Χαίρεσθε ξανά εκ του σύνεγγυς. Η φετινή περιπλάνηση – εν Ικαρία ήταν η παρέα – τελείωσε σήμερα μετά από μια εβδομάδα ενδιαφέρουσα. Πολύ τάβλι, πολύ χαβαλές, πολύ καλές γνωριμίες στο ιδιαίτερο αυτό νησί, το ξεχασμένο από τον θεό και το κράτος, αλλά και μπόλικη ποδοσφαιροκουβέντα. Όταν από την μιά έχεις Καραγιαννίδη που επιμένει σε χτισίματα ομάδας, κι από την άλλη εμένα που δεν βλέπω τίποτε άλλο από τίτλο, λογικό είναι οι διαφωνίες να γίνονται δημόσιοι ψήφοι για το καλό ή το κακό μνημόνιο. Και να χωρίζονται οι μπόλικοι Αεκτζήδες του νησιού σε στρατόπεδα. Οφείλω να πω οτι μάλλον επικράτησα κατά κράτος. Προσοχή : Στην επιθυμία, όχι στην σοβαρότητα.
Τι μέρα όμως ! Κυριακή, παραμονή επιστροφής στην δουλειά, που σημαίνει μάχη με τις τράπεζες μπας και περάσει κανά έμβασμα προς το εξωτερικό, και στην φάση να δούμε την ΑΕΚ σε παιχνίδι, πρόβα τζενεράλε εν όψει της επερχόμενης πρεμιέρας. Παιχνίδι που η προπονητάρα θέλει να δει το 4-3-3. Γιατί άραγε; Να σου πω; Με τρία δεκάρια πλέον, εν όψει επιστροφής Μάνταλου, τα οποία θεωρητικά μπορούν να παίξουν και στο πλάι, ε, μια δοκιμή δεν είναι κακιά ιδέα. Βέβαια ο πολύ φρέσκος μπορεί και να μην παίξει, αλλά δεν βαριέσαι. Δεν κολλάμε εδώ όταν μια ολόκληρη προετοιμασία απλά δεν έχει καμία σχέση με ό,τι θα δούμε κανονικά. Μετά μας φταίει ο Τσίπρας βέβαια, αλλά και πάλι δεν βαριέσαι. Το μόνο που δεν βαριέμαι είναι να φωνάζω για σέντερ φορ – ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ – αλλά και να κάνω κριτική τώρα, μια εβδομάδα πριν τον Πλατανιά.
Και ξεκίνησε το πρώτο μέρος. Η σούπα δηλαδή. Για τους θεατές. Για τους προπονητές κάτι πήγαινε κι ερχόταν. Διότι και οι δυό θέλουνε ποδόσφαιρο κατοχής, αλλά μόνο ο Μαντσίνι θα μπορούσε να δει αυτά που ήθελε. Και κατάλαβε οτι έχει πρόβλημα. Ο δικός μας, αναγκαστικά πήγε σε κάτι που δεν θέλει να παίξει, αλλά είδε την προσαρμογή. Όσο κι αν ταλαιπωρηθήκαμε, κατανοητό το φιλικό.
Οι παίκτες μας κράταγαν τις θέσεις τους και το σύστημα που τους είχε επιβληθεί. Το να τρως δυό μακρινά σουτ, δεν είναι παρά μόνο επιτυχία. Όπως και να το κάνεις, οι αντίπαλοι είναι πιο γυμνασμένοι και πιο επαγγελματίες. Οι δικοί μας είναι ελαφρώς λιγόψυχοι και ψιλοχαβαλέδες. Βάλε μέσα και τον Λαμπρόπουλο και τον ανέτοιμο Ντίντακ, και κατανοείς. Ρίξε και λίγο Βάργκας, που θέλει αποσυμφόρηση από το δεκάρι και παίρνεις κι άλλες ανάσες. Χωρίς εξτρέμ και σέντερ φορ δηλαδή, να μην θεωρείς επιτυχία το πολύ τρέξιμο αλλά και την λευκή ισοπαλία; Πόσες Ίντερ υπάρχουν στην Ελλάδα;
Περίπου τα ίδια είδαμε και στο δεύτερο μέρος, όπου οι αλλαγές ήταν μάλλον επιβεβλημένες λόγω κούρασης αλλά και λόγω πιθανών δικαιολογιών. Η Ίντερ πελαγοδρομούσε και η ΑΕΚ πήγαινε για ένα καλό σκορ σε κάποιο διεθνές φιλικό. Πλάνο άμυνας υπήρχε, πλάνο οργανωμένης επίθεσης ήταν βελόνα μέσα στα άχυρα. Οπότε η σούπα συνεχιζόταν με δεσπόζουσες μορφές τον Γιόχανσον αλλά και τον Σιμόες, που αυτή είναι η δουλειά τους : Να χαλάνε το παιχνίδι του αντιπάλου, μέχρι να εμφανιστεί κάποιο δεκάρι αξιόλογο.
Θετικά όμως πράματα είναι αυτά. Διότι το control ποδόσφαιρο που ήταν το ζητούμενο, επετεύχθη μαζί με την διάθεση των παικτών να εφαρμόσουν ένα κουραστικό πλάνο. Περιμένοντας τον Βάργκας και τον Μπουανανότε, μαζί με έναν επιθετικό της προκοπής, να δώσουν άλλη υφή στην ομάδα. Που θα βρίσκει κι άλλη χημεία στην πορεία. Την ώρα που θα γίνεται ομάδα και θα αποκτάει και ομοιογένεια. Τι να κάνουμε; Να μην πούμε οτι το πλάνο απέτυχε και φτειάχνεται τώρα; Πάλι καλά που γίνεται. Πάλι καλά που η ελπίδα είναι βάσιμη. Μην ξεχνάμε οτι παίζαμε με δυό Πίου κι έναν Ζόριτς.
Υγ. Πολύ θετικά είδα τον Μπαρόχα. Όπως και τον ανταγωνισμό που μάλλον φέρνει σε καλύτερη κατάσταση τον Ανέστη και τον Σοϊλέδη.
Κοίτα δεν ηταν τιποτα σπουδαιο το παιχνιδι αλλά οι Ιταλοι επαιζαν δυνατά, η ομαδα εδειξε πως αντεχει στο ξυλο,φαινεται γυμνασμενη. Ο Σιμοες ειναι 6αρι, στα εντος εδρας θα πρεπει να ξεκινουν ο Σουηδος με τον Κορδερο αν κ νομιζω πως ο Γιοχανσον δυσκολα θα μεινει στην ομαδα μετα το χειμωνα,ειναι τοπ ποδοσφαιριστης.