς οι “απρόσκλητοι” της ζωής, που θεωρούν ότι κακώς εγενήθησαν και από ένα σημείο και μετά- και με την βοήθεια “ουσιών” -ψάχνουν  το θάρρος για να λακίσουν από την ζωή. Αλλοι το “καταφέρνουν” στα 30 και άλλοι στα 60.

Οπως ο Ρόμπιν Γουίλιαμς. Μια συμπαθητική φιγούρα και κυριως ένας προικισμένος  άνθρωπος του θεάματος.

Διαφωνώ εδώ με τον φίλο μου Steven,ότι ήταν απλά ένας Φωτόπουλος. Δεδομένου ότι κανένας “Φωτόπουλος” δεν μπορεί να ανέβει σε σκηνή δίχως ούτε μια σελίδα μπροστά του και σε ηλικία 25 ετών να κρατά “ζωντανό” και με παλμό ένα θέατρο 5  χιλιάδων  ανθρώπων για τρεις ώρες,  με μόνα όπλα την ευρηματικότητα,την πετυχημένη αθυροστομία, την ετοιμολογία, το καυστικό χιούμορ και μια εσωτερική γεννήτρια που τον κράταγε συνεχώς σε κίνηση,σε οργασμό δημιουργίας,μέχρι να πέσει κάτω.

Και-εφ΄όσον δεν έχω και τίποτα με τον κανονικό,τον δικό μας Φωτόπουλο-,να πω ότι μια χαρά ήταν και αυτός. Το ότι αργότερα οι επόμενες δεκαετίες υπήρξαν αγονες και στέρφες,δεν γεννησαν δηλαδή μεγαλύτερους “Φωτόπουλους”,ε  δεν  φταίει ο Φωτόπουλος για αυτό.

Αυτό που δεν μπορούσα να δω από Γουίλιαμς-μιλώντας για σινεμά πια- ήταν οι περίφημες “εμπορικές” του επιτυχίες. Οι ταινιες όπου το Χόλυγουντ “έγδυνε” τον stud-up Κομεντίστα Γουίλιαμς, του “πέταγε” ότι “επικίνδυνο”, αθυρόστομο και “ενοχλητικό” φορούσε και τον έκανε έναν καραγκιόζη (για την κονόμα ασφαλώς). Σωστά διείδαν οι μέντορες του σινε-χρήματος ότι “αυτός εδώ θα μας φέρει λεφτά με ουρά”. Τι “καλημέρα Βιετνάμ”, (αστεία ταινία την θεωρώ γι αυτό και την κατατάσω στις κωμωδίες του) “Μις Νταπφάιρ” “Κάπτεν Κούκ”, “Ποπάυ”  “Τζουμάντζι”, “Αλαντίν” και μερικές άλλες σαχλοκουδούνες. Και έκαναν ακόμα περισσότερα εκατομμύρια οι πονηροί  “Σπίλμπεργκς”.

Οσο αποκρουστικός μου ήταν λοιπόν ο Γουίλιαμς στις -λεγόμενες-“αστείες” ταινίες του,τόσο τραγικό,ουσιώδη,ανθρώπινο,αληθινό και “γήινο” τον έβρισκα στις- κατ εμέ- μεγάλες επιτυχίες του. Στις λίγότερο γνωστές ταινίες του. Και λιγότερο εμπορικές.  Σε ρόλους που μάλλον μπορούμε να πούμε ότι “έβγαζε” κάτι-εσκεμένα ή όχι- από τον πραγματικό του εαυτό. Τον καταθληπτικό,στενάχωρο και θλημένο εαυτό. Τον οποίο “έκρυβε” κατα την διάρκεια των αμέτρητων “σόου”, ζωντανών,τηλεοπτικών,κινηματογραφικών κλπ,όποτε δηλαδή φόραγε την “μάσκα” του κωμικού,αλλά πάντα μας τον εμφάνιζε σε ταινίες όπως: “Ξυπνήματα”, “Ο βασιλιάς της μοναξιάς”, ” Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντιγκ”, “Ο άνθρωπος των δυο αιώνων”.

Το τέλος λοιπόν του Ρόμπιν Γουίλιαμς, ήταν το τέλος ενός αδύναμου ανθρώπου. Την δύναμη, ο αδύναμος,για να αυτοκτονήσει,την βρίσκει στις ουσίες. Οι πραγματικά “αρχιδάτοι” άνθρωποι, που επιλέγουν ενσυνείδητα να χαθούν (άλλο πράγμα η αυτοχειρία),δηλαδή να δώσουν την ζωή τους για κάποιον, ή για κάτι άλλο που θεωρούν σημαντικότερο εκείνων, είναι λίγοι.  Και πρέπει να συντρέχουν και οι συνθήκες.

ΟΤΑΝ Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΦΟΡΜΗ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ “ΜΟΝΟΜΑΧΗΣΕΙΣ”  ΜΑΖΙ ΤΗΣ, ΚΑΙ ΕΣΥ “ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙΣ”  ΕΧΘΡΟΥΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΑ,ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ “ΠΑΛΑΙΨΕΙΣ” ΜΑΖΙ ΤΗΣ,  ΤΟΤΕ ΕΙΣΑΙ ΑΠΛΑ  ΕΝΑΣ ΜΑΛΑΚΑΣ.

Και το μόνο που “καταφέρνεις”,-αν εισαι Γουίλιαμς- είναι ότι  χάνεις την ευκαιρία να γεράσεις ήρεμα,δοξασμένα,κολυμπώντας στο χρήμα και  την αναγνωρισημότητα,υγιής,περιστοιχισμένος από γκόμενες, παιδιά,εγγόνια,ξαπλωμένος στη βιλάρα και κάνοντας κύκλους με τον καπνό του πόυρου.

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ λοιπόν ο Γουίλιαμς. Σημαντικός ηθοποιός και ακόμη σημαντικότερος “σόου-μαν”. Αλλά σαν άνθρωπος,πήρε κόκκινη κάρτα από τη ζωή και τον πέταξε στα αποδυτήρια,πριν λήξει το “90λεπτο” του.  Τζάμπα και βερεσέ.