Από τότε που σταμάτησε να παθαίνει κλειστοφοφία σε ανοιχτούς πνιγερούς χώρους, νοιώθει καλύτερα. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περιμένει τη συντριβή ως τη μόνη ελπίδα για να ορθοποδήσει, του ήταν αρκετές κάποιες ισχυρές αναταράξεις σε κρίσιμες περιόδους. Ούτε ζήτησε όψιμα την προστασία του Θεού επειδή δεν τα πήγαινε καλά με τους ανθρώπους. Τα χρόνια της αμαρτωλής καρτερίας που φυλακίζει δαίμονες, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί από τη ζωή του. Το βλέμμα δυσαρέσκειας που ξεπρόβαλε στο πρόσωπό του όταν άκουγε δυνατά γέλια, τον είχε κλονίσει: δε μπορεί όλοι οι σταθμοί να είναι έρημοι, κάτι θα πρέπει να έφταιγε στο μυαλό του. Ότι και νάταν, η βλάβη δείχνει να αποκαταστάθηκε μυστηριωδώς κι έτσι αποφάσισε να περάσει στην επόμενη σελίδα της ζωής του χωρίς ενδελεχή ανάλυση του τί του είχε συμβεί: ποτέ δε θα το μάθει αυτό κι ίσως είναι καλύτερα έτσι. Ούτως ή άλλως, η σχετικά καλή κλινική του κατάσταση δε συνάδει με αυτό που δείχνουν οι κάθε λογής εξετάσεις, άρα προς τί η αναζήτηση; Σταμάτησε να καμαρώνει τα παράσημα της ζωής του, και πλησιάζει με γνώση φόβου το επόμενο, θεαματικότερο, στάδιο: να τα εξαφανίσει από τη μνήμη του ακόμη και σαν αναμνηστικό τυφλοσούρτη.
Εις μάτην καραδοκούσε τις λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν αυτό που τον βασάνιζε για να το αποτυπώσει σε θεαματικά κείμενα. Εξάλλου, κι αυτή η αποτύπωση ένα είδος παρασήμου δεν θα του ήταν;
