Τον παρατηρούσα πολύ καιρό τώρα.
Ήταν μοιραίο να συμβεί: υπομειδιούσε φιλάρεσκα χωρίς να ξέρει τί τον περίμενε. Ακόμη κι αν το ήξερε (που δεν αποκλείεται) τό έκρυβε και από τον ίδιο του τον εαυτό. Απρόθυμα αποδέχεται τώρα τις ευθύνες του, αλλά δυστυχώς η βουβαμάρα δεν αντηχεί…
Ξόδεψε την αληθοφανή (είναι αλήθεια) γενναιότητά του και τις ειλικρινείς του καλές προθέσεις παραμένοντας κρυμμένος στην ασφάλεια της αυλής του. Συντονίστηκε με ήχους παράτερους, που βρίσκονταν μακριά από την καρδιά του. Ουαί, δεν άκουσε τις καμπάνες, ούτε έδωσε σημασία στα λόγια του ποιητή που τον είχε προειδοποιήσει:
Μείνετε μακριά
από τους ήχους
που δεν αντιβοούν
τους κτύπους
της καρδιάς σας.
Θανάσης Άνθιμος (“Ζητούνται παρόντες”/1971)
Και τώρα, είναι μόνος σε ένα θρόνο που κουνιέται επικίνδυνα: ο κόσμος έχει βαρεθεί τους μικρομεσαίους ήρωες…
