Προσοχή! Τα περί ονειρικών καταστάσεων που αναφέρονται στο κείμενο που ακολουθεί, δεν έχουν (προσώρας) καμία σχέση με την ΑΕΚάρα…
Κάνουμε συχνά ταξίδια στη φαντασία αλλά, κάποια στιγμή, επιστρέφουμε στην καθημερινή μας ζωή πειθαρχημένοι και αναπαυμένοι σα να λείπαμε σε διακοπές που, μοιραία, θα τελείωναν: δεν μπορούν αυτά τα ταξίδια να κρατήσουν για πάντα, υπάρχουν μηχανισμοί που μας επαναφέρουν στη στενάχωρη πραγματικότητα. Κάτι μένει όμως από αυτές τις περιηγήσεις: ακόμη κι αν
δεν πρόκειται για μνήμες παραδείσου, πάντα όμως λειτουργούν απελευθερωτικά και ο απόηχος που αφήνουν, αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι μια λανθάνουσα δύναμη ελπίδας για τη συνέχεια (όχι κατ’ ανάγκη το επέκεινα!) που δε βασίζεται στη λογική.
Αντιμετωπίζουμε αυτές τις εικόνες από το ταξίδι που προηγήθηκε με υπερβολική μυστικοπάθεια που, η αλήθεια είναι, δε συμβάλλει ιδιαίτερα στην ανθρώπινη επικοινωνία αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο ιντριγκάρει τους οικείους. Οι εικόνες της φαντασίας είναι ολοζώντανες μέσα μας, αλλά εμείς δε νοιώθουμε καμία ανάγκη να εκβιάσουμε τη μνήμη για να τις επαναφέρουμε μπροστά μας και να τις μοιραστούμε. Αν χρειαστεί, μπορούμε να καταφύγουμε σε διαλογικούς ελιγμούς που μας απομακρύνουν από τον πυρήνα πιεστικών ερωτήσεων από γνωστούς και άγνωστους φίλους κι άφιλους. Είτε ρωτούν από ενδιαφέρον ή από ζήλεια, μικρή σημασία έχει από τη στιγμή που αυτές οι εικόνες δεν είναι περιγράψιμες και ούτε βέβαια μεταβιβάσιμες. Όλοι κυνηγούν την ευτυχία και στο τέλος κανείς δεν δείχνει ευτυχισμένος, αν η το κυνήγι της είναι προγραμματισμένο.
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά όλο και συχνότερα νοιώθω τον ελευταίο καιρό οτι το κυνήγι της ευτυχίας ως αυτοσκοπός, μας κάνει δυστυχισμένους…
Σ.Σ. Οι φωτογραφίες είναι ένα μέρος αρκούντως ονειρικό, τη Λίμνη της Βουλιαγμένης.
