Είχα ξεχάσει πότε και πού ήμουν όταν έβγαλα με το κινητό μου αυτό το υπέροχο φεγγάρι. Το κοίταζα και το ξανακοίταζα τις τελευταίες μέρες, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ ποιο ήταν αυτό το αισθησιακό, γεμάτο φεγγάρι που στεκόταν μπροστά μου και με κοίταζε προκλητικά.
Πριν λίγο, ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια του Ίταλο Καλβίνο, από το βιβλίο του “Πάλομαρ”: Κανένας ποτέ δεν κοιτάζει το απογευματινό φεγγάρι, κι όμως αυτή είναι η στιγμή που έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη του ενδιαφέροντός μας, αφού η ίδια η ύπαρξή του δεν είναι ακόμα βέβαιη.
Και τότε, κάποιος μου μαρτήρησε το φεγγάρι: το κινητό μου! Το αναζήτησα στο αρχείο φωτογραφιών που ήταν φυλακισμένες στο λογισμικό του και αποκαλύφθηκε πότε τράβηξα τη φωτογραφία και πού βρισκόμουν εκείνη την ώρα: Ήμουν στην έκθεση «Νίκος Δήμου: ο Μοναχικός Πολυπράγμων» στο Μουσείο Μπενάκη στην οδό Πειραιώς στο κέντρο της Αθήνας. Περίτρανα αποδεικνύεται οτι η ομορφιά του κόσμου βρίσκεται πάντα μπροστά στα μάτια μας (και η ασχήμεια εκεί βρίσκεται, αλλά αυτό δεν το αγγίζω τώρα!).
Και επειδή και το Νίκο Δήμου αγαπώ και τον Ίταλο Καλβίνο, το φεγγάρι έβαλε τα καλά του και εμφανίστηκε μπροστά μου για να τιμήσει κι αυτό τη μεγάλη ημέρα των εγκαινίων της έκθεσης του Νίκου. Αυτό το φεγγάρι, δεν ήταν το φεγγάρι του Ίταλο Καλβίνο: του Νίκου Δήμου ήταν!
