Βρυκόλακες ρεμπέτες: δεν είναι δικά μου τα λόγια, ο Τζιμάκος τα πέταξε χθες το βράδυ κι εγώ βρισκόμουν στο κοινό του με τον Γρηγόρη, τον παλαιό μου συνοδοιπόρο εδώ και πολλάαααα χρόνια στις επικίνδυνες αποστολές σαν αυτή του Τζιμάκου.
Καταχάρηκα τον Πανούση στις ροκιές του («έξω οι βάσεις του Θανάτου… από τον Άρη!» από το σούπερ κομμάτι του “Φάτε τους” και «φάκα Αντίντας μούπιασε τη φτέρνα, μπερδεύω το ντουξ-μποξ με τη λατέρνα” από τον επικό “Νεοέλληνα“) για μια ακόμη φορά -όπως κάθε χρόνο- ενοχλήθηκα σφόδρα από τις -χυδαίες- αναφορές του σε θέματα θρησκευτικά στα οποία είμαι ευαίσθητος. Τελικά όμως, ο Πανούσης είναι ο Πανούσης και, αν μη τί άλλο, δεν κάνει τούμπες στην πορεία του. Ούτε εγώ θα του αλλάξω τις εμμονές του, ούτε αυτός τις δικές μου.
Τακτοποίησα τα αμφίθυμα συναισθήματα που μου προκάλεσε και έφυγα από τον χώρο με ένα χαμόγελο: θα ξαναπάω του χρόνου να τον δω αν είμαστε όλοι καλά!
