Είδα χθες στο youtube την ανάρτηση μιας συζήτησης (συνέντευξης) που είχα πριν από μερικούς μήνες με δύο νεαρά παιδιά (τη Νεφέλη και τον Κωνσταντίνο) από το Ζάννειο Λύκειο για το ΑΣΤΡΟΝ και γενικότερα τον κινηματογράφο, τότε και τώρα.
Καταλαβαίνεις οτι δεν είσαι πια τζόβενος όταν διαπιστώνεις οτι η πλειοψηφία των θεμάτων στα οποία αναφέρεσαι αφορά στο παρελθόν και τα περισσότερα ρήματα της διήγησης είναι στον αόριστο… Αλλά, βλέποντας αυτά τα 33 λεπτά της συνέντευξης, ήρθαν στο μυαλό μου όμορφες αναμνήσεις: μάλλον τα παιδιά μου έχουν δίκιο όταν με αποκαλούν ροκ δεινόσαυρο, αλλά μάλλον ο πλήρης χαρακτηρισμός θα μπορούσε να είναι «ένας συναισθηματικός ροκ δεινόσαυρος».
Σε κάθε περίπτωση, οι παλαιότεροι βλέποντας αυτό το βίντεο θα βρεθούν για λίγο στο «εκεί και τότε».
Αναρτήθηκε στο forum του Εργαστηρίου Προφορικής Ιστορίας του Ζαννείου Λυκείου στο κάτω μέρος της σελίδας:
http://oralhistoryzanneio.blogspot.gr/p/4.html
(Ιστορικό Αρχείο Προφορικών Μαρτυριών του Ζαννείου ΠΠ ΓΕΛ Πειραιά)
Προς Στιγμές στον χρόνο : Ο πόλεμος των κουμπιών. Το πρώτο μου έργο στο Άστρον
O καλυτερος χειμερινος της Αθηνας. Ειδικα ο εξωστης του και το πολυ ομορφο bar του πανω οροφου. Περναω και το βλεπω παρατημενο και στεναχωριεμαι.
Το καλο (αν δε κανω λαθος) ειναι οτι σταδιακα ο κοσμος κανει παλι στροφη σε κανονικες αιθουσες, και αφηνει πισω αυτη την αηδια των multiplex