Σε κατάσταση διάλυσης και οι δύο.
Το αντιπροσωπευτικό πολιτικό κόμμα το οποίο “στέγαζε” τον -όποιον- αστισμό στην Ελλάδα είναι (ήταν;) η Νέα Δημοκρατία.
Κατ’επέκταση η “προβολή” αυτής της ταύτησης στον ποδοσφαιρικό κόσμο,η ομάδα η οποία “στέγαζε” τον “δεξιόστροφο” αστισμό στην Ελλάδα, είναι (ήταν;) ο Παναθηναικός.
Τα μνημονιακά χρόνια δεν έχουν επιφέρει μόνον οικονομικές επιπτώσεις τα τελευταία 5-6 χρόνια,αλλά,το σημαντικοτερο έχουν “αποχρωματίσει” από τα παραδοσιακά “χρώματα” της την Ελληνική κοινωνία. Η οποία στην συντριπτική της πλειοψηφία έχει αποχωρηστεί τα κομματικά στεγανά. Οχι από γνώση, όπως είπαμε,αλλά από απόγνωση.
Μια κινούμενη άμμος ψηφοφόρων που κινειται ζαλισμένη από τα χαστούκια,απ’άκρη σε άκρη του-λεγόμενου-“Συνταγματικού τόξου”. Αλλά και πέρα από αυτό. Πολίτες-θύτες και θύματα,οι οποίοι συμπεριφέρονται ως εκρεμές.
Τα μνημονια εκτός από τους μισθούς και τις συντάξεις “πείραξαν” και τις “ισορροπίες” σε όλους τους κοινωνικούς χώρους.
Ο Παναθηναικός,βρίσκεται σε “βέρτιγκο” εδώ και μερικά χρόνια,με την ζαλάδα να μεγαλώνει,καθολου άσχετη με την Νεοδημοκρατική ζαλάδα που έχει προκληθεί,επίσης την ίδια χρονική περίοδο.
Δεξιοί ψήφιζαν την Νέα Δημοκρατία, δεξιοί -ως επί τω πλείστον- δήλωναν Παναθηναικοί και γέμιζαν την Λεωφόρο. “Αστοί”. (εξου και το “βαζέλες” όπως ξέρετε).
Ο σεισμός ο οικονομικός,ήταν αναπόφευκτο να ταρακουνήσει τις “βάσεις” αυτών των δύο αδελφών οργανισμών. Του κόμματος και της ομάδας. Μετακινήθηκε ένα μεγάλο μέρος του κόμματος στους 5 ανέμους,από τα χαστούκια των Σόιμπλε. Οταν η κομματική “στάνη” δεν μπορεί πλέον να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των προβάτων, τα πρόβατα κοιτάνε και παραδίπλα. Δεν έχουν πρόβλημα να πάνε αλλού για χορτάρι και τριφύλι.
Η ποδοσφαιρική όμως ύπαιθρος είναι κάτι διαφορετικό, καθότι τα “πρόβατα” δεν δύναται να περάσουν σε άλλη στάνη αφού ως γνωστόν,τα πάντα μπορεί να αλλάξει κανείς εκτός από την ομάδα του. Εδώ έγκειται και ο “εγκλωβισμός” (όλων) των οπαδών όλων των ομάδων. Κυρίως φυσικά των λεγόμενων “μεγάλων”.
Ανεξάρτητα από τις όποιες οικονομικές-κοινωνικές-πολιτικές εξελίξεις έρχονται και παρέρχονται, η μόνη σταθερή αξία αλλά παράλληλα και “φυλακή”, στην οποία αυτοεγκλωβίζόμαστε,είναι η ομάδα που αγαπάμε και ακολουθούμε από παιδιά.
Αυτή η “μονιμότητα” έχει κάποια χαρακτηριστικά. Οπως ας πούμε το ότι καθίστανται οι οπαδοί τιμητές των “περαστικών” μελών της ομάδας τους (προέδρων,προπονητών,παικτών) κρατώντας οι ίδιοι την μεζούρα της “ΑΕΚοφροσύνης”, της “Ολυμπιακοφροσύνης”, της “Παναθηναικόφροσύνης” με την οποία μετράνε τους “αντιπροσώπους” της ιδέας τους.
Αυτή η μονιμότητα,όπως κάθε δια βίου σχέση,σέρνει ενίοτε και πικρές περιόδους. Αδυνατώντας να αλλάξουν ομάδα,ναι μεν μπορούν να-απαιτήσουν ή να επιφέρουν-αλλαγή των προσώπων που διοικούν την “ιδέα” τους,αλλά οι ίδιοι ( οι οπαδοί της “ιδέας”) αδυνατούν να αποχωρήσουν από αυτήν ανεξάρτητα από το πόσο κακή ή διεφθαρμένη, ή στείρα, ή στενάχωρη είναι η περίοδος ο χρονική κατά την οποία η “ιδέα” δοκιμάζεται.
Παραμένουν δηλαδή “όμηροι” της ομάδας. Το αυτό ισχύει για όλους τους οπαδούς. Στην περίπτωση της ΑΕΚ, η οποία ταυτίζεται απολύτως με τα μνημονιακά χρόνια και την γραμμική ακολουθία της Ελλάδας μέσα σε αυτά,βρεθηκε ένας επιχειρηματίας (όπως τόσοι άλλοι που “ψαρεύουν” δωρεάν στην πεθαμένη Ελλάδα) ο οποίος αφιλοκερδώς “δέχθηκε” να “σώσει” την “ιδέα” ώστε οι οπαδοί της να συνεχίσουν να πιστεύουν πως θα “κυριαρχήσουν” μαζί της. Εδώ,το περιθώριο του παραμυθιού και του δουλέματος,δεν έχει όριο. ( Η Ρωσσική επανάκαμψη και κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή,άρα και στην ΕΛλάδα,δεν είναι άσχετη με την είσοδο των δύο Πόντιων-ο ένας εξ άυτών απευθείας απ΄τη Ρωσσία) στις ομάδες των Δικεφάλων (ο οποίος είναι και το έμβλημα της Ρωσσίας) Οι επιχειρηματίες είναι κάτι σαν προγνώστες.
Στην περίπτωση του Ολυμπιακού ( ο οποίος έχει στις εξέδρες του πάμπολους πρώην ΠΑΣΟΚους και άρα νυν “Συριζάιους”) η μετάβαση από τον “Γερμανοθρεμένο” και ΠΑΣΟΚΟοφελημένο Κόκκαλη στον Μαρινάκη έγινε σχεδόν αυτόματα και δίχως απώλειες,διότι η ομάδα του Πειραιά,παραδοσιακά προσέλκυε οπαδούς της “εργατιάς” (και άρα της ανεργίας σήμερα) αλλά και προέδρους από το εφοπλιστικό “μπλοκ” το οποίο πάντοτε βγάινει κερδισμένο ανεξαρτήτως του τοπικού οικονομικού περιβάλλοντος,δεδομένου πως ο εφοπλισμός δεν επιρρεάζεται από τις “τοπικές” καταιγίδες, αφού δεν έχει σύνορα.
Ο Παναθηναικός την έχει πατήσει. Είναι ο τελευταίος εκ των τριών του-πρώην- “ΠΟΚ” που ακόμα,6 χρόνια από την συστροφή την οικονομική-κοινωνική και πολιτική στην Ελλάδα,δεν έχει βρει τον “δρόμο” του. Παραμένει στο ράτζο του διαδρόμου. Δεν έχει “ενδιαφερθεί” ουδείς να πάρει την ομάδα,στην οποία πιθανόν δεν διαβλέπουν καποιο όφελος-προς το παρόν-να ασχοληθούν. Φυσικά κάτι θα γίνει και με αυτόν,δεδομένου πως οι “μεγάλες” ομαδες” παραμένουν (δυνητικά) “όπλα” στα χέρια των εκπροσώπων των μεγάλων-οικονομικών κυρίως- συμφερόντων.
Ο-στρεβλός- αστισμός που δημιουργήθηκε τις τελαυταίες 6-7 δεκαετίες στην Ελλάδα μέσα από δανεικά και “Αμερικάνικες βοήθειες και όχι από πραγματική ανάπτυξη,ήταν αναπόφευκτο πως δεν θα άντεχε και θα έσκαγε στο έδαφος του ρεαλισμού και της οικονομικής και κοινωνικής “ισοπέδωσης” με θόρυβο,όπως βλέπουμε τα τελευταία χρόνια.
Ολοι αυτοί- οι πρώην αστοί και νυν νεόπτωχοι- οπαδοί του ΠΑΟ,αδυνατούν να βρούν ανάλογη ταξική “στέγη”,με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος αυτών να είναι και οι περισσότερο απογοητευμένοι αλλά και εκνευρισμένοι με την παρούσα κατάσταση εν Ελλάδι.
Κατέβηκαν κοινωνικό “όροφο” οι “βάζελοι”. Μεγάλο μέρος αυτών δηλαδή. Η ομάδα -παραδοσιακά “δεξιά”-φιλοβασιλική-φιλοχουντική κλπ- παρακολουθεί τον κομματικό κατακρυμνισμό του αντιπροσωπευτικού κόμματος,της Ν.Δ. αλλά απ΄την άλλη “αρνείται” ο ίδιος ο συλλογος να ακολουθήσει σε αυτην την διαδρομή το “alter ego” του.
Αυτή η “τραβεστί” κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει μεγάλο μέρος του κόσμου του Παναθηναικού,ήταν αναπόφευκτο να “φωτογραφηθεί” ως σύμπτωμα και εντός γηπέδου. Οχι τόσο αγωνιστικά (ισχύει και εκεί) όσο στις κερκίδες.
Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ “αποφάσησαν” γρήγορα πως πρέπει να άλλαξουν μαντρί και χώθηκαν σε αυτό του νεο-Παπανδρέου απατεώνα Τσίπρα. “Σώθηκαν”. Οι άλλοι, οι της Νέας Δημοκρατίας, ως παραδοσιακά “κουφιοκέφαλοι” και “συντηρητικοί”,αδυνατούν να το πάρουν απόφαση να παρατήσουν εξ ολοκλήρου την παράγκα της Δεξιάς,αφού-εδώ που τα λέμε έχουν και ένα δίκιο- δεν υπάρχει στον ορίζοντα κάποιο “μαγαζί” που να προσομοιάζει στα χαρακτηριστικά που θα ήθελαν. Κατ επέκταση,εφόσον ο Δεξιός και Παναθηναικός κόσμος είναι μπερδεμένος,θα καθυστερήσει και η άφιξη κάποιου “σωτήρα” στην Λεωφόρο. Για να έρθει κάποιος “σωτήρας” θα πρέπει να είναι για τον ίδιο το “σωτήρα”-ξεκάθαροι και “σταμπιλαρισμένοι” οι -οικονομικοί- στόχοι του. Οσο αυτοί θα παραμένουν σε θολό τοπίο,τόσο θα αργεί και η άφιξη του.
Ο “Παναθηναικός” εκνευρισμός και η ζαλάδα,θα συνεχιστούν,μέχρι η ομάδα να “στεγαστεί” στα γραφεία κάποιου επιχειρηματία ο οποίος θα είναι-το δίχως άλλο- χαρακτηριστικό δείγμα της μετα-μεταπολιτευτικής πραγματικότητας, “οδηγώντας” την ομάδα-και κατ επέκταση τους άστεγους σήμερα ταξικά “βάζελους” οπαδούς σε κάποιο λιμάνι που να γειτνιάζει, ή καλύτερα να ταιριάζει με την σύγχρονη οικονομική-κοινωνική πραγματικότητα που έχει παγειωθεί στην Ελλάδα από τις “μεγάλες δυνάμεις” οι οποίες είναι και οι σχεδιαστές της -όποιας- αλλαγής ή μεταμόρφωσης που συμβαίνει στην χώρα μας σε κάθε επίπεδο τα τελευταία 200 χρόνια.
Υ.Γ: Το κακό για τους οπαδούς του ΠΑΟ,είναι ότι δεν μπορούν όλοι-και να ήθελαν-να “στεγαστούν” πολιτικά-κομματικά, ή και επαγγελματικά στην Αριστερά. Πως να πας από τα Ανάκτορα και τον Καραμανλισμό (Παναθηναικάκιας και ο ανηψιός, μη ξεχνιόμαστε) στην Παπαρήγα και στον Κουτσούμπα; Και πόσους να “θρέψει” ο χώρος εκεί; Είναι εκ των πραγμάτων και κατόπιν σχεδιασμού, περιορισμένης χωρητικότητας. Μη κοιτάτε η Καννέλη. Αυτή είναι εξαίρεση. Είναι από τους ευνοημένους οπαδούς του ΠΑΟ. Δεν έχουν όλη την ίδια τύχη στη ζωή.
Connect
